Samstag, 24. Dezember 2011

Καλές Γιορτές: Ανακαλύψτε τα πραγματικά δώρα!

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν πάει χαμένο
Τίποτα δεν είναι ασήμαντο
Τίποτα δεν είναι τυχαίο

Όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας
Είναι ένα δώρο
Μπορεί καμιά φορά να μην μας αρέσει το τύλιγμα
Και πολλές φορές αρνούμαστε να κοιτάξουμε το Δώρο
Ωστόσο, όταν το ξανακοιτάμε αργότερα
Το αναγνωρίζουμε
Σαν Δώρο
Γιατί το κάθε τι είναι ένα μέρος του ταξιδιού μας
Πάνω σ αυτόν τον υπέροχο πλανήτη

Dienstag, 20. Dezember 2011

Πυρίτιδα, Μολύβι και ψωμί

Της Δέσπως
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;
Μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι.
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
- Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
- Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε δεν κάνει.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
Σκλάβες Τούρκων μη ζήσετε, παιδιά μαζί μου ελάτε.
Και τα φουσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.

Μόνο «Πυρίτιδα, Μολύβι και ψωμί», ζήτησαν οι Σουλιώτες, μετά από 4 ολόκληρα χρόνια σκληρής και αδυσώπητης πολιορκίας από τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Οι πολιορκημένοι ζούσαν με αγριόχορτα μόνο. Ακόμα και το νερό τους έλειπε. Ωστόσο δεν θα λάβουν καμία βοήθεια και όταν οι Ρώσοι αποφασίσουν να τους συνδράμουν, θα είναι πλέον πολύ αργά.
Έτσι στις 12 Δεκεμβρίου του 1803 θα αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν. Δύο χιλιάδες Σουλιώτες θα κατευθυνθούν προς την Πάργα και άλλοι περίπου χίλιοι προς το Ζάλογγο. Και ενώ η πρώτη κολόνα φτάνει στην Πάργα, η δεύτερη με αρχηγό τον Κίτσο Μπότσαρη θα χτυπηθεί στα στενά του Ζαλόγγου.
Στις 17 Δεκεμβρίου του 1803, έπεσαν στον βράχο του Ζαλόγγου εξήντα γυναίκες, αφού πρώτα έριξαν στο βάραθρο τα ίδια τα παιδιά τους, προτιμώντας τον θάνατο παρά της ατίμωση. Η Αγία Παρασκευή και το Κούγκι ανατινάζονται από τον καλόγερο Σαμουήλ, για να μην παραδώσει στον Βελή πασά την πυρίτιδα που είχε απομείνει. Η τραγωδία των Σουλιωτών συνεχίζεται στη Ρινιάσσα στις 23 Δεκεμβρίου 1803, όπου θα γραφεί μια άλλη ηρωική σελίδα αυτή της Δεσπως Σέχου Μπότση που αυτοπυρπολήθηκε σαν άλλος Σαμουήλ με όλο της το σόϊ και κορυφώνεται στο Σέλτσο, όπου είχαν καταφύγει οι Μποτσαραίοι…
Στις 23 Απριλίου του 1804 θα ολοκληρωθεί η καταστροφή και θα χαθεί το άνθος του Σουλίου, όπως αναφέρει ο Δημήτρης Νότη Μπότσαρη.

Και ενώ ο ίδιος ο Χρόνος υποκλίνεται στις Μεγάλους Ώρες Του, θα βρεθούν οι δήθεν ιστορικοί που δεν θα διστάσουν να υβρίσουν, να αποκρύψουν γεγονότα, να χαλκέψουν στοιχεία και τέλος, αφού ξεμπερδέψουν με τα ιστορικά γεγονότα, να ειρωνευτούν αυτές τις εξαίρετες εκφάνσεις του Ανθρώπου, που Τον υψώνουν πάνω από τον βούρκο της χυδαιότητας και της καθημερινότητας.
Τι ήταν ο χορός του Ζαλόγγου;
Μύθος ή ιστορία;
Ρίχτηκαν οι Σουλιώτισσες στο γκρεμό του Ζαλόγγου, αφού πρώτα είχαν ρίξει τα βλαστάρια τους – για να μην πέσουν αιχμάλωτες στα χέρια του Πασά – ή δεν ρίχτηκαν;
Στριμώχτηκαν λέει άλλη μια δήθεν ιστορικός η κυρά  Ψιμούλη, βαδίζοντας στο δρόμο που χάραξε η  η Ρεπούση. Συνωστίστηκαν στην άκρη του γκρεμού και …………………. πέσανε! Τι γυναικεία συμπαράσταση μα την αλήθεια. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η κυρά κάποιο λόγο σε κάποια συγκέντρωση περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα έχει εκφωνήσει, για την γυναικεία καταπίεση. Και ωστόσο δεν θα φειστεί να ειρωνευτεί αυτές τις γυναίκες που απέδειξαν με τον δραματικότερο τρόπο την παλληκαριά τους, αλλά και την ισότητα τους με τους συντρόφους τους!
Μετά τον συνωστισμό της Σμύρνης έρχεται ο συνωστισμός του Σουλίου. Τελικά όλη η ιστορία κατάντησε ένας ατέλειωτος συνωστισμός. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε να διαβάσουμε ότι και οι Εβραίοι συνωστίστηκαν στα κρεματόρια, αλλά προς το παρόν ο αντισημιτισμός είναι η ιδεολογία της φασιστικής δεξιάς και δεν έχει πέραση, ενώ οι άλλοι συνωστισμοί είναι της φασιστικής αριστεράς, που έχει ανοιχτή λεωφόρο!
Το  βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο» αναφέρεται στην ιστορία του Σουλίου και την κακοποίηση που έχει υποστεί από τον κάθε δήθεν ιστορικό ή ψυχολόγο. Στην μικρή αυτή μελέτη ο Γιώργος Καραμπελιάς αποδεικνύει βήμα – βήμα βασισμένος σε μια σημαντική δεξαμενή βιβλιογραφίας την Αλήθεια! Αυτή την Αλήθεια, που μας ανάθρεψε και που μας δίνει κουράγιο κάθε φορά που το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο της ρωμιοσύνης, να πεταχτούμε από την αρχή, να αντρειέψουμε και να θεριέψουμε όπως λέει και ο  Γιάννης Ρίτσος.
Διαβάζοντας τις «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», δεν μπορείς παρά να εξοργιστείς με την Ψιμούλη, η οποία προσπαθεί να μας πει ότι το Ζάλογγο δεν ήταν παρά ένας απλός συνωστισμός, κάτι που κατά την γνώμη μου σοκάρει πιο πολύ επειδή αυτές τις ύβρεις τις ακούει κανείς από γυναίκα. Εξίσου σοκάρει και η άποψη του Α. Πολίτη, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ - παριστάνει τον ……ψυχολόγο και προσπαθεί να ερμηνεύσει την πράξη των Σουλιωτισσών, με ..σαδομαζοχιστικά εργαλεία. Διαβάστε τι γράφει αυτός, που δεν μπορεί καν να διανοηθεί τι είναι ηρωισμός και τι είναι αυτό που κινεί την ιστορία, και φρικιάστε:

«Υπάρχει όμως μια δεύτερη εντυπωσιακή ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα πιστεύω: η ευρωπαϊκή καλλιέργεια του χορού και η διασάλπισή του από τα φιλελληνικά ηχεία. (..) Το να συναντάς τις αρετές της ιπποσύνης και της αριστοκρατικής ευγένειας σ έναν λαό ακαλλιέργητο, καταπιεσμένο και φτωχό, προσδίδει επιπλέον διανοητική ικανοποίηση, κι έπειτα η λογοτεχνία, πολύ περισσότερο η ρομαντική, θέλγεται από τις ακραίες καταστάσεις. Το Σούλι λοιπόν, έχοντας από την μια μεριά τον ακραίο  ηρωισμό και από την άλλη την ακραία  βιαιότητα του Αλή συνιστούσε εξαίρετο παράδειγμα το ίδιο και ο γυναικείος ηρωισμός – και εδώ να ζητήσουμε την βοήθεια της ψυχανάλυσης ίσως να ανακαλύψουμε κι έναν κρυμμένον ανδρικό ερωτισμό».
Κα όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, από το κάδρο αυτής της ελεεινής εικόνας - ερμηνείας αφαιρέθηκαν τα διαμελισμένα στο βάθρο του γκρεμού νεογνά, για να μην χαλάσει ο ρομαντικός – ερωτικός τόνος που έδωσε αυτός ο κύριος.
Στον αντι-χορό του Ζαλόγγου, δεν θα λείψει και ο Κορδάτος, ο οποίος στην τύφλωση του να ερμηνεύσει όλα τα ιστορικά γεγονότα σύμφωνα με τον ιστορικό υλισμό, έτσι όπως αυτός τον είχε καταλάβει, κάτι που κάνει και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ - γράφει:
Επειδή ( Ο Αλή πασάς) χτύπησε τους εκμεταλλευτές και δυνάστες της φτωχολογιάς, καθώς και τους Σουλιώτες και τους Κοτζαμπάσηδες του έψαλαν όσα σέρνει η σκούπα και έτσι σχηματίστηκε η παράδοση ότι ήταν αιμοβόρος άρπαγας και σκληρός τύραννος…
Δηλαδή, κατά τον «μαρξιστή» Κορδάτο το παρακάτω λαϊκό τραγούδι, τον έγραψαν οι Κοτζαμπάσηδες,
αφού, κατά τον ίδιο, ο Αλή χτύπησε τους δυνάστες της φτωχολογιάς!

Σηκώνεται ο Αλή Πασάς και λέει στους πασάδες:
“Θέλω το Σούλι να χαθή μαζί με τα χωριά του.
Θέλω και τα κορίτσια τους σε τούρκικα χαρέμια.
Θέλω και τα παιδάκια τους όλα να τα τουρκέψουν.
Θέλω το Νότη Μπότσαρη ραγιάς μου να μου γένη”.

και γράφει παρακάτω, για να ολοκληρώσει την … έρευνά του:

Δεν είναι σωστό ότι ο Αλή κτύπησε τους Σουλιώτες με τον πιο σκληρό τρόπο; Σωστό είναι, αλλά τι ήταν οι Σουλιώτες; Η απάντηση ήταν ότι ήταν κλέφτες που ρήμαζαν τα γύρω χωριά.


Δυσκολεύομαι να βάλω τάξη στις σκέψεις μου, είτε από υπερφόρτωση του θυμικού μου είτε από βραχυκύκλωμα της κοινής λογικής. Φτάσαμε στο σημείο, που η επιθυμία για σβήσιμο από τα αρχεία της ιστορίας όλων εκείνων των γεγονότων που δίνουν αξία στον άνθρωπο και που κάνουν τη ζωή άξια να την ζεις έχει μετεξελιχτεί σε καθαρή μανία. Ο Κολοκοτρώνης ήταν αδελφή, ο Γλέζος ήταν μεθυσμένος όταν κατέβαζε την σβάστικα από την Ακρόπολη, οι Σουλιώτισσες γλίστρησαν και έπεσαν στο γκρεμό, ο Λεωνίδας ήταν μαζί με άλλους 600.000 και όχι μόνο με 300, ο Μέγαλεξανδρος άστα να πάνε και συνεχίζεται.
Ας επιστρέψουμε όμως στο ερώτημα που θέτουν κάποιοι ορκισμένοι φωταδιστές, λάτρεις της ιστορικής «αλήθειας» τύπου Πολίτη, Ψιμούλη, Κορδάτου, Ρεπούση κλπ. κλπ. κλπ.
Τι ήταν ο χορός του Ζαλόγγου Μύθος ή πραγματικότητα;
Και ας πούμε ότι ήταν μύθος`! Αλλά, Μύθος με Μι Κεφαλαίο. Ένας Μύθος από αυτούς που δίνουν στην Ανθρωπότητα, πάλι με Άλφα Κεφαλαίο δικαίωμα να ανασαίνει πάνω σ αυτόν τον υπέροχο πλανήτη μαζί με τα άλλα πλάσματα της Γης χωρίς να ντρέπεται!
Και ερωτάω:
Ποιος είναι ο λόγος να αποκόψεις έναν λαό από τους μύθους του; Η ας θέσουμε το ερώτημα αλλιώς: μπορεί να ζήσει ένας λαός χωρίς μύθους; Η απάντηση είναι όχι! Κανένας λαός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ύπαρξη Μύθων ή χωρίς κάποια Πίστη σε κάτι που του υπόσχεται Σωτηρία από τα καθημερινά του βάσανα.
Είναι ένα ερώτημα που έχει θέσει η φιλοσοφία από τη γέννησή της.
Πώς να ζήσεις χωρίς την ελπίδα της Σωτηρίας; Ο μύθος δίνει απάντηση σ αυτό το μεγάλο ερώτημα στηριζόμενος σε κοσμικές αξίες, ενώ η θρησκεία σε υπερβατικές. Η ανθρωπότητα μπορεί να περπατήσει στο δρόμο της Αρετής είτε με τον ένα είτε με τον άλλον τρόπο. Αν αφαιρέσεις από τον άνθρωπο και τα δύο το αποτέλεσμα θα είναι η εσχάτη βαρβαρότητα και ένας απαίσιος θάνατος! Αλλά αυτός ο λαός, ο ελληνικός δεν αξίζει ένα τέτοιο τέλος.
Μακάρι να βρούμε και μεις το θάρρος να τραγουδήσουμε, αγκαλιά με τους προγόνους μας, προκειμένου να βγούμε με το κεφάλι όρθιο από το σημερινό αδιέξοδο που μας συνωστίζει όλο και πιο βαθειά στο βούρκο της χυδαιότητας και της λογικής της αγοράς.

Montag, 12. Dezember 2011

Μια οικονομική ανάλυση άξια να διαβαστεί με προσοχή!


Οι νέες πολεμικές συμμαχίες, η καθαίρεση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, η σκοπιμότητα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, τα είδη του χρέους και οι μεγάλοι κίνδυνοι, με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα

Παγιώνονται εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της δεδομένης πλέον διαίρεσης εξουσίας και κοινωνίας. Σε μία έμμεση αντιπροσώπευση (κοινοβουλευτική δημοκρατία), κοινωνία και εξουσία διαιρούνται. Τα μέλη της κοινωνίας χάνουν το προνόμιο του εντολέα, το οποίο για να ασκείται πλήρως απαιτείται καθημερινή επιτήρηση των πολιτικών. Βασικά, στο όνομα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης, οι πολίτες-εντολείς εκποιούν σε μερικές εκατοντάδες άτομα την κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, χωρίς να είναι κατοχυρωμένο το προνόμιο για άμεσο έλεγχο των κυβερνώντων.
Η επαρκής επιτήρηση της εξουσίας από τους πολίτες-εντολείς είναι σημαντική σε μία άμεση δημοκρατία – αλλά ακόμη πιο επιτακτική σε ένα πολίτευμα έμμεσης αντιπροσώπευσης…..Στο βαθμό και στην έκταση που Πολιτική και Κοινωνία διαιρούνται, οι πολιτικοί διευκολύνονται στην άσκηση της εξουσίας, με το να μετατρέπονται σε εξεζητημένους ανεξάρτητους «εξωπολιτικούς» δρώντες, οι οποίοι μπορούν να λειτουργούν ακόμη και με άκρατη ιδιοτέλεια. Επιτηδευμένα, για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μπορούν να εμφανίζουν πολλές αποφάσεις ως ζητήματα «έκτακτης ανάγκης» - χάρη μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
…Επειδή όμως η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, εάν τα μέλη της δεν διαδηλώνουν ή δεν επαναστατούν, αναγκάζονται να μετατρέπονται σε «μη κυβερνητικούς» ακτιβιστές, οι οποίοι δρουν εξωπολιτικά και συχνά διεθνικά. Έτσι, ο ρόλος της κοινωνίας ως εντολέας της εξουσίας συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο – ενώ η κοινωνία απομονώνεται από την πραγματική εξουσία. ‘Όταν «το χτένι φτάσει στον κόμπο», τότε η κοινωνία διαδηλώνει και διαμαρτύρεται ή επαναστατεί” (Π. Ήφαιστος).

Ανάλυση
Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς «πολεμικές» συμμαχίες, στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 - με κριτήριο την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στην οποία, όπως φαίνεται, η Ελλάδα «τοποθετήθηκε» στους συμμάχους της Γερμανίας (αν και εμείς πιστεύουμε ότι κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ, αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης)
Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), «εκφραστής» των χρηματοπιστωτικών αγορών, παίρνει ήδη θέσεις μάχης – ενώ το γαλλογερμανικό, «εκφραστής» του Καρτέλ της πραγματικής οικονομίας (βιομηχανικές επιχειρήσεις, κυρίως Γερμανικές, αλλά και Γαλλικές), κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία (οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, το 3οΡάιχ μετέτρεψε σε χρόνο μηδέν τις βιομηχανίες σε εξοπλιστικές – ενώ η Γερμανία αυξάνει διαρκώς το μερίδιο της στις εξαγωγές πολεμικών όπλων).
Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η Κίνα, ανασυντάσσεται, σχεδιάζοντας να επιτεθεί τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., με τη βοήθεια δύο καινούργιων επενδυτικών κεφαλαίων, συνολικού ύψους 300 δις € - με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των δυτικών καταναλωτικών αγορών, για τα προϊόντα κινεζικής παραγωγής. Όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η Ρωσία, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά αποθέματα της, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή (πρόσφατα μετέφερε πυραύλους στα σύνορα με τη Δύση), παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των «ανταγωνιστών τους» – χωρίς να δείχνουν προς τα έξω το ενδιαφέρον τους.
Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα (το ισχυρότερο ίδρυμα της, η Deutsche Bank, δεν είναι καν γερμανικό), θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της φορολογίας των τραπεζικών συναλλαγών και της θέσπισης αυστηρών ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών - οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.
Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης (μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες).
Η τοποθέτηση του κ. Reichenbach στην Αθήνα (με στόχο τη φορολογική κυρίως αναδιοργάνωση του δημοσίου, «εμπλουτισμένη» με τις γνωστές αστυνομικές μεθόδους κοινωνικού διασυρμού και είσπραξης), καθώς επίσης του «Γερμανού υφυπουργού» στη Θεσσαλονίκη (με στόχο τα ευρωπαϊκά προγράμματα, έμμεσα για τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών χαμηλής φορολόγησης και φθηνού εργατικού δυναμικού στη Μακεδονία και τη Θράκη), τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προθέσεις της εντολοδόχου του Καρτέλ – το οποίο δεν έχει διστάσει να λεηλατήσει στο παρελθόν τους ίδιους τους Γερμανούς εργαζομένους, με τη χρήση απίστευτων μεθοδεύσεων (υπεργολάβων παροχής έργου, ακόμη και στα Supermarket, για την αποφυγή της εργατικής νομοθεσίας, έντεχνων συμβάσεων απασχόλησης ορισμένου χρόνου με δωρεάν παροχή εργασίας, «δανεικών» εργαζομένων κλπ.).
Παράλληλα η Γερμανία (πολύ λιγότερο η Γαλλία), θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τη λεηλασία (ιδιωτικοποιήσεις, αγορά σε τιμές εκποίησης) των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.
Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ - το οποίο πιθανολογούμε ότι χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική κερκόπορτα).
Αργά ή γρήγορα θα υποκύψει και η Γαλλία, με αφετηρία την υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας, οπότε το γερμανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν «έκτακτα γεγονότα».

Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Στην τελευταία σύνοδο κορυφής δημιουργήθηκε ένα ακόμη μέτωπο: αυτό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, το οποίο τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον της Ευρώπης των Πολιτών και της Δημοκρατίας. Η ευρεία αναθεώρηση της συνθήκης που συμφωνήθηκε, το νέο Μάαστριχτ στην ουσία, παράκαμψε τα «Δημοκρατικά Δίκαια» του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, καθώς επίσης των εθνικών κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ και των λαών τους, μέσω μίας «ταχείας διαδικασίας», η οποία συμπεριλαμβάνει τις συνολικές αλλαγές σε ένα και μόνο «πρωτόκολλο» - ένα συνοδευτικό έγγραφο που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα «πονηρά» πολυνομοσχέδια, με τα οποία «εμπλουτίζονται» τα εκάστοτε μνημόνια στην Ελλάδα.
Με τον τρόπο αυτό, δεν παρακάμπτονται μόνο τα δημοψηφίσματα στις εκάστοτε χώρες, αλλά ακόμη και η ψήφιση της συνθήκης από τα εθνικά κοινοβούλια – μία μεθόδευση εξόχως αντιδημοκρατική, η οποία όμως έγινε αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των ηγετών της ΕΕ (με φωτεινή εξαίρεση τη Μ. Βρετανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Σουηδία). Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, ψήφισε ουσιαστικά, ερήμην όλων μας, τη θανατική καταδίκη της – αφού, με κριτήριο τη νέα συνθήκη, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις «απέλασης» της, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέους, πολύ μεγαλύτερους εκβιασμούς και εγκληματικά μνημόνια.
Ολοκληρώνοντας, η Ευρώπη αποφάσισε όπως πάντα, ακολουθώντας τις εντολές της καγκελαρίου, με νομικά και πολιτικά κριτήρια – χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψη τα οικονομικά. Οι πραγματικοί κίνδυνοι όμως είναι οικονομικοί – ειδικά επειδή ολόκληρος ο Νότος είναι βυθισμένος σε μία ύφεση, η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2013. Όταν λοιπόν αποφασίζει κανείς, μέσα σε αυτήν την ύφεση, να εφαρμόσει μία πολιτική ακόμη μεγαλύτερου περιορισμού ελλειμμάτων και χρεών, την ενισχύει ουσιαστικά – οπότε τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να ψηφίσουν νέα μέτρα λιτότητας και δήμευσης, για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στους προϋπολογισμούς τους.
Έτσι οδηγούν τις χώρες τους σε ένα «σπιράλ θανάτου», σε μία διαδικασία μακρόχρονης ύφεσης (deflation), η οποία προκαλεί συνεχείς μειώσεις μισθών και τιμών – κάτι που θα διαρκέσει τουλάχιστον μια δεκαετία. Φυσικά αυτό διευκολύνει τα μέγιστα τις προθέσεις της Γερμανίας η οποία, όπως αναφέραμε, θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανταγωνισμού της Κίνας και στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών – κυρίως με τη βοήθεια των χαμηλών μισθών.
Επίσης διευκολύνει την υποταγή των ευρωπαϊκών κρατών στο «διευθυντήριο των Βρυξελών» (πίσω από το οποίο κρύβεται η Γερμανία, οπότε το Καρτέλ), αφού η πολιτική λιτότητας υποθάλπει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους, με αποτέλεσμα να «αποθέτουν» τις ελπίδες τους στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση – γεγονός που τεκμηριώνεται πλέον από αρκετές δημοσκοπήσεις. Για παράδειγμα, το 78% των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας τους. Κατά μέσον όρο, η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη για την επίλυση της κρίσης είναι υψηλότερη (44%), από την εμπιστοσύνη στις εθνικές κυβερνήσεις (38%) – ενώ η αντίστοιχη στο ΔΝΤ είναι μόλις 15% (στις Η.Π.Α. 7%).
Ουσιαστικά λοιπόν η σύνοδος κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου θα μείνει στην Ιστορία, ως εκείνη η σύνοδος, η οποία καθιέρωσε τη δικτατορία του Καρτέλ στην Ευρώπη, εκπροσωπούμενου από τους πολιτικούς υπαλλήλους του – επί πλέον αυτή, η οποία «νομιμοποίησε τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ» (πολιτική λιτότητας, με στόχο την είσπραξη των απαιτήσεων των τοκογλύφων δανειστών, παράλληλα με τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας), τις οποίες υιοθέτησε/ιδιοποιήθηκε έντεχνα η πρωσική Γερμανία, εκμεταλλευομένη τη δραστηριοποίηση του στην Ελλάδα. Πρόκειται λοιπόν για την αντικατάσταση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον» στην Ευρώπη (άρθρο μας), με μία νέα: με τη «συναίνεση του Βερολίνου», μέσω των Βρυξελών.
Επιθυμώντας τώρα να αναλύσουμε τη μέθοδο, την οποία επινόησε η πρωσική Γερμανία της κυρίας Merkel (μάλλον εγκυμονεί έναν νέο Hitler, όπως έχει γραφτεί στο παρελθόν), για να επιβληθεί στην Ευρώπη, σκόπιμα η πολιτική λιτότητας δηλαδή, τα παρακάτω:

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ
Τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος (μία επιχείρηση, ένας ιδιώτης), να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.
Η μείωση των δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση). Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου - έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους.
Από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, τεκμηριώνεται το γεγονός ότι, το χρέος της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερα διαχειρίσιμο, εάν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 1,25% (1% είναι το σημερινό βασικό της ΕΚΤ) - χωρίς καμία διαγραφή χρέους και με δόσεις εξόφλησης 40 ετών.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αποπληρωμή του χρέους σε 40 ετήσιες δόσεις (α) χωρίς διαγραφή (360 δις €) και (β) με διαγραφή 100 δις € (260 δις €)


Σημείωση: Για διευκόλυνση, δεν συνυπολογίζουμε τη συνεχή μείωση των ετησίων τόκων, λόγω της αποπληρωμής των δόσεων του χρέους. Το 1,25% είναι το επιτόκιο, με το οποίο δανείζει σήμερα η ΕΚΤ τις τράπεζες.

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, η ετήσια επιβάρυνση (τοκοχρεολύσια), χωρίς διαγραφή χρέους και με 1,25% επιτόκιο θα ήταν της τάξης των 13,5 δις € - ενώ με διαγραφή 100 δις € και με επιτόκιο 8% θα ήταν 27,3 δις €. Επομένως, η μη διαγραφή και η επιβάρυνση μας με χαμηλό επιτόκιο, θα ήταν μία πολύ πιο συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα – παράλληλα, η λύση αυτή θα ήταν σχετικά εφικτή στην επίτευξη της, καθώς επίσης απόλυτα έντιμη, ενώ δεν θα υποχρέωνε τις τράπεζες μας να «ξεπουληθούν» στους ξένους εισβολείς.

Περαιτέρω οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό.
Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes(αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία φυσικά δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση).
Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον (τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό). Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι «ασταθές», εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος.
Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (Hartz I, IIκλπ.) - όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση.
Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, «βιώσιμης» χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της),οδηγεί στην κατάρρευση. Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή.
Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μείωση των επιτοκίων, επιμήκυνση των δόσεων), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πλέον την υπαγωγή στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την «υποταγή» στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού ένα κράτος, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική του κυριαρχία - δεν μπορούν οι δανειστές του να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.).
Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του (η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους), μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του (αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές), καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του (αναδιαπραγμάτευση, ανάπτυξη).
Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας (Πορτογαλία κλπ.) βλέπουμε ότι επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – παρά το ότι οι αγορές επιθυμούν ανάπτυξη, καθώς επίσης περιορισμό της ανεργίας (Πίνακας ΙΙ), για να μειώσουν τα επιτόκια και να δανείσουν την Ευρωζώνη.

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Η εξέλιξη της ανεργίας σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης


Σημείωση: Είναι γνωστό ότι η ανεργία δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις μείωσης των μισθών – ενώ όταν ξεπερνάει το 15%, οι εργαζόμενοι παύουν να διαπραγματεύονται πλέον τις αμοιβές τους.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ανεξάρτητα από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας.

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Τα δημόσια χρέη ενός κράτους έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη:
(α) Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ.
Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους.
Ο Πίνακας IΙΙ αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ:
Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ


* Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετείται σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ.

Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα IΙΙ, το ύψος του κρυφού χρέους είναι ανάλογο των κοινωνικών παροχών μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60ο έτος της ηλικίας τους - λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.).
Εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται πλέον τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. Από το μεγάλο ύψος δε του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (για την Ιρλανδία η κατάσταση θα γίνει αφόρητη)

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι.
Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΚΑΚΑΣ ΙV:
Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.


Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο.
Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Από τον Πίνακα ΙV φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.

(γ) Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του συνάλλαγμα, μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του, επιτρέποντας στην κεντρική του τράπεζα, όταν δεν εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της, να «τυπώσει» νέο, «πληθωριστικό» χρήμα. Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή), επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα.
Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότε πρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φαίνεται σήμερα). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας (κατά 94%) και της Γερμανίας (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη.

(δ) Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας V που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ V:
Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF)
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας). Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.
Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί - μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66%- με το συνολικό να παραμένει ως έχει.
Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή το Ιράν. Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας «εκμετάλλευσης» της από την μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών).
Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως, η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία - η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους «εταίρους» της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές», οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία.
Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότι χωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).
Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της – επίσης, βοήθεια(οικονομική, Know How) για να τα καταφέρει (αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων). Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ. Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο, δύο χρόνια πριν.
Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε Γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, πόσο μάλλον εάν ψηφιστεί τελικά η νέα συμφωνία του Μάαστριχτ ερήμην των Ευρωπαίων Πολιτών, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.
Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη Γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2011
viliardos@kbanalysis.com

Dienstag, 6. Dezember 2011

Ευχαριστούμε τους κυρίους, για την παρέμβαση

Μπράβο παιδιά, με λίγα λόγια τα είπατε όλα!!!
Ξεσκεπάσατε αυτά τα μαλάκια!!

Sonntag, 4. Dezember 2011

Επανάληψη Ι - Giorgio Gaber

Επανάληψη!
Η ιστορία του ανθρώπου είναι μια επανάληψη των ίδιων καταστάσεων που άλλοτε τις διαχειρίζονται άνθρωποι ικανοί και άλλοτε άνθρωποι γελοίοι.
Τι είδους άνθρωποι διαχειρίζονται την κρίση της εποχής μας, δεν χρειάζεται να τους χαρακτηρίσω κι εγώ! Όχι πως δεν το έχω κάνει, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τον εαυτό μου!
Η εποχή μας είναι περίπλοκη και δεν φαίνεται να δείχνει προς τα πού το πάει. Ωστόσο, κανένας δεν γλυτώνει από το αέρα της σαπίλας που διαχέεται παντού, ολοένα και πιο πολύ. Ακόμα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μοιάζουν να ξεπροβάλουν σαν τα απόκρυφα του εξιμπισιονίστα, που καρτεράει σε μια σκοτεινή γωνία περιμένοντας να τρομάξει ένα περαστικό αθώο κορίτσι. Εν ολίγοις, είναι όλοι ύποπτοι και κατηγορούμενοι γενοκτονίας. Όχι ενός λαού ή μιας ομάδας, αλλά της γενιάς μας ολόκληρης και γιατί όχι και του είδους μας.
Ακούστε τον Ιταλό, αφού πρώτα τον διαβάσετε:
Έχω υπογραμμίσει αυτά που με σοκάρουν  πιο πολύ.


Δεν μου αρέσει η δήθεν χαρά
Δεν αντέχω να πηγαίνω για φαγητό με παρέες
Και με τους νέους είμαι απόλυτος:
Μόδες, τραγούδια, ξεσαλώματα δεν μ' αφορούν καθόλου
Και βαριέμαι όλους αυτούς
Που παριστάνουν τους ηθικούς
Ενθουσιασμένοι από την αγία συμβίωση
Και μετά είναι οι γκέυ, με όλα τους τα δίκια
Όμως εγω δεν μπορώ να ανεχτώ
Την επιδειξιoμανία τους

Δεν γουστάρω αυτούς που τα παίρνουν
και μετά παριστάνουν τον επαγγελματία του κοινωνικού συμφέροντος.

Όποιος  κερδοσκοπεί με τον  άρρωστο, τον ανήμπορο, τον τοξικομανή και ηλικιωμένο
Είναι ένας αληθινός εγκληματίας.
Μα εγώ δε βλέπω πια κανέναν να εξοργίζεται
Με κείνους που τα βρήκαν με αυτήν την νέα ράτσα

Και με κείνους που σκαρώνουν ένα ωραίο κόμμα,
Για το καλό μας δήθεν,
Αλλά φτιαγμένο εκ των προτέρων 
Για να καταντήσει γελοίο.

Μα ίσως να είμαι εγώ, εκείνος
που ανήκει σε μια ράτσα
Που θα σβήσει

Η δική μου γενιά έχει δει
Δρόμους και πλατείες γεμάτες
Με κόσμο παθιασμένο
Και σίγουρο, πως θα δώσει ένα νόημα στη δική του ζωή
Μα τώρα πια όλ’ αυτά ανήκουν στον περασμένο αιώνα.
Η δική μου η γενιά έχει χάσει

 Δεν γουστάρω τις πολλές πληροφορίες
Ούτε τις εφημερίδες και την τηλεόραση
Η κουλτούρα για τη μάζα είναι μια ηλιθιότητα
Τα σάντουϊτς μπροστά από τα μουσεία
Μου προκαλούν μελαγχολία
Και η τεχνολογία που θα μας πάει μακριά
Δεν έμαθε κανέναν να μιλάει ελληνικά

Είναι ωραίο που τα σχολεία
Ενημερώνονται αμέσως
Για όλα τα καινούργια κουϊζ
Αλλά μας εγγυώνται την άγνοια

Δεν γουστάρω καμία ιδεολογία
Και ούτε είμαι οπαδός της δημοκρατίας
Μας λένε ότι υπάρχει αφθονία
Και πως δεν χρειάζεται ποιότητα
Αφού οι αριθμοί μετράνε μόνο.

Ακόμα και ο τόπος μου μ αρέσει όλο και πιο λίγο
Και δεν πιστεύω πια στην ευφυΐα
Των ανθρώπων αυτής της χώρας
Αφού ο κάθε διανοούμενος πετάει και μια γνώμη
Όμως, αν τον κοιτάξεις πιο καλά
Είναι απλώς ένα .. αρχίδι!

Μα ίσως να είμαι εγώ, εκείνος
που ανήκει σε μια ράτσα
Που θα σβήσει

Η δική μου η γενιά έχει δει
Χιλιάδες παιδιά έτοιμα για όλα
Που έψαχναν να βρουν
Ίσως με κάποια αλαζονεία
Τον τρόπο τον κόσμο για ν’ αλλάξουν
Μπορούμε να τα διηγούμαστε αυτά
Στα δικά μας παιδιά χωρίς καμία τύψη,
Αλλά η δική μου η γενιά
Έχει χάσει!

Δεν γουστάρω την παγκόσμια αγορά,
Αυτόν τον παράδεισο της κάθε πολυεθνικής
Που κάποια μέρα – και μην ανησυχείτε
Θα υπάρχουν πάντα πιο φτωχοί και πιο πλούσιοι
Αλλά όλοι πιο ηλίθιοι.
Και φαντάζομαι ένα μέλλον
Χωρίς καμία γιατρειά

Ένα είδος συρφετού
Χωρίς κανένα άτομο

Κι ένα κράτος φοβισμένο και ανήμπορο
Να γίνεται κομάτια
Χωρίς κανείς να νοιάζεται για τίποτα.
Και βλέπω μια Εκκλησία
Να πιέζει όλο και πιο πολύ.
Και θέλω να βουλιάξει
Με όλους τους πάπες και τα ράσα τους

Μα αυτές είναι σκέψεις αφηρημένες
Είναι ιδέες που ανήκουν
Σε μια ράτσα
Που σβήνει.




Samstag, 26. November 2011

Η Αφροδίτη της Μήλου και η γερμανική κουλτούρα





Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.

Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.


Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα
όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.

Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα
που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;




************
Οι δύο πρώτες είναι γερμανικά αστεία, οι δύο δεύτερες, το άγαλμα που ανακαλύφθηκε σε μια αυλή στη Μήλο, λίγο πρίν ξεσπάσει η μεγάλη Ελληνική  Επανάσταση και την αγόρασε ο Γάλλος από την υψηλή Πύλη, αντί πινακίου φακής και στολίζει σήμερα το Λούβρο!!

Freitag, 25. November 2011

Ο εμίρης, οι φίλοι του και το ΙΚΑ

Το ανάκτορο του Εμίρη του Κατάρ
Μετά τον Εμίρη και τον κακομοίρη, που δημοσίευσε η antigoldgreece, έρχεται το  Άρθρο του Pr Chems Eddine Chitour να μας διαφωτίσει για το ποιόν των επενδυτών στη χώρα μας.
Η βαρβαρότητα του χρήματος σε όλο της το μεγαλείο.
Διαβάστε το εδώ, εμένα μου κάνει κακό στην υγεία να το αντιγράψω, ξόδεψα μεγάλη δύναμη να το διαβάσω. Θαυμάστε την παρέα του σοσιαλιστή ΓΑΠ, θαυμάστε όμως και την σοσιαλιστική διεθνή, που έχει τέτοιον αρχηγό.
Πόσα σκαλιά θα κατέβουμε ακόμα, σαν ανθρωπότητα για να καταλάβουμε ότι έχουμε πάρει το ποτάμι χωρίς επιστροφή;


Ακούω τις τελευταίες ημέρες για τις συντάξεις που δίνονταν σε πεθαμένους και μη δικαιούχους από το 2004 μέχρι σήμερα. (Περίεργο, πάει μαζί με το Ευρώ)
300.000.000 Ευρώα ανά έτος πάνε σε πονηρούς Έλληνες:
Ε, λοιπόν εγώ θα σας ρωτήσω: Ρε μπας και είναι κόλπο για να καλύψουν τις κλοπές τους; Μήπως έπαιξαν τα χρήματα των ταμείων στο καζίνο του χρηματιστηρίου, που φυσικό επακόλουθο είναι να αδειάσουν;

Mittwoch, 23. November 2011

Ο Farage ξανακτύπησε!

Αυτός που απεκάλεσε τον Ρομπάί πατσαβούρα
 τα λεέι άλλη μια φορά με απόλυτη διαύγεια!!!

Samstag, 19. November 2011

Εφυγε ο Νεοκλής Σαρρής

Αφιερώνω αυτην την ανάρτηση στον αξέχαστο Νεοκλή Σαρρή, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τα θερμά μου συλλυπητηρια στην οικογένεια του:

Ο Γιώργος Καραμπελιάς μιλάει για την κρίση

Γράμματα Σπουδάματα - Γιώργος Καραμπελιάς - 15 Νοε 11 from g:LoMak on Vimeo.

Freitag, 18. November 2011

Ο Λουκάς Παπαδημος, Πρωθυπουργός της Χρεοκοπίας


Ο Λουκάς δεν ήρθε για να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά για να είναι αυτός στο τιμόνι της χώρας, όταν θα χρεοκοπήσουμε οριστικά και αμετάκλητα.
Εάν και εφόσον χρεοκοπήσουμε έχουμε δύο δυνατότητες:
1. Στάση πληρωμών προς τα έξω, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, όπως λχ, αδυναμία προμήθειας Πετρελαίου, λιπασμάτων και σπόρων, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ενεργειακή και επομένως και την επισιτιστική μας επάρκεια και αδυναμία στρατιωτικής υποστήριξης, σε περίπτωση που ανοίξει η όρεξη του καλού γείτονα, αυτού που χάιδευε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, εδώ και χρόνια, για να μας αποκοιμίσει στα ζεστά όνειρα της ευφορίας και της ευημερίας.
Επίσης, οι εξαγωγές μας θα κατάσχονται υπέρ των δανειστών μας.
2. Στάση πληρωμών προς τα έσω, με άρνηση πληρωμών μισθών και  συντάξεων.
Το δεύτερο σενάριο είναι καταφανώς πιο δραματικό από το πρώτο, καθώς εμπεριέχει επιπροσθέτως και τους κινδύνους του πρώτου. Ο Λουκάς Παπαδήμος εστάλη από το διεθνές τραπεζικό κατεστημένο, προκειμένου η χρεοκοπία της χώρας να έχει τις μικρότερες δυνατές ζημιές γι αυτούς και επομένως τις μεγαλύτερες για μας. Αλλιώς πώς εξηγείται η αδράνειά του;

Ωστόσο, απομένουν και άλλες δυνατότητες, όπως:

1. Διεκδίκηση εδώ και τώρα των γερμανικών αποζημιώσεων!
2. Ξεκαθάρισμα των χρεών σε νόμιμα και παράνομα ή ειδεχθή.

Πιστεύω, ότι ο Λουκάς Παπαδήμος θα αρνηθεί να προχωρήσει στα παραπάνω έσχατα μέσα που μας απομένουν. Γι αυτό είναι εδώ!!

Dienstag, 15. November 2011

Δράμα με όνομα Ευρώ,

Πρίν από πάρα πολλά χρόνια, περίπου δέκα , οι ηγέτες της ευρωπαϊκής χερσονήσου σε μία έξαψη και έκρηξη μίσους, κατασκεύασαν το ευρώ με στόχο να απαλλαγούν μια για πάντα από την Δημοκρατία. Ξεκίνησαν από την γενέτειρα χώρα Της.
Σειρά έχει η Ιταλία, θα συνεχιστεί με την Ισπανία, η οποία θα παραδώσει τα σκήπτρα στην Αγγλία για να εξαπλωθεί στον Νέο Κόσμο, ακολουθώντας αντίστροφη πορεία, από αυτήν του παρελθόντος κόσμου μας: Η τελική δύση μετά την Ανατολή.
Το Λυκόφως μετά το Λυκαυγές και το Μεσουράνημα.

Για δείτε εδώ τις δυνάμεις διαφυγής:

Montag, 14. November 2011

Ο θεός να μας φυλάει από τους βλάκες, αλλά και από τους έξυπνους

Οι αρχηγοί της σπείρας στην οποία ανήκει ο Παπατέτοιος μας
ΗΡΘΑΝ ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,*


Φωνάξαμε κάποιον με δοκτοράτα και προφεσοράτα για να βγάλει την χώρα από τη κρίση και πάλι τις ίδιες παπαρίες ακούσαμε.
1. Απελευθέρωση των ελεύθερων επαγγελμάτων! (αφού είναι ελεύθερα πως θα τα απελευθερώσει)
2. Ηλεκτρονικό συνταγολόγιο: (Σιγά ρε Μεγάλε, το μεγάλο θέμα που βρήκες.)
3. Παραμονή στο Ευρώ ή έξοδος: (Δεν μπαίνει κανένα τέτοιο ζήτημα. Αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου, είτε σαν φοβέρα είτε σαν επιθυμία της Μέρκελ).
4. Κάτι είπε για το ΕΣΠΑ, αλλά προς το παρόν δεν έχει εξασφαλίσει την 6 δόση!
Και αναρωτιέμαι: πώς και δεν έβαλε βέτο σ αυτούς που τον έστειλαν;;;. Πώς δηλαδή δεν είπε, «εξασφαλίστε μου τουλάχιστον την 6 δόση, αν θέλετε να κάνω τη δουλειά σας εκεί που με στέλνετε». Τέτοιοι μικροσκοπικοί είναι όλοι αυτοί που παρακάθονται στο τραπέζι του Ρότσιλδ και του Ροκφέλερ. Δεν έχουν σπονδυλική στήλη. Είναι ασπόνδυλα, είναι μαλάκια.
Είσαι πολύ φτωχός ρε Παπαδήμα! Πολύ λίγος! Πιο μικρός και απ το μπόϊ σου. Όχι, πως περίμενα κάτι άλλο. Αλλά, η συμμορία που εκπροσωπείς έχει ξεμείνει από σοβαρούς ανθρώπους! Έχει στεγνώσει από ιδέες. Έχει τυφλωθεί από την απίστευτη δύναμη και τον πλούτο που έχει συγκεντρώσει.
Έχει πνευματικά εξαχρειωθεί και εξαθλιωθεί.
Έχετε δηλαδή εξαχρειωθεί ! Έχετε γίνει μια εγκληματική σπείρα αφρόνων και παραφρόνων
Εκείνο που με προβληματίζει είναι:
Να χαιρόμαστε για την πνευματική σας συρρίκνωση, σημάδι της σήψης σας και του θανάτου σας ή να φοβόμαστε ακόμα πιο πολύ; Γιατί τους βλάκες να φοβάσαι πιο πολύ, αν και εκεί που οδηγούμαστε το ίδιο να φοβάσαι και τους έξυπνους!

*****************
Από το "Αξιον Εστι" το τσιτάρισε και ο Χατζής της ΝΔ, κατά την έξοδό του. Κι άλλη έξοδος. 

Η μόνη λύση είναι το πάνω – κάτω και το μέσα - έξω


Όταν η πρόβλεψη της μετεωρολογικής υπηρεσίας ήταν πολύ στο περίπου, δηλαδή πολύ κάτω από το 50%, ας πούμε στο 25%, μπορούσες να αντιστρέψεις την πρόβλεψη και να έχεις μεγαλύτερη επιτυχία!
Σήμερα που όλα όσα ακούς είναι καθαρά ψέματα, αν θέλεις να βρεις την αλήθεια, να σκέφτεσαι το ανάποδο και θα βρεθείς  πιο κοντά σ αυτήν.
Όταν λοιπόν η κουστωδία που κάθεται στην κορυφή του πλούσιου κόσμου μας, που  τον κατάντησαν φτωχό και μίζερο, λέει πως σκέφτεται την ειρήνη, να ξέρεις πως προετοιμάζει τον πόλεμο, όταν μιλάει για την καταστροφή όπλων μαζικής καταστροφής,  ετοιμάζεται να τα χρησιμοποιήσει, όταν μιλάει για την καταπολέμηση της φτώχειας ετοιμάζεται να την εξαπλώσει μέχρι την Αυλή της, όταν μιλάει για πράσινη ανάπτυξη ετοιμάζεται να κάψει τα δάση, όταν μιλάει για χρυσό ετοιμάζεται να σκορπίσει κυάνιο, όταν μιλάει για αγάπη ετοιμάζεται να φυτέψει το μίσος στις καρδιές ακόμα των περιστεριών, όταν μιλάει για ευημερία ετοιμάζεται να μας σύρει όλους στην πιο άθλια  φτώχια.
Σ αυτή τη κατάσταση βοηθάει μόνο ένα: Αγνοείστε τους και κτίστε τον δικό σας κόσμο. Ας ξεσκονίσουμε όλοι μας το μυαλό μας και ας το μάθουμε να σκέφτεται ΑΝΑΠΟΔΑ!!!


Ένας κόσμος ανάποδα
Πολλά και ανάποδα πράγματα είδαμε
στον κόσμο αυτόν:
την αλεπού να κυνηγά τον λύκο
τον κλέφτη να τρέχει πίσω από τον δικαστή
τα πόδια να είναι επάνω
και το στόμα να πατά τη γη
τη φωτιά να σβήνει το νερό
τον τυφλό να διδάσκει γράμματα
να είναι τα βόδια πίσω
και ο ζευγολάτης να σέρνει το αλέτρι.

Στην όχθη ενός ανθρώπου
καθόταν ένα ποτάμι
ακόνιζε τα άλογο του
και πότιζε το μαχαίρι του

Donnerstag, 10. November 2011

Η Δύση ετοιμάζεται για την Περσία;


Σαν ένα φαρμακερό φίδι έχει ξαμοληθεί η προπαγάνδα εναντίον της Περσίας.  Έχει την δυνατότητα να κατασκευάσει ατομική βόμβα, δηλώνει ο πρόθυμος επιστήμονας του ΙΑΕΑ.
Γνωστά, τα ξέρουμε, τα έχουμε εμπεδώσει. Έτσι κατέστρεψαν το Ιράν και την Λιβύη, σειρά έχει η Περσία. Δεν με εκπλήσσει αυτή η πολιτική. Εκείνο που με εκπλήσσει είναι η ευπιστία του ανθρώπου. Δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω του! Χειροκροτεί και αλλάζει τον επερχόμενο χαμό του.

Από on line έρευνα του Spiegel on line,  επί 1497 ερωτηθέντων ψήφισαν 47% υπέρ της νομιμότητας ένός  προληπτικού κτυπήματος του Ισραήλ εναντίο του Ιράν και μόνο 53 κατά.


Dienstag, 8. November 2011

Νεο-αποικιοκρατία, Πρωθυπουργία στο σφυρί, Δημοκρατία στο απόσπασμα.

Με πήρε τηλέφωνο η Αγγέλα (αυτη η μούρη της φωτο) και μου ζήτησε να αναλάβω τη χώρα.
Τι θα πάρω; την ρωτάω.
Μου εξηγεί λοιπόν η εκπρόσωπος της Μεγάλης Γερμανίας ( Ο Χίτλερ ήταν τελικά πολύ κουτός, όταν προσπάθησε να γίνει κυρίαρχος της Ευρώπης με τα όπλα και τη βία. Η σημερινή Βία είναι τόσο σουπτίλ που θα πέρναγε απαρατήρητη αν δεν φτάναμε στα όρια της πείνας και της λιμοκτονίας).

Η Γερμανία πληρώνει καλά το δέρμα του κάστορα, της ενυδρίδας, της νυφίτσας ,της αλεπούς και της αρκούδας. Σε αντάλλαγμα, οι Έλληνες θα πάρουν όπλα για τον αλληλοσκοτωμό τους, ή για να πεθάνουν στις γραμμές των ΗΠΑ, των Γερμανών, των Εγγλέζων και των Γάλλων που τσακώνονται για τα πλούτη του πλανήτη.
Οι Έλληνες παίρνουν επίσης τηλεοράσεις , οι οποίες μετατρέπουν και τον πιο ρωμαλέο πολεμιστή σε σφουγγάρι, και προκαλούν χειρότερες συμφορές απ΄ ότι οι χειρότερες χιονοθύελλες.
Εγώ έσκυψα και της φίλησα τα παπούτσια.


*****************************
• Βάλτε αντί Γερμανία - Ευρώπη, αντί Ινδιάνους - Έλληνες , αντί τηλεοράσεις αλκοόλ, σβήστε το ΗΠΑ και Γερμανών και μεταφερθείτε στον νέο κόσμο του 1717.
• Από το βιβλίο του Eduardo Galeano, «μνήμη της φωτιάς»

Montag, 7. November 2011

Δυο κείμενα για το σημερινό αλλαλούμ

Δύο κείμενα για τους ζοφερούς καιρούς που περνάμε.

Αυτοί που να μας εκβιάζουν μπορεί και πρέπει να «εκβιαστούν»:

Δεν μας δίνετε τη «δόση» δεν πληρώνουμε τους τόκους και σας τινάζουμε στον αέρα

Την τελευταία εβδομάδα, γίναμε μάρτυρες μιας πολιτικής οπερέττας –θρίλερ, τ’ ονομάζουν τα καθεστωτικά μέσα– η οποία ανέτρεψε τους συσχετισμούς και μετέβαλε τα δεδομένα του πολιτικού παιχνιδιού. Σε ορισμένες στιγμές η φάρσα απείλησε να εξελιχθεί σε τραγωδία, με την δαμόκλειο σπάθη μιας ασυντόνιστης αποχώρησης από την Ευρωζώνη να κινδυνεύει να πέσει επάνω από τα κεφάλια μας. Ωστόσο, με κύρια τη συμβολή του μέχρι πρότινος «αντιμνημονιακού» Αντώνη Σαμαρά, «η τάξη βασιλεύει και πάλι στην Αθήνα». Γι’ αυτό και κατά το τέλος της παράστασης, οι σχεδιασμοί της Τρόικας και των Γερμανών ενισχύθηκαν για άλλη μια φορά, η προδοτική πολιτική της κυβέρνησης διασώθηκε παραδίδοντας τη σκυτάλη σε μια διευρυμένη κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ η ετυμηγορία ενός λαού που αντιστέκεται, κλειδώθηκε στο ντουλάπι, για να βγει αργότερα, από του χρόνου, μήπως και ξεθυμάνει η οργή η οποία μας έχει πνίξει όλους μας. Ας παρακολουθήσουμε από κοντά, όμως, το χρονικό αυτής της οπερέττας, που απειλεί να σηματοδοτήσει, την τελευταία πράξη υποδούλωσης της Ελλάδας.

Το χρονικό της οπερέττας

· Σε συννενόηση με τους Γερμανούς, ο Γιώργος Παπανδρέου ρίχνει τη βόμβα του δημοψηφίσματος, το οποίο εκ των πραγμάτων έχει αντικείμενο την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όπως θίξαμε και σε προηγούμενο κείμενο, το δημοψήφισμα είχε πολλαπλή στόχευση. Πρώτον, εκβίασε για την ψήφιση της επονείδιστης συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, συνδέοντάς την με την 6η δόση και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Δεύτερον αποσκοπούσε στο να κάμψει το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης του ελληνικού λαού, κραδαίνοντας την απειλή μιας τεράστιας οικονομικής καταστροφής που θα προκαλούσε η απότομη, και δίχως κανέναν σχεδιασμό και ασφαλιστικές δικλείδες, έξοδος από το ευρώ. Τρίτον, θα έλυνε τα χέρια όσων απεργάζονται την τελική εκδίωξή μας, καθώς βάσει ευρωπαϊκού δικαίου –συνθήκη της Λισσαβόνας– αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον οικειοθελώς.

· Το δημοψήφισμα πυροδοτεί εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, και η κυβέρνηση απειλείται με κατάρρευση. Η Αποστολάκη ανεξαρτητοποιείται, ενώ άλλοι –Ε. Καΐλή, Ε. Παναρίτη– απειλούν ότι θα ανεξαρτητοποιηθούν ή ότι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τα όργανα του ΠΑΣΟΚ καταλαμβάνονται από πανικό, ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα ζει ημέρες ’89 με πρωτοκλασσάτους και υπουργούς να δίνουν ρεσιτάλ του πατροπαράδοτου τραμπούκικου αυριανισμού. Ομάδες δελφίνων, με κυριότερη αυτήν του Λοβέρδου-Διαμαντοπούλου ετοιμάζονται για την καρατόμηση της Δυναστείας Παπανδρέου.

· Την κυβέρνηση, και τον ίδιο τον πρωθυπουργό αναλαμβάνει να διασώσει ο... Αντώνης Σαμαράς. Εγκαταλείποντας τις μέχρι πρότινος θέσεις του, διαγράφει στροφή 180ο, υποχωρώντας στις αφόρητες πιέσεις Ευρωπαίων και υπερατλαντικών μεντόρων του,, δηλώνοντας ότι αποδέχεται τον δρόμο της συναίνεσης και δέχεται να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με τον όρο να μην γίνει δημοψήφισμα. Αργότερα, θα μεταβάλει τους όρους της συνεργασίας, ζητώντας άλλοτε μόνον να παραμείνει ο Γιώργος Παπανδρέου και άλλοτε να γίνει διαπραγμάτευση για το νέο μνημόνιο, ή θα αναδιπλωθεί αρκετές φορές απαιτώντας εκλογές. Ωστόσο, το κακό έχει γίνει, καθώς την πιο κρίσιμη στιγμή και ενώ η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ήταν σίγουρη, ο Αντώνης Σαμαράς επενέβη σταματώντας την κατρακύλα.

· Ο Γεώργιος Παπανδρέου, άρπαξε από τα μαλλιά το «δώρο» Σαμαρά, και με τις κατάλληλες μανούβρες και θεατρινισμούς κατάφερε για μια ακόμη φορά να διασωθεί, παίρνοντας μάλιστα και ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή την Παρασκευή, με τους δήθεν αντάρτες (και αντάρτισσες) βουλευτές της κυβέρνησης να σέρνονται πίσω στο κομματικό τους μαντρί, σ’ ένα όργιο ξεφτίλας και αναξιοπρέπειας.

· Μετά την ψήφιση ξεκινάει το απίστευτο παζάρι του Σαββατοκύριακου. Ο Αντώνης Σαμαράς, ίσως έχει αντιληφθεί ότι οι επιλογές του τον οδηγούν σε αδιέξοδο που κρύβει πίσω του μια τεράστια καταστροφή για την παράταξή του. Γι’ αυτό και αναδιπλώνεται αρκετές φορές, στις πρότερες αντιμνημονιακές του θέσεις, ζητώντας εκλογές, και καταγγέλλοντας την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου ως απαράδεκτη. Ωστόσο, έχει ο ίδιος ναρκοθετήσει την θέση του. Πλέον, και αφού έκανε την πρώτη κίνηση να παραδοθεί στο στρατόπεδο της συναίνεσης, έχουν πέσει όλοι επάνω του. Ο... Ομπάμα, οι ηγέτες της ΕΕ, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, βουλευτές και συμβουλάτορές του. Γι’ αυτό και εντέλει νωρίς το βράδυ της Κυριακής συμφωνεί με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η Δευτέρα βρίσκει την Ελλάδα με μια υπό διαμόρφωση κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, ενώ τα ονόματα που ακούγονται για την θέση του πρωθυπουργού και των αντιπροέδρων, είναι οι Λ. Παπαδήμος και Σ. Δήμας – Ε. Βενιζέλος αντίστοιχα.

Εντέλει, το colpo grosso έχει ολοκληρωθεί. Πριν από μια εβδομάδα, τα πάντα έδειχναν ότι η λαϊκή κατακραυγή θα απέτρεπε την ψήφιση της άθλιας συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, η κυβέρνηση θα κατέρρεε θεαματικά και θα πηγαίναμε σε εκλογές –όπου θα διατρανώνονταν η αντιμνημονιακή λαϊκή ετυμηγορία. Σήμερα, μετά από όλη αυτή την οπερέτα, η ψήφιση της συμφωνίας είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας, οι εκλογές έχουν μεταφερθεί για του... χρόνου, και επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με μια εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα, αφού η λαϊκή βούληση παραμερίζεται, ο λαός καταδικάζεται σε ρόλο θεατή, και το σύστημα ως ‘όλον’ αναλαμβάνει να ολοκληρώσει στην πράξη την υποδούλωση της χώρας.

Ποιος ο δρόμος της αντίστασης;

Όλες αυτές τις μέρες, η ογκούμενη λαϊκή οργή εγκατέλειψε τους δρόμους και εγκλωβίστηκε και πάλι στους καναπέδες, για να παρακολουθήσει από την τηλεόραση την τέλεση της τελευταίας πράξης του δράματος για τη χώρα.

Σε ρόλο κομπάρσου περιορίστηκαν και οι οργανωμένες αντιμνημονιακές δυνάμεις, και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική αριστερά ΚΚΕ – ΣΥΝ, που την αμέσως προηγούμενη περίοδο έδειχναν να κερδίζουν έδαφος από τα αυτόνομα κινήματα στο να εκφράσουν τη λαϊκή οργή. Ακόμα και οι «νέες δυνάμεις» του αντιμνημονιακού κινήματος, που εκφράστηκαν για τελευταία φορά με υπέροχο τρόπο την 28 Οκτωβρίου δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πειστική εναλλακτική στρατηγική στο colpo grosso του Συστήματος.

Ο λόγος είναι σαφής. Ο εκβιασμός και το αμείλικτο δίλημμα που έθεσαν, διαδοχικά, το Μέγαρο Μαξίμου, η συνδιάσκεψη των Καννών και ύστερα η Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο μπλόκαρε τις δυνάμεις της αντίστασης.

Από τη μία, ο λαός τρόμαξε από τις απειλές για την αποχώρηση από το ευρώ και την άρνηση καταβολής της 6ης δόσης. Γιατί γνωρίζει, για το πρώτο, ότι η αποχώρηση από το ευρώ με τους όρους που προετοιμάζεται από τους Γερμανούς, ισοδυναμεί με μια μεγάλη εθνική (και όχι μόνον οικονομική) καταστροφή για τη χώρα.

Και από την άλλη, οι οργανωμένες δυνάμεις βρέθηκαν επί της ουσίας δίχως άποψη. Κάμποσοι επέμεναν στην παράνοια να προβάλουν ως θέση την καταστροφή, με αποδοχή του δημοψηφίσματος, ενώ οι υπόλοιποι, περιορίστηκαν στο να ζητούν εκλογές, μην έχοντας τίποτα να πουν επί της ουσίας για μια εναλλακτική, αξιοπρεπή εθνική στρατηγική που θα προστάτευε τα συμφέροντα του λαού. Και αυτή την ανυπαρξία θέσεων και στρατηγικής την πληρώνουμε τώρα, που τα πάντσερ της συναίνεσης επελαύνουν ξεριζώνοντας τις τελευταίες ελπίδες για τη χώρα.

Ωστόσο, ακόμα και τώρα υπάρχει εναλλακτική λύση για την Ελλάδα. Λύση που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και να προβάλουν τα κινήματα και οι οργανωμένες αντιστάσεις, σπάζοντας την τρομοκρατία και την απελπισία που μας έχει επιβάλει το σύστημα.

Πρώτον, πρέπει να αρνηθούμε επιτέλους τον εκβιασμό των δόσεων. Οι Γερμανοί και η Τρόικα συμπεριφέρονται στην Ελλάδα ως τοξικομανή και την έχουν μετατρέψει σε μαριονέτα, μόνο και μόνο για να της δίνουν λεφτά που επί της ουσίας πηγαίνουν στην αποπληρωμή παλαιότερων δόσεων και τοκοχρεολυσίων. Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται ποτέ να αξιωθούμε σε μια άλλη πολιτική. Είναι πολύ απλό. Μία απλή δήλωση της Ελλάδας πως θα αρνηθεί να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια εδώ και τώρα, εάν δεν αλλάξουν οι όροι των συμφωνιών και εάν δεν δοθεί η περιβόητη «δόση», θα μετέφερε τον τρόμο στο στρατόπεδο των αντίπαλων μας, διότι κάτι τέτοιο θα τίναζε τα διεθνή χρηματιστήρια στον αέρα και όλη τη δυτική οικονομία. Είχαμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας και το στρέψαμε ενάντιά μας, εξαιτίας των προδοτικών κι ανίκανων ελίτ που διαθέτει η χώρα. Η χώρα χρειαζόταν έναν Τάσσο Παπαδόπουλο, που αντιστάθηκε σε όλες τις διεθνείς πιέσεις με το σχέδιο Ανάν και αντ’ αυτού διέθετε έναν προδότη και έναν φοβισμένο και μικρό ηγέτη της αντιπολίτευσης.

Δεύτερον, πρέπει να καταγγείλουμε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, και ιδιαίτερα εκείνο το σκέλος της, που έχει να κάνει με την εγκατάλειψη του ελληνικού δικαίου και την υιοθέτηση του αγγλικού σε ό,τι έχει να κάνει με τα ομόλογα. Γιατί το αγγλικό δίκαιο αναιρεί τη ρήτρα της εθνικής κυριαρχίας, και επιτρέπει στους δανειστές να προχωρήσουν σε εμπράγματες κατασχέσεις έναντι της Ελλάδας, σε περίπτωση όπου αυτή δεν θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

Τρίτον και σημαντικότερο. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε οποιαδήποτε περίπτωση να προχωρήσει ή να συναινέσει σε σχέδιο αιφνιδιαστικής εθελούσιας αποχώρησης από την ευρωζώνη –είτε αυτό προωθηθεί από τα τευτονικά κέντρα με το δημοκρατικό προσωπείο του «δημοψηφίσματος», είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο Αντίθετα, είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας σταδιακά συμμαχίες και μέτωπα, για την ευρύτερη αμφισβήτηση του ευρώ ή την κατάργησή του σε όλη την Ευρωζώνη. Κι αυτό διότι σήμερα, το μόνο όπλο με το οποίο μπορούμε να εκβιάσουμε τους Γερμανούς και τα υπόλοιπα αφεντικά της Ευρωζώνης, είναι με μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης. Μια τέτοια εξέλιξη θα τους έπληττε καίρια, πολύ περισσότερο από το να μας πετάξουν σε καραντίνα βγάζοντας εδώ και τώρα έξω από το ευρώ, για να μας αγοράσουν την επομένη έναντι ενός πινακίου φακής. Εξάλλου, αυτή η τακτική, της ανυπακοής εντός της Ευρωζώνης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μαζική αμφισβήτηση του ευρώ, βρίσκεται πιο κοντά σε μια πραγματική στρατηγική αποδέσμευσης από το ευρώ.

Τέταρτον, η χώρα πρέπει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη μακρόπνοη στρατηγική για την απεξάρτησή μας από το ευρώ, έτσι ώστε ο ελληνικός λαός να δεχθεί τα λιγότερα δυνατά πλήγματα. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε πρώτα την οικονομία του ευρώ, δηλαδή να πάψουμε να στηριζόμαστε τόσο πολύ στις εισαγωγές, και να αναβαθμίσουμε την αυτάρκειά μας –τουλάχιστο στα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Ύστερα, θα πρέπει να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλες χώρες, που αντιμετωπίζουν τους ίδιους κινδύνους, την Ιταλία ή την Ισπανία. Τότε θα έχουμε εξασφαλίσει συλλογική διαπραγματευτική δύναμη σε περίπτωση που χρειαστεί να διαπραγματευτούμε την έξοδό μας από το ευρώ, και έτσι είναι βέβαιο ότι θα κερδίσουμε καλύτερους όρους. Τέλος, θα πρέπει, ευρύτερα, να συμβάλουμε στην συσπείρωση των αδύναμων της Ευρωζώνης, και να θέσουμε ζήτημα αντίστασης στην γερμανική ηγεμονία που τείνει να εγκαθιδρυθεί. Ήδη, η αλαζονεία και ο εγωισμός των Γερμανών, που εκβιάζουν όλη την ΕΕ και απαιτούν την σαλαμοποίηση των αδύναμων χωρών και όλων των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη, έχει ξυπνήσει τα αντιγερμανικά συναισθήματα στους λαούς, και έχει αρχίσει να δημιουργεί αντισυσπειρώσεις. Αυτές τις τάσεις θα πρέπει να ενισχύσουμε, προκειμένου να απαντήσουμε στην προσπάθεια καθυπόταξης και εξαγοράς της χώρας από το Τέταρτο Γερμανικό Ράιχ. Και βέβαια, πάντοτε, στοιχείο μιας αυτόνομης λαϊκής εθνικής στρατηγικής, είναι να διαμορφώσουμε μια πολιτική εξισορρόπησης των πιέσεων που δεχόμαστε, προωθώντας τη συνεργασία με άλλες μεγάλες γεωπολιτικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Πέμπτον, και τελευταίο, πρωταρχική προϋπόθεση για να μπορέσουν να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, είναι να παραμείνει και να δυναμώσει το αυτόνομο λαϊκό κίνημα που γεννήθηκε στις ελληνικές πλατείες και προκάλεσε τον πανελλαδικό ξεσηκωμό της 28ης Οκτωβρίου. Με αποφασιστικότητα και σύνεση, στη σκιά των εκατοντάδων βελών του εχθρού που επελαύνει, ας παραμείνουμε στους δρόμους, σπάζοντας τον τρόμο και την απελπισία που επιβάλει από τηλεοράσεως το καθεστώς των Κουΐσλινγκ και ο κατακτητής.

Η νέα κυβέρνηση θα μας βρει μπροστά της και θα παλέψουμε να επιβάλουμε τη στρατηγική που περιγράψαμε. Μπορεί ο Αντώνης να έγινε Αντωνάκης αλλά ο λαός έχει αστείρευτες δυνάμεις και μπορεί να οικοδομήσει μια δύναμη που ακόμα και τώρα θα μπορέσει να βροντοφωναξει:

Όχι στον εκβιασμό της «δόσης»

Δεν πληρώνουμε τόκους χωρίς συμφωνίες που θα εγγυώνται την εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Ο αντίπαλοι μας έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από εμάς

Αντίσταση τώρα.


Κυβέρνηση αντεθνικής ενότητας


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η υπό σχηματισμό νέα κυβέρνηση, πολύ περισσότερο αν είναι κυβέρνηση Παπαδήμου, θα ονομασθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα είναι όμως κυβέρνηση αντεθνικής ενότητας. Δεν θα είναι κυβέρνηση σωτηρίας, θα είναι κυβέρνηση πολλαπλών καταστροφών για την ελληνική δημοκρατία, για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Δεν θα σώσει την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη, θα τις προκαλέσει. Δεν θα κάνει εκλογές τον Φεβρουάριο, θα προετοιμάσει κανονική εκτροπή. Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει η πρώτη χώρα της Ευρώπης που θα μπει στον αναπόφευκτο σε μια τέτοια οικονομική κρίση «κύκλο του αίματος». Κάποιας μορφής μεγάλη προβοκάτσια, εσωτερική ή εξωτερική, πρέπει να αναμένεται.
Αυτά όλα κινδυνεύουν να συμβούν, αν δεν τα σταματήσει ο ελληνικός λαός, γιατί είναι εγγεγραμμένα ως δυνατότητα στην ίδια την οικονομική, κοινωνική και εθνική εν τέλει λογική του Μνημονίου, ανεξαρτήτως και των τυχόν προθέσεων ενός εκάστου των πρωταγωνιστών. Πρόκειται για πρόγραμμα γενοκτονίας του ελληνικού λαού, καταστροφής του ελληνικού κράτους και αποσταθεροποίησης της κοινωνίας. Για να βγει σε πέρας χρειάζεται εγγενώς και οδηγεί στην δικτατορία. Αν στη Χιλή του Πινοτσέτ άρχισαν με τα τανκς και τελείωσαν στην οικονομική βία, η πορεία στην Ελλάδα θα είναι ανάποδη.
Η υπό σχηματισμό κυβέρνηση θα δεσμεύσει πολύ χειρότερα τη χώρα, υπάγοντας το σύνολο του ελληνικού χρέους στο βρετανικό δίκαιο, αποδίδοντας στη δανειακή σύμβαση την αυξημένη τυπική ισχύ των 180 βουλευτών, κάτι που θα συνιστά εκτροπή και για το γράμμα του Συντάγματος, εισάγοντας ξένη εποπτεία στη χώρα και εμπράγματες εγγυήσεις για τα χρέη, οδηγώντας στη λεηλασία της Ελλάδας. Η άρνηση της μόνης δημοκρατικής διεξόδου, της άμεσης προσφυγής στην κάλπη και ο σχηματισμός της, παρά την προφανή και κραυγαλέα αντίθεση λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πολιτικής, συνιστά πολιτική εκτροπή που θα οδηγήσει τελικά, αν δεν συναντήσει την αντίσταση του ελληνικού λαού, στην ανοιχτή δικτατορία.
Ανεπαρκώς προετοιμασμένος για να πει το μεγάλο όχι, υπό ισχυρότατη πίεση, ο Αντώνης Σαμαράς δεν την άντεξε και έχασε την ευκαιρία να γίνει ο ʽΕλληνας Ντε Γκωλ. Με τη συναίνεσή του στο Μνημόνιο και την ένταξη όλων των «καθεστωτικών δυνάμεων» στην κυβέρνηση, οδηγεί το ίδιο το «καθεστώς» σε κατάρρευση, μόνο που η κατάρρευση αυτή απειλεί να συμπαρασύρει και τη χώρα.
ʽΌπως και το 1941, η ελληνική άρχουσα τάξη δεν μπορεί συνήθως να παράγει τέτοιες λύσεις, διασπάται σε Τσολάκογλου και άθλιες κυβερνήσεις Καίρου, ωθώντας τον ελληνικό λαό σε λύσεις τύπου ʽΑρη και ΕΑΜ. Είναι εθνική ανάγκη επιβίωσης του ελληνικού λαού η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στη δράση όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων που τάσσονται κατά του Μνημονίου. Η πολιτική του ΚΚΕ στο ζήτημα αυτό είναι εγκληματική στις σημερινές συνθήκες.
Η Ελλάδα χρησιμοποιείται από ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και των ΗΠΑ για να διαλύσουν την ευρωζώνη και την ΕΕ και να επιβάλλουν τελικά σε όλη την ήπειρο νεοφασιστικές λύσεις που δεν είναι σήμερα, ακόμα, πολιτικά δυνατές. Με τον τρόπο που διαχειρίζονται την κρίση της ΕΕ, το
Βερολίνο και το Παρίσι δεν σώζουν την Ευρώπη από τις αγορές, οργανώνουν την υποταγή και τη διάλυσή της. Η ανάγκη συντονισμού του αγώνα των ευρωπαϊκών λαών είναι όρος για την επιβίωσή τους.

Samstag, 5. November 2011

Ερωτήματα που καίνε.

Ήταν η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ένα λάθος;
Ναι, γιατί η ευρωζώνη κτίστηκε όχι μόνο σε σάπια θεμέλια, αλλά δεν αντιπροσώπευε – από τότε - τίποτε άλλο εκτός από ένα δόλιο δίχτυ παγίδευσης των λαών.
Μπήκαμε στην Ευρωζώνη με τον ενθουσιασμό του ηλίθιου. Καμιά μελέτη, καμία πρόβλεψη, κανένας όρος. Επίδειξη δουλικότητας της ελληνικής ηγεσίας, αυτή που ευθύνεται για όλα τα κακά αυτής της χώρας.
Όχι μόνο δεν εξασφαλίσαμε  τα αυτονόητα, δηλαδή ισότητα στα επιτόκια, αλλά πήραμε και ένα ύπουλο, κρυφό δάνειο, που ενώ το γνώριζαν οι εταίροι μας, σήμερα αποτελεί το συγχωροχάρτι της αρπαχτικής τάξης που κυβερνάει την Ευρώπη και τον κόσμο όλο, για να μπορεί να μας κουνάει με αυτό το δάκτυλο λέγοντας μας:

 «Μας ξεγελάσατε, μπήκατε στο κλάμπ μας ενώ δεν σας άξιζε!»

μας κουνάνε το δάκτυλο
Οποία ταπείνωση για μας, αλλά και τι ρατσισμός από την πλευρά τους! Δεν έχουν παρέλθει ούτε 100 χρόνια από τότε που ένας ολόκληρος λαός έπρεπε να κυκλοφορεί με αστέρια , ώστε να είναι εύκολη η διάκριση που θα τους οδηγούσε  σε αναγκαστική απώλεια της περιουσίας τους, σε υποσιτισμό, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε ομαδικούς τάφους. Σήμερα η ίδια αυτή χώρα που οργάνωσε την πιο αποτρόπαιη πράξη του αιώνα που έφυγε, δεν διστάζει να μαρκάρει με την ίδια λογική έναν άλλον λαό, μικρότερης οικονομικής εμβέλειας από εκείνη που είχαν οι Εβραίοι το 1930. Η ίδια απαράλλακτη λογική:  Τότε έλεγαν: αυτά τα φίδια που θέλουν να πάρουν την εξουσία όλου του κόσμου, σήμερα λένε για μας: Αυτοί οι τεμπέληδες που μας χαλάνε την ευημερία!

Τα σκυλιά ξανάρχισαν να γαυγίζουν, πιο άγρια σήμερα, γιατι πρέπει να πάρουν και την ρεβανσ του ηττημένου.

Η Αγγέλα μας κουνάει το δάκτυλο
Είναι σήμερα η έξοδος από την Ευρωζώνη μια λύση;
Όχι και πάλι όχι. Γιατί η είσοδος μας στην ΕΕ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Αν βγαίναμε απο την ΕΕ , το επακόλουθο για την χώρα μας, θα είναι η πλήρης και η πιο δραματική πτώχευση που υπέστη ποτέ χώρα από την ύπαρξή της.
Μπορεί να μην φοβόμαστε τη φτώχεια, η Ελλάδα μέσα σε φτώχεια μεγαλούργησε! Μια συμμορία αβράκωτων έδιωξε εναν  σκληρό και  βάρβαρο δυνάστη! Ομως,  η σημερινή Ελλάδα είναι δεμένη στο άρμα αυτής της ακρίδας που λέγεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, ο οποιός  έχει αφαιρέσει από τη χώρα μας κάθε παραγωγική βάση.
Αγοράζουμε ντομάτες από το Βέλγιο, πατάτες, γάλα, τυριά, βούτυρο από τη Γαλλία, πετρέλαιο από τις 4 αδελφές, αγροτικά μηχανήματα από την ηγεμονική Γερμανία, οπλικά συστήματα πάλι από την Γερμανία αλλά και τη Γαλλία του Σαρκοζί, λιπάσματα από την Γερμανία, ρούχα και παιγνίδια από την Κίνα, ραδιενεργά αυτοκίνητα από την Ιαπωνία, λιγότερο ραδιενεργά από την Κίνα ,  άλλα αυτοκίνητα από την Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία.
μας εμπαίζουν, οι "ενάρετοι"
Τι έχει απομείνει λοιπόν σε μας; Ακόμα και τα αγροτικά προϊόντα είναι αδύνατο να παραχθούν χωρίς εισαγόμενα ανταλλακτικά για τα τρακτέρ. Ίσως, να μπορούμε να παράγουμε δική μας ενέργεια με πολύ κόπο, κούραση και  ελάχιστη αποδοτικότητα, αν και δεν ξέρω αν η άμμος μας για να κατασκευάσουμε ηλιακά ηλεκτροκύτταρα είναι κατάλληλη. Δεν ξέρω αν έχουμε αρκετό χαλκό για να κατασκευάσουμε καλώδια, αν υπάρχουν ακόμα  ελληνικά εργοστάσια παραγωγής καλωδίων, ηλεκτρικών πινάκων. Δεν ξέρω αν μπορούμε  να κατασκευάζουμε  ηλεκτρικούς κινητήρες, αντλίες νερού για έστω την αγροτική παραγωγή. Όταν εγώ εγκατέλειψα την βιομηχανία, ως μηχανικός, όλα όσα αναφέρω μπορούσαμε να τα βρούμε στην ελληνική αγορά, με κάποιο ποσοστό εισαγόμενων μερών. Σήμερα ξέρω ότι η μια βιομηχανία μετά την άλλη έκλεισαν, λόγω μη ανταγωνιστικότητας.
Οταν αρχισαν να μαρκάρουν ανθρώπους
Τέλος και το πιο σοβαρό απ όλα: Δεν ξέρω, αν μπορούμε να παράγουμε ψωμί, τυρί, κρασί, λάδι χωρίς υποστήριξη από την αλλοδαπή.
Υπάρχει άραγε κάποια ολοκληρωμένη μελέτη, για την μετά  ευρωπαϊκή εποχή;
Για τα μέταλλα θα ρωτήσω τον φίλο «antigold» Για τα αγροτικά ; Δεν ξέρω ποιόν να ρωτήσω.
Θα μπορούσε άραγε να συσταθεί μια σοβαρή ομάδα που να ερευνήσει κάθε πιθανό σενάριο της πλήρους και ολοσχερούς χρεοκοπίας της Ελλάδας, και τις πιθανότητες επιβίωσης που έχει;
Γιατί και ο πιο ανίδεος αντιλαμβάνεται ότι οι παληκαρισμοί του δεν πληρώνω δεν πληρώνω είναι καλές για τα διόδια, όπου διακυβεύονται κάποια τάλιρα, αλλά όχι η τροφή μας, η ασφάλεια μας δηλαδή η ζωή μας και η επιβίωση μας.

Γι αυτό: ας φωνάξουμε όλοι μαζί: Μπρός να βγούμε στο φως της αυτάρκειας και ας γίνουμε φτωχοί.
Η φτώχεια είναι παλληκαριά  και όχι το δεν πληρώνω! Και όταν το καταφέρουμε, τότε ε, ας τραβήξει η Ευρώπη το δρόμο της και μείς τον δικό μας.

Freitag, 4. November 2011

Αρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


KΥΒΕΡΝΗΣΗ/ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΕ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ

Και Σκύλλα και Χάρυβδη: από την οικονομική κρίση στις καταιγίδες της Μεσογείου

Το άρθρο που αναρτούμε στη συνέχεια παραδόθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 31.10 και δημοσιεύτηκε στις 3.11. Στο διάστημα που μεσολάβησε, μια καταιγίδα γεγονότων ενέτεινε τον προβληματισμό μας για το κατά πόσον, πίσω από την ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να δρουν διεθνείς δυνάμεις οι οποίες απεργάζονται την κατάλυση της ελληνικής δημοκρατίας, συνιστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της χώρας και προκαλούν μοιραία βλάβη των εθνικών συμφερόντων του ελληνικού λαού. Η πολιτική στη Μεσόγειο μοιάζει να είναι τμήμα πολύ ευρύτερων σχεδίων.

Περιοριζόμαστε να τα αναφέρουμε επιγραμματικά:

1. Η απόφαση του Πρωθυπουργού Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα, χωρίς κανενός είδους συνεννόηση με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είχε ως αποτέλεσμα
την υποτίμηση του ευρώ, μια κερδοσκοπική επίθεση στην Ιταλία, να τεθεί χωρίς λόγο διεθνώς ζήτημα μη συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τη διαπόμπευση, ακόμα μια φορά, της Ελλάδας διεθνώς και επομένως τη τραγική μείωση των δυνατοτήτων αύριο της Αθήνας, είτε να δώσει μάχη για βελτίωση των όρων των συμφωνιών, είτε να τις καταγγείλει και να συγκρουσθεί. Πιστεύουν οι αναγνώστες ότι ο κ. Παπανδρέου παίρνει τέτοιες αποφάσεις χωρίς να τις κουβεντιάσει με τους γνωστούς φίλους του, όπως τους κ.κ. Σόρος, Ρουμπινί, Ρόντος, Ρότσιλντ και πολλούς άλλους, προκαλώντας παγκόσμια γεγονότα επειδή τον συμβουλεύουν λάθος ο Καστανίδης και ο Ρέππας; Πιστεύουν οι αναγνώστες μας ότι ο κ. Παπανδρέου παίρνει τέτοιες αποφάσεις χωρίς να ενημερώνει την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή ότι πηγαίνει κόντρα στη θέλησή της; Σε ποιά δύναμη στηρίζεται ο κ. Παπανδρέου για να μπορεί να αψηφά τους Σαρκοζί και Μέρκελ; Μήπως είναι Βενιζέλος, Βελουχιώτης ή Ντε Γκωλ και μας έχει διαφύγει;

2. Ο κ. Παπανδρέου προχώρησε σε πρωτοφανείς μαζικές αποστρατείες όλων σχεδόν των επιτελών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καρατομώντας κυριολεκτικά την ηγεσία τους, ιδίως την ηγεσία του Στρατού και του Ναυτικού. Λίγα ιστορικά προηγούμενα υπάρχουν παγκοσμίως τόσο μεγάλων απότομων μεταβολών στην ηγεσία ενόπλων δυνάμεων. Τα δύο που γνωρίζουμε εμείς, η μαζική εκτέλεση της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η άνοδος του Ενβέρ Πασά στην αρχηγία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, υπήρξαν προϊόν διεθνούς συνωμοσίας και προηγήθηκαν δυσμενέστατων στρατιωτικών εξελίξεων στη Ρωσία και την Τουρκία. Σε ποια σχέδια η κυβέρνηση φοβάται ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο η ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων; Ποιος χρειάζεται και για ποιο λόγο την απότομη εξασθένηση τώρα της μαχητικής ισχύος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων;

3. Για ποιο λόγο έχουν γεμίσει διεθνώς τα ΜΜΕ με φήμες για επικείμενη στρατιωτική δικτατορία, για δήθεν ελληνικό στρατό που επιδιώκει ρεβάνς; Τι ακριβώς τους λένε οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, που είναι η κύρια πηγή των πληροφοριών τους και γιατί; ‘Ολοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια πιθανότητα σήμερα και ότι η νοοτροπία των Ελλήνων αξιωματικών, μετά τις εμπειρίες της δικτατορίας και του κυπριακού, καθιστά αδύνατη μια τέτοια εξέλιξη. Προς τι λοιπόν ο θόρυβος; Μήπως κάποιοι ετοιμάζονται να μας παρουσιάσουν αύριο σε μας και τη διεθνή κοινή γνώμη τίποτα δήθεν «κινηματίες αξιωματικούς», προβοκάτορες ή ηλίθιους, για να προκαλέσουν πολιτικά γεγονότα, όπως ο Παπαδόπουλος το 1967 έριχνε ο ίδιος ζάχαρη στα οχήματα, για να κατηγορήσει μετά τους κομμουνιστές και να φτιάξει κλίμα για το δικό του πραξικόπημα;

4. Ποιοι μπλόκαραν το δάνειο στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», οδηγώντας πιθανώς, σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, σε κλείσιμο την εφημερίδα, που είναι το σύμβολο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας και ο κύριος εκφραστής της «δημοκρατικής παράταξης». Ποιοί επιδιώκουν να ρίξουν τον ελληνικό λαό στη μεγαλύτερη δυνατή σύγχυση, έρμαιο αύριο του ενός ή του άλλου σωτήρα, χωρίς φωνή και μυαλό;

5. Η συντελούμενη μπροστά στα μάτια μας καταστροφή της Ελλάδας και της ΕΕ οφείλεται απλά σε μια αλυσίδα ατυχημάτων και κακών χειρισμών; Πίσω από το Χάος δεν υπάρχουν διεθνείς πολιτικο-οικονομικές δυνάμεις που επωφελούνται από αυτό και το οργανώνουν;

Το 1965, ο ελληνικός λαός ψήφισε τον Γεώργιο Παπανδρέου και βρέθηκε με κυβερνήσεις Ανακτόρων, ο ιστορικός ρόλος των οποίων ήταν η προετοιμασία της δικτατορίας της 21ης Απριλίου και της διχοτόμησης της Κύπρου. Το 2009, ο ελληνικός λαός ψήφισε τον «σοσιαλδημοκράτη» εγγονό του και βρέθηκε με Μνημόνια νεοφιλελεύθερης καταστροφής της Ελλάδας, γεγονός που προκαλεί γενική αστάθεια στο σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σήμερα όπως και τότε. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να παραταθεί επ’ άπειρον και οδηγεί σε δύο δυνατά αποτελέσματα: είτε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας είτε στην κατάργησή της. Στη Χιλή του Πινοτσέτ προηγήθηκαν τα τανκς και ακολούθησε η οικονομική βία. Στην Ελλάδα του Παπανδρέου η πορεία είναι αντίστροφη. Οι δυνάμεις που σχεδίασαν αυτή την εξέλιξη το γνωρίζουν και είναι φυσικό να αναζητούν μεθόδους, προσχήματα, ανθρώπους και δικαιολογίες για να οδηγήσουν στην επιθυμητή πορεία τα πράγματα.

Για ένα πράγμα δεν έχουν ίσως πληροφορήσει οι διεθνείς φίλοι του τον κ. Παπανδρέου: ότι, όσο κι αν το θέλει, δεν θα είναι μαζί τους μέχρι το τέλος της τραγωδίας που εγκαινίασε. ‘Ηδη άλλωστε, φαίνεται ότι επιστρατεύουν τον κ. Σαμαρά…

Για τον ελληνικό λαό σημασία έχει να μπορέσει να εκλέξει άμεσα μια όσο το δυνατόν καλύτερη κυβέρνηση που να μπορέσει να διαχειρισθεί την επερχόμενη, σχεδόν αναπόφευκτη πλέον κατάρρευση και να βρίσκεται σε διαρκή δημοκρατική ετοιμότητα.
ΔΚ

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΙ στην εξωτερική μας πολιτική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Ορισμένα εξωφρενικά “σενάρια” κυκλοφορούν στην πολιτική τάξη και στρατιωτικο-διπλωματικούς κύκλους. Ελπίζουμε ότι δεν αληθεύουν, αν και τα μεταφέρουν απολύτως αξιόπιστες πηγές, “σοκαρισμένες” και οι ίδιες. Δεν θα προχωρούσαμε, παρόλα αυτά, στη μερική δημοσιοποίηση των πληροφοριών στη διάθεσή μας αν δεν συνέτρεχαν ορισμένοι λόγοι. Είναι προφανές ότι δεν υφίσταται σήμερα λειτουργούν κράτος και πολιτικό προσωπικό, είμαστε σε κατάσταση ανάλογη του 1974, τηρουμένων των αναλογιών. Μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί να σώσει τη χώρα και πρέπει να ξέρει τι μπορεί να γίνει. Η δημοσιότητα είναι ο μόνος τρόπος ματαίωσης επικίνδυνων τυχοδιωκτισμών. Δεν θα συγχωρούσαμε επιπλέον ποτέ τον εαυτό μας, αν δεν κάναμε αυτό που επιβάλλει η συνείδησή μας. Φυσικά, ευελπιστούμε ότι τίποτε από όσα κυκλοφορούν, δεν θα εφαρμοσθεί και σε αυτό αποβλέπουμε γράφοντας αυτό το άρθρο.

‘Εχουμε επίσης εντυπωσιασθεί από την αύξηση δημοσιευμάτων διεθνώς για το ενδεχόμενο δικτατορίας στην Ελλάδα, με τελευταία την σχετική επισήμανση του αρχισυντάκτη της Handelsblatt. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, όπως εξελίσσεται το οικονομικό πρόγραμμα, μόνο με καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μπορεί να εφαρμοσθεί. Αλλά δικτατορία δεν μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες στην Ελλάδα. Θα χρειαζόταν εθνική κρίση, μεγάλα εξωτερικά θέματα για να τη δικαιολογήσουν.

Σύμφωνα με τις πηγές μας, οι νεόκοποι Ισραηλινοί “σύμμαχοι” έκαναν νύξεις για “δυνατότητα” οργάνωσης μιας “νικηφόρας” επίδειξης στρατιωτικής ισχύος “περιορισμένης” κλίμακας εναντίον των Τούρκων ανοιχτά της Κύπρου. Ελληνικές δυνάμεις θα συμμετείχαν, “ξεπλένοντας” την ταπείνωση των Ιμίων και επιτρέποντας, ενδεχομένως, λένε οι “σύμμαχοι”, στην παρούσα κυβέρνηση να νικήσει σε εκλογές. Σε ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο αναφέρθηκαν ο έγκριτος συνάδελφος Αθανάσιος ¨Ελλις στην Καθημερινή και ισραηλινά δημοσιεύματα.

Αμφότερα τα κόμματα εξουσίας έχουν απωλέσει τη νομιμοποίησή τους, ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρως καταστραφεί, χρειάζονται επομένως κάποια μορφή “επιτυχίας” ή λόγο ύπαρξης. ‘Eνα “νικηφόρο” επεισόδιο θα βοηθούσε το ΠΑΣΟΚ, ένα “μη νικηφόρο” τη ΝΔ, αλλά και στις δύο περιπτώσεις οι ‘Eλληνες, που σκέφτονται το κοινωνικό πρόβλημα, την σοβαρότατη πιθανότητα να πεθάνουν χωρίς φαί, σύνταξη και φάρμακα, θα είχαν κάτι άλλο να τους περισπά, εκτρέποντας την οργή τους από την πολιτική ελίτ στον εξωτερικό εχθρό…

Εθνικός τυχοδιωκτισμός

Ελπίζουμε ότι οι αξιωματούχοι μιας χώρας με την εμπειρία Ιωαννίδη, Ιμίων, Οτσαλάν, είναι επαρκώς εμβολιασμένοι απέναντι στον εθνικό τυχοδιωκτισμό. Οι πηγές μας όμως δεν είναι σε θέση να μας διαφωτίσουν για τις αντιδράσεις τους. Με δεδομένο τι έχει κάνει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, οδηγώντας ήδη σε οικονομική καταστροφή τη χώρα, εμείς τουλάχιστο δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τι μπορεί να κάνει.

Οι κυπριακές γεωτρήσεις δεν μπορούν να απειληθούν από τουρκική στρατιωτική ενέργεια, για προφανείς στρατιωτικούς, διπλωματικούς και πολιτικούς λόγους. Η ‘Αγκυρα μπορεί ίσως να απαντήσει επιτυχώς αλλού. Ακριβώς επειδή το γνωρίζει, δεν διατύπωσε συγκεκριμένη απειλή, όπως το casus belli εναντίον της Ελλάδας. Η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας περιέχει μόνο γενικολογίες.

Θεμέλιο της ελληνικής στρατηγικής οφείλει να είναι η αξιόπιστη απειλή χρήσης βίας κατά τρόπο μη προβλέψιμο, περιλαμβανομένου γενικού πολέμου κατά της Τουρκίας, αν η ¨Αγκυρα χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία στην ελληνική-κυπριακή επικράτεια. Λέμε οφείλει, γιατί η Αθήνα υπονομεύει συστηματικά την αποτροπή.

Αν όμως δεν υπάρχει πραγματική δυνατότητα ματαίωσης των γεωτρήσεων, προς τι η επιθετική αντιπαράθεση τουρκικών και ισραηλινών δυνάμεων στην περιοχή, ή, ακόμα περισσότερο, ένα τυχόν θερμό επεισόδιο με πρωτοβουλία είτε της Τουρκίας, είτε του Ισραήλ, το σκηνικό για το οποίο στήνεται σταδιακά; Ελλάδα και Κύπρος έχουν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη; Προφανώς όχι, αφού το Ισραήλ δεν προτίθεται να κάνει πόλεμο με την Τουρκία για να τη διώξει από την Κύπρο. Ποιες είναι οι πολιτικές επιδιώξεις πίσω από τυχόν επίδειξη ισχύος; Εδώ αρχίζουν τα “μπερδέματα”.

«Πόλεμος πατήρ πάντων»

Η συμμαχία “κουφιοκεφαλάκηδων”-ιδιοτελών, που υπερθεματίζουν σε Ελλάδα- Κύπρο υπέρ “στρατηγικής συμμαχίας” με το Ισραήλ, αγνοώντας και τη σημασία των όρων, ισχυρίζεται ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε μόνιμη, ιστορική ρήξη με την Τουρκία. Η σκέψη είναι απλά γελοία για τη χώρα που “έφτιαξε” τον παλαιστινιακό ισλαμισμό (Χαμάς) για να πολεμήσει την PLO, συγκρούστηκε ανηλεώς μaζί του και, τώρα, έκλεισε συμφωνία για να χτυπήσει τη Συρία! Το Ισραήλ έβαλε δια των Αμερικανών τον Σαντάμ να χτυπήσει το Ιράν και μετά τους Αμερικανούς να καταστρέψουν το Ιράκ! Οργάνωσε την παράδοση του Οτσαλάν στην Τουρκία, αλλά στηρίζει τώρα τους Κούρδους! Το μόνο σταθερό στην ισραηλινή πολιτική είναι ο θαυμασμός για το ρητό του Ηράκλειτου “Πόλεμος πατήρ πάντων”.

Η Ελλάδα έχει πρόβλημα με την Τουρκία. Το Ισραήλ έχει πρόβλημα, τουλάχιστο τώρα, με τον Ερντογάν, ίσως και μόνο με την πολιτική του. Αυτή φαίνεται μικρή, αλλά είναι κολοσσιαία διαφορά, που δεν καταλαβαίνουν οι κουφιοκεφαλάκηδες. Μια τέτοια σύγχυση μπορεί να οδηγήσει, αντί Ελλάδα-Κύπρος να εκμεταλλευτούν τις όποιες τουρκοισραηλινές διαφορές, το Ισραήλ να εκμεταλλευθεί τις ελληνοτουρκικές.

Μπορεί τα θρυλούμενα σενάρια να είναι αποκυήματα φαντασίας, ή να ματαιωθούν. Το ελπίζουμε αλλά δεν το ξέρουμε. Ας πούμε ότι γίνεται θερμό επεισόδιο στην Κύπρο και “νικάνε” τους Τούρκους ¨Ελληνες και Ισραηλινοί. Πέφτουν και δύο τουρκικά αεροπλάνα. Ποιος θα ταπεινωθεί; Ο Ερντογάν! Tο τουρκικό επιτελείο εκπόνησε προ δεκαετίας το σχέδιο Βαριοπούλα, προβλέποντας απώλεια τουρκικών μαχητικών, προκειμένου να δείξει τους ισλαμιστές επικίνδυνους διαχειριστές της χώρας. Οι Τούρκοι κεμαλιστές στρατηγοί έχουν σήμερα περισσότερους λόγους από τότε να ανατρέψουν τον Ερντογάν. Χρειάζονται το Ισραήλ και το Ισραήλ τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Το πρώτο αποτέλεσμα ενός επεισοδίου, αν εξελιχθεί κατά τα λεγόμενα, θα είναι η δρομολόγηση της πτώσης ή εξασθένησης του Ερντογάν. Συνιστά ελληνική εθνική επιδίωξη η αποκατάσταση του κεμαλισμού;

Ο Ερντογάν μπορεί να αντιδράσει στην ταπείνωση, επιδιώκοντας ισοδύναμο τετελεσμένο στις συνομιλίες για το κυπριακό, στο Καστελλόριζο, το Αιγαίο, τη Θράκη. Η Ελλάδα μπορεί-θέλει να απαντήσει; Είναι σκόπιμο να οδηγηθεί σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, στο χειρότερο ίσως σημείο 200 ετών, ενώ αμφισβητείται η παραμονή της στην ΕΕ, αν όχι η ΕΕ; Να απαντήσει με κάθε μέσο αν της επιτεθούν. Είναι έξυπνο να προκαλέσει μόνη της τέτοια ζητήματα;

‘Αμυνα και … επίθεση

¨Άλλη κολοσσιαία σύγχυση των κουφιοκεφαλάκηδων είναι ότι νομίζουν ότι το Ισραήλ αμύνεται και ο Ερντογάν επιτίθεται. Το αντίθετο συμβαίνει. Το Ισραήλ θριαμβεύει σε Λιβύη και Συρία, ετοιμάζεται για Ιράν, ανάβει φωτιές στο Κουρδιστάν. Σε 30 χρόνια μπορεί να θέλει τη διάλυση της Τουρκίας, τώρα όμως θέλει να την “πειθαρχήσει” για να προχωρήσει τα σχέδια. Η ΅μεγαλοϊδεατική΅ ρητορεία Ερντογάν δεν συνιστά τόσο απόδειξη ηγεμονικών τάσεων, που όντως έχει, όσο αντανάκλαση του στριμώγματός του. Ξέρει ότι μόνη του ελπίδα είναι ο Ομπάμα, γι¨αυτό εγκαθιστά την αντιπυραυλική ασπίδα και συγκρούεται με τη Μόσχα. Ο Ομπάμα μπορεί να αποφασίσει ότι τον χρειάζεται και να τον σώσει, επιτρέποντάς του ένα ισοδύναμο τετελεσμένο εις βάρος της Ελλάδας. Συνιστά ελληνική εθνική επιδίωξη η σωτηρία του Ερντογάν εξόδοις μας; Εμείς έχουμε κάτι να κερδίσουμε από όλα αυτά;

Περιοριστήκαμε στην εξέταση περιφερειακών παραμέτρων του σεναρίου. Υπάρχουν άλλες πολύ σοβαρές πτυχές που περιοριζόμαστε να κατονομάσουμε. Ζωτικές λειτουργίες του κυπριακού κράτους, περιλαμβανομένης της άμυνας, καταλύονται ήδη, “απορροφώνται” από το Ισραήλ, απομακρύνοντας γρήγορα τους Ελληνοκύπριους από τον εθνικό κορμό και προετοιμάζοντας τη σταδιακή μετατροπή εν τοις πράγμασι της Κύπρου σε προτεκτοράτο. Το θέλουμε; Ποιες είναι οι απώτερες ισραηλινές επιδιώξεις για Κύπρο, Κρήτη, Ελλάδα; Ποια είναι η σχέση του με την παγκόσμια αυτοκρατορία του χρήματος που επιτίθεται στην Ελλάδα, αποβλέποντας μέσω αυτής σε μείζονες, παγκόσμιας σημασίας, οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές αλλαγές προς ώφελός της; Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας μηχανισμός κρίσης στη Μεσόγειο για να απειλήσει την ΕΕ; Το Ισραήλ “αγαπά” την ΕΕ, δηλαδή βλέπει ευνοϊκά την ανάδυση ενός ισχυρού ευρωπαϊκού πόλου ισχύος, υπό δεσπόζουσα γερμανική επιρροή;

Οι κοινές ασκήσεις

Ας εισάγουμε λίγο ρεπορτάζ. Ο κ. Μπεγλίτης πήγε τέσσερις ολόκληρες μέρες στο Ισραήλ, ο σύμβουλος ασφαλείας του Νετανιάχου ήρθε μυστικά στον Αθήνα, τον είδε μόνο του επί 45 λεπτά και επιπλέον 45 λεπτά με τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Οι σχέσεις των αρχηγών Επιτελείων με τον ΥΕΘΑ είναι σε πρωτοφανώς άσχημο σημείο. Στην Κύπρο, έχει κανείς ενίοτε την εντύπωση ότι ξένα συμφέροντα έχουν εμφυλλοχωρήσει σε εσωτερικούς πολιτικοθεσμικούς ανταγωνισμούς. Ισραηλινά ελικόπτερα ασκήθηκαν στη Λάρνακα. Η ελληνική αεροπορία αποφάσισε την εκτέλεση ασκήσεων στις 11-18.11 μαζί με τους Ισραηλινούς, πριν από την άφιξη του αεροπλανοφόρου Κουζνετσώφ, επικεφαλής ρωσικού στόλου, στα τέλη του μήνα.

Επί σειρά ετών, διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις ματαιώνουν τις ασκήσεις στην Κύπρο για να μην προκαλέσουν ένταση με την Τουρκία. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, με την ίδια αντίληψη, στέλνουν τώρα αεροπλάνα να συνασκηθούν με τους Ισραηλινούς; Δεν φοβούνται ότι θα παροξύνουν την ένταση με την Τουρκία; Οι ίδιοι είναι που αφόπλισαν την Κύπρο (S300), υπέγραψαν τη Μαδρίτη, ουδετεροποίησαν τα ‘Ιμια, έδωσαν τον Οτσαλάν, έφεραν το σχέδιο Ανάν εν ονόματι της “ειρήνης”. Τώρα μύγα τους τσίμπησε; Η ελληνική στρατιωτική πολιτική και στρατηγική αποφασίζεται σε Αθήνα και Λευκωσία ή Τελ Αβίβ;

Οι έλληνες αεροπόροι αποτελούν την αφρόκρεμα των ενόπλων δυνάμεων, χωρίς να υποτιμάται η συμβολή των υπολοίπων στελεχών. Πολλές ξένες δυνάμεις θα ήθελαν την Ελλάδα με κλονισμένη την Αεροπορία της. Οι πιλότοι διακινδυνεύουν tη ζωή τους και αρκετοί την έχασαν στην πρώτη γραμμή της μάχης για την Ελλάδα. Σηκώνουν στους ώμους τους, όχι μόνο την τρομερή ευθύνη και τις βαριές απαιτήσεις της αποστολής τους, αλλά και το ψυχικό βάρος που νοιώθουν ενίοτε λοιδωρούμενοι από τους πολιτικούς του ΅λαμογιστάν΅ ή ματαιωνόμενοι από την εξωτερική-αμυντική πολιτική των κυβερνήσεων. Είναι ίσως φυσικό να αντιμετωπίζουν τους Ισραηλινούς συναδέλφους τους, με τις εξαιρετικές ικανότητές τους, ως “μάννα εξ ουρανού”, θαυμάζοντας τη ΅μαγκιά΅ και τις τεχνικές δυνατότητές τους, πιστεύντας ότι βρήκαν ιδανικό σύμμαχο απέναντι στον Τούρκο. Ως ¨Ελληνες οφείλουν να θυμούνται το ΅Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας΅. Ως στρατιωτικοί το κατά Κλαούζεβιτς θεμέλιο της στρατηγικής: “Ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής”. ‘Oσοι δοκίμασαν να κάνουν την πολιτική συνέχεια του πολέμου καταστράφηκαν και κατέστρεψαν τις χώρες τους γιατί, όπως είπε ο Ναπολέων, με τις λόγχες μπορείς να κάνεις τα πάντα, εκτός από το να καθήσεις απάνω τους.

Αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Δεν υπάρχει στρατηγική ανεξάρτητη από το υποκείμενο που την εφαρμόζει, διδάσκει ο Μακιαβέλλι. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η έλλειψη ισχύος ή συμμάχων. Το υπ¨αρ. 1 εθνικό πρόβλημα σήμερα, που καθορίζει όλα τα άλλα, είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας, του κράτους του δήμου, δηλαδή του ελληνικού λαού για τον ελληνικό λαό και η προστασία των τελευταίων εν λειτουργία υπολειμμάτων της. Αυτή είναι η πρώτη και μακράν σημαντικότερη εθνική προτεραιότητα. Πρέπει να φύγει ολόκληρο το δωροδοκηθέν από τη Ζήμενς και, Κύριος Οίδε ποιόν άλλο, άρα άμεσα εκβιάσιμο πολιτικό προσωπικό.

Χωρίς κράτος του ΅δήμου΅, οι καταστροφές είναι άντε πόρτας, τα όπλα μας θα τα χειρίζονται ελληνικά χέρια, όπως το 1974, το μυαλό όμως πίσω τους δεν θάναι ελληνικό. Τι να την κάνεις την ΑΟΖ, αν δεν υπάρχει το κράτος σου ή διοικείται από την τρόικα; Ούτε υπάρχει έθνος χωρίς λαό! Μόνο ένα αξιόπιστο, υπαρκτό, ανασυγκροτηθέν και δημοκρατικό εθνικό υποκείμενο μπορεί να σηκώσει το τιτάνιο πια βάρος της σωτηρίας του ελληνικού λαού, συνεργαζόμενο επωφελώς με Ισραήλ, Ρωσία ή οποιονδήποτε άλλο, ή διαπραγματευόμενο αίφνης με τη Γερμανία.

Επίκαιρα, 3.11.2011 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...