Sonntag, 27. April 2008

Andre Gorz και η αξία της ζωής

Τόσο στην «αθλιότητα του σήμερα», όσο και στους «δρόμους του παραδείσου", ο Γκόρζ πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αναλώνει τη ζωή του σε κάθε είδους αλλοτριωτικές εργασίες, και να δουλεύει από το πρωϊ ως το βράδυ, χωρίς διακοπή και χωρίς να παίρνει ανάσα, ξεχνώντας πως δεν ζούμε για να δουλεύουμε, αλλά δουλεύουμε για να ζούμε.
Τεκμηριώνει αυτή του τη άποψη, όχι μόνο ιδεολογικά, δηλαδή το τί θα έπρεπε να είναι το σωστό, αλλά και τεχνοκρατικά και ιστορικά.
Η ζωή έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία 200 χρόνια. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι εκπληκτική. Οι μηχανές δουλεύουν νύχτα μέρα και παράγουν εκατοντάδες αγαθά, που παλιότερα η ανθρωπότητα θα χρειάζονταν χιλιάδες φορές περισσότερο κόπο για να παράγει.
Για παράδειγμα ένα απλό εργαλείο σαν το πλυντήριο περικλείει ένα σύνολο γνώσεων που ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Επομένως, αφού η σημερινή τεχνολογία έχει οδηγήσει την παραγωγικότατα σε απίστευτα ύψη, ο άνθρωπος θα έπρεπε να δουλεύει πολύ λιγότερο από το παρελθόν για να παράγει περισσότερο πλούτο, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για την κοινωνία.
Σκεφτείτε, λ.χ. πόσες ώρες έπρεπε να ξοδέψει μια οικογένεια του 15ου αιώνα για να παράγει αυτά που χρειάζονταν για να ζήσει και πόσες ώρες χρειάζεται σήμερα. Η διαφορά είναι ανυπολόγιστη! Μόνο να ανάψει τη λάμπα ή τα κεριά πέρναγε μια ώρα. Σήμερα πατάει ένα κουμπί!
Για να κουβαλήσει νερό, ξόδευε καθημερινά ώρες, σήμερα ανοίγει τη βρύση. Για να ανταλλάξει τα προϊόντα που του περίσσευαν με άλλα που χρειαζότανε, ή για να προμηθευτεί κάποια άλλα, έπρεπε να ξοδέψει ώρες και μέρες, ενώ σήμερα πετάγεσαι στο απέναντι σούπερ μάρκετ. Ταξιδεύει με ανυπολόγιστες ταχύτητες και η μεταβίβαση της γνώσης είναι σχεδόν άμεση.
Ο κατάλογος σύγκρισης είναι ατέλειωτος. Στην πραγματικότητα, λίγες ώρες την ήμερα θα έφταναν και θα περίσσευαν για να παραχθούν αφ ενός τα είδη πρώτης ανάγκης, και αφ ετέρου τα αγαθά που ναι μεν δεν είναι πρώτης ανάγκης, αλλά είναι αυτά που μας προκαλούν ιδιαίτερη ευχαρίστηση, όταν τα είδη πρώτης ανάγκης τα έχουμε εξασφαλίσει.
Και όμως, όχι μόνο δεν παρατηρείται μια τάση μείωσης του χρόνου εργασίας, αλλά αντίθετα, τα τελευταία 25 χρόνια και κυρίως μετά τη πτώση του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Όσοι σήμερα δουλεύουν, όσοι δηλαδή έχουν δουλειά και δεν είναι άνεργοι, δουλεύουν περισσότερο ενώ αναπαράγεται ένα άνεργο προλεταριάτο που αυξάνει αδιάκοπα. Έχουμε περισσότερη ανεργία, αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου απασχόλησης, μείωση των αμοιβών, μείωση των συντάξεων και αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας μιας ζωής!

Το δίλλημα πλήρης απασχόληση ή πλήρης ανεργία αρνείται έμμεσα το γεγονός της εκ των πραγμάτων μείωσης του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας και κατανέμει αυτή τη μείωση με το πιο άνισο τρόπο: ποινικοποιώντας και περιθωριοποιώντας τους άνεργους ώστε να προστατευτεί η φύση των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα σε εργοδότες και μισθωτούς. Παράλληλα, με την αφόρητη πίεση που ασκείται για περισσότερη εργασία με μικρότερες αμοιβές στους πολλούς, δημιουργείται μια κάστα «ειδικών» που αμείβονται με τεράστια ποσά, στηρίζοντας με τις «ειδικές» γνώσεις την διατήρηση αυτού του συστήματος υποδούλωσης και αλλοτρίωσης.

Η αύξηση του χρόνου απασχόλησης και επομένως η μείωση του ελεύθερου χρόνου, έχει σαν παράπλευρη απώλεια και τη ολοένα και μεγαλύτερη αποδόμηση των ανθρώπινων δεξιοτήτων. Ο άνθρωπος αποβλακώνεται, ξεχνάει να κάνει πράγματα που έκανε αιώνες τώρα. Αν η ανθρωπότητα είχε τραβήξει τον πρώτο δρόμο, δηλαδή το δρόμο της μείωσης του χρόνου εργασίας , την έξοδο της κρίσης προς τα αριστερά, όπως ονομάζει ο ίδιος, τότε, όχι μόνο θα υπήρχε πλήρης απασχόληση, αλλά θα υπήρχε περισσότερος ελεύθερος χρόνος που θα μπορούσε ο καθένας να το διαθέσει όπως ήθελε. Να λιάζεται και να χαζεύει στην παραλία, να σκάβει τον κήπο του, να διαβάζει, να ζωγραφίζει, να ασχολείται με την οικογένεια του, με τους φίλους του, με τη φύση, με ένα λόγο με την ζωή και όχι με το εργοστάσιο ή το γραφείο ή το χρηματιστήριο!
Στην συνέχεια αυτής της θέσης (δηλαδή λιγότερη εργασία για τον καθένα, απασχόληση για όλους), που τεκμηριώνει με πολλά παραδείγματα και πολλά στοιχεία, υποστηρίζει, σαν φυσική συνέπεια των παραπάνω, ότι η κοινωνία θα πρέπει να εξασφαλίσει σε κάθε μέλος της ένα ισόβιο κοινωνικό μισθό, ικανό για να ζει καλά, είτε εργάζεται είτε όχι. Μπορεί αυτά να ακούγονται παράλογα, αλλά δεν είναι.

Ο Ανρε Γκόρζ, πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δουλεύει, γιατί η προσφορά και η αλληλεγγύη είναι ανθρώπινες ιδιότητες που στην αποξένωση που έχει υποστεί στη σκληρή καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε τις έχει χάσει. Στο ίδιο πνεύμα με τον Ζαν Κλώντ Μισεά εξαίρει το κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε το δώρο σε όλες τις αρχαϊκές κοινωνίες, όταν ο άνθρωπος δεν είχε ξεπέσει στη κυνικότητα όπου όλα πρέπει να ανταλλάσσονται με βάση την πληρωμή και το χρήμα, ακόμα και ο έρωτας! Οι μη οικονομικές δραστηριότητες αποτελούν την ίδια την ουσία της ζωής. Περιλαμβάνουν όλα όσα γίνονται όχι για τα χρήματα αλλά για τη φιλία, την αγάπη την συμπόνια, την επιθυμία για προσφορά βοήθειας, ή για την ικανοποίηση, την απόλαυση, την χαρά που μας δίνει η ίδια η δραστηριότητα τόσο στην εξέλιξη όσο και στο αποτέλεσμα της.
Πρέπει να αποτολμήσουμε να αποχωριστούμε αυτή τη κοινωνία που πεθαίνει και που δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Πρέπει να αποτολμήσουμε την έξοδο. Δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε από τις θεραπείες της «κρίσης» γιατί δεν υπάρχει πια κρίση. Έχει εγκατασταθεί ένα νέο σύστημα που καταργεί μαζικά την εργασία. Παλινορθώνει τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης , υποδούλωσης, εκμετάλλευσης, εξαναγκάζοντας όλους να πολεμούν εναντίον όλων για να αποχτήσουν αυτήν την εργασία την οποία καταργεί.
Κατακριτής της οικονομικής παγκοσμιοποίησης καταγγέλλει το σημερινό υπερεθνικό καθεστώς, που έχει συμβάλει καθοριστικά σ την απομόνωση του ατόμου από οποιαδήποτε αίσθηση αλληλεγγύης και ανθρωπισμού.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ.(σελίδα 38 της αθλιότητας του σήμερα και η προοπτική για το αύριο)

Η Εταιρεία είναι ένα υπερεθνικό δίκτυο και το κέντρο συντονισμού και στρατηγικών αποφάσεων της έχει μόνο κατ επίφαση εθνικότητα, ανάλογα με την προέλευση της. Η έδρα της μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε. Με το παιγνίδι των τιμών μεταφοράς, η εταιρεία πραγματοποιεί τα κέρδη της εκεί όπου πληρώνει λιγότερους η καθόλου φόρους. Διαπραγματεύεται ως εξουσία προς εξουσία με τα εθνικά κράτη, τα ωθεί σε ανταγωνισμό και δημιουργεί τις μονάδες της εκεί όπου βρίσκει τις πιο σημαντικές επιχορηγήσεις και φορολογικές ελαφρύνσεις, τις καλύτερες υποδομές, ένα πειθαρχημένο και φτηνό εργατικό δυναμικό. Εκεί εξασφαλίζει ένα είδος ετεροδικίας στερώντας το εθνικό κράτος από εκείνο το χαρακτηριστικό της εθνικής κυριαρχίας του, δηλαδή του να εισπράττει φόρους και να καθορίζει συντελεστές.
«Το κεφάλαιο είναι πια ο μόνος κάτοχος της εξουσίας» γράφει ο Μάρκο Ρεβέλι» ικανό να αποφασίζει άμεσα, με μια αυθαίρετη πράξη, τη μοίρα των εθνών» και να «υπαγορεύει τους δικούς του κανόνες στον παλιό κυρίαρχο.
Ποτέ ο καπιταλισμός δεν είχε καταφέρει να χειραφετηθεί τόσο ολοκληρωτικά από την πολιτική εξουσία. Όμως πρέπει να προστεθεί ότι τα κράτη τα οποία υποκαθιστά είναι εθνικά κράτη και κατόρθωσε να τα καταδυναστεύει δημιουργώντας ένα υπερεθνικό κράτος, παντοδύναμο με τους δικούς του θεσμούς, τους μηχανισμούς και τα δίκτυα επιρροής .
Αυτοί οι θεσμοί είναι, όπως έχει γίνει ήδη κατανοητό, η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου (ΠΟΕ, πρώην GATT) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) η Παγκόσμια Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ.

Αυτοί οι θεσμοί δημιουργούν και επιβάλλουν τους Νόμους τους, σύμφωνα με τους οποίους ρυθμίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, προσδιορίζουν και επιβάλουν και ποια εμπορεύματα, πρέπει να κυκλοφορούν χωρίς όρια, ακόμα και αν αυτά είναι τοξικά ή βιολογικά τροποποιημένα, και έχουν καταφέρει να επιβάλλουν σε όλα τα μέλη τους, δηλαδή σε όλο τον πλανήτη το δόγμα του φιλελευθερισμού, σύμφωνα με τον οποίο, όλα τα προβλήματα θα τα λύσει το αόρατο χέρι της αγοράς.
Όλα τα ζωτικά θέματα κάθε εθνικού κράτους, όπως ασφαλιστικό, ωράρια εργασίας, ύψη αμοιβών εργασίας, ρυθμίζονται εξωτερικά, καθιστώντας τη πολιτική διακυβέρνηση κάθε κράτους μια απλή και ασήμαντη συμμορία ηλίθιων παπαγάλων.
Τελειώνοντας την μικρή αυτή αναφορά στον Ανδρε Γκόρζ, παρότι είναι ένα μεγάλος κριτής της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή εμφανίζεται σήμερα, πιστεύει, ότι δεν είναι η επιστροφή στα εθνικά κράτη που θα λύσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η παγκοσμιοποίησης, αλλά η αντίσταση ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο από όλα τα εθνικά κράτη μαζί και ομαδικά, προκειμένου η αντίσταση να είναι αποτελεσματική.
Επομένως μια παγκοσμιοποιημένη αντίσταση σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, με άλλες ηθικές και άλλες αξίες που οφείλουν οι λαοί να κάνουν κτήμα τους, σημαία τους και όραμά τους.

Ο Andre Gorz, γεννήθηκε το 1923 στην Βιέννη από πατέρα ξυλέμπορο. Το 1947 συνάντησε την σύντροφο της ζωής του. Σπούδασε μηχανικός στην Ελβετία και στις αρχές της δεκαετίας του 50 μετακόμισε στο Παρίσι όπου συνεργάστηκε με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ στο περιοδικό "Les temps modernes».

Το 1983 εγκατέλειψε την απασχόληση εκτός σπιτιού και αφοσιώθηκε στην συντρόφισσα του Ντορίν, όταν συνειδητοποιήσε πόσο μοναδική είναι η ζωή. Το 2007, αυτοκτόνησαν στο σπίτι τους, πιασμένοι χέρι - χέρι, ανάμεσα σε δεκάδες γράμματα φίλων τους. Αυτοκτόνησαν, γιατί όπως γράφει ο ίδιος, δεν θα μπορούσε να αντέξει να μείνει χωρίς αυτην που αγάπησε όσο τιποτε άλλο στο κόσμο. Εκείνη ήταν 82 χρονών και έζησε 32 χρόνια αντιμετωπίζοντας με μεγάλη γεναιότητα την ανίατη ασθένεια, απο την οποία έπασχε και αυτός 84 χρόνων. Άφησε πίσω του ένα πλούσιο, ανατρεπτικό, αντικαπιταλιστικό, κυρίως όμως ενα βαθειά ανθρώπινο έργο.

«έχεις κοντύνει 6 εκατοστά, έχεις απομείνει 45 κιλά, αλλά συνεχίζεις να είσαι όμορφη, χαριτωμένη και ποθητή και σ αγαπώ περισσότερο παρά ποτέ» λέει με απέραντη τρυφερότητα στην αγαπημένη του.
Έφυγαν, πλημμυρισμένοι με την αγάπη τους, όπως ακριβώς έζησαν!

Σημείωση:Τα πλάγια γράμματα είναι λόγια του βιβλίου, αντιγραφή.

Καλή Λαμπρή και καλή επ (ανάσταση)




Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες τα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα -πρώτα Δόξα Σοι!

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καρυοφύλλια.

Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα κνίσες,
τσουγκρίσματα

και


Χριστός Ανέστη


με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Οδυσσέας Ελύτης

Ας τα απολαύσουμε και τα δύο
και το ποίημα και το μουσικό έργο του Μίκη
και ας μην τα σχολιάσουμε, έτσι κατ εξαίρεση!

Καλή Λαμπρή σε όλους!!

και

καλή Ανάσταση

Dienstag, 22. April 2008

Η 22η Απριλίου είναι αφιερωμένη στη γη.


Κατά βάθος θεωρώ διπλή ύβρη να αφιερώνουμε μια ήμερα του χρόνου στη γη!
Πρώτο γιατί ακόμα και αυτή τη μέρα, που λέμε ότι την αφιερώνουμε στη γη, συνεχίζουμε να την βρωμίζουμε και δεύτερον, γιατί η γη δεν έχει ανάγκη να της αφιερώσουμε μια μέρα, αλλά όλες τις μέρες και όλες τις ώρες, αφού αυτή είναι η ζωή. Είναι σαν να λέμε 364 μέρες στον θάνατο και την 365η πάλι στον θάνατο.
Το παρακάτω απόσπασμα από τον συγκλονιστικό βιβλίο της Ρακέλ Κάρσον , σας το αφιερώνω με αγάπη. Διαβάστε το και αύριο που θα πάτε για δουλειά, θυμηθείτε το και σκεφτείτε αν υπάρχει διέξοδος.
Αν κάτι βρείτε, σας παρακαλώ να το πείτε και σε μένα. Μην με αφήνετε στην αγωνία μου
Τα βούρλα της λίμνης μαράθηκαν
Και τα πουλιά δεν κελαηδούν

Ένας μύθος για το Αύριο
Υπήρχε κάποτε μία πόλη, στην καρδιά της Αμερικής όπου κάθε είδος ζωής έμοιαζε να συνυπάρχει αρμονικά με το περιβάλλον.
Η πόλη βρισκότανε ανάμεσα σε εύφορα αγροκτήματα από τη μια μεριά και σε χωράφια με σπαρτά και λόφους γεμάτους οπωροφόρα δένδρα από την άλλη
Την άνοιξη, ο αέρας έφερνε πάνω από τα πράσινα χωράφια άσπρα σύννεφα από τα λουλούδια των δένδρων αυτών. Το φθινόπωρο οι βελανιδιές, οι σημύδες και οι νεροπλάτανοι έπαιρναν τέτοια χρώματα που έμοιαζαν με φωτιές που λαμπύριζαν μέσα στο πράσινο φόντο των πεύκων. Οι αλεπούδες τότε ούρλιαζαν πάνω στους λόφους και τα ελάφια περνούσαν ήσυχα μέσα από τα δένδρα μισοκρυμμένα από την πρωϊνή φθινοπωρινή ομίχλη.


Στο μήκος των δρόμων φύτρωναν δάφνες και πικροδάφνες και σημύδες και φτέρες και αγριολούλουδα, που υπήρχαν σχεδόν όλο τον χρόνο και ήταν χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις.
Ακόμα και τον χειμώνα οι άκρες των δρόμων ήταν τόποι ομορφιάς, γιατί έρχονταν αμέτρητα πουλιά να φάνε τους καρπούς και τα ξερά χόρτα που ξεπρόβαλαν μέσα από το χιόνι. Η εξοχή αυτή φημιζόταν πράγματι από την ποικιλία των πουλιών της και όταν την άνοιξη και το φθινόπωρο περνούσαν τα κοπάδια των αποδημητικών πουλιών οι άνθρωποι έρχονταν από πολύ μακριά για να τα δουν.


Άλλοι έρχονταν να ψαρέψουν στα ποτάμια που κατέβαιναν από τους λόφους και που τα νερά του ήταν δροσερά και κρυστάλλινα και σχημάτιζαν μικρές σκιερές λίμνες από πέστροφες. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που ήρθαν οι πρώτοι άποικοι και έφτιαξαν τα σπίτια τους, έσκαψαν τα πηγάδια τους και έχτισαν τους αχυρώνες τους.


Ύστερα κάποια παράξενη αρρώστια έκανε την εμφάνισή της στην περιοχή και όλα άρχισαν να αλλάζουν. Κάποια κατάρα έπεσε πάνω στη πόλη: περίεργες επιδημίες σάρωναν τα κοπάδια από τα μοσχάρια και τα πρόβατα αρρώσταιναν και πέθαιναν. Παντού υπήρχε η σκιά του θανάτου. Οι αγρότες μιλούσαν για αρρώστιες που κτυπούσαν την οικογένεια τους
Στην πόλη οι γιατροί δεν ήξεραν τι να κάνουν με αυτές τις καινούργιες αρρώστιες που εμφανίζονταν στους ασθενείς τους. Είχαν και αρκετούς και ανεξήγητους θανάτους, όχι μόνο ενηλίκων αλλά και παιδιώ ν. Εκεί που έπαιζαν τα βρισκε μια αρρώστια και πέθαιναν μέσα σε λίγες ώρες.
Υπήρχε μια ασυνήθιστη ησυχία. Τα πουλιά για παράδειγμα τι είχαν γίνει; Τα κοτέτσια στις αυλές ήταν έρημα. Τα λίγα πουλιά που έβλεπες εδώ και κει ήταν ετοιμοθάνατα έτρεμαν πολύ και δεν μπορούσαν να πετάξουν.


Ήταν μια άνοιξη χωρίς φωνές

Τα πρωϊνά κάποτε πάλλοντα από τους ήχους των κοκκινολαίμηδων, των περιστεριών, της κίσσας, του τροχίλου και από δεκάδες άλλες φωνές την αυγή. Τώρα δεν ακούγονταν τίποτε και μονάχα η σιωπή βασίλευε πάνω από κάθε χωράφι και μέσα στα δάση και στα έλη. Οι μηλιές άρχισαν να ανθίζουν, αλλά δεν ακούγονταν κανένα βουητό από μέλισσες και έτσι δε θα γίνονταν η γονιμοποίηση και δεν θα καναν καρπούς.
Στις άκρες των δρόμων που ήταν κάποτε τόσο όμορφες υπήρχε μόνο ξερή και μαραμένη βλάστηση, σα να χε περάσει κάποια φωτιά. Ακόμα και τα ποτάμια ήταν νεκρά.
Καμιά κατάρα, καμιά εχθρική ενέργεια δεν είχε σταματήσει την ανανέωση της ζωής σ αυτόν το δυστυχισμένο κόσμο. Οι ίδιοι οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι.

Νομίζετε, ότι αυτά είναι η αρρωστημένη φαντασία της Κάρσον; Λάθος, όλα τα περιγραφόμενα γεγονότα έχουν σε κάποια μεριά της γης συμβεί, όχι όλα μαζεμένα αλλά σαν μεμονωμένα γεγονότα.
Έχει συμβεί, πουλιά να τρέμουν και να πέφτουν νεκρά στη γη.
Έχει συμβεί δένδρα να μαραίνονται και να πεθαίνουν.
Έχει συμβεί να καταρρέουν κοινωνίες μελισσών, να αδειάζουν ποτάμια από τα ψάρια, να πεθαίνουν ομαδικά τα γουρούνια, τα πρόβατα, τα βόδια, οι σοδιές να καίγονται, οι άνθρωποι να πεθαίνουν από τοξικά δηλητήρια που ψέκασαν τα λιβάδια τους.
Στο τέλος θα συμβούν όλα μαζί και τότε φέξε μου κα γλίστρησα.
Από την εισαγωγή του βιβλίου της Ρακέλ Καρσον «Σιωπηλή Ανοιξη»

Samstag, 12. April 2008

Το Χελιδόνι και η ποίηση



Είναι εκπληκτικό, πόσοι μεγάλοι ποιητές και συγγραφείς έχουν υμνήσει το χελιδόνι.
Ακόμη η ρήση «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη» αναφέρεται στον ίδιο τον Αριστοτέλη. Πέρυσι σας μετέφρασα ένα πολύ γλυκό ποίημα του Γκαίτε. Εφέτος βρήκα ένα άλλο εξ ίσου γλυκό ποιηματάκι του Καρυωτάκη στο ομώνυμο μπλόγκ .
Τ άλλα ποιήματα που βρήκα ήταν όλα πολύ θλιβερά και ο ερχομός του δεν μπορεί να συνοδεύεται με θλίψη
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
για να διώξεις το χειμώνα,
ήλθες μ' άνθη να στολίσεις
της καλής μας γης το χώμα.
Έλα, έλα, χελιδόνι,
σε προσμένει η φωλιά σου,
έλα, έλα, να σκορπίσεις
το γλυκό κελάδημά σου.

Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
την ακούμε τη λαλιά σου,
ήλθες, ήλθες και απλώνεις
μια χαρά σαν τη χαρά σου.

[Δημοσιεύτηκε: Παιδικός Αστήρ, 20.04.1913]

Freitag, 11. April 2008

Χελιδόνια ξανά!




Δεν πιστεύω να ξεχάσατε,


τα λατρεμένα μου;;;;





Ήρθαν εχτές!
Έλεγξαν την φωλιά τους,
πέταξαν μόλις 10 εκατοστά πάνω
από το κεφάλι μου
και έφυγαν,

Μπορεί να με χαιρέτισαν
μπορεί όμως και να μου είπαν απλά

ήρθαμε!
τώρα κάνε μας τόπο!
πάρε δρόμο!


Ηταν αδύνατα και κουρασμένα,
ποιός να ξέρει πόσες μέρες πεταγαν!
Ότι και να ήθελαν να μου πουν
Τα χαιρετώ, με την ίδια λατρεία!!!!!
Τα καλωσορίζω!
εύχομαι να περάσουν καλά και να πολλαπλασιαστούν
Με τενόρους
με μπάσους
Και με υψίφωνους

Mittwoch, 9. April 2008

Σκουπίδια και πάλι σκουπίδια

Ο φίλος ο πανέξυπνος μου έστειλε κάποιες αίσιες

και κάποιες απαίσιες φωτογραφίες.

Πριν περάσω στο επόμενο θέμα

– η αξία της ζωής -

που θα ήθελα να το συζητήσουμε λίγο πιο αναλυτικά, ας αφιερώσουμε ακόμα δυο κουβέντες για τα σκουπίδια μας.

Η περισυλλογή των απορριμμάτων έχει τριπλή μοίρα.

Η πρώτη και η χειρότερη είναι η χήδην απόρριψη.
Αυτό κάνουμε εμείς οι πολίτες σε όλη τη χώρα, όταν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με μια πλαστική σακούλα γεμάτη σκουπίδια. Η εικόνα του πανέξυπνου, επιβεβαιώνει την περίπτωση.
Τα πετάμε και κάνουμε ένα ωραίο βουνό!
Είναι συνάμα και εύφλεκτο, αφού τα εγκλωβισμένα σκουπίδια παράγουν μεθάνιο που είναι εύφλεκτο, αλλά όπως έχουμε ήδη πει είναι και ένα αέριο του θερμοκηπίου με πολλαπλάσια δράση από ότι το CO2.


Όσο και αν ακούγεται παράλογο είναι πιο οικολογικό να πετάμε χύμα τα σκουπίδια μας στο βουνό των σκουπιδιών, ή στον κάδο των απορριμμάτων, παρά να τα κλείνουμε στην πλαστική σακούλα, γιατί αναπτύσσονται αναερόβιοι οργανισμοί που είναι βλαβεροί για το περιβάλλον και παράγεται και μεθάνιο, ενώ αν τα πετάμε σκέτα, μειώνουμε και τις πλαστικές σακούλες.







Η δεύτερη είναι η «υγιεινή» ταφή σκουπιδιών στους λεγόμενους Χ.Υ.Τ.Α.

(χώροι υγιεινής ταφής απορριμμάτων).

Από τους Χ.Υ.Τ.Α. μπορεί κανείς να κερδίσει ενέργεια, οπότε μειώνεται η διαφυγή μεθανίου και διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, ενώ παράλληλα γίνεται παραγωγή καθαρής ενέργειας.
Ο Δήμος Α. Λιοσίων έχει ένα τέτοιο εργοστάσιο που κόστισε 95 εκατομμύρια ευρώ , αλλά ένα πολύ μικρό ποσοστό των απορριμμάτων καίγεται, δεν ξέρω γιατί.

Η Σουηδία έρχεται πρώτη σ αυτή τη τεχνολογία και τα περισσότερα λεωφορεία της καίνε το παραγόμενο από τα σκουπίδια τους βιοκαύσιμο.











Τρίτη και καλλίτερη είναι η καύση των σκουπιδιών στους Χ.Υ.Τ.Υ.

δηλαδή στους χώρους υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων!
Που σημαίνει, ότι ΜΟΝΟ ένα μικρό μέρος των απορριμμάτων μας οδηγείται στους Χ.Υ.Τ.Υ. για καύση σε κλειστά κυκλώματα και αξιοποίηση του παραγόμενου βιοαερίου. Το μεγαλύτερο μέρος των απορριμμάτων διαχωρίζεται και ανακυκλώνεται.
Η ανακύκλωση δεν είναι μόνο ωφέλιμη, είναι και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, καθώς υπάρχουν σκουπίδια που είναι βλαβερά για το περιβάλλον και ΔΕΝ πρέπει να πετάγονται χύμα στο χώμα.
Τέτοια υλικά είναι οι μπαταρίες, τα καμένα λάδια, τα υλικά των υπολογιστών, τα απορρίμματα των κλινικών κλπ. κλπ.

Το παρακάτω σχεδιάγραμμα, αναφέρει τι βρίσκεται μέσα σε 100 κιλά σκουπίδια

Όσο μπορούμε ας συμβάλουμε στην μείωση των σκουπιδιών!
Μην πάτε ποτέ για ψώνια αν δεν πάρετε μαζί σας ένα δίχτυ, ή μια πάνινη τσάντα. Πετάτε τα αποφάγια στις γάτες ή στα σκυλιά. Τα λίπη, να τα βράζετε και να τα δίνετε και αυτά στα σκυλιά. Τα φλούδια από τα διάφορα φρούτα ή τις πατάτες, να τα αφήνετε να ξεραθούν και μετά να τα πετάτε στον κάδο των σκουπιδιών.
Και προφανώς, ΟΛΑ τα χαρτιά πάντα χωριστά!!!!!!
Λίγα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, αν δεν θεσμοθετηθούν αυστηροί Νόμοι, αλλά κάτι είναι κι αυτό!
Ολες οι φωτο, οι αίσιες και οι απαίσιες, όπως μου έγραψε, είναι απο τον πανέξυπνο

Montag, 7. April 2008

Η έσχατη βαρβαρότητα



Παρατηρώ αυτή τη φωτογραφία, που ένα όρθιο ζώο σκοτώνει με ένα ρόπαλο ένα ξαπλωμένο νεαρό ζώο.

Η άκρη του ροπάλου έχει ένα καρφί που θα ματώσει τη νεαρή φώκια και θα ξεματώσει μέσα στο νερό και θα πεθάνει.

Την παρατηρώ και αναρωτιέμαι: Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να θεωρούμαι το ζώο κατώτερο μας;;;;;

Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να καταστρέφουμε και να φονεύουμε έτσι αδιάκριτα;;;;

Πως κολάμαι εμείς οι άσχημοι άνθρωποι σ αυτό τον κόσμο της ομορφιάς;

Την φωτογραφία την έκλεψα από το μπλόγκ του Ab - Irato

Dienstag, 1. April 2008

Θάλασσα γεμάτη θάνατο

Το πλαστικό, αυτό που οι «επιστήμονες» κατατάσσουν στις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του 20ου αιώνα έχει διάρκεια ζωής έως και 600 χρόνια. Έξι αιώνες οι άνεμοι και τα θαλάσσια ρεύματα παραλαμβάνουν πλαστικά κάθε είδους και τα ταξιδεύουν όπου δεν βάζει ο νους μας.
Αν σκεφτείτε, ότι μόνο τα τελευταία 20 χρόνια η χρήση των πλαστικών και των κάθε είδους σκουπιδιών έχει πολλαπλασιαστεί, τότε σίγουρα θα μπορούσατε να αναλογιστείτε, ότι ο όγκος αυτών των συσσωρευμένων υλικών θα πρέπει να είναι ανυπολόγιστος και σίγουρα θα έπρεπε να νοιώθετε το κρύο ιδρώτα να σας περιλούζει.


Θα βλέπατε με τη φαντασία σας μία νέα ήπειρο να γεννιέται. Θα βλέπατε να αναδύεται από τα βάθη του ωκεανού ένα τέρας που μεγαλώνει ανεξέλεκτα όπως ακριβώς ο καρκίνος μεγαλώνει και εξολοθρεύει τα υγιή κύτταρα, μέχρις ότου ο ζωντανός οργανισμός που προσβλήθηκε από αυτή την νόσο να λυγίσει και να πεθάνει.


Εφιάλτες!!!

«Εάν ο Κολόμβος σαλπάριζε με τις τρεις καραβέλες του από τη Palos Frontera [στη ατλαντική ακτή της Ανδαλουσία] και διέσχιζε τον Ατλαντικό, δεν θα σταματούσε στις ακτές της αμερικάνικης ηπείρου, εφόσον τις έχει ήδη ανακαλύψει εδώ και πεντακόσια δέκα έξι έτη, αλλά θα διέσχιζε το κανάλι του Παναμά, προς αναζήτηση των Ινδιών, έτσι όπως ήταν και ο αρχικός προορισμός του. Όμως δεν θα τα κατάφερνε γιατί στα μισά του δρόμου θα έπεφτε πάνω σε μια νέα ήπειρο.
Πρόκειται για τη «μεγάλη πλάκα των σκουπιδιών του Ειρηνικού», η «έβδομη ήπειρος», που διαμορφώνεται επί του παρόντος μεταξύ των ακτών της Χαβάη και της Βόρειας Αμερικής, από τα εκατομμύρια τόνων των πλαστικών σκουπιδιών που μεταφέρονται από τα ωκεάνια ρεύματα. Σ' αυτήν την περιοχή του κόσμου, τα ρεύματα γυρνούν με ωρολογιακή φορά, σε έναν νοητό ατέρμονα κοχλία, και όπως ο άνεμος σπρώχνει χαρτιά ή φύλλα στη γωνιά μιας πλατείας έτσι και σ αυτή τη γωνιά του ωκεανού ένας δυνατός στρόβιλος στροβιλίζει τα πλαστικά σκουπίδια που έρχονται από τις ακτές ή από τη ναυσιπλοΐα και τα συσσωρεύει χρόνο με το χρόνο.


Ένας δαίμονας, γνήσιος γιός της χλιδής και της αφροσύνης των πλουσίων του κόσμου μας, με αυτή τη τρομαχτική πρώτη ύλη κατασκεύασε μια νέα ήπειρο 3,43 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (ίση με το ένα τρίτο της Ευρώπης ή έξι φορές παραπάνω από τη Γαλλία).

Συντρίμια που δηλητηριάζουν την τροφική αλυσίδα

Δεν είναι βέβαια μόνο θέμα αισθητικής, απλώς δηλαδή ένα βουνό σκουπιδιών μέσα στη θάλασσα.
Όχι, όπως προείπαμε, είναι ένα καρκίνος που μεγαλώνει εις βάρος των υγιών κυττάρων ενός άρρωστου οργανισμού.


Μετράμε σ' αυτό το μέρος του ωκεανού έξι τόνους πλαστικού για έναν τόνο πλαγκτόν.
Οι βλάβες που προκαλούνται στη θαλασσινή ζωή θα είναι σύντομα ανεπανόρθωτες, προειδοποιούν οι ειδικοί. Πράγματι, καθώς τα πλαστικά δεν είναι βιοδιασπώμενα και η μέση διάρκεια ζωής τους υπερβαίνει τα πεντακόσια χρόνια, στο νήμα του χρόνου αποσυντίθενται σε όλο και περισσότερο μικρά κομμάτια χωρίς να αλλάζει η μοριακή δομή τους.
Με το πέρασμα του χρόνου εμφανίζονται κολοσσιαίες ποσότητες ενός είδους πλαστικής άμμου που μπερδεύεται με την τροφή των ψαριών και των πουλιών. Η άμμος αυτή ούτε χωνεύεται ούτε αποβάλλεται αλλά συσσωρεύεται μέσα στα στομάχια των ζώων, που στο τέλος πεθαίνουν από υποσιτισμό.
Επιπλέον, αυτά τα «μαργαριτάρια» δρουν σα σφουγγάρια που φιξάρουν πολλές τοξίνες σε αναλογίες μερικά εκατομμύρια φορές πάνω του φυσιολογικού, όπως το DDT (dichlorodiphényltrichloréthane,) ή τα PCB (polychlorobiphényles).

Η Greenpeace έχει μετρήσει τουλάχιστον 267 θαλασσινά είδη σοβαρά επηρεασμένα από αυτό το είδος δηλητηρίασης.

Ίσως ένας Ηρακλής να μπορούσε να καθαρίσει αυτόν το τρομαχτικό Στάβλο του Αυγεία,
αν σταματούσε από τη μια στιγμή στην άλλη τη χρήση των πλαστικών και αν ξόδευε μερικά τρισεκατομμύρια ευρώ, για να ανοίξει μια τρύπα όσο το ένα τρίτο της Ευρώπης και να θάψει την βρώμα των ανθρώπων των τελευταίων 50 χρόνων!!!
Όταν, αυτός ο Ηρακλής μας τιμήσει με την παρουσία του και τη δράση του, τότε όλα τα προβλήματα του οίκου μας θα λυθούν!
Μέχρι τότε, υπομονή και ψυχραιμία!

Σημείωση μεταφραστή: Η ABC είναι μια ισπανική εφημερίδα φιλοβασιλική με 267.000 φύλλα κυκλοφορίας.
Το άρθρο, μεταφρασμένο στα γαλλικά, δημοσιεύτηκε στη ηλεκτρονική έκδοση του LE COURRIER INTERNATIONAL την 25/03/2008.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...