Donnerstag, 31. Mai 2007

Erlkönig Για την Αμαλία


Τι να γράψει ενας άθεος για την νεαρή γυναίκα που έσβυσε?
Μου ήρθε στο μυαλό ο καλπασμός προς τον θάνατο του Goethe με την θεϊκή μουσική του Schubert.
Ακούστε τη μουσική και προσέχτε το τέλος:
In seinen Armen das Kind war tot
στην αγκαλιά του το παιδί ήταν νεκρό
Ο πατέρας τρέχει μες την ανεμοδαρμένη και σκοτεινή νύχτα, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρεί έναν γιατρό, να σώσει το γυιό του.
Μετά από πάνω από 200 χρόνια, η νεαρή γυναίκα, η Αμαλία, με την ίδια αγωνία έψαχνε να βρεί ένα γιατρό.
Δεν βρήκε, στο δρόμο ξεψύχησε.

Ας την θυμούνται οι αγαπημένοι της και ας ελπίσουμε, τι άλλο να κάνουμε, σ έναν άλλο κόσμο, που δεν θα χανόμαστε από την αδιαφορία του συνάνθρωπού μας.

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind;
Er hat den Knaben wohl in dem Arm,
Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.


Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht? -
Siehst Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron und Schweif? -
Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif. -


»Du liebes Kind, komm, geh mit mir!
Gar schöne Spiele spiel ich mit dir;
Manch bunte Blumen sind an dem Strand,
Meine Mutter hat manch gülden Gewand.«


Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,
Was Erlenkönig mir leise verspricht? -
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind;
In dürren Blättern säuselt der Wind. -


»Willst, feiner Knabe, du mit mir gehn?
Meine Töchter sollen dich warten schön;
Meine Töchter führen den nächtlichen Reihn
Und wiegen und tanzen und singen dich ein.«


Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort
Erlkönigs Töchter am düstern Ort? -
Mein Sohn, mein Sohn, ich seh es genau:
Es scheinen die alten Weiden so grau. -


»Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt;
Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt.«
Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan! -


Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,
Er hält in den Armen das ächzende Kind,
Erreicht den Hof mit Mühe und Not;
In seinen Armen das Kind war tot.

Υ.Γ. ελπίζω να βρώ κάπου το υπέροχο αυτό ποίημα και στα ελληνικά, γιατί δεν θα θελα να το χαλάσω με μετάφραση χάλια.

Erlkönig (Schubert), Για την Αμαλία



Τι να γράψει ενας άθεος για την νεαρή γυναίκα που έσβυσε?
Μου ήρθε στο μυαλό ο καλπασμός προς τον θάνατο του Goethe με την θεϊκή μουσική του Schubert.
Ακούστε τη μουσική και προσέχτε το τέλος:
In seinen Armen das Kind war tot
στην αγκαλιά του το παιδί ήταν νεκρό
Ο πατέρας τρέχει μες την ανεμοδαρμένη και σκοτεινή νύχτα, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρεί έναν γιατρό, να σώσει το γυιό του.
Μετά από πάνω από 200 χρόνια, η νεαρή γυναίκα, η Αμαλία, με την ίδια αγωνία έψαχνε να βρεί ένα γιατρό.
Δεν βρήκε, στο δρόμο ξεψύχησε.

Ας την θυμούνται οι αγαπημένοι της και ας ελπίσουμε, τι άλλο να κάνουμε, σ έναν άλλο κόσμο, που δεν θα χανόμαστε από την αδιαφορία του συνάνθρωπού μας.

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind;
Er hat den Knaben wohl in dem Arm,
Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.


Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht? -
Siehst Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron und Schweif? -
Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif. -


»Du liebes Kind, komm, geh mit mir!
Gar schöne Spiele spiel ich mit dir;
Manch bunte Blumen sind an dem Strand,
Meine Mutter hat manch gülden Gewand.«


Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht,
Was Erlenkönig mir leise verspricht? -
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind;
In dürren Blättern säuselt der Wind. -


»Willst, feiner Knabe, du mit mir gehn?
Meine Töchter sollen dich warten schön;
Meine Töchter führen den nächtlichen Reihn
Und wiegen und tanzen und singen dich ein.«


Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort
Erlkönigs Töchter am düstern Ort? -
Mein Sohn, mein Sohn, ich seh es genau:
Es scheinen die alten Weiden so grau. -


»Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt;
Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt.«
Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an!
Erlkönig hat mir ein Leids getan! -


Dem Vater grauset's, er reitet geschwind,
Er hält in den Armen das ächzende Kind,
Erreicht den Hof mit Mühe und Not;
In seinen Armen das Kind war tot.

Υ.Γ. ελπίζω να βρώ κάπου το υπέροχο αυτό ποίημα και στα ελληνικά, γιατί δεν θα θελα να το χαλάσω με μετάφραση χάλια.



Dienstag, 29. Mai 2007

Τι θα έβλεπε ο Ηρόδοτος σήμερα



Ποιος δεν θα συμφωνήσει ότι το καλό βιβλίο είναι μία απόλαυση;
Αλλά και το καλό φαγητό είναι μία εξ ίσου καλή απόλαυση.

Όταν τρώμε ένα ωραίο φαγητό, σημαίνει ότι έχουμε υγεία και το αντίτιμο σε χρήμα για να προμηθευτούμε τα υλικά.
Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο είμαστε δύο φορές καλά!

Γιατί και το μυαλό μας δουλεύει.

Συνεπώς «cooκ the book» και όλα θα είναι τέλεια!

Καλή παρέα, καλό κρασί, άνεση σε χρόνο και σε χώρο, καλή εμφάνιση, ώστε να ευφραίνεται και ο οφθαλμός!
Όλα ωραία και καλά!

Πόσο μπορεί να κοστίζει ένα καλό τραπέζι ας πούμε για δύο άτομα;
100, 1.000, 10.000, 100.000 ευρά;;.

Πολλά λέω; Μπορεί να λέω και λίγα. Υπάρχει ένα χρηματιστήριο κρασιών στις Βρυξέλλες, που σου φέρνει το κρασί με αεροπλάνο, αρκεί να πληρώσεις 200.000 ή και 300.000 ευρά.

Είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Αυτή τη διαφορά που τόσο την έχουν κάποιοι ανάγκη. Να ξεχωρίζουν από τη μάζα.

Ωστόσο, άλλα ξεκίνησα σήμερα να μας πώ.

Ας αφήσω, καλλίτερα τον Μπρωντέλ και τον Lucien Fevre να μας τα πεί.

«Εάν ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, που έζησε τον πέμπτο αιώνα π. Χ., ερχόταν μαζί με τους τουρίστες του σήμερα, θα έπεφτε από τη μία έκπληξη στην άλλη.
Τον φαντάζομαι, γράφει ο Lucien Fevre, να ξανακάνει το περίπλου της Μεσογείου.
Τι σάστισμα!
Μα αυτά τα φρούτα του χρυσού ανάμεσα από τα σκοτεινά πράσινα φύλλα, τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα μανταρίνια, δεν θυμάται να τα έχει ξαναδεί!
Και πώς θα μπορούσε, αφού μας τα έφεραν οι Άραβες από την μακρινή Ανατολή!
Εκείνα πάλι τα παράξενα φυτά με τις μοναδικές φιγούρες, αγκαθωτά ανθισμένα στελέχη, σύκα της Βερβερίας, ούτε αυτά τα έχει ποτέ του ξαναντικρίσει.
Καθόλου παράξενο, αφού έρχονται από Αμερική.
Μα μήπως έχει δει ετούτα τα μεγάλα δένδρα με τα χλωμά φύλλα, που έχουν μάλιστα και το ελληνικό όνομα ευκάλυπτος;
Βέβαια και δεν τα έχει ξαναδεί, έρχονται από την Αυστραλία.
Ούτε τα Κυπαρίσσια, αφού είναι περσικά!
Και όλα αυτά για στολισμό!
Αλλά, τι θα πει για ένα συνηθισμένο γεύμα; Αυτό και αν είναι έκπληξη!
οι ντομάτες; περουβιάνικες, οι μελιτζάνες; ινδικές, οι πιπεριές; από την Γουϊάνα, το καλαμπόκι; από το Μεξικό, το ρύζι; δώρο των Αράβων και αυτό,
Και ας μη μιλήσουμε για τα φασόλια, τις πατάτες, τα βερίκοκα που ξεκίνησαν από τα κινέζικα βουνά και έφτασαν στην Περσία, ούτε για τον καπνό θα μιλήσουμε!»

Όλα αυτά τα φυτά και τα φρούτα έγιναν σήμερα αναπόσπαστο τμήμα της μεσογειακής καθημερινότητας. Διαβάζοντας όλο αυτό το κατεβατό αναρωτιέμαι, τι από όλα όσα στόλιζαν το τραπέζι των ελληνορωμαϊκών συμποσίων έχει απομείνει σήμερα;

Ελιές, λάδι, τυρί, κρασί, κρέας. Άλλο τίποτε δεν περνάει από τα μυαλό μου.

Από το δικό σας;
"Σύκα, μανιτάρια, κρεμμύδια, σουσάμι, ξύδι, κάππαρι, ρόκα, παντζάρια, μαϊντανός, λάχανο, σπαράγγια, αυγά, κουκουνάρια, καρύδια, σταφίδες, ρόδια, ρεβίθια, πράσα, κάρδαμο, ρίγανη, μούρα, κάστανα, μήλα. Αυτά, μαζί με λευκό ή κόκκινο κρέας, κοσμούσαν συνήθως το αρχαίο ελληνικό τραπέζι".
Τα παραπάνω ολίγα, μου έγραψε ο τοιχώρυχος

Donnerstag, 24. Mai 2007

Χρόνος και έτος



Τι μπορεί να είναι ο χρόνος:

Ένα άπειρο μέγεθος, νομίζαμε κάποτε. Και πάνω σ αυτή την απειρία γράφτηκαν εκπληκτικά φιλοσοφικά έργα, τόσο από λαϊκούς φιλόσοφους όσο και από κληρικούς.

Ένα μέγεθος άπειρο, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.
Και ο θεός κινείται σε έναν άδειο και χωρίς νόημα χώρο για άπειρο χρόνο, ώσπου κάποια στιγμή, μετά από άπειρο χρόνο (;;;) βαριέται τη μοναξιά του και μας φτιάχνει!

Στην αρχή είναι το φως, λέγεται

Και πριν το φως;;
ένα αιώνιο, άδειο σκοτάδι.
Τι έκανε ο Θεός πριν φτιάξει το κόσμο;;

έφτιαχνε τη κόλαση για να βάλει αυτούς που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, μας λέει κάποιος, δεν θυμάμαι αν είναι ο Αυγουστίνος.

Χρόνος, μας λέει ο Χέγκελ, είναι ένα ποτάμι του είναι προς τον ωκεανό του τίποτε και του τίποτα προς το είναι.
Σ αυτό το προτσές του γίγνεσθαι είναι το τώρα (το παρελθόν) η στιγμή της άρνησης και της μετάβασης. Είναι η αντίθεση της διάρκειας.
Είναι το παρόν που σβήνει καθώς έπεται του παρελθόντος, αμέσως πριν το μέλλον.

Μετά ήρθαν η φυσικοί, με πρώτον τον Αϊνστάιν, ο οποίος δηλώνει, ότι ο χρόνος είναι ένα πεπερασμένο μέγεθος. Ένα μέγεθος με Αρχή και ένα βέλος μίας μόνης κατεύθυνσης.

Χρόνος, είναι η εφεύρεση της δημιουργίας , που εμποδίζει όλα τα γεγονότα να γίνονται ταυτόχρονα!

Και ξανά ο Αϊνστάιν:
Δεν είναι ο χρόνος που περνάει, αλλά εμείς περνάμε μπροστά του και ανάλογα με την ταχύτητα που έχουμε περνάμε γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα ή αργά και καμιά φορά σταματάμε, εμείς οι κινούμενοι με την ταχύτητα του φωτός, ενώ ο ακίνητος παρατηρητής συνεχίζει να περνάει μπροστά από το χρόνο και να βλέπει τη φθορά και τον θάνατο.

Με άλλα λόγια, αν μπορούσαμε να μπούμε σε ένα διαστημόπλοιο που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, θα ζούσαμε αιώνια, αφού δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε με το βέλος του χρόνου.

Τι είναι λοιπόν ο χρόνος;;

Στα ελληνικά είναι και το έτος

Ένας χρόνος = ένας έτος = 365 μέρες και κάτι ψηλά σε ώρες, σε πρώτα λεφτά και σε δεύτερα λεφτά.

Ένας χρόνος = 1/15.000.000.0000 του χρόνου του σύμπαντος.

Ένα απροσδιόριστα μικρό μέγεθος!


Αλλά, για μένα και γι αυτούς που αγαπώ πιο πολύ από το πιο πολύ και πιο σταθερά από το πιο σταθερά, είναι ένα μέγεθος που, σήμερα 24 Μαίου του 2007, δηλώνει το χρόνο που πέρασε από τότε που το πιο γλυκό από όλα τα γλυκά πλάσματα του κόσμου, αντίκρισε το κόσμο.
Και για όποιον δεν κατάλαβε, ανήκω στις 10 πιο σέξι γιαγιάδες του πλανήτη!!!!!
Και σήμερα γιορτάζουμε τα πρώτα γενέθλια του μικρού μας Τσάρου!

Να είναι καλά και όταν θα μεγαλώσει να διαβάζει τις ανοησίες της Αντζέτας και να γελάει!

Sonntag, 20. Mai 2007

les vents étésiens des Grecs ή οι ετησίες


Αυτό το πόστ το αφιερώνω στον φίλο μας τον Greg, επειδή έχει αγαπήσει την Ελλάδα με πάθος. Και λέω έχει αγαπήσει και όχι αγαπάει, γιατί έχει μεγαλύτερη αξία να έχεις αγαπήσει από το να αγαπάς. Δείχνει μια πράξη του παρελθόντος που ακόμα δεν έχει σβήσει για το παρόν και είναι μια διεργασία που έγινε συνειδητά και συνεχίζεται.
Όπως έγραφα στον φίλο μας τον Cropper, ευτυχώς που υπάρχουν μερικοί ιστορικοί της Εσπερίας και μας διδάσκουν την ιστορία μας.
Έχω κάνει ένα αφιέρωμα στην Μοσσέ και ένα στον Μπρωντέλ.
Ειδικά για τον δεύτερο, σκοπεύω να κάνω μία σειρά αφιερωμάτων, γιατί για μένα είναι ο πιο μεγάλος ιστορικός όλων των εποχών!

Αλλά ας επιστρέψουμε στον τίτλο.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Μπρωντέλ «η Μεσογειος, ο χώρος και η ιστορία » έπεσα στη φράση: «Οι βορειοανατολικοί άνεμοι, τα καλοκαιρινά μελτέμια που λένε οι Έλληνες».
Κατά σύμπτωση το βιβλίο το έχουμε και στα γαλλικά, επειδή η οικογένεια είναι δίγλωσση και έσπευσα να δω την αντίστοιχη πρόταση και στα γαλλικά.
Θαυμάστε λοιπόν την ιστορική συνέπεια του ενός και την χυδαιότητα της μετάφρασης των μεταφραστριών:
Γράφει ο Μπρωντέλ:
«les vents étésiens des Grecs»
δηλαδή:
«Οι ετησίες των Ελλήνων».

Étésiens: λέξη από την οποία οι Γάλλοι ονόμασαν το καλοκαίρι τους, εμείς την διαγράφουμε και την μεταφράζουμε ως «μελτέμια». Λέξη τουρκική. Δεν ξέρω τι σκέφτηκαν οι δύο μεταφράστριες. Μάλλον, ότι δεν ξέρουμε τη λέξη! Οποία γελοία αφέλεια. Δεν υπάρχει ιστιοπλόος, που να μη γνωρίζει τις ετησίες. Δεν υπάρχει ιστορικός που ομοίως να μη γνωρίζει τις ετησίες, καθόσον και ο Ηρόδοτος τις αναφέρει.
Αλλά, είναι και παραποίηση της ατμόσφαιρας του βιβλίου του Μπρωντέλ, γιατί αν ο Μπρωντέλ ήθελε να χρησιμοποιήσει τη λέξη μελτέμι, θα το έκανε, μιας και στα γαλλικά υπάρχει η λέξη meltemi.
Ντρέπομαι και οργίζομαι!!!!!!!!

Donnerstag, 17. Mai 2007

Κορακοομόλογα ή τι συζητάνε οι G8

Τι συζητάνε οι G8;;

Τι μπορεί να συζητάνε άραγε;

Ο πλανήτης υπερθερμαίνεται!

Οι πάγοι λειώνουν!

Τα ύδατα μολύνονται!

Τα σκουπίδια μας πνίγουν.

Οι ρύποι μας σκοτώνουν!

Το περιβάλλον υποβαθμίζεται!

Οι μέλισσες ψοφάνε!

Τα 2/3 του πλανήτη λιμοκτονεί!

24.000 άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα καθημερινά!

400 εκατομμύρια παιδιά, αντί να παίζουν ή να πηγαίνουν σχολείο, δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, για να μαζέψουν τον καφέ, να φτιάξουν τα παιγνίδια των δικών μας τυχερών παιδιών, να φτιάξουν τα ρούχα μας, τα χαλιά μας, τα διάφορα στολίδια των σπιτιών μας.

Και αυτοί τι να συζητάνε άραγε;;

Να σας πώ και να μείνει μεταξύ μας;;;
Για κομπίνες συζητάνε.
Για μικροκομπίνες ή μεγαλοκομπίνες το ίδιο είναι.
Και αυτοί, όπως και οι δικοί μας στο κοινοβούλιο το ίδιο νταλκά έχουνε.
Το ομόλογο ή τα ομόλογα, τα «κορακοομόλογα» ( "Geierfonds" της Donegal Int. όπως μας πληροφορεί η erlassjahr)

Τι είναι τα κορακοομόλογα:

Τα χρέη των πάμφτωχων χωρών, αυτών που το χρέος τους ξεπερνάει τον προϋπολογισμό τους, άρα δεν είναι σε θέση ούτε να το εξοφλήσουν, ούτε να κάνουν κάτι για τους ανθρώπους τους, είναι ομόλογα που κυκλοφορούν στην αγορά των ομολόγων, στην παγκόσμια αγορά. Στην παγοσμιοποιημένη αγορά.
Κάποιοι, αυτά τα ομόλογα της αθλιότητας, τα έχουν αγορασμένα και μ΄ αυτά σπεκουλάρουν!
Σπεκουλάρουν, όπως η δική μας η κυβέρνηση σπεκουλάρει στην ελεύθερη οικονομία που ζούμε, με τις αποταμιεύσεις των ταμείων μας, που είναι αποταμιεύσεις φτωχών για τα γεράματά τους και για τις αρρώστιες τους.

Έτσι λοιπόν, όταν οι G8 αποφασίζουν να διαγράψουν αυτά τα χρέη, κάποιοι γίνονται πιο πλούσιοι και οι πτωχές χώρες πιο φτωχές!

Το πιστεύετε;;;;
Έτσι είναι!!!
Και τα λεφτά, που χαρίζονται, είναι τα δικά μας λεφτά. Αυτά των φόρων μας, αυτά από τον ΦΠΑ.
Δεν είναι λοιπόν, η υπεραξία που είναι η πηγή του πλούτου, όπως έγραφε ο Μάρξ, αλλά η αθώα, καθαρή κλοπή, που είναι το καθεστώς στην ελεύθερη οικονομία! Αυτήν τη κλοπή που διδάσκονται οι σούπερ μάνατζερ στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη και που όταν επιδίδονται μετά παράφορης μανίας σ αυτή την σκοτεινή έξη της ψυχής τους, αισθάνονται πολύ μα πάρα πολύ περήφανοι!!!!!

Και μια και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για όλα αυτά, ας κοιτάξουμε αυτά τα όντα, που κτίζουν χωρίς άδειες, ζούν χωρίς ομόλογα και χωρίς απόκρυφα συρτάρια στις τράπεζες του κόσμου.


Καλημέρα Καίσαρες, τα χελιδόνια μας σας χαιρετούν!




Montag, 14. Mai 2007

Σσσσσσσσ, κάποιοι κτίσανε, χωρίς την άδεια της πολεοδομίας, ενημέρωση 14 Μαίου










Καμαρώστε τα,
πόσο γρήγορα κτίζουνε!
Δες τε και την αλλαγή βάρδυας!
Καμαρώστε τα, γιατί όπως είπε ο Cropper, σε λίγο θα τα βλέπουμε στην Wiki

Sonntag, 13. Mai 2007

Σσσσσσσσ, κάποιοι κτίσανε, χωρίς την άδεια της πολεοδομίας


Έπεσε ένα χιόνι, επειδή δεν είναι ακόμα καιρός,
που απ όλα τα λουλουδάκια, απ όλα τα λουλουδάκια
Παίρνουμε χαρά μεγάλη.

Ο ήλιος μας ξεγελάει με απαλό ψεύτικο φως
ακόμα το χελιδόνι ψέματα λέει, ακόμα το χελιδόνι ψέματα λέει
Γιατί; έρχεται μονάχο!

Να χαίρομαι που είναι κοντά η Άνοιξη;
Και όμως ήρθαμε κι οι δυο, και όμως ήρθαμε κι οι δυο

Γρήγορα το καλοκαίρι είναι εδώ










Πρώτα ήρθε ένα μόνο του.
Εκάθησε στην γωνία επάνω που βλέπετε σε όλες τις φωτογραφίες.
Εκεί εξείχε ένα καλώδιο, που προορίζονταν να κρεμαστεί ένα φωτιστικό.
Ευτυχώς που το είχαμε αφήσαμε έτσι!

Οι επισκέψεις ήταν ταχτικές. Πετούσε, καθόταν, σκεφτόταν, έφευγε και ερχόταν.
Τρεις μέρες κράτησε η ανίχνευση.
Μετά ήρθε και η κυρά του.
Τα συζήτησαν και την επόμενη μέρα βάλανε μπρος το κτίσιμο!.
Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι θα είχαμε μία τέτοια θεϊκή συντροφιά στο γραφείο μας.
Εδώ στο Π. Φάληρο που ολημερίς σφυρίζουν φορτηγά και γαβγίζουνε σκυλιά.

Mittwoch, 9. Mai 2007

Μας ερωτάνε, απαντάμε

Μου ζητήσανε να απαντήσω στις παρακάτω ερωτήσεις,
ε... τι να κάνουμε
συμπλόγκερ και αγαπημένοι, πώς να τους χαλάσω το χατήρι:

Μπορείτε να χάσετε την ώρα σας!



1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

σιγά τα απόλυτα, και μάλιστα απόλυτη
ευτυχία!!

2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
η αλλαγή, από τον ύπνο στον ξύπνιο

3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
όταν διάβασα, ότι στο σχολικό βιβλίο της στ δημοτικού, οι παραδουνάβιες περιοχές, είναι οι γύρω από τον Δούναβη

4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
χαρούμενη

5)Το βασικό ελάττωμά σας;
χαρούμενη

6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
σε όλα

7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
με καμία

8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Οι ινδιάνοι

9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
στη κουζίνα, για μαγείρεμα

10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
ο Αίνστάιν

11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να σηκώνει τις σακούλες του σ, μάρκετ

12)... και σε μια γυναίκα;
Να ξέρει να ρίχνει βεντούζες

13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Μότσαρτ

14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Ο,τι μου ρθει

15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η γενική και ειδική θεωρία της σχετικότητας, του Αινστάιν

16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
δε με σημάδεψε καμία ταινία

17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Βάν Γκογκ

18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
δεν έχω ένα, όλα τα χρώματα ωραία είναι

19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
ότι δεν ψηφίζω δεξιά

20)Το αγαπημένο σας ποτό;
το κρασί το κόκινο

21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
δεν μετανιώνω ποτέ, γιατί είναι ανώφελο…

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τη φτήνια και τη τσιγκουνιά

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
δεν γράφω

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
η αρρώστια

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
πάντα λέω ψέματα, έχει πλάκα

26)Ποιο είναι το μότο σας;
ξελιγωθείτε στα γέλια!!

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
ακαριαία και όρθια

28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ, αλλά αν τον συναντούσα, αλίμονό του!!!!!

29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
σταθερά: χαρούμενη

Freitag, 4. Mai 2007

Η δύναμη της αδράνειας II

Το παρόν Πόστ είναι συνέχεια του προηγούμενου, όπου αντιγράφω ένα μέρος για πληρότητα του παρόντος.

«Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα είναι τουλάχιστον κατά το ήμισυ τυλιγμένη στην καθημερινότητα. Αμέτρητες κληρονομημένες χειρονομίες συσσωρευμένες φύρδην μίγδην που επαναλαμβάνονται ατέλειωτα μέχρι να φτάσουν σε μας, μας βοηθούν να ζήσουμε, μας φυλακίζουν και αποφασίζουν για λογαριασμό μας σε όλη μας τη ζωή. Είναι προκλήσεις, παρορμήσεις, πρότυπα, τρόποι ή υποχρεώσεις που μας οδηγούν να ενεργήσουμε και που μερικές φορές, πιο συχνά μάλιστα από όσο νομίζουμε ανάγονται στα βάθη των αιώνων. Μακραίωνο παρελθόν πολύ παλιό και πάντα ζωντανό, που εκβάλει στον παρόντα χρόνο όπως ο Αμαζόνιος ρίχνει την τεράστια μάζα των ταραγμένων υδάτων του στο ωκεανό».

Και συνεχίζει ο Fernand Braudel (1):

«Όλα αυτά προσπάθησα να τα περιλάβω στο βολικό – αλλά και ανακριβή, όπως και όλες οι λέξεις με πολύ ευρεία σημασία - όρο υλική ζωή.
Βέβαια, δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος της ενεργού ζωής των ανθρώπων που είναι κατά βάθος τόσο εφευρετικοί όσο και ρουτινιάρηδες. Αλλά, επαναλαμβάνω, στην αρχή δεν με απασχόλησε ο καθορισμός των ορίων της φύσης αυτής της ζωής, την οποία μάλλον υφίσταται κανείς, παρά δημιουργεί. Θέλησα να δω και να καταστήσω ορατή αυτή τη γενική δυσδιάκριτη μάζα της ιστορίας που δεν είναι αρκετά βιωμένη, να βυθισθώ μέσα της και να εξοικειωθώ μαζί της.

Η υλική ζωή, είναι αυτό που η ανθρωπότητα στην προηγούμενη ιστορία της ενσωμάτωσε βαθιά στη δική της ζωή, όπως και μέσα στα ίδια τα σπλάχνα των ανθρώπων, για τους οποίους τέτοιες εμπειρίες ή τέτοια μπολιάσματα του παρελθόντος έγιναν ανάγκες της καθημερινότητας, τετριμμένες συνήθειες.
Και κανείς δεν τις παρατηρεί πια προσεκτικά».

Υλική ζωή, σκοτεινή ύλη, ρουτίνα, παράδοση, είναι έννοιες συγγενικές που εξηγούν το γερό δέσιμο του ανθρώπου με το παρελθόν του.
Και έτσι όπως τα βλέπει κανείς από μακριά μοιάζουν καλά και ωραία. Δημιουργούν μία αίσθηση σταθερότητας και ομοιομορφίας.


Είναι ένας γερός ιστός υφασμένος με τα ίδια πανάρχαια υλικά, διαφορετικός, πολύ διαφορετικός από το πλουμιστό χαλί που οι νέες παγκόσμιες ελιτ έχουν στρώσει με περισσή προσοχή και φροντίδα για πάρτι μας.

Έγραψα και αντέγραψα από το βιβλίο του Μπρωντέλ, όλες αυτές τις λεπτομέρειες, γιατί αυτή η αντίληψη για την συνέχεια και την συνοχή της ανθρώπινης ιστορίας, αυτό το κόλλημα με το παρελθόν, αυτό το ρίζωμα, που είναι χρονικό και γεωγραφικό συνάμα, φωτίζει τις απόψεις για τον σημερινό μας κόσμο και ενός άλλου γάλλου διανοούμενου του Ζάν Κλώντ Μισεά. (2).

Πριν πάμε στον Ζάν Κλώντ Μισεά, θα κάνουμε μια στάση στον Κ. Ντίκενς, ο οποίος περιγράφει με τον δικό του τρόπο την ηθική που κατασκευάζεται κατά τους άκαρδους καιρούς του καπιταλισμού (3).

(7)
«Ο Γκραντγριντ είχε μια θεμελιώδη αρχή: κάθε πράγμα έπρεπε να πληρώνεται. Ποτέ κανείς, και σε καμία περίπτωση, δεν έπρεπε να δίνει το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε χωρίς ανταπόδοση. Η ευγνωμοσύνη έπρεπε να καταργηθεί και οι καλές πράξεις που απορρέουν από αυτήν δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Κάθε πιθαμή της ύπαρξης των ανθρώπων, από τη γέννηση έως το θάνατο, έπρεπε να είναι μια ρυθμισμένη αγορά, επί πληρωμή. Και αν ήταν αδύνατο να κερδίσει κανείς τους ουρανούς μ αυτό τον τρόπο, τότε οι ουρανοί δεν είναι ο τόπος στον οποίο βασιλεύει η πολιτική οικονομία. Άρα δεν θα είχε κανείς να κάνει οτιδήποτε εκεί.» (4)

Με την παραπάνω δημόσια ηθική, κανείς δεν χρωστάει τίποτε σε κανένα και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αξίες ανταλλακτικές και όχι ηθικές ή ανθρωπιστικές ή σχέσεις καθήκοντος.
Με βάση την αρχή της ανταπόδοσης, κανένας δικαστής δεν δικάζει για απόδοση δικαιοσύνης, κανένας γιατρός για θεραπεία, κανένας δάσκαλος για μάθηση, κανένας λογοτέχνης για λογοτεχνία, κανένας δεν κατασκευάζει πλέον στραντιβάριους, κανένας εφευρέτης δεν σκέφτεται εφευρέσεις που δεν αποδίδουν χρήμα και μόνο χρήμα, κανένας δεν σκέφτεται οτιδήποτε ωφέλιμο για τον πλανήτη μας.
Αλλά ούτε η μάνα οφείλει να φροντίσει τα βλαστάρια της, ούτε ο πατέρας να συνεισφέρει, ούτε η φιλία έχει καμία αξία, ούτε η κοινωνία έχει οποιαδήποτε υποχρέωση στους πολίτες της, ούτε οι πολίτες στους συμπολίτες τους.
Σε ένα τέτοιο κόσμο, η κόλαση του Δάντη είναι ένα τόπος ξεκούρασης και ευτυχίας.

Και εντούτοις, όλα τα παραπάνω συνεχίζουν κάπως να συμβαίνουν!
Συμβαίνουν, γιατί η δύναμη της αδράνειας είναι ΑΚΟΜΑ παρούσα και δεσπόζει σε κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά, ακόμα και όταν δεν φαίνεται, ακόμα και αν κανείς δεν την παρατηρεί πια προσεκτικά
Και αυτή η δύναμη της αδράνειας, δεν αφήνει τον άνθρωπο να δρα με αποκλειστικό γνώμονα το εγωιστικό του συμφέρον, αλλά να αποζητά αυτό που ονομάζουμε κοινωνικές αξίες, όπως φιλία, αλληλεγγύη, τιμή, καθήκον, συμπόνια, αγάπη, ομορφιά.
Η ανθρώπινη φύση έχει εμμενή την

«κλίση προς τη θυσία, την παραίτηση ή την δωρεά, που είναι η ύψιστη συνθήκη που απονέμει νόημα στη ζωή, η οποία διαφορετικά θα οριζόταν από τους κώδικες της βιολογίας.

Ο καπιταλισμός κατάφερε να λειτουργήσει διότι κληρονόμησε μία σειρά ανθρωπολογικούς τύπους που δεν δημιούργησε και δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος: όπως δικαστές αδιάφθορους, ακέραιους, λειτουργούς βεμπεριανού τύπου, εκπαιδευτές που αφιερώνονται στην κλίση τους, εργάτες που έχουν ένα ελάχιστο επαγγελματικής συνείδησης κλπ. Οι τύποι αυτοί δεν ξεπήδησαν από μόνοι τους, έχουν δημιουργηθεί σε παλαιότερες ιστορικές περιόδους»
(5)

Θαυμάστε πώς η εργασία του ενός διανοητή υποστηρίζει την εργασία του άλλου.
Πώς ξεπροβάλει αυτό το ανθρώπινο δίκτυο, που πλέκεται με διαφορετικές κλωστές και σε διαφορετικές εποχές, πανάρχαιες και νεότερες, και που αγαλλιάζει την ανθρωπότητα, προσφέροντας της ένα λιμάνι στις παράφορες φουρτούνες των καιρών μας.

Και έτσι όπως έφτασα μέχρι εδώ, μου ήρθε στο μυαλό ο Λένιν, αυτό το λουλούδι της μεγάλης οκτωβριανής επανάστασης που τόσο γρήγορα μεταμορφώθηκε σε αγκάθι.« Η ιστορία προχωράει με ένα βήμα πίσω και δύο μπροστά»

Το ερώτημα που μπαίνει είναι,

πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το βήμα πίσω,

για να ξεκινήσουμε τα δύο βήματα μπροστά.


Εξηγήσεις
(1): «Η δυναμική του καπιταλισμού»
(2): Στο ιστολόγιο «Θεαμαπάτες και δικτυώματα» θα βρείτε ένα άλλο έξοχο πόστ για το παρόν βιβλίο του Ζ.Κ.Μ. «η εκπαίδευση της αμάθειας»
(3): έχει γραφτεί και ακουστεί, ότι ο Μάρξ δεν έχει πουθενά στις χιλιάδες σελίδες που έχει γράψει, χρησιμοποιήσει τον όρο καπιταλισμό. Με ένα πρόχειρο ψάξιμο που έκανα στο αρχείο των Μ/Λ, είναι αληθές. Αλλά, θα ήταν τελείως εκτός της αυστηρής γλώσσας που χρησιμοποιεί ο Μάρξ.
Δεν γράφει «καπιταλισμός», αλλά «καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής», που είναι το σωστό, αλλά ο όρος καπιταλισμός είναι πιο εύχρηστος.

(4): Κ Ντίκενς, οι δύσκολοι καιροί.
(5): Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζ.Κ.Μισεά «Η εκπαίδευση της Αμάθειας»

(7):Ο πύργος του καπιταλισμού τότε (στα αγγλικά ) και σήμερα (στα γερμανικά), σας μεταφράζω, ξεκινώντας από το πάνω σκαλί και καταλήγοντας στο κάτω σκαλί:

Στα αγγλικά:
Το κεφάλαιο
Σας κυβερνάμε
Σας κυβερνάμε
Σας πυροβολούμε
Τρώμε για σας
Εργαζόμαστε για σας - σας θρέφουμε όλους


Στα Γερμανικά:
Το Κεφάλαιο
Σας εξουσιάζουμε
Σας χρησιμοποιούμε
Σας ελέγχουμε
Ζούμε για σας
Εργαζόμαστε για σας - σας θρέφουμε όλους

Dienstag, 1. Mai 2007

Η δύναμη της αδράνειας Ι

Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα είναι τουλάχιστον κατά το ήμισυ τυλιγμένη στην καθημερινότητα. Αμέτρητες κληρονομημένες χειρονομίες συσσωρευμένες φύρδην μίγδην που επαναλαμβάνονται ατέλειωτα μέχρι να φτάσουν σε μας, μας βοηθούν να ζήσουμε, μας φυλακίζουν και αποφασίζουν για λογαριασμό μας σε όλη μας τη ζωή.
Είναι προκλήσεις, παρορμήσεις, πρότυπα, τρόποι η υποχρεώσεις που μας οδηγούν να ενεργήσουμε και που μερικές φορές, πιο συχνά μάλιστα από όσο νομίζουμε ανάγονται στα βάθη των αιώνων.
Μακραίωνο παρελθόν πολύ παλιό και πάντα ζωντανό, που εκβάλει στον παρόντα χρόνο όπως ο Αμαζόνιος ρίχνει την τεράστια μάζα των ταραγμένων υδάτων του στο ωκεανό.


«Η δυναμική του καπιταλισμού του Fernand Braudel.

Ο Fernand Braudel, δίνει στην ιστορία του ανθρώπου, η καλλίτερα στη πορεία του ανθρώπου στα περάσματα από το ένα πολιτισμό στο άλλο, από τη μία οικονομία στην άλλη, από πολέμους και κατακτήσεις, από ιδεολογίες και ιδεώδη, ιδιαίτερη σημασία στις σκοτεινές δυνάμεις της αδράνειας, που εμένα μου μοιάζουν σαν την σκοτεινή ύλη των νετρίνων, που ακόμα δε ξέρουμε, αν το σύμπαν είναι κλειστό η ανοικτό λόγω ακριβώς της μη μετρήσιμης αυτής σκοτεινής ύλης.
Αδράνεια που κρατάει τον άνθρωπο δεμένο με το παρελθόν του και το κάνει να δρα με τρόπο ακατανόητο.

Παράδοση, μας λέει η Πέρσα Κουμούτση, στο μυθιστόρημα της «Δυτικά του Νείλου»
Παράδοση, που σε αντίθεση με τον Braudel, σε εμποδίζει να ζήσεις.

Η ηρωίδα του μυθιστορήματος, κινείται στο μεταίχμιο της αλλαγής του καθεστώτος στην Αίγυπτο, από την δυτική πλευρά στην ανατολική πλευρά του Νείλου, του ζωοδότη, από την πλευρά που ζουν οι φτωχοί και στερημένοι και από την άλλη πλευρά, που ζουν οι πλούσιοι, που με την επικράτηση της επανάστασης του 1952 θα χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια τους.
Σ αυτή τη τόσο γνωστή – από ιστορικής πλευράς και όχι μόνο της αιγυπτιακής ιστορικής πλευράς - ατμόσφαιρα της ανατροπής, ένας έρωτας γεννιέται και ναι μεν δεν πεθαίνει, αλλά εμποδίζεται από τις δυνάμεις της αδράνειας ή της παράδοσης να ανθίσει πλήρως. Η υπερηφάνεια του ντόπιου και η αναποφασιστικότητα της ελληνίδας κολλημένοι σε μία παράδοση κατακτητή και κατακτημένου εκεί ακριβώς που ο κατακτημένος αποφασίζει να γίνει κυρίαρχος του σπιτιού του, έχουν ρίξει την συνηθισμένη μπαριέρα που τελικά δεν υπολογίζει κανένα συναίσθημα και που η ευτυχία σκοντάφτει.
Βιβλίο εξαιρετικής ευαισθησίας που διαβάζεται απνευστί.

Στο επόμενο πόστ, θα σας γράψω μία άλλη πλευρά αυτής της σκοτεινής ύλης, που είναι και η φωτεινή πλευρά της.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...