Dienstag, 29. September 2009

Καβάφης, ο ειρωνικός

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.

Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλάδεν τες επιζητούσεν·
ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόνχαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας

κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Στις γυναίκες υποψήφιες: Λέμε Ναί!!!

Οι μέρες πλησιάζουν και είπα να ξαναανεβάσω την ανάρτηση των προηγούμενων εκλογών:

Μια πρόταση - ολίγον φεμινιστική - σε όλους όσους δεν έπεισα να ρίξουν άκυρο!

Οι αρχαίοι Ελληνες, είχαν όντως μία χαλασμένη σχέση με το ωραίο φύλλο.

Οχι όλοι.

Ο Επίκουρος

θεωρούσε τις γυναίκες ισάξιες των ανδρών και ήταν εξίσου ευπρόσδεκτες με τους άνδρες

στον ΚΗΠΟ.

Αντίθετα ο αριστοκράτης ο Σωκράτης, δυσκολευότανε να χωνέψει, ότι αυτά τα πλάσματα ήταν ει μη τι άλλο ωραία!
Δες τε τι απορία εκφράζει στον Ιππία:

Πλάτων διάλογοι

Πρέπει να αναγνωρίσουμε Ιππία, ότι η πιο όμορφη γυναίκα, σε σύγκριση με τους θεούς είναι άσχημη;



Αφού, για τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 2007, επικαλέστηκα την αδιαμφισβήτητα μεγάλη μορφή του ανθρώπινου πνεύματος,
τον Albert Einstein,
που όπως εχω δηλώσει είναι και ο αγαπημένος μου συγγραφέας, θα συνεχίσω με μία άλλη μορφή - όχι αδιαμφισβήτητα μεγάλη - για κάποιους εξ ίσου μεγάλη, ενώ για κάποιους διαβολική!


Αυτήν του Karl Marx!

Αν ζούσε σήμερα ο Κάρολος θα σας πρότεινε, με τον τρόπο του, να σταυρώσετε γυναίκες, ότι κόμμα και αν ψηφίσετε!

Εγραψε λοιπόν ο Κάρολος:
„Der gesellschaftliche Fortschritt lässt sich exakt messen an der gesellschaftlichen Stellung des schönen Geschlechts.“
Η κοινωνική πρόοδος μετριέται από τη θέση του ωραίου φύλου!

Δωστε λοιπόν μία ευκαιρία στις ωραίες!!

Υ.Γ.
Η αγαλματένια ομορφιά είναι η Φρύνη, γυναίκα του Πραξιτέλη.
Θεωρείται και το πρώτο γυμνό μοντέλο. Οι Αθηναίοι τόσο σκανδαλίστηκαν από το γεγονός, ότι μία γυναίκα με σάρκα και οστά λειτούργησε ως μοντέλο, ώστε κάλεσαν την Φρύνη στο δικαστήριο.
Η Φρύνη αρνήθηκε τις κατηγορίες και πέταξε τα ρούχα της στο δικαστήριο, για να αποδείξει, ότι ουδεμία σχέση έχει με το πανέμορφο άγαλμα.
Η ζαλάδα των δικαστών ήταν τέτοια, ωστε απάλλαξαν τη Φρύνη από κάθε κατηγορία.
Υ.Γ 2
Απο τα σχόλια που πήρα το 2007, η Ελένη Τσαμαδου, σπουδαία συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων με διορθώνει ως εξής, :
Η Φρύνη ήταν εταίρα από τις Θεσπιές που ήρθε στην Αθήνα.Την έλεγαν Μνησαρέτη και στην αρχή πουλούσε κάπαρη στην αγορά. Το όνομα Φρύνη της το έδωσαν οι θαυμαστές της για την ωχρότητα του δέρματός της. Ο Πραξιτέλης ένας εκ των εραστών της. Η δίκη δεν έγινε γιατί πόζαρε γυμνή, αλλά γιατί στη γιορτή των Ελευσινίων που η τελετή της μύησης προϋπέθεται μια τελετουργική κατάβαση στη θάλασσα αυτών που προσέρχονταν στα μυστήρια, η Φρύνη απέβαλε το χιτώνα και μπήκε γυμνή στο νερό. Αυτό θεωρήθηκε ιεροσυλία και στη δίκη τη γύμνωσε, αφαιρώντας την πόρπη που συγκρατούσε το χιτώνα της ο ρήτορας Υπερείδης, επίσης εραστής της, και αποκαλύπτοντας το θαύμα του κορμιού της στους δικαστές τους ρώτησε αν θα μπορούσαν να σκοτώσουν αυτό το τέλειο σώμα που τιμούσε τη θεά Αφροδίτη. Ωραίο επιχείρημα! ΄Οταν ο Αλέξανδρος κατέστρεψε τη Θήβα, η Φρύνη προσφέρθηκε να τη ξαναχτίσει υπό τον όρο να βάλουν οι Θηβαίοι επιγραφή στα τείχη που να λέει " Οσα κατέσκαψε ο Αλέξανδρος έκτισε πάλι η Φρύνη η εταίρα" Οι "καθωςπρέπει" πολίτες της Θήβας αρνήθηκαν την προσφορά. Σε ζάλισα συγνώμη, αλλά παρασύρομαι όταν μιλάω για αυτή την εποχή. Αν θέλεις διάβασε και το βιβλίο μου " Η εταίρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου" που κάνω κάποια αναφορά και στη Φρύνη.

Dienstag, 22. September 2009

Εκλογές 2009 - Η αριστερά



Γιατί δεν θα ψηφίσω αριστερά:



Οι εκλογές, η Δημοκρατία γιορτάζονται εκ νέου, γίνονται τελετουργικές επειδή κατέληξαν να μην έχουν αντικείμενο.

Η αριστερά μπορεί πλέον να έχει πρόσβαση στην εξουσία. Κανένα πραξικόπημα δεν την απειλεί από τη στιγμή που η ίδια δεν απειλεί κανέναν και τίποτε.

Serge Halimi

Samstag, 19. September 2009

Αμερική - Αμερική ΙΙ

Στην ανάρτηση μου για τις προσπάθειες του Obama, να εγκαθιδρύσει ένα δημόσιο σύστημα υγείας, το χαμόγελο απόρησε, για το πως ένας Obama, το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι να αλλάξει το ιδιωτικό σύστημα υγείας σε εθνικό, σκεπτόμενος δηλαδή σύμφωνα με την αρχή: φοβού τους Δαναούς και δώρα φέρουσι.

Διαβάζω στην Ναυτεμπορική της 18ης Σεπτεμβρίου:

Περίπου 45.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ (δηλαδή ένας κάθε 12 λεπτά), εν μέρει επειδή είναι ανασφάλιστοι, υποστηρίζουν ερευνητές της Ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ.
Ένας δεύτερος λόγος είναι πως υπάρχουν λιγότερα ιδρύματα, καθώς τα δημόσια νοσοκομεία κλείνουν σε πολλές πόλεις.
Οι αμερικανοί που χάνονται λόγω απραξίας είναι περισσότεροι από όσους σκοτώνονται σε τροχαία και όσους δολοφονούνται μαζί δήλωσε ο Δρ. Ντέϊβιντ Χίμελστάϊν ένας από τους συγγραφείς της μελέτης.

Σκέψεις:

Αν 45.000 αμερικανοί πεθαίνουν χωρίς περίθαλψη, σημαίνει ότι οι φαρμακοβιομηχανίες χάνουν 45000 πελάτες ετησίως. Όσο δεν πιο πολύ φτωχός γίνεται ο κόσμος - και αυτό συμβαίνει στην Αμερική - τόσο θα φτωχαίνουν και οι φαρμακοβιομηχανίες.
Ας αναλάβει λοιπόν το κράτος το σύστημα υγείας. Εμείς θα βρούμε τους ανθρώπους μας να προωθούμε τα εμπορεύματα μας!!!

Αλλοίμονο μας δηλαδή, τίποτα δεν μας σώζει από την φρενίτιδα του «πιο πολύ κέρδος, πιο πολύ κέρδος»!

Παρα ταύτα, και έτσι να είναι, είναι καλύτερα απο το να πεθαίνει ο κόσμος επειδη η ιδιωτική κλινική δεν θα του δώσει ούτε ασπιρίνη!

Εκλογές 2009 - οι πράσινοι

Γιατί δεν θα ψηφίσω Οικολόγους - Πράσινους:

Γιατί ο Τρεμόπουλος τόλμησε να ζητησει να μετονομαστεί κάποια οδός στη Θεσσαλονίκη "οδός Κεμάλ" αγνοώντας ή παραβλεποντας ποιός ήταν ο Κεμάλ!

Ο άνθρωπος αυτός αντιπροσωπεύει ότι απεχθέστερο έχει περπατήσει στη μητέρα Γή. Τόσο σε επίπεδο ιδεολογικό όσο και πρακτικό, ο Κεμάλ και τα κληροδοτήματα του δε μπορεί να ανήκουν στο ανθρώπινο γένος, τουλάχιστον αυτό που αγωνίζεται για την αρμονία και τη Γαία.

Ο αρχιτέκτονας της γενοκτονίας, ο εμπνευστής του Χίτλερ, το δημιούργημα του Ράιχ. Η Ιερά αγελάς της ναζιστικής Τουρκίας, την οποία οφείλουν να προσκυνήσουν όλοι οι αρχηγοί κρατών που την επισκέπτονται. Όλοι; όχι. Αναδημοσιεύουμε από epontos.blogspot.com.

του Σάββα Καλεντερίδη*

Παρατηρούμε ότι ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα η Τουρκία, στα πλαίσια της νεοοθωμανικής της πολιτικής, διεκδικεί ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ των ΗΠΑ και του Ισραήλ από τη μια πλευρά και του Ιράν και της Συρίας από την άλλη, για τη λύση των προβλημάτων που υπάρχουν ανάμεσά τους.

Μετά την πρωτοβουλία της Τουρκίας για την προσέγγιση Συρίας – Ισραήλ, τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη αντίστοιχη πρωτοβουλία για την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν μεταξύ ΗΠΑ – Ιράν.

Στα πλαίσια της πρωτοβουλίας αυτής, στις 14 Αυγούστου αναμένεται να επισκεφτεί την Τουρκία ο πρωθυπουργός του Ιράν, Αχματινετζάν, για να έχει συνομιλίες με τους αξιωματούχους της Τουρκίας, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλλάχ Γκιούλ.

Στη διάρκεια των επαφών που είχαν οι διπλωμάτες και οι αξιωματούχοι των δύο χωρών για την προετοιμασία του ταξιδιού, παρουσιάστηκαν σοβαρά προβλήματα όχι σε ζητήματα πολιτικής, αλλά σε ζητήματα πρωτοκόλλου, που απ’ ότι φαίνεται, για ορισμένες χώρες, έχουν ακόμα σημειολογική, αλλά και πολιτική αξία και σημασία.

Οι Ιρανοί διπλωμάτες δεν αποδέχτηκαν τους όρους που έθετε η τουρκική πλευρά σε ζητήματα πρωτοκόλλου και συγκεριμένα, δεν αποδέχτηκαν την επίσκεψη του Αχματινετζάν στο μαυσωλείο του σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας, Μουσταφά Κεμάλ, με την αιτιολογία ότι τελικά πρόκειται για τάφο ενός ανθρώπου που κυβέρνησε την Τουρκία και δεν μπορεί να επιβληθεί ως εθνικό μνημείο σε άλλες χώρες. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί ο τάφος ενός φασιστοειδούς να επιβάλεται στους επίσημους επισκέπτες άλλων χωρών ως τόπος απότισης τιμής σε εθνικό μνημείο, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν σοβαρά ιστορικά και πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με τον Κεμάλ και τον Κεμαλισμό.

Τελικά η τουρκική πλευρά, μπροστά στην ανυποχώρητη στάση των Ιρανών, δέχτηκε να χαρακτηριστεί αντί για επίσημη, επίσκεψη εργασίας, η επίσκεψη του Αχματινετζάν στην Τουρκία. Και αντί για την Άγκυρα, ο τόπος συνάντησης με τους Τούρκους αξιωματούχους συμφωνήθηκε να είναι η Κωνσταντινούπολη.

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια υφίσταται συνεχείς και αλλεπάλληλες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από την Τουρκία, αφού αδυνατεί να διαπραγματευτεί με σεβασμό στην πολυαίμακτη ιστορία του λαού μας στο κορυφαίο αυτό ζήτημα της επίσκεψης Ελλήνων αξιωματούχων στο μαυσωλείου του σφαγέα του Ελληνισμού, Μουσταφά Κεμάλ.

Πρώτα ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών, στη συνέχεια ο πρωθυπουργός και μετά Έλληνες αξιωματικοί, αρχηγοί ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ, καταθέτουν στεφάνια και αποτίουν φόρο τιμής σε εκείνον που έσφαξε εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα, σε εκείνον που εφάρμοσε μια ιδεολογία αφανισμού των Ελλήνων από τις προαιώνιες εστίες τους στη Θράκη, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.

Τελικά, είναι θλιβερό η Ελλάδα του πολιτισμού, της ιστορίας και των πανανθρώπινων αξιών, να διδάσκεται ήθος και αξιοπρέπεια από “οπισθοδρομικό” το Ιράν.


Πηγή: http://pontiakathemata.blogspot.com/2008/08/blog-post.html

*Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι διευθυντής των εκδόσεων ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
www.infognomon.gr

Freitag, 18. September 2009

Εκλογές 2009 - το ΠαΣοΚ


Γιατί δεν θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ;

Θα έλεγα γιατί είμαι αντιβασιλική και απεχθάνομαι τις δυναστείες!
Αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτή η αιτία.
Ο Παπανδρέου εγγονός του Γεωργίου και υιός του Ανδρέα δεν έχει καμία απολύτως ελληνική συνείδηση. Είναι αμερικανός, σουηδός, ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι. Άλλα έλληνας δεν είναι.
Όχι μόνο έχει αμερικανικό διαβατήριο, το επιδεικνύει κιόλας.
Όσοι θα τον ψηφίσουν, καλά θα κάνουν να το σκεφτούν διπλά!!

Διαβάστε τι ψάρεψα από το διαδίκτυο:


Το Συμβούλιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που συνήλθε στο Σαντιάγο της Χιλής από 5-7 Νοεμβρίου 2006 υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου, αποφάσισε ομόφωνα «να προωθήσει το αίτημα από την Κύπρο που κατέθεσε το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα εδώ και καιρό για να γίνει δόκιμο μέλος». Όπως αναφέρεται στην απόφαση, «έχουμε ήδη ένα μέλος από την Κύπρου που ανήκει στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Επιθυμούμε να προωθήσουμε την ειρήνη στο νησί και την επίλυση του Κυπριακού. Γι' αυτό θέλουμε να ανοίξουμε την πόρτα μας και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα με στόχο να ενισχύσουμε τη δυνατότητα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς να παίξει ρόλο για σταθερότητα και ειρήνη στην Κύπρο. Το Συμβούλιο συστήνει την απόκτηση της ιδιότητας του δόκιμου μέλους που θα επικυρωθεί τελικά σε ένα χρόνο στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς».
ΠΙΣΩΠΛΑΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Ο Γιώργος Παπανδρέου δέχθηκε την ένταξη του κόμματος του Ταλάτ στη Σοσιαλιστική Διεθνή!
Παρά τις έντονες αντιρρήσεις και αντιδράσεις της ΕΔΕΚ!

Φαίνεται απίστευτο και όμως είναι αληθινό. Χρειάσθηκε να γίνει Έλληνας πρόεδρος για να πάρει η Σοσιαλιστική Διεθνής μια τέτοια θέση, όταν προηγουμένως το ΠΑΣΟΚ έδωσε επανειλημμένα μάχες για να μη γίνει μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ούτε το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Ετσεβίτ, λόγω ακριβώς της τουρκικής εισβολής και της κατοχής στην Κύπρο.



ΠΑΡΟΝ 12/11/2006
Η Λήθη είναι ΑΡΕΤΗ η Μνήμη είναι ΧΡΕΟΣ

Donnerstag, 17. September 2009

Εκλογές 2009, αλλα λίγο πιο μακριά


Εκλογές δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα, γίνονται και στις Βρυξέλλες.

Ο Μπαρόζο, ψηφίστηκε με 382 ψήφους υπέρ, 217 εναντίον, και 117 παρόντες!
Ο Μπαρόζο είχε πολλές φορές κατακριθεί από τους σοσιαλιστές και τους πράσινους, και παρά ταύτα κάποιοι εξ αυτών τον ψήφισαν. Ακόμα δε χειρότερο ΚΑΜΙΑ παράταξη, ούτε καν οι πράσινοι δεν κατέβασαν δικό τους υποψήφιο.
Μήπως μας εμπαίζουν;
Η ας θέσουμε το ερώτημα αλλιώς: Έχουμε Δημοκρατία, που σημαίνει διαφοροποίηση και σύγκρουση απόψεων ή έχουμε κρυφή δικτατορία, που σε τελική ανάλυση είναι χειρότερη από την ανοιχτή;
Concession, ή cooperation ή compromise, όπως και να ονομάσει κανείς αυτή τη στάση των εκπροσώπων μας, για μένα υπάρχει και άλλες εκφράσεις όπως:
Παράδοση, Σύμπραξη, Μειοδοσία και προδοσία!

Dienstag, 15. September 2009

Εκλογές 2009

Σε προηγούμενη ανάρτηση ζήτησα να βάλουμε σε σειρά προτεραιότητας τις παρακάτω αξίες:

- Το αύριο των παιδιών μας
- τη καλή μας φήμη
- την ελευθερία
- την Ευρώπη
- το ραχάτι
- τη παιδεία
- τη πατρίδα
- το πλανήτης μας
- Την οικονομία
- την οικογένεια
- Το περιβάλλον - τη θρησκεία
- την υγεία

Για όσους με διαβάζουν, θα ξέρουν ότι για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από το περιβάλλον.

Από μονομανία; Όχι καθόλου! Το περιβάλλον είναι ο συμψηφισμός όλων των αξιών.
Τι αξία μπορεί να έχουν όλα τα υπόλοιπα σε ένα περιβάλλον που η παράλογη ανάπτυξη της βιομηχανίας, της υπέρ – κτηνοτροφίας, η μονοκαλλιέργεια, η εξαντλητική ξύλευση των δασών, οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, η εκτεταμένη οδοποιία και η τσιμεντοποίηση του εδάφους
- μολύνουν τον αέρα που αναπνέουμε;
- το νερό που πίνουμε και το νερό των ωκεανών που διατηρεί την θαλάσσια ζωή;
Τι αξία έχει η ελευθερία μας ή η άνεση μας, χωρίς την ομορφιά της ποικιλίας της ζωής, όταν κάθε χρόνο χάνονται 19500 οργανικά είδη;
Πώς να αντέξεις την καθημερινότητα του μόχθου και της εργασίας, χωρίς την ομορφιά της ποικιλίας των πολιτισμών, όταν όλα ισοπεδώνονται με την αμερικάνικη κουλτούρα της κοκα κολας και του Χόλυγουντ;

Σε ένα υποβαθμισμένο και τοξικό περιβάλλον, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή αξιοπρεπής, ζωή, που να αξίζει να την ζεις!
Όμως, τι σημαίνει νοιάζομαι για το περιβάλλον ;;;;
Νοιάζομαι για το περιβάλλον σημαίνει νοιάζομαι για κάθε ζωντανό οργανισμό, αλλά και για κάθε τι άλλο που συντηρεί τη ζωή, όπως ο αέρας και το νερό. Αυτή η φροντίδα δεν μπορεί να είναι ατομική υπόθεση, γιατί δεν φτάνει. Ακόμα και αν όλοι μας γινόμασταν ασκητές, δεν τρώγαμε ψάρι και κρέας, δεν πηγαίναμε με αυτοκίνητο αλλά με τα πόδια και με ποδήλατο, κοιμόμασταν με τις κότες και ξυπνάγαμε με το πρώτο φως του ήλιου, προκειμένου να εξοικονομούμε ενέργεια, θα κάναμε απλώς μια τρύπα στο νερό. Μόνο αν υπήρχε βούληση από όλες τις κυβερνήσεις θα μπορούσε να ξεκινήσει η αντίστροφη πορεία της κατάρρευσης του κλίματος και του περιβάλλοντος.
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν τέτοιες ενδείξεις. Ο κόσμος του σήμερα είναι ο κόσμος του χρήματος και σε ένα τέτοιο κόσμο δεν ανθούν παρά μονάχα αγκάθια.


Δεύτερη αξία είναι η εθνική μας ανεξαρτησία και η Ελευθερία.
Αυτή η Ελευθερία που ο ποιητής αναγνωρίζει από την βία που μετράει τη γη και όχι από την πλαδαρότητα να κάθεσαι εκ του ασφαλούς και να πετάς ό,τι κοτσάνα σου περνάει από το μυαλό.
Ούτε η ελευθερία να κλέβεις τον μόχθο του εργαζόμενου, ή να κλέβεις το κράτος, η να διακινείς ναρκωτικά, ή να πουλάς γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, ή τοξικά παράγωγα, ή τρόφιμα σε όποια τιμή θέλεις και όπου θέλεις!
Ούτε η ελευθερία των τραπεζών να καθορίζουν το ύψος των επιτοκίων όπου αυτές επιθυμούν.
Ούτε η ελευθερία των ισχυρών να παράγουν όπλα μαζικής καταστροφής. Ούτε η ελευθερία των καρτέλ να καθορίζουν ότι βολεύει τις τσέπες τους,.
Και βέβαια ούτε η ελευθερία της βιομηχανίας να πετάει τα απόβλητά στη θάλασσα και στα ποτάμια.
Ο συνμπλόγκερ Ορφέας, τοποθετεί την Ελευθερία στην πρώτη θέση και μακράν όλων των άλλων αξιών. Από τα γραφόμενά του μπορώ να υποθέσω ότι υπονοεί την εθνική Ελευθερία και όχι την αστική ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία των ισχυρών να καταπιέζουν και να κλέβουν αδιάντροπα τον ανίσχυρο.
Και όμως! Μπροστά στο περιβάλλον ακόμα και η Ελευθερία έρχεται δεύτερη, αφού κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη μας, αλλά και η ύπαρξη κάθε άλλης μορφής ζωής!

Τρίτη αξία είναι η υγεία.

Κατέταξα την υγεία μετά το περιβάλλον, γιατί χωρίς καθαρό περιβάλλον, δεν υπάρχει υγεία, αλλά και μετά την ελευθερία, γιατί η ελευθερία μας είναι πάνω από τη ζωή μας. Δείτε με πόσο πόνο ο Π. Χένρυ βάζει την ελευθερία πάνω από τη ζωή και την ειρήνη:
Είναι η ζωή τόσο πολύτιμη ή η ειρήνη τόσο γλυκιά για να την πληρώνει κανείς με τις αλυσίδες και τη σκλαβιά;

Μην το επιτρέπεις αυτό Παντοδύναμε Θεέ, Τι δρόμο θα ακολουθήσουν οι άλλοι δεν ξέρω.

Οσο για μένα δώσ μου ελευθερία ή δωσ μου θάνατο

Τέταρτη αξία είναι η οικογένεια, γιατί στον άκαρδο κόσμο μας είναι το λιμάνι της ηρεμίας και της αγάπης. Στον κόσμο της απομόνωσης και της μοναξιάς, ο χαμένος άνθρωπος πρώτα στην οικογένεια θα βρει παρηγοριά.

Στην ίδια θέση βρίσκεται η φιλία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη. Αυτή η τριάδα: οικογένεια – φιλία – αλληλεγγύη είναι η συντροφιά του ανθρώπου και η βάση ενός υγιούς κοινωνικού ιστού. Χωρίς αυτές ο άνθρωπος είναι ολομόναχος σε ένα κόσμο της άγριας Δύσης!

Συνοψίζοντας, θα έβλεπα με καλό μάτι ένα κόμμα που θα εξασφάλιζε, η που θα είχε στο πρόγραμμα του τις παραπάνω αξίες με την εξής σειρά προτεραιότητας:


- Περιβάλλον, αγαθό που δεν ανήκει σε μας, άλλα στα παιδιά μας,
- Εθνική Ανεξαρτησία, Ελευθερία, Πατρίδα
- Υγεία
- Φιλία, Αλληλεγγύη, Συντροφικότητα, Οικογένεια
- Παιδεία

Κάθε τι άλλο ακολουθεί!

Όταν θα ανακαλύψω ένα τέτοιο κόμμα, θα το ψηφίσω με όλη μου την καρδιά.

Sonntag, 13. September 2009

Εκλογές - Η Ν.Δ.

Ο κ. Μαρκεζίνης υιός, έχει μια άλλη άποψη για το λόγο που ο Καραμανλής κήρυξε πρόωρες εκλογές!

Ευχομαι απο καρδιάς να έχει άδικο!
Διαβάστε το άρθρο, αφού πιο πριν έχετε πιει κανένα ποτυράκι για να μην τρομάξετε. Εγω πάντως τρόμαξα, ειλικρινά!

Πολιτική αυτοπροβολής και πολιτική βάθους.

Στην εποχή μας μπορεί κανείς να φτάσει στην κορυφή είτε μέσω της αυτοπροβολής είτε μέσω της εγγενούς αξίας του καινοτόμου έργου του. Η καθεμιά οδός προϋποθέτει διαφορετικό είδος ταλέντου, αλλά γεγονός είναι ότι η δεύτερη οδός είναι πιο αργή και κοπιαστικά ελικοειδής. Παραδόξως, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επίμοχθη αυτή οδός λειτουργεί καλύτερα.

Οι πρόσωπο με πρόσωπο διαπραγματεύσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αποτελούν μία από αυτές τις περιπτώσεις, καθώς, εν προκειμένω, μόνον μέχρις ενός σημείου μπορεί να αποβούν αποτελεσματικά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα προβολής.Έχω την εντύπωση ότι στη σύγχρονη ελληνική και τουρκική εξωτερική πολιτική μπορούμε να εντοπίσουμε παραδείγματα και για τις δύο προαναφερθείσες οδούς. Εάν τούτο αληθεύει, έχουμε άραγε να αποκομίσουμε κάποια ευρύτερα διδάγματα;
Αυτοπροβολή αλά γκρεκ
Οι Eλληνες υπουργοί Εξωτερικών και ο μικρός κύκλος των έμπιστων συμβούλων τους έχουν αναπτύξει εντυπωσιακές τεχνικές προβολής τόσο των ίδιων όσο και των αντιλήψεών τους για την εξωτερική πολιτική μας. Μάλιστα, ο χρόνος που σήμερα αφιερώνεται στους πολιτικούς ελιγμούς έχει αυξηθεί σημαντικά, ιδιαίτερα δε στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων σχέσεων αντιπαλότητας στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Αντιθέτως, απουσιάζουν πλήρως οι ενδείξεις ενός πρωτότυπου τρόπου γεωπολιτικής σκέψης. Για την ακρίβεια, το προηγούμενο καθεστώς παραμένει σε γενικές γραμμές απαράλλακτο, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό περιβάλλον έχει μεταβληθεί άρδην. Αυτή η μέθοδος άσκησης εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, κ. Γιώργο Αϋφαντή (Εθνος, 14 Αυγούστου), προκαλεί εσωτερικές τριβές, περιθωριοποίηση και πτώση του ηθικού των διπλωματών. Κυκλοφορούν ακόμη και φήμες για άσκηση διώξεων κατά των ιθυνόντων του υπουργείου.
1. Η προώθηση της προσωπικής εικόνας
Οι υπουργοί Εξωτερικών χαίρονται να πρωταγωνιστούν στους τίτλους των εφημερίδων. Σημαντική βοήθεια τους προσφέρουν οι επίκαιρες αλλά γενικές και αόριστες δηλώσεις, οι οποίες, για τον λόγο αυτόν, δεν μπορούν να αντικρουστούν εύκολα. Ακόμη πιο αποτελεσματικές, ωστόσο, είναι οι διεθνείς συνάξεις, που μεταδίδουν μια εικόνα διεθνούς αναγνώρισης. Η κερκυραϊκή σύνοδος του περασμένου Ιουνίου αποτελεί εναργές παράδειγμα «ελεγχόμενης» δημοσιότητας. Βεβαίως, το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν τη θυμάται δείχνει απλώς πόσο περιορισμένη ήταν τελικά η σπουδαιότητά της.Οπωσδήποτε, η υπουργός Εξωτερικών μας θα είχε διαφορετική γνώμη. Θα επεσήμανε, για παράδειγμα, ότι η σύνοδος επέτυχε την επανέναρξη του ρωσο-νατοϊκού διαλόγου, ο οποίος είχε διακοπεί μετά την εισβολή στη Νότια Οσετία. Θα άφηνε επίσης να εννοηθεί ότι επρόκειτο για ελληνικό επίτευγμα. Οι εύσχημες αυτές απόψεις, όμως, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Πράγματι, κατά πρώτο λόγο, ο ανωτέρω ισχυρισμός συγκαλύπτει την επιπόλαιη απόφαση του ίδιου του ΝΑΤΟ να διακόψει τον διάλογο με τη Ρωσία. Το σχόλιο του κ. Στάθη Ευσταθιάδη, ενός στοχαστικού ανθρώπου ήπιων τόνων, ήταν, συνεπώς, εύστοχο και απολύτως δικαιολογημένο:«Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που οι δυτικές κυβερνήσεις διακόπτουν κάποιον διάλογο με τη Μόσχα ή το Πεκίνο και τον επαναλαμβάνουν ύστερα από μερικούς μήνες. Ετσι, αυτή η τακτική καταντά όχι απλώς ατελέσφορη αλλά και γελοία. Τι μπορεί να περίμεναν οι υπουργοί Εξωτερικών και οι κυβερνήσεις τους όταν, λόγω Γεωργίας, διέκοπταν τον διάλογο με τη Μόσχα; Οτι θα έφευγαν οι ρωσικές δυνάμεις από τη Νότια Οσετία; Ή ότι το Κρεμλίνο θα εκλιπαρούσε να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις και ο διάλογος;».Κατά δεύτερο λόγο, το σχόλιο αυτό τού κ. Ευσταθιάδη δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 11ης Μαρτίου, και όχι Ιουνίου. Αυτή μάλιστα η χρονική διαφορά φανερώνει ότι η απόφαση επανέναρξης του διαλόγου είχε ληφθεί (πρωτύτερα) στις Βρυξέλλες, και όχι (αργότερα) στην Κέρκυρα.
2. Μεγαλοποιήσεις
Οι διοργανωτές της κερκυραϊκής συνάντησης δεν θα δεχτούν επ’ ουδενί τη συγκεκριμένη άποψη περί επανόρθωσης σφάλματος, διότι (θα πουν) άλλα πράγματα συνέβησαν στη Σύνοδό τους. Υπεγράφη, φέρ’ ειπείν, μια (ανολοκλήρωτη) συμφωνία με τους Αμερικανούς για το ζήτημα της βίζας. Συγκρινόμενο, όμως, με τις μείζονες απειλές που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας, το ζήτημα αυτό μοιάζει μάλλον επουσιώδες. Γεγονός πάντως είναι πως δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα από τους Αμερικανούς. Και (κάτι ακόμη χειρότερο), καθώς η συμφωνία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, αναμφίβολα θα τη γιορτάσουμε ξανά τον Δεκέμβριο: ο θρίαμβός μας γιορτάζεται σε μικρές, αργές δόσεις.Εναλλακτικά, θα δικαιούνταν κανείς να μιλήσει για μεγαλοποίηση ενός ζητήματος ήσσονος σημασίας. Το ίδιο συνέβη και με τη Χάλκη, άλλωστε.Το μέλλον της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης έχει, αναμφίβολα, συγκινησιακό αντίκτυπο. Κατ’ ουσίαν, όμως, δεν αποτελεί το Α και το Ω ούτε για το Πατριαρχείο μας ούτε και για τη χώρα μας, σε σχέση με τα επιτακτικά ζητήματα που συνδέονται με τον εναέριο και τον θαλάσσιο χώρο μας, τους οποίους οι Τούρκοι παραβιάζουν καθημερινά.Εντούτοις, εν όψει της επίσκεψης του κ. Ομπάμα στην Αγκυρα τον περασμένο Απρίλιο, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αποφάσισε ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από τους Αμερικανούς να πιέσουν τους Τούρκους για έναν συμβιβασμό ως προς τη Χάλκη, εξασφαλίζοντας, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο, λίγη θετική δημοσιότητα για την ελληνική διπλωματία. Ετσι, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ομπάμα στην Τουρκία, το ζήτημα αυτό βρέθηκε σε δυσανάλογα υψηλή θέση στον κατάλογο με τις «ανησυχίες» μας για την Τουρκία.Όπως πάντα, οι Τούρκοι αποδείχτηκαν όχι μόνον αμετακίνητοι αλλά και ταχύτατοι ως προς τις αντιδράσεις τους. Με τις ευλογίες της Αμερικής, συνέδεσαν το ζήτημα της Χάλκης με την τουρκόφωνη μειονότητα της Θράκης. Αποδείχτηκε, έτσι, ότι η περιλάλητη «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας και Αμερικής ήταν απλώς λόγια του αέρα.Δίχως αμφιβολία, επρόκειτο για μία ακόμη επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας. Και τούτο, διότι μετέτρεψε σε διμερές ζήτημα ένα θέμα (κατά βάση) θρησκευτικής ανεκτικότητας και θρησκευτικών δικαιωμάτων στην Τουρκία - ένα θέμα, συνεπώς, που η Τουρκία έπρεπε να το διευθετήσει προτού ενταχθεί στην ΕΕ. Επιπλέον, γράφτηκε εκείνη την περίοδο ότι ο Πατριάρχης μας «εξεπλάγη» από αυτή την «απροσδόκητη» αλλαγή του κ. Ομπάμα, γεγονός το οποίο, εάν όντως αληθεύει, μας κάνει να διερωτηθούμε εάν η ελληνική πλευρά είχε μπορέσει να προβλέψει μια τέτοια εξέλιξη και εάν είχε προειδοποιήσει τον Πατριάρχη αναλόγως.Και έχει τάχα κλείσει το εν λόγω ζήτημα; Προφανώς, όχι. Μια πρόγευση των επικείμενων εξελίξεων πήραμε πρόσφατα, με την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στον Πατριάρχη μας. Οπως εύστοχα σχολίασε ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, κ. Ανδρέας Λοβέρδος, η τουρκική κίνηση είχε «χαρακτηριστικά τακτικού χειρισμού».Διακρίνω, από τουρκικής πλευράς, μια μεγαλοπρεπή αν και εντέλει περιορισμένη χειρονομία (δεδομένου ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν δίνουν κάτι χωρίς ανταλλάγματα), καθώς πλησιάζει η στιγμή της επανεξέτασης της αίτησης ένταξής τους στην ΕΕ. Προσωπικά, προβλέπω ότι η Τουρκία θα αποχωρήσει από τη σχετική σύνοδο, ανοίγοντας τουλάχιστον μερικά ακόμη κεφάλαια προς συζήτηση, ενώ η Ελλάδα θα υπερηφανεύεται ότι «κέρδισε τη Χάλκη» και ότι εξακολουθεί ψύχραιμα να έχει τον έλεγχο της κατάστασης.Ανάδειξη αλά τούρκαΕάν τώρα κοιτάξουμε προς τα ανατολικά, θα διαπιστώσουμε ότι η έμφαση δεν δίνεται στους πολιτικούς και στα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα, αλλά σε αυτή καθ’ εαυτήν τη χάραξη πολιτικής, και δη στην κατάστρωση ενός πλήρως συντονισμένου σχεδίου - σε αντιδιαστολή με την αποσπασματική, απροσχεδίαστη αντιμετώπιση των εκάστοτε ζητημάτων. Ασφαλώς, η νοοτροπία του κ. Νταβούτογλου ως διανοουμένου τον ωθεί να επικεντρώνεται στην εμβριθή μελέτη που αναδεικνύει ένα σύστημα αλληλένδετων ιδεών, και όχι στα φώτα των προβολέων που επιδιώκουν οι διψασμένες για χειροκρότημα ντίβες. Ετσι, η ουσία των τουρκικών επιχειρημάτων δεν προωθεί τον επινοητή τους, αλλά τους στρατηγικούς στόχους της χώρας του. Είναι βεβαίως επόμενο ότι, καθώς τα επιχειρήματα αυτά προσελκύουν την προσοχή και κερδίζουν τον σεβασμό, το ανάστημα του ανδρός προβάλλει διαρκώς υψηλότερο στον κόσμο της διεθνούς διπλωματίας.1. Το σύστημα ΝταβούτογλουΣτο κλασικό του πόνημα περί «Στρατηγικού Βάθους», o κ. Νταβούτογλου αναπτύσσει τις απόψεις του για τις σημερινές γεωπολιτικές συνθήκες. Εχει ήδη επισημανθεί η θεωρητική αξία του έργου αυτού. Αυτό όμως που οι Ελληνες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως είναι ότι το εν λόγω βιβλίο τούς δείχνει ξεκάθαρα ποιον δρόμο ακολουθεί ήδη ο συγγραφέας του. Οφείλουν συνεπώς να το μελετήσουν και να αντιδράσουν δεόντως! Αφετηριακά σημεία της ανάλυσης του κ. Νταβούτογλου αποτελούν, αφενός, η Σοβιετική Ενωση και, αφετέρου, η αποτυχία της αμερικανικής προσπάθειας (που αντλεί το θεωρητικό της υπόβαθρο από συγγραφείς όπως ο Φράνσις Φουκουγιάμα) να οικοδομήσει τη Νέα Παγκόσμια Τάξη της. Ο Τούρκος μελετητής αντικρούει επίσης την άποψη του Σάμιουελ Χάντινγκτον ότι η σημερινή αστάθεια είναι απότοκη της επονομαζόμενης «σύγκρουσης των πολιτισμών». Στρέφει, ορθώς, την προσοχή του στα επακόλουθα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης και υπογραμμίζει ότι «ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες αστάθειας στη μεταψυχροπολεμική εποχή είναι [ένα] γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό κενό».Το επόμενο βήμα του είναι να επισημάνει παραδείγματα τέτοιων κενών.Ενα πρώτο κενό είναι η Καυκασία, περιοχή ιδιαίτερα αξιοσημείωτη και αξιοπρόσεκτη λόγω των άφθονων ενεργειακών πόρων της. Πολύ βολικά, η Καυκασία είναι επίσης -εξαιρουμένων εν μέρει της Γεωργίας και της Αρμενίας- ισλαμική. Το ίδιο ισχύει και για την Κεντρική Ασία.Ετσι, ο κ. Νταβούτογλου, χωρίς να εγκαταλείπει τον ελάχιστα παρατηρημένο (και ασφαλώς, σήμερα, συγκρατημένο) αντιαμερικανισμό του, μας πληροφορεί κατόπιν ότι «ο βασικός λόγος που χαρακτηρίζεται απειλητικός ο μουσουλμανικός κόσμος» σχετίζεται με τις «γεωπολιτικές, γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές δυνατότητές του», οι οποίες και τον τοποθετούν σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από την Αμερική, για να καλύψει αυτό το κενό. Ετσι, η Αμερική «χρειάζεται ένα ιδεολογικό έρεισμα για τις στρατηγικές και τις τακτικές επιχειρήσεις της, προκειμένου να αποκτήσει έλεγχο επί των δυνατοτήτων αυτών».Το συμπέρασμά του είναι ότι, για ιστορικούς, γεωγραφικούς και θρησκευτικούς λόγους, η Τουρκία βρίσκεται σε ιδανική θέση για να αναλάβει την ηγεσία τού (διχασμένου, σήμερα) μουσουλμανικού κόσμου και να καλύψει τα περί ων ο λόγος κενά.Μολονότι πολλοί από τους προκαταρκτικούς ισχυρισμούς του κ. Νταβούτογλου είναι αληθοφανείς, ή ακόμη και πειστικοί, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το συμπέρασμά του. Αυτή είναι η γνώμη ενός Ελληνα, θα μου αντέτεινε πιθανώς ο ίδιος. Ας παραμερίσουμε όμως, επί του παρόντος, την αξία της γνώμης μου και ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο ζητούμενο.Και τούτο είναι κατά πόσον κάποια ή κάποιες από τις κεντρικές ιδέες του κ. Νταβούτογλου, που διατυπώθηκαν το 1998, έχουν αλλάξει ή θα μπορούσαν να αλλάξουν εν όψει των ομιλιών του Ομπάμα για το Ισλάμ.
2. Η τουρκική αντίληψη για το Κυπριακό
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο κ. Νταβούτογλου μπορεί ή ακόμη και σκέφτεται να αλλάξει οποιαδήποτε από τις σταθερές της θεωρίας του. Πράγματι, στο θεμελιακό έργο του Στρατηγικό Βάθος (2001), επεξεργάστηκε αναλυτικότερα την ίδια θεωρία. Η επεξεργασία αυτή ήταν αναπόφευκτη δεδομένων των όσων ο ίδιος εκλαμβάνει ως αποφασιστικά πλεονεκτήματα της χώρας του, τα οποία, όπως προείπα, τοποθετούν την Τουρκία σε κατάλληλη θέση για να καλύψει τα γεωπολιτικά κενά.Κατά τα λεγόμενα του ιδίου, τα πλεονεκτήματα αυτά σχετίζονται με το γεγονός ότι «οι μουσουλμανικές χώρες ελέγχουν πλήρως τον κεντρικό πυρήνα [αυτών των περιοχών] από την Ανατολή έως τη Δύση, καθώς και τα περάσματα από τον Βορρά έως τον Νότο, από την κεντρική Ευρασία [Heartland] έως τις θερμές θάλασσες, μέσω της Καυκασίας έως τη νότια ζώνη της Κεντρικής Ασίας και του Αφγανιστάν. Επιπροσθέτως, οι μουσουλμανικές χώρες κατέχουν είτε πλήρως (Ανατολία και Αραβική Χερσόνησος) είτε μερικώς (Ινδική Υποήπειρος και Ινδοκίνα) τον έλεγχο των σημαντικών ημι-νήσων και νήσων (Κύπρος, Σουμάτρα, Ιάβα, Βόρνεο, Μιντανάο) που περιστοιχίζουν τα σημεία πρόσβασης της κεντρικής Ευρασίας στους ωκεανούς».Ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Νταβούτογλου συνδέει αυτά τα ζωτικής σημασίας περάσματα (ή «choke points») δεν δείχνει απλώς και μόνον γιατί η -πραγματική ή φαινομενική- αλλαγή της Αμερικής απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο δεν δύναται να μεταβάλει τις δικές του σταθερές: υπό τη νέα, επεξεργασμένη της μορφή, η θεωρία του δείχνει επίσης, πολύ πιο ξεκάθαρα, τη σοβαρότητα της απειλής για την Κύπρο (και, κατ’ επέκταση, για την Ελλάδα).Έτσι, για τον κ. Νταβούτογλου, η Κύπρος δεν αποτελεί πρόβλημα: κακώς μάλιστα (λέει) χαρακτηρίζεται ως πρόβλημα από όλους, της Τουρκίας μη εξαιρουμένης. Κατά την άποψή του -άποψη συνεπή προς τη συνολική του αντίληψη των προβλημάτων και προς την ανάλυση των «κενών»-, το Κυπριακό απαιτεί μια ριζική επανεξέταση που θα τοποθετήσει μόνιμα το νησί σε τουρκική τροχιά, στην οποία, εξάλλου, ο ίδιος θεωρεί ότι αυτό ανήκει. Και όταν λέω «το νησί», εννοώ ολόκληρη την Κύπρο, και όχι απλώς το τουρκικό μέρος της. Λόγω έλλειψης χώρου, θα παρουσιάσω ακολούθως μερικά κεντρικά σημεία της σκέψης του κ. Νταβούτογλου (όπως μεταφράστηκαν από τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη και δημοσιεύτηκαν στο Παρόν της 8ης Αυγούστου).«Μια χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργός στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές. Στις παγκόσμιες πολιτικές δεν μπορεί να είναι ενεργός διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μια θέση που (μπορεί να) επηρεάζει ευθέως τις στρατηγικές συνδέσεις μεταξύ Ασίας-Αφρικής, Ευρώπης-Αφρικής και Ευρώπης-Ασίας».Αυτή η συλλογιστική βάση τον οδηγεί σε ακόμη πιο ανησυχητικά συμπεράσματα. Ιδού πώς διατυπώνει την όλη κατάσταση ο κ. Νταβούτογλου (η έμφαση, δική μου):«Η Τουρκία, επηρεαζόμενη λόγω θέσεως από πολλές ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την κυπριακή πολιτική της, βγάζοντάς την από την τουρκο-ελληνική εξίσωση. Η Κύπρος γίνεται με αυξανόμενη ταχύτητα ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). [...] Στο ζήτημα της Κύπρου, από πλευράς Τουρκίας η σημασία μπορεί να εντοπιστεί σε δύο κύριους άξονες: ο ένας εξ αυτών είναι ο άξονας της ανθρώπινης αξίας, προσανατολισμένος στην κατοχύρωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας».Οι πλάγιες λέξεις έχουν κρισιμότατη σημασία, καθώς ο Τούρκος υπουργός συνεχίζει: «Μια αδυναμία [της Τουρκίας] που [ενδεχομένως] θα φανερωθεί στο θέμα της ασφάλειας και της προστασίας της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου μπορεί να εξαπλωθεί σαν κύμα στη Δυτική Θράκη και τη Βουλγαρία - και μάλιστα ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία».Τα προαναφερθέντα είναι αρκετά δυσοίωνα για τους Ελληνες, αλλά ο κ. Νταβούτογλου δεν σταματά εκεί την ανάλυση των συμφερόντων της χώρας του στην Κύπρο. Ιδού τι λέει στη συνέχεια:«Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού είναι η σημασία που έχει το νησί αυτό από γεωστρατηγικής απόψεως. [...] Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να έχει ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη απέναντι σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού της χώρου[...]. Αυτή η γεωστρατηγική σημασία έχει δύο διαστάσεις. Η μία εξ αυτών έχει στενή στρατηγική σημασία και έχει σχέση με τις ισορροπίες Τουρκίας-Ελλάδος και Τ.Δ.Β. Κύπρου-Ελληνικού Τμήματος [sic!] στην Ανατολική Μεσόγειο. Η δεύτερη διάσταση της γεωστρατηγικής σημασίας είναι ευρείας στρατηγικής σημασίας και σχετίζεται με τη θέση του νησιού μέσα στις παγκόσμιες και περιφερειακές στρατηγικές».
Τι συνάγεται;
Θα δούμε ακολούθως τι έχει να πει ο ίδιος ο Τούρκος υπουργός, οδηγώντας μας, ως Ελληνες, να διερωτηθούμε σοβαρά εάν μπορούμε, μόνοι, να απαντήσουμε σε μια τέτοια, γεωπολιτικά σχεδιασμένη, άποψη, αβοήθητοι δηλαδή από μια μεγάλη δύναμη και με μοναδικό μας όπλο τα διπλωματικά πυροτεχνήματα.Με άλλα λόγια: τα ανωτέρω αποσπάσματα δεν αποτελούν άραγε σαφή ένδειξη μιας σκέψης που ξέρει πολύ καλά τον προορισμό της, έστω και αν, για λόγους τακτικής, και προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, θα μπορούσε ίσως να δεχτεί κάποιες επιφανειακές αλλαγές ως προς τους αντικειμενικούς σκοπούς της; Θα ήταν ποτέ δυνατόν μια ελληνική ή κυπριακή κυβέρνηση να διαπραγματευτεί τον όποιο συμβιβασμό με έναν τόσο δεινό στοχαστή, εάν πρώτα δεν παραμερίσει πλήρως, μονίμως και σαφώς τις ανωτέρω μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες; Κατά την ταπεινή μου άποψη, εάν κάποια κυβέρνηση το έκανε, δεν θα διέπραττε απλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα, αλλά κάτι ανείπωτα χειρότερο! Ας δούμε, λοιπόν, πώς θέτει το ζήτημα ο ίδιος ο κ. Νταβούτογλου.«Την Κύπρο δεν μπορεί να την αγνοήσει καμία περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, το Σουέζ, την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο. Η Κύπρος βρίσκεται σε τόσο ιδανική απόσταση απ’ όλες αυτές τις περιοχές, που έχει την ιδιότητα μιας παραμέτρου που (μπορεί να) επηρεάζει καθεμία απ’ αυτές ευθέως. Η Τουρκία, το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε τη δεκαετία του 1970 πάνω σε αυτή την παράμετρο, πρέπει να το αξιοποιήσει όχι ως στοιχείο μιας αμυντικής κυπριακής πολιτικής με στόχο τη διαφύλαξη του status quo, αλλά ως ένα θεμελιώδες στήριγμα μιας διπλωματικής φύσεως επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής».
Κίνδυνοι και απαντήσεις
Το παρόν άρθρο είναι το τρίτο κατά σειρά κείμενο που γράφω για τον κ. Νταβούτογλου, συγκρίνοντας τις διπλωματικές τεχνικές και απόψεις του με τις δικές μας. Διαβάζοντας τα κείμενά του, διαπιστώνω ότι δεν είναι απλώς εμβριθή, αλλά και τρομακτικά. Διότι ο βαθμός σκέψης που έχει περάσει στα κείμενά του εμπνέει δέος ανάλογο του ολέθρου που θα προκαλούσε στη χώρα μας μια πιθανή πραγμάτωση των θεωριών του.Το στοιχείο που καθιστά τόσο ανησυχητική τη σκέψη του κ. Νταβούτογλου είναι οι στενές γεωγραφικές διασυνδέσεις που θεμελιώνει. Τα όσα λέει για την Κύπρο, φέρ’ ειπείν, μπορούν και πρέπει να συνδεθούν με τη Θράκη, όχι λόγω της εκεί παρουσίας μουσουλμανικών πληθυσμών, αλλά λόγω του τρόπου με τον οποίο ο κ. Νταβούτογλου δομεί την επιχειρηματολογία του για μια πολυδιάστατη επέκταση της επιρροής της χώρας του.
Ποιες (θα) είναι οι δικές μας αντιδράσεις;
Οφείλουν, πιστεύω, να εκδηλωθούν σε δύο φάσεις: βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.Βραχυπρόθεσμα, πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τους κινδύνους που ελλοχεύουν πίσω από τις πρόωρες εκλογές. Δεν είμαι πολιτικός, αλλά, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν έχω διόλου πειστεί ότι η οικονομική κρίση είναι ο λόγος για την απόφαση του κυβερνώντος κόμματος να αποφασίσει τη διενέργεια εκλογών.Η οικονομία βρίσκεται πράγματι σε άσχημη κατάσταση, όχι όμως τόσο όσο στο εξωτερικό. Φοβάμαι και, εξίσου, υποψιάζομαι ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, υπάρχει μια μυστική επιθυμία άγνωστων δυνάμεων να μας ωθήσουν να υπογράψουμε πράγματα απολύτως απαράδεκτα. Τα ζητήματα της πΓΔΜ, του Αιγαίου και της Κύπρου καιροφυλακτούν στο σκοτάδι.

ΕΘΝΟΣ-Β.ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣΟ κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ», είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

Αμερική – Αμερική









Ενώ έχουν ξοδευτεί κοντα στα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια σε άγνωστες μαύρες τρύπες, χρεώνοντας κάθε αμερικανό πολίτη, γέρο, παιδί ή βρέφος με 30.000 δολάρια, χωρίς να κουνηθεί κανείς, σήμερα βγήκαν στους δρόμους 10.000 «πολίτες» να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο σύστημα υγείας του Ομπάμα.
Υποκρισία ή βλακεία; Και τα δύο σε υπερθετικό βαθμό!

Σκεφτείτε, ότι στην Αμερική έχει ψηφιστεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά της γρίπης των χοίρων!
**********************************
Οι φωτο από τον Spiegel on Line

Freitag, 11. September 2009

Εκλογές 2009




Μήπως δεν ξέρετε ποιόν να ψηφίσετε;;;;;



Βάλτε σε σειρά προτεραιότητας τις παρακάτω αξίες ή μη αξίες:



- Το αύριο των παιδιών σας (ακόμα και αν δεν έχετε οι ίδιοι)
- Η δόξα σας
- Η ελευθερία μας
- Η ελευθερία σας
- Η ερωμένη σας
- Η Ευρώπη μας
- Η Ευρώπη σας
- Η ησυχία μας
- Η ησυχία σας
- Η παιδεία μας
- Η πατρίδα μας
- Η πατρίδα σας
- Ο πλανήτης μας
- Το πορτοφόλι σας
- Η οικογένεια σας
- Το περιβάλλον μας
- Το περιβάλλον σας
- Η κουρσάρα σας
- Τα κονέ σας
- Το σπίτι σας
- Η ψυχή σας
- Η υγεία σας
- Η υστεροφημία σας
προστεστε και άλλες που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό

Και μετά βλέπουμε!

Donnerstag, 3. September 2009

Αποσπάσματα απο την ιστορία του 2017 και 1176



Μ αρέσουν τα βιβλία που τα διαβάζει κανείς σε ένα απογευματάκι.

Το βιβλίο του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

2017-Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

ανήκει σ αυτήν την κατηγορία.


Είναι ένα βιβλίο που τρέχει στο άμεσο μέλλον (μόνο 8 χρόνια απο σήμερα) και βλέπει την Ελλάδα υπο οθωμανική κατοχή. Εχει χαμένα τα 12-νησα, τη μισή Θράκη, την Κύπρο και κυβερνιέται από μια κυβέρνηση πουλημένων και πλήρως παραδομένων στους Τούρκους.
Η Ε.Ε. δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει την αλλαγή συνόρων. Παντού επικρατεί ένας απερίγραπτος τρόμος και η σήψη είναι κυρίαρχη.
Μία ανατριχιαστική προοπτική!
Δεν είναι ούτε το πρώτο, αλλά ούτε το τελευταίο βιβλίο ή κείμενο που κοιτάει προς το μέλλον. Φαίνεται ότι με εξαίρεση τον Ιούλιο Βέρν και τον Επιτάφιο του Περικλέους, όλα τα μελλοντολογικά μυθιστορήματα – κείμενα έχουν ένα κοινό: Να προβλέπουν έναν κόσμο ανυπόφορο. Μια κόλαση!
Ο Παπαγιαννόπουλος ξεκινάει με την δραματική μάχη του Μυριοκέφαλου, αναφερόμενος στην περιγραφή του Νικήτα Χωνιάτη.
Η Μάχη του Μυριοκέφαλου, το έτος 1176, μαζί με αυτή της Ματζικέρτ, 100 χρόνια πριν, σηματοδότησαν την έναρξη της πτώσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την έναρξη της εγκαθίδρυσης των Σελτζούκων Τούρκων και τον τελικό θρίαμβο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας 300 χρόνια αργότερα. Ωστόσο, αν δεν υπήρξε η ενδιάμεση καταστροφή της Βασιλεύουσας από τους παπικούς (1204) ίσως οι Τούρκοι να μην πέρναγαν ποτέ τον Ελλήσποντο, αλλά αυτές είναι υποθέσεις επιστημονικής φαντασίας.

1000 σχεδόν χρόνια μετά την μάχη του Ματζικέρτ, δηλαδή το έτος 2017,


η Ελλάδα θα ζήσει άλλη μια υποδούλωση. Και όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν, όταν η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από ξένο ζυγό, οι κατακτητές, οι νέο-οθωμανοί θα έχουν μαζί τους και την πουλημένη ηγεσίας του ελληνικού λαού.
Στα σκοτεινά αυτά χρόνια οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν τον πάνοπλο εχθρό σε μια μάχη με πέτρες! Αυτές οι πέτρες, σύμβολα της συνέχειας της ελληνικής γης, θα ξυπνήσουν τις κοιμισμένες συνειδήσεις των κατακτημένων, αλλά και του κόσμου όλου και θα δώσει το έναυσμα για να οδηγηθεί η χώρα έξω από τις λάσπες της υποδούλωσης και της αλλοτρίωσης.
Μια καινούργια Ελλάδα διαφαίνεται…….
Αποσπάσματα από την μάχη της πέτρας:

Ο θρύλος λέει ότι ήταν και αυτός εκεί, στην μάχη της Πέτρας, ναι καλά ακούσατε, στην μάχη της πέτρας, έφηβος σχεδόν παιδί. Ότι συμμετείχε από την αρχή, ότι πολέμησε όπως όλοι οι
επιζώντες και τις τριάντα τρεις μέρες υπεράσπισης του βουνού από τις εχθρικές
ορδές. Ότι ανεβοκατέβαινε το βουνό τουλάχιστον δις ημερησίως, κουβαλώντας στη
πλάτη του και στα χέρια του πέτρες, τα μοναδικά όπλα που είχαν κατά του
εισβολέα…..
Ήρθαν και έπιασαν δουλειά πάνω στο βουνό οι Δίδυμοι, ο Θάνατος
και ο Χάρος, μαζεύανε ψυχές, ενώ πιο κάτω όλοι οι μακελάρηδες σκορπίζανε το
αίμα. Κοκκίνισε ο τόπος. Ανέβηκε και ο Ζόραν, όπως όλοι οι αμυνόμενοι με
ελάχιστα πράγματα μαζί του, κάτι χειμωνιάτικα ρούχα, ένα ραδιόφωνο, το σουγιά
του. Μια μάνα που ανέβαινε δίπλα του είχε το μωρό της σε μια θήκη μπροστά της
και μερικές πάνες στα χέρια της Ο καθένας ότι πρόλαβε.
….…
Τις νύχτες συνήθως ή σε κάποια άλλη ανάπαυλα των μαχών, έθαβαν τους νεκρούς τους. Τους τοποθετούσαν για την ακρίβεια κάτω από ακανόνιστες στοίβες από πέτρες και κοτρώνες λίγες ή πολλές ανάλογα με την διατιθέμενη κάθε φορά ποσότητα, με το τι είχε περισσέψει από τη μάχη και από το πόσες προβλέπονταν αναγκαίες για την
επόμενη. Και τους τοποθετούσαν πάνω στο χώμα κάτω από τις πέτρες.

Κάποιες στιγμές πάλι που ξέμεναν από πέτρες, οι μαχητές παιρναν
από τα μνήματα που έβρισκαν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται
που και που αποσυντιθέμενα πτώματα , ασάλευτα εκεί με ήλιο ή με βροχή να
υποδηλώνουν ότι μαζί με τους ζωντανούς πολεμούσαν και οι νεκροί
.

Για την μάχη του Μυριοκέφαλου, θα βρείτε πολλές αναφορές στο δίκτυο. Αντέγραψα μια περιγραφή που την βρήκα πιο σύντομη.

Ή μάχη του Μυριοκεφάλου(1176)

Όταν ο Μανουήλ παραιτήθηκε από τις μεγαλεπήβολες βλέψεις του στη Δύση, ανακάλυψε ότι ή ισορροπία δυνάμεων με τους Σελτζούκους είχε ανατραπεί και επί πλέον, ότι οι νομάδες είχαν και πάλι διεισδύσει βαθιά στα αυτοκρατορικά εδάφη. Το 1175-1176 βρήκε μια πολύ σημαντική τουρκομανικη εγκατάσταση στο Δορύλαιο, πόλη που ήλεγχε τις προσβάσεις ανάμεσα στο μικρασιατικό υψίπεδο, στα ανατολικά, και στις αυτοκρατορικές κτήσεις, στα δυτικά.

Ό Ιωάννης Κίνναμος περιγράφει την εικόνα που αντίκρισε ο αυτοκράτωρ ως έξης:

«Κάποτε το Δορύλαιο ήταν μια από τις μεγάλες και πιο αξιόλογες πόλεις της Ασίας. Μια ευχάριστη αύρα φυσά στην περιοχή, που είναι γεμάτη από πεδιάδες πάνω σε οροπέδια μεγάλης ομορφιάς και πολύ πλούσια και γόνιμα, που παράγουν παχύ χορτάρι και μεστά δημητριακά. Ένα ωραίο ποτάμι διατρέχει την περιοχή και το νερό του είναι πολύ γλυκό. Τα ποταμόψαρα είναι τόσο άφθονα, ώστε παρά την εντατική αλιεύσει δεν λείπουν ποτέ. Παλιά είχε κτισθεί εδώ μια λαμπρή κατοικία του Καίσαρος Μελισσηνου, τα χωριά ήταν πολυάνθρωπα και υπήρχαν φυσικές θερμές πηγές με στοές και λουτρά και όλα τα αλλά αγαθά που προσφέρουν ευχαρίστηση στους ανθρώπους και που τα παρήγαγε η γη με αφθονία. Οι Πέρσες (Τούρκοι), όμως, όταν ή εισβολή τους στη χώρα των Ρωμαίων έφθασε στο αποκορύφωμά της κατέστρεψαν την πόλη εκ θεμελίων και την μετέβαλλαν σε ακατοίκητη περιοχή, εξαλείφοντας τα πάντα, ακόμα και το μικρότερο ίχνος του παλαιού της μεγαλείου... Κατόπιν 2.000 περίπου Πέρσες (Τούρκοι) νομάδες εγκαταστάθηκαν γύρω από την πόλη μέσα σε σκηνές, όπως συνηθίζουν».

Νοτιότερα ο Μανουήλ ανοικοδόμησε τον εγκαταλειμμένο οχυρωμένο οικισμό του Χόματος-Σουβλαίου (Κeςίbοrlu) στο μέσο περιοχής με πυκνές εγκαταστάσεις νομάδων με τα ποίμνια τους, για να του χρησιμεύσει ως προκεχωρημένη βάση για τις επιχειρήσεις του. Ή επανοχύρωση του Δορυλαίου και του Σουβλαίου στις ζωτικές αυτές περιοχές ήταν αναγκαία γιατί ο Μανουήλ σκόπευε να αναλάβει αποφασιστική εκστρατεία εναντίον του Κιλιτζ Άρσλάν. Στις δύο αυτές θέσεις τα βυζαντινά στρατεύματα θα έβρισκαν τα απαραίτητα εφόδια κατά την πορεία τους και, επί πλέον, θα εξασφάλιζαν τα νώτα τους. Το 1176 ο Μανουήλ αποφάσισε να θέσει τέρμα στη δύναμη των Σελτζούκων, καταλαμβάνοντας το Ικόνιο και αιχμαλωτίζοντας τον σουλτάνο. Έστειλε τον ανεψιό του Άνδρόνικο Βατάτζη να καταλάβει τη Νεοκαισάρεια ενώ ό ίδιος προχώρησε προς το Ικόνιο ακολουθώντας την πορεία χωναιΛάμπη και Χόμα-Σούβλαιον.Τελικά έφθασε στον εγκαταλειμμένο οικισμό του Μυριοκεφάλου (cardak) όπου έμελλε να διεξαχθεί η κρίσιμη μάχη. Τα βυζαντινά στρατεύματα είχαν εξαναγκασθεί να ακολουθήσουν εξαιρετικά αργό ρυθμό κατά την προέλασή τους επειδή είχαν μαζί τους πολλά εφόδια και μεγάλο αριθμό αμάχων. Ή πορεία τους καθυστέρησε και από την αντίσταση των Τουρκομάνων νομάδων, οι όποιοι υπερασπίζονταν τις κατοικίες τους και τα ποίμνιά τους, που τα απειλούσε η παρουσία ενός τόσο ισχυρού βυζαντινού στρατού. Οι νομάδες, σε ομάδες 5.000 ως 10.000 ανδρών, παρενοχλούσαν τους Βυζαντινούς και την προηγούμενη της μάχης 50.000 από αυτούς λεηλάτησαν το αυτοκρατορικό στρατόπεδο.Ό Κιλιτζ Άρσλαν με σύντονες προσπάθειες είχε προετοιμασθεί για να αντιμετωπίσει την εισβολή, στρατολογώντας πολυάριθμους Τούρκους της Μεσοποταμίας και ακολουθώντας την τακτική της «καμένης γης» κατά την υποχώρηση του στρατού του μπροστά στη βυζαντινή προέλαση. Τα χωριά και τα λιβάδια είχαν καεί και τα πηγάδια είχαν μολυνθεί από πτώματα όνων και σκύλων. Έτσι, πριν ακόμη αρχίσει η μάχη, ο βυζαντινός στρατός είχε αποδεκατισθεί από τη δυσεντερία.Παρ' όλη την ευνοϊκή γι' αυτόν κατάσταση ο σουλτάνος έστειλε πρεσβεία προς τον αυτοκράτορα προτείνοντας τη σύναψη ειρήνης. Ό Μανουήλ αγνόησε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο στρατός του και τις έντονες αντιρρήσεις των πιο έμπειρων στρατηγών του και απέρριψε τις προτάσεις αυτές.Μετά την απάντηση του αυτοκράτορα ο σουλτάνος κατέλαβε την κλεισούρα Τζυβρίτζη, από την όποία θα περνούσαν οι Έλληνες μετά το Μυριοκέφαλο.

Ή μάχη που έγινε σ' αυτό το δύσβατο ορεινό πέρασμα υπήρξε σχεδόν εξ ίσου καταστρεπτική με τη μάχη του Μαντζικέρτ. Αποκομμένοι και περικυκλωμένοι μέσα στις στενές διαβάσεις οι Βυζαντινοί υπέστησαν φοβερή σφαγή. Επί πλέον, σφοδρή αμμοθύελλα είχε τόσο πολύ ελαττώσει την ορατότητα, ώστε να μην είναι δυνατό οι πολεμιστές να διακρίνουν τους αντιπάλους τους και να φονεύονται μεταξύ τους. Το απόγευμα, όταν κόπασε ή θύελλα, φαινόταν ότι οι Τούρκοι νικούσαν. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι το ηθικό του βυζαντινού στρατού έπεσε ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια της νύχτας με τις εκκλήσεις των Τούρκων, που πλησίαζαν το στρατόπεδο, προς τους χριστιανούς ομοεθνείς τους να εγκαταλείψουν τους Βυζαντινούς, όσο ήταν ακόμη καιρός. Ή καταπόνηση του στρατού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Μανουήλ σκέφθηκε σοβαρά να φύγει κρυφά και να εγκαταλείψει τον στρατό του στο έλεος των αντιπάλων.Το περίεργο πάντως είναι ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, ο Κιλίτζ Αρσλαν σταμάτησε τις εχθροπραξίες και έστειλε έναν αξιωματούχο του, τον Γαβρα, να προτείνει όρους ειρήνης στον αυτοκράτορα. Οι κυριότεροι από τους όρους αυτούς περιλάμβαναν την απαίτησή του για την κατεδάφιση των οχυρώσεων του Δορυλαίου και του Χόματος-Σουβλαίου. Ή απροθυμία του σουλτάνου να εκμεταλλευθεί τη νίκη του οφειλόταν στο γεγονός ότι οι σύμβουλοι του ή είχαν δωροδοκηθεί από τον αυτοκράτορα ή πίστευαν ειλικρινά στην ειρήνη. Επί πλέον, όπως οι Βυζαντινοί διαπίστωσαν μετά την υπογραφή της ειρήνης και κατά τη διάρκεια της συμπτύξεώς τους, οι απώλειες των Τούρκων υπήρξαν πολύ μεγαλύτερες από ό,τι αρχικά νόμιζαν. Οι Τούρκοι είχαν ακρωτηριάσει τα πρόσώπα και τα μέλη των πτωμάτων ώστε να μην μπορούν να διαπιστώσουν οι Έλληνες την ακριβή έκταση των τουρκικών απωλειών.

Ό Νικήτας Χωνιάτης δίνει αποτροπιαστικές σχετικές λεπτομέρειες.Ή μάχη αυτή αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός που διαδραματίσθηκε στη Μικρά Ασία από την εποχή της μάχης του Μαντζικέρτ (1071) και σημείωσε το τέλος κάθε βυζαντινού σχεδίου για την ανακατάληψη της Μικράς Ασίας. Ή αυτοκρατορία υπέστη ισχυρό κτύπημα και σοβαρές απώλειες σε στιγμή κατά την όποία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής.Τα γεγονότα του 1176 οπωσδήποτε θα πρέπει να είχαν δυσμενείς επιπτώσεις στο ηθικό όχι μόνο του αυτοκράτορος, αλλά κυρίως των ελληνικών πληθυσμών των περιοχών της Μικράς Ασίας που βρίσκονταν ακόμη υπό βυζαντινή κυριαρχία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ή μάχη του Μυριοκεφάλου έγινε σε απόσταση αρκετών εκατοντάδων μιλίων δυτικά από το πεδίο της μάχης του Μαντζικέρτ το γεγονός αυτό αποτελεί σαφή ένδειξη της μεγάλης εξαπλώσεως των Τούρκων στη Μικρά Ασία στο διάστημα των τελευταίων εκατό ετών.


πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτικής Αθηνών),

ανάρτηση στοhttp://img.pathfinder.gr/clubs/files/61405/62.html

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...