Sonntag, 30. November 2014

Eldorado: Έχετε ακούσει κάτι περί αυτού;


«Η Eldorado καταστρέφει τα πάντα»: Η Μ. Καδόγλου για την έρευνα της SOMO και τις Σκουριές»

Από microvia.gr


Η Μαρία Καδόγλου, φυσικός, από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων βρέθηκε στο στούντιο του microvia.gr σε μία έκτακτη εκπομπή με κυρίαρχα θέματα την έρευνα της ολλανδικής ΜΚΟ, SOMO, που αποκάλυψε το μηχανισμό φοροαποφυγής της Eldorado Gold, αλλά και την κατάσταση που επικρατεί τώρα στις Σκουριές και τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα.

Καταρχάς τι είναι αυτή η ολλανδική έρευνα, ποιος την έκανε και όλα τα σχετικά…
«Την έρευνα την έκανε μια ολλανδική μη κυβερνητική οργάνωση SOMO, της οποίας τα αρχικά σημαίνουν κέντρο έρευνας μη κυβερνητικών οργανώσεων. Εδώ και πολλά χρόνια ερευνά τις επιπτώσεις των πολυεθνικών στο περιβάλλον, στους ανθρώπους, ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η έρευνα έχει θέμα τη φορολογία της Eldorado Gold. Στην ουσία αυτό που γίνεται είναι ότι η Edlorado Gold χρησιμοποιείται στην ουσία σαν case study για να καταδειχθεί πως οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες φυγαδεύουν τα κέρδη τους μέσω διαφόρων λογιστικών τεχνασμάτων και θυγατρικών εταιρειών σε φορολογικούς παραδείσους, έτσι ώστε οι χώρες όπου γίνεται η καταστροφή να μην παίρνουν απολύτως τίποτα».

Όταν όμως λέμε για «φορολογικό παράδεισο» δεν εννοούμε αυτό που φαντάζομαστε συνήθως, κάποιο εξωτικό νησί, αλλά την Ολλανδία…
«Δεν το ήξερα ούτε εγώ, το έμαθα χάρη στην έρευνα ότι η Ολλανδία θεωρείται παγκοσμίως ο νούμερο ένα φορολογικός παράδεισος».

Δεν θα μείνουμε πολύ στα οικονομικά, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να πούμε πόσα χάνει το ελληνικό Δημόσιο και κατ” επέκταση οι Έλληνες πολίτες από αυτή τη δραστριότητα της Eldorado.

«Η έρευνα της SOMO έδειξε ότι η Eldorado Gold έχει στήσει ένα δίκτυο εταιρειών μεταξύ Ελλάδας, Ολλανδίας και Μπαρμπέιντος, ώστε να φεύγουν τα κέρδη της εταιρείας από την Ελλάδα και να καταλήγουν στα Μπαρμπέιντος. Με υπολογισμούς που έκαναν συμπέραναν ότι από τον φόρο παρακράτησης και το φόρο εισοδήματος με αυτό το εταιρικό σχήμα το ελληνικό Δημόσιο έχει χάσει φόρους της τάξης των 3 εκατ. ευρώ. Αλλά πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το ποσό αυτό φαίνεται να είναι χαμηλό. Αυτό το ποσό είναι μικρό επειδή η εταιρεία δεν είναι σε πλήρη δραστηριότητα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει αυτός ο μηχανισμός. Δηλαδή η εταιρεία έχει φτιάξει έναν μηχανισμό έτσι ώστε όταν θα είναι σε πλήρη δραστηριότητα και θα λειτουργούν όλα της τα μεταλλεία να μπορεί να γλυτώνει τεράστια ποσά από φόρους. Αυτό έχουνε κάνει. Κι επίσης η SOMO το λέει καθαρά ότι δεν έχει μελετήσει όλους τους πιθανούς τρόπους φοροαποφυγής. Υπάρχουνε κι άλλοι τρόποι οι οποίοι αναφέρονται μέσα στη μελέτη αλλά δεν αναλύονται».

Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχει συμμετάσχει το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων στο οικονομικό σκέλος αυτής της έρευνας…

«Το Παρατηρητήριο συνεργάστηκε μόνο στο κομμάτι της παροχής πληροφοριών σχετικά με τις δραστηριότητες της εταιρείας στην Ελλάδα, με την καταπάτηση των δικαιωμάτων και λοιπά. Και με την παροχή πηγών. Η SOMO ενδιαφέρθηκε γι” αυτό το θέμα γιατί καταρχάς αυτοί είχαν ήδη κάνει μια άλλη έρευνα, όπου ερεύνησαν το ρόλο της Ολλανδίας ως χώρας-διαύλου για την αποφυγή μεγάλων εταιρειών και μετά αφού γνώριζαν το θέμα των Σκουριών είδαν ότι ταιριάζει σε αυτό το πλαίσιο».

Απ” ό,τι κατάλαβα, μιλάμε για νόμιμες ενέργειες της Eldorado Gold.
«Απολύτως. Η φοροαποφυγη είναι απολύτως νόμιμη. Εξαιρετικά ανήθικη αλλά απολύτως νόμιμη. Στην ουσία εκμεταλλεύεται «παράθυρα» στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, τα οποία τα αποδέχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως συμβαίνει άλλωστε και με το Λουξεμβούργο που είναι στην επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες».

Η Eldorado τι απαντάει; Γιατί έχουν περάσει κάποιες μέρες από την 1η Νοεμβρίου που παρουσιάστηκε η έρευνα στο δημαρχείο, οπότε περιμένω ότι θα υπάρχει κάποια απάντηση.
«Η έρευνα καταρχάς τους κοινοποιήθηκε πριν από την παρουσίαση, δηλαδή περίπου ένα μήνα νωρίτερα. Και τους κοινοποιήθηκε ακριβώς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει κάποιο λάθος στην έρευνα και να μπει και η άποψη της εταιρείας μέσα στην έρευνα. Η εταιρεία μέσω της δικηγορικής εταιρείας που την εκπροσωπεί απάντησε ότι δεν επιθυμεί να συμμετέχει και δεν θέλει να σχολιάσει. Και μετά την παρουσίαση που έγινε στη Θεσσαλονίκη η SOMO ξαναεπικοινώνησε με την εταιρεία, τους ξαναζήτησε συνεργασία και σχόλια και πάλι πήρε αρνητική απάντηση. Η εταιρεία τώρα μιλάει για δυσφήμιση, αλλά αυτά τα πράγματα τα γνώριζε».

Μετά την παρουσίαση της έρευνας και αφού η εταιρεία προσπάθησε να απαξιώσει τη SOMO, ο εκπρόσωπος της βγήκε σε κανάλι της Θεσσαλονίκης και είπε το εξής καταπληκτικό. Ότι αυτό το δίκτυο είναι για να φέρνει η εταιρεία χρήματα στην Ελλάδα από τον Καναδά και όχι για να διώχνει από εδώ».

Επίσης μιλάνε για 47 εκατομμύρια που έχει πληρώσει η εταιρεία στο ελληνικό κράτος.
«Ναι, λένε ότι έχουν πληρώσει 47 εκατομμύρια σε φόρους αλλά φόρους τριών εταιρειών, δηλαδή των τριών θυγατρικών σε Χαλκιδική, Σάπες και Πέραμα, δεν μας λένε σε πόσα χρόνια και βάζουν μέσα σε αυτούς τους φόρους και τους φόρους των υπαλλήλων τους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές».

Είπατε ότι ως Παρατηρητήριο συμμετείχατε στα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τι στοιχεία βοηθήσατε και τι συμβαίνει στις περιοχές των μεταλλείων και σχετίζεται με παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως μπαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια έρευνα που σχετίζεται με τα φορολογικά. Οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κάτι που συνοδευει τις μεγάλες εξορρυκτικές δραστηριότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, δεν είναι κάτι καινούριο. Όμως, όπως μας το είπε η SOMO, ειδικά σε περιπτώσεις χωρών όπως η Ελλάδα που βρίσκονται σε τέτοια ανθρωπιστική κρίση, η φοροαποφυγή είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί στερεί από το κράτος πόρους τους οποίους θα έπρεπε να έχει και θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει για τη ζωή των πολιτών του».

Θα κάνω εδώ τον «συνήγορο του διαβόλου» για να πω ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα θα μπορούσε να προσφέρει πόρους στο κράτος και θέσεις εργασίας στους πολίτες του. Υπάρχει κάποια απάντηση σε αυτό;

«Πάρα πολλές. Μπορεί επίσης να αφαιρέσει πολλές δουλειές από ανθρώπους που δεν εργάζονται στα μεταλλεία αλλά σε άλλους τομείς όπως στον τουρισμό, στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στη μελισσοκομία κλπ. Όπως επίσης μπορεί να καταστρέψει ένα περιβάλλον το οποίο είναι ζωτικός πόρος για όλον αυτόν τον κόσμο. Το περιβάλλον, το νερό, το δάσος, όλα αυτά δεν είναι εύκολο να αποτιμηθούν σε χρήμα αλλά ναι, είναι σαφείς επιπτώσεις».

Ας περάσουμε στο θέμα Σκουριές. Τι έγινε, τι γίνεται τώρα και ποια είναι η εκτίμησή σας για το τι μέλλει γενέσθαι.

«Η κατάσταση στις Σκουριές αυτήν τη στιγμή είναι ότι η εταιρεία δουλεύει πυρετωδώς, με τρομακτικούς ρυθμούς, καταστρέφει τα πάντα. Έχουν εκχερσώσει περίπου 1.800 στρέμματα δάσους. Ο παλιός ο δασικός δρόμος, 7 χιλιομέτρων που οδηγούσε πάνω στις Σκουριές έχει γίνει ένας αεροδιάδρομος, μια εθνική οδός. Αυτή τη στιγμή κατασκευάζουν το εργοστάσιο εμπλουτισμού στις Σκουριές, για το οποίο βέβαια ακόμη δεν έχει εκδοθεί άδεια δόμησης και κάνουν διάφορες άλλες προπαρασκευαστικές εργασίες. Ο χώρος του επιφανειακού μεταλλείου που έχει διάμετρο 700 μέτρων έχει καθαριστεί από δένδρα».

Οι κάτοικοι αντιδρούν;

«Οι κάτοικοι είναι στον αγώνα. Οι κάτοικοι συνεχίζουν να αντιδρούν και έχουμε και τη μεγάλη συγκέντρωση στις 23, όπου είμαστε αποφασισμένοι να τους σταματήσουμε… γιατί δεν μας παίρνει αλλο».

Ένα ακόμα θέμα που εντάσσεται στην κατηγορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι και η μεροληψία που δείχνουν τα σώματα τήρησης της τάξης κατά των ανθρώπων που αντιδρούν τις Σκουριές, προσπαθώ να το πω κομψά…
«Είσαι πάρα πολύ ευγενικός! “Κάποια μεροληψία” πωπω… Λοιπόν εδώ έχουμε ανοιχτή δήλωση της “Ελληνικός Χρυσός” ότι χρηματοδοτεί τα σώματα ασφαλείας. Δηλαδή πως αλλιώς να το πούμε; Χρηματοδοτεί τα σώματα ασφαλείας. Η καταστολή ξεκίνησε από τη μέρα που πάτησε το πόδι της η Eldorado στη Χαλκιδική, δηλαδή των Απρίλη του 2012. Εκεί ήταν που εμφανίστηκε πρώτη φορά η αστυνομία σε ρόλο ιδιωτικού φρουρού της εταιρείας. Και κάθε διαδήλωση μας αντιμετωπιζόταν με όλο και περισσότερη βία, δηλαδή στην αρχή μας πετούσαν δακρυγόνα και κρότου λάμψης, μετά άρχισαν τις πλαστικές σφαίρες, είχαμε τραυματισμούς, είχαμε ξύλο. Και φτάσαμε στη μεγάλη διαδήλωση του Οκτωβρίου του 2012 όπου έγιναν φοβερά πράγματα. Μας επιτέθηκαν κάτι αφηνιασμένα πλάσματα με στολές αστυνομικών, που χτυπούσαν ότι έβρισκαν, κεφάλι, πλάτη αυτοκίνητα… τα πάντα. Σπάγανε αυτοκίνητα και πετούσαν μέσα δακρυγόνα, τραβούσαν ανθρώπους και τους ποδοπατούσαν. Αυτό το πράγμα, ακόμα και άνθρωποι που έχουν ζήσει στη ζωή τους τρομακτική καταστολή, μας λένε ότι δεν το έχουνε δει, ποτέ και πουθενά. Και φυσικά αμέσως μετά τον εμπρησμό στις Σκουριές τον Φεβρουάριο του 2013, ξεκίνησε άλλο ένα κύμα καταστολής. Εκεί μπήκε μέσα και η αντιτρομοκρατική, αρχισαν και οι εισβολές στα χωριά στην Ιερισσό για να συλλαμβάνουν κόσμο, μπουκάρανε στα σπίτια δύο ανθρώπων μές στη νύχτα και τους αρπάξανε, κυριολεκτικά τους απαγάγανε… Σαν να βρισκόμαστε στη Λατινική Αμερική της δεκαετίας του 70».

Οι οποίοι άνθρωποι που συλλαμβάνονται παρουσιάζονται ως «ταραξίες», μόνο καταζητούμενους δεν τους έχουνε πει. Αυτή η εικόνα βγαίνει προς τα έξω και φυσικά έχουν μερίδιο τα ΜΜΕ.
«Μα φυσικά ο μόνος τρόπος που έχουνε να σπιλώσουνε αυτόν τον αγώνα είναι να μας παρουσιάσουνε σαν ταραξίες, τρομοκράτες, υποκινούμενους από σκοτεινά συμφέροντα…».

Ένα σχόλιο για τα ΜΜΕ και το πως προβάλλουνε ή μάλλον δεν προβάλλουνε τον αγώνα σας…
«Τα ΜΜΕ είναι καταπληκτικά. Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι απολύτως ελεγχόμενα από την κυβέρνηση, το λένε και οι διεθνείς οργανισμοί. Τώρα όταν μιλάμε για μία επιχείρηση που έχει ως μέτοχο τον Μπόμπολα, τον γνωστό Μπόμπολα, που είναι και εργολάβος όλων των υποδομών της “Ελληνικός Χρυσός” και είναι και γνωστός μεγαλοκαναλάρχης, τι περιμένετε να βγει στον αέρα; Μέχρι τον εμπρησμό στις Σκουριές δεν λέγανε λέξη, καναμε εδώ στη Θεσσαλονίκη πορεία με 15 χιλιάδες άτομα και δεν την είδε κανείς! Εμείς τη λέμε “η αόρατη πορεία”. Αλλά η επόμενη πορεία ήταν ακόμα μεγαλύτερη, εν μέσω σκληρής καταστολής το Μάρτιο του 2013. Ήταν τότε που τα κανάλια είχανε κάνει στροφή 180 μοιρών στο θέμα Σκουριές και τάιζαν τον κόσμο Σκουριές και τρομοκρατία».

Ξαναπηγαίνοντας στο περιβάλλον, νομίζω ότι το σημαντικότερο πεδίο μάχης είναι το νερό. Για το οποίο ακούμε φοβερά πράγματα, ακούμε για αρσενικό, ακούμε «σημεία και τέρατα»… Να τα πιστέψουμε;

«Να τα πιστέψετε βέβαια. Σε όλα τα μεταλλεία στον κόσμο το βασικό πρόβλημα και πρώτο θύμα της μεταλλευτικής είναι πάντα το νερό. Λοιπόν στην περιοχή μας πριν από κάποιους μήνες, το Φεβρουάριο του 2014, εγκρίθηκε το Σχέδιο διαχείρισης νερών από εκροές ποταμών της Κεντρικής Μακεδονίας. Αυτό το σχέδιο για την περιοχή των μεταλλείων λέει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι τα νερά της περιοχής Σκουριών, Μαύρων Πετρών είναι ήδη ρυπασμένα από τη μεταλλευτική δραστηριότητα, το λέει σαφώς ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση. Και δεύτερον, σε αυτήν την περίπτωση η οδηγία-πλαίσιο της Ε.Ε. λέει ότι θα πρέπει το κράτος να πάρει μέτρα ώστε να μην επιτραπεί η περαιτέρω ρύπανση των νερών και να επανέλθουν και σε καλή κατάσταση. Τα δικά μας τα νερά τα βάζει σε κατάσταση εξαίρεσης, δηλαδή αυτά τα νερά δεν θα προσπαθήσουν να τα φέρουν σε καλή κατάσταση, επειδή υπάρχει ένα καινούριο μεταλλευτικό έργο. Δηλαδή εδώ μας το λένε καθαρά, ότι τα νερά μας θα καταστραφούν, άρα όλα αυτά που λέγανε στις περιβαλλοντικές τους μελέτες ήταν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου».

Είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση, ακόμα κι αν σταματήσει τώρα η εξόρυξη;
«Αυτήν τη στιγμή στις Σκουριές δεν υπάρχει εξόρυξη, εξόρυξη έχουμε στην περιοχή των Μαύρων Πετρών όπου εκεί η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Εκεί υπάρχει τρομακτική βλάβη και τα νερά που έρχονται σε επαφή με τα μεταλλεία είναι ακατάλληλα για κάθε χρήση. Όλο το νερό που έχουμε στην περιοχή… Στρατώνι, Αμμουλιανή, Ουρανούπολη, όλο το νερό προέρχεται από ένα βουνό, τον Κάκαβο, στην κορυφή του οποίου είναι οι Σκουριές. Αν γίνουν οι Σκουριές παέι και το νερό είναι τόσο απλό».

Εκτός από το νερό, που φυσικά δεν είναι απλό ζητήμα, αλλά ας πούμε με τη χλωρίδα τι συμβαίνει;
«Αυτήν τη στιγμή οι Σκουριές έχουνε γίνει… Βαγδάτη, πώς αλλιώς να το πω. Έχει ανοίξει μια τεράστια τρύπα στην καρδιά του βουνού, 1.800 στρέμματα, που δεν είναι ο 0,0%… τόσο που λέει η εταιρεία. Εμείς φτιάξαμε έναν χάρτη, βάλαμε δηλαδή το χάρτη της εταιρείας πάνω στο Google Maps και φτιάξαμε έναν χάρτη. Από αυτό που είδαμε τρομάξαμε και εμείς οι ίδιοι. Η καταστροφή του δάσους δεν είναι χωρίς συνέπειες για την υπόλοιπη περιοχή, γιατί το δάσος είναι αυτό που συγκρατεί το χώμα. Θα είναι αναπόφευκτα τα πλημμυρικά φαινόμενα, διαβρώσεις και λοιπά. Τα δυο ρέματα, το Καρατζά και το Λοτσάνικο που ξεκινάνε από τις Σκουριές, τα δύο ρέματα αυτά θα μετατραπούν σε ρέματα τοξικών αποβλήτων του μεταλλείου. Θα κατασκευαστούν δύο θεόρατα φράγματα ύψους 150 μέτρων αν μπορείς να το φανταστείς, φαντάσου 5 Λευκούς Πύργους τον έναν πάνω στον αλλον. Και πίσω από αυτά θα μπουν τα απόβλητα, αλλά όχι σε επίπεδη επιφάνεια, αλλά σε κεκλιμμένη».

Και αν δεν κάνω λάθος, παρά την ύπαρξη τέτοιων φραγμάτων έχουν γίνει ατυχήματα σε άλλες περιοχές με τοξικά απόβλητα, π.χ. σε Μεξικό, Καναδά…
«Έχουν γίνει τέτοια ατυχήματα σε όλον τον κόσμο και μάλιστα όχι σε χώρες του τρίτου κόσμου όπου δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας και λοιπά, αλλά ακόμα και στον Καναδά, που υποτίθεται έχει έχει προηγμένο σύστημα προστασίας και ελέγχων. Αυτή η καταστροφή που έγινε στον Καναδά ήταν η μεγαλύτερη στον κόσμο κι έγινε από μια εταιρεία που δεν είναι και της πλάκας».

Κάπου μέσα στη συζήτηση είπες ότι έχει ευνοϊκή μεταχείριση η Eldorado Gold, οπότε ήθελα να σε ρωτήσω ευθέως. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου η εταιρεία είχε κάποια προβλήματα και ήρθε το… «μακρύ χέρι» του νόμου για να τη σώσει;
«Αυτό είναι χαρακτηριστικό, όποτε η εταιρεία τα βρίσκει σκούρα με τη νομιμότητα, της φτιάχνουν έναν καινούριο νόμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τελευταίο που έγινε στις Σκουριές, όπου δεν μπορούσε να πάρει άδεια για το εργοστάσιο εμπλουτισμού γιατί ήθελε να φτιάξει ένα κτίριο αντίθετο σε όλες τις διατάξεις της πολεοδομικής νομοθεσίας. Οπότε η κυβέρνηση έκανε μια τροπολογία με την οποία μεταβίβασε όλες τις αρμοδιότητες για τη δόμηση όλων αυτών των κτιρίων στο ΥΠΕΚΑ».

Κρίση, Πολιτική, Τέχνη, Οικονομία, Ευημερία

Αν θα μπορούσε να δώσει κανείς κάποια αξία στα γραφόμενα στο δίχτυ, θα έκανε τις παρακάτω ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
Το λήμμα  «οικονομία»  στην μηχανή αναζήτησης βγάζει 22.100.000 αποτελέσματα, ενώ η  «  Τέχνη» μόλις 929.000.
Η «κρίση» 14.400.000 ενώ το κάπως αντίθετό της «ευημερία» 487.000
Ενδιαφέρον έχει και η σχέση «ερωτας» και «σεξ» 1.280.000 προς 2.920.000, δηλαδή το σεξ υπερφαλαγγίζει τον έρωτα κατά 2,5 φορές!
Και αυτά στην Ελλάδα που ο ελληνόφωνος πληθυσμός του διαδικτύου είναι πολύ μικρότερος άλλων χωρών, όπως λ.χ. ο γερμανικός, γαλλικός, αγγλικός και ισπανικός.  Σ’  αυτές τις γλώσσες τα ίδια λήμματα βγάζουν τα ίδια περίπου σχετικά αποτελέσματα με εξαίρεση την λέξη art στις λατινόφωνες γλώσσες, που όμως δεν προσδιορίζει μονοσήμαντα την τέχνη, οπότε δεν ξέρουμε τι είναι περισσότερο τέχνη ή κάτι άλλο.

Δείτε τον παρακάτω πίνακα και θα διαπιστώσετε ότι η Ελλάδα παραμένει με απόσταση ο πιο πολιτικοποιημένος λαός του δυτικού κόσμου  με την κρίση να κυριαρχεί στα γραφόμενά του. Σ αυτό το τελευταίο συμβαδίζει με την Ισπανία! Η λέξη ευημερία σε όλες τις γλώσσες πιάνει πάτο!



Samstag, 29. November 2014

«Κείμενα για πρόσωπα και βιβλία» του Σωτήρη Σόρογκα, ΙΙ


….
Σκέψου καλά : Κάθε μορφή αθανασίας αντίκειται
Στην έννοια του όντος. Κάθε αντίθεση
Θα συντριβεί κάτω απ’ τη φτέρνα του καιρού
Καθώς πατάει με δρασκελιές και πέλματα γρανίτη.
Ανοίγοντας μια υπόνοια παρόντος
Καίγοντας
Τα φρύγανα των πράξεων σε ουρανομήκεις φλόγες ήλιου.
Όπου παρόν
Σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος
Αφού, όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμα η συνταγή
Να φτιαχτεί μια στιγμή διαρκείας. Τι άπληστοι
Σταθήκαμε στ’ αλήθεια, τι άσωτοι
Μες στη φιλαργυρία μας. Ποιος θα πιστέψει άραγε
Πως σπαταλήσαμε τη λίγη αιωνιότητα που μας αναλογεί
Χαμένοι σε μιαν έρημο από λέξεις. Σπέρνοντας
Και περιμένοντας το νέο φρούτο που θα βγει απ’ το κουκούτσι,
Αφήνοντας
Το γινωμένο φρούτο να σαπίσει.
Αλήθεια, τι άπραγοι
Τι ανεπίδεκτοι αθανασίας οι θνητοί.

Αντώνης Φωστιέρης

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
οργανώνει μία σειρά εκδηλώσεων για τον πολιτισμό, την Τέχνη και την πολιτική, η οποία ονοματίστηκε με τον πολύ φιλόδοξο τίτλο «πέρα από την παρακμή» Τις εκδηλώσεις προλόγισαν στις 11 Νοεμβρίου ο Σωτήρη Σόρογκας και ο Γιώργος Καραμπελιάς.

Με την ευκαιρία της πρεμιέρας αγόρασα και δύο βιβλία του Σωτήρη Σόρογκα, κυρίως επειδή με εντυπωσίασε ο λόγος του και διαπίστωσα ότι έπραξα άριστα γιατί με το πρώτο κιόλας βιβλίο που διάβασα γέμισα με αυτήν την αγαλλίαση που σου χαρίζει ένα καλό βιβλίο.

«Κείμενα για πρόσωπα και βιβλία» του Σωτήρη Σόρογκα


Τον Σωτήρη Σόρογκα τον γνωρίζω ως ζωγράφο. Κάθε φορά που επισκέπτομαι την αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής» επί της οδού Ξενοφώντος 4 , χαζεύω τα τρία πονεμένα άλογα του. Την μια φορά τα βλέπω θεϊκά, εξαϋλωμένα έτοιμα να πετάξουν, αλλά βλέπουν με φρίκη ότι κάποιος έκαψε τα φτερά τους. Την άλλη μου θυμίζουν την Γκουέρνικα. έπειτα τον πληγωμένο Παρθενώνα και άλοτε τον Ντα Βίντσι και το «βιτρούβιο» άλογο. Το διάσημο άλογο, τον Βουκεφάλα τον απορρίπτω χωρίς άλλη σκέψη, γιατί αυτά τα άλογα δεν ανήκουν σ αυτά που τρέχουν στην σκόνη των πολέμων. Αυτά σκιρτούν από οδύνη για την τρέλα μας.

Ωστόσο, εν προκειμένω δεν πρόκειται για το ζωγραφικό έργο του Σωτήρη Σόρογκα, αφού προφανώς δεν είμαι η κατάλληλη για το αντικείμενο, αλλά για το βιβλίο του «για πρόσωπα και βιβλία»

Στο βιβλίο ο συγγραφέας ξεκινάει με τον πατέρα του, αφιερώνοντάς του μόλις 7 σελίδες δηλαδή μόλις 7 πίνακες. Ο Σωτήρης Σόρογκας σ αυτές τις 7 σελίδες μιλάει και γι αυτόν τον ίδιο. Ο πατέρας του έφτασε στην Αθήνα από την τότε τουρκοκρατούμενη Θεσπρωτία (πόσο πρόσφατα πράγματι ήμασταν ακόμα δούλοι του πασά) ορφανός από πατέρα με τα τέσσερα αδέλφια του που έπρεπε να επιβιώσουν με την υποστήριξη του πρωτότοκου. Θλίβεσαι να διαπιστώνεις πόσο λίγα πράγματα χρειάζεται ο Έλληνας για να μεγαλουργήσει, και πόσα πολλά για να συρθεί στην απαξίωση και στην εθνική ντροπή που έχει περιπέσει σήμερα.

Στην συνέχεια μιλάει με λόγια σαν τον αέρα της άνοιξης για τον Οδυσσέα Ελύτη, για τον Νίκο Εγγονόπουλο, την Κική Δημουλά, τον Γιάννη Κόντο, τον Νάσο Βαγενά, τον Αντώνη Φωστιέρη τον Πάμπλο Πικάσο, τον Φώτη Κόντογλου, τον Γιάννη Μόραλη και τον Γιάννη Τσαρούχη.

Επιτίθεται στην σημερινή «διανόηση» που έχει χάσει τον μπούσουλα. «Διακατέχονται από μια ανερμήνευτη μειονεξία σε ό,τι έτσι κι αλλιώς τους συνιστά, όμοια με την έντρομη συμπεριφορά ενός επαρχιώτη στην πρωτεύουσα, που επιδιώκει να δείχνει άλλος».

Παρακάτω γράφει πάλι για τους ίδιους: «μεταπορθμεύουν, ως καινούργιες ιδέες, φθαρμένα, ξένα, νεωτεριστικά αποφόρια, επιδιδόμενοι εδώ και χρόνια στην υπονόμευση του τόπου ποικιλοτρόπως και εισπράττοντας παραλλήλως από κρατικά ή ξένα ύποπτα κέντρα μεγάλα κονδύλια για την εν γένει πολυπολιτισμική τους δραστηριότητα».

Λάτρης της Βυζαντινής Τέχνης, πώς θα μπορούσε να μην είναι, γράφει για τον Γιάννη Κοντό:

Συμβαίνει άθελά μου η ποίηση αυτή να με παρασέρνει σε μια βυζαντινότροπη ανάγνωση του αισθητού δράματος. Θέλω να πω ότι σε κάθε ποίημα αυτής της πορείας απουσιάζει η συνήθης απελπισία των σύγχρονων αδιεξόδων, όσο και η κραυγαλέα καταγγελία τους. Η διαπίστωση αυτή με παραπέμπει στην εσωτερίκευση του δράματος, όπως αυτό εικονογραφείται για παράδειγμα σε μια βυζαντινή εικόνα «Σταυρώσεως» όπου τα πρόσωπα δεν μορφάζουν, δεν συστρέφονται και δεν εκδηλώνουν το άλγος που υπαγορεύεται από την τραγικότητα του ίδιου του θέματος, επειδή αυτό αφομοιώνεται και απορροφάται σε μια μορφοπλασία υψηλόφρονης και για αυτό βαθιά ανθρώπινης αποδοχής ή κατανοήσεως. Βρίσκεται δηλαδή στον αντίποδα μιας παρεμφερούς , ας πούμε αναγεννησιακής σκηνής, όπου οι μορφές εξωτερικεύουν το άλγος. Με άλλα λόγια, εδώ το δράμα ή το πένθος δεν παύει να υπάρχει. Απλώς λόγω της καταφάσεως αυτής της θεϊκής συνθήκης, αποσύρεται σε μυστικές κρύπτες και συγκινησιακά βάθη πνευματικότητας. Έτσι πιστεύω ότι τα ποιήματα του Γιάννη Κοντού δεν παύουν να είναι λυπημένα.

Για Φώτη Κόντογλου μας πληροφορεί ότι έμεινε έκπληκτος όταν ο μεγάλος αυτός ζωγράφος απεφάνθη περί των ζωγράφων της Αναγέννησης. «Κανένας από αυτούς δεν αξίζει πεντάρα»!

Φώτης Κόντογλου
Τα ίδια υποστηρίζει και ο άγγλος κριτικός τέχνης Κλάιβ Μπελ, οποίος δηλώνει ότι «η εποχή από τον Τζιότο (1267 - 1337) μέχρι τον Σαιζάν((18391906) δεν είναι παρά μια παρατεταμένη παρακμή της τέχνης». 

Για το Γιάννη Μόραλη μιλάει με ιδιαίτερο σεβασμό, όπως αρμόζει σε μαθητή προς τον δάσκαλό του. 
Γιάννης Μόραλης
«Η έκδηλη λατρεία των αναφορών του στη ζωγραφική ή σε ζωγράφους που αγαπούσε, σε περιστατικά της ζωής του, πάντοτε σχετικά με την τέχνη, σε μυστικά για ήχους χρωμάτων, για ανατροπές από άστοχες σχέσεις των μορφολογικών στοιχείων, για δυνατότητες υπερβάσεως δυσκολιών με ειδικό χειρισμό υλικών ή γραφής, για μυστηριακές επενέργειες του τυχαίου, όλα τούτα έπαιρναν διαστάσεις μυθικές, μεταγγίζοντάς μας ταυτόχρονα και την ευθύνη ενός δυσανάβατου ρόλου ή καλύτερα ενός προορισμού με στοιχεία ιερότητος. Συνεπώς, αυτό που συνιστούσε την αγάπη και την υπευθυνότητα της δουλειάς με την οποία είχαμε καταπιαστεί, μας είχε καταστήσει εξ ορισμού μετόχους μιας άγραφης υποθήκης με καθήκοντα ιδιαίτερα και αποστολή πνευματική, μακριά από συμβιβασμούς και ιδιοτέλειες.

Δεν ξέρω πόσοι από εμάς εκείνου του καιρού κρατήσαμε τη σιωπηλή και κατανυκτική εκείνη υπόσχεση. Ενα πάντως είναι βέβαιο. Οτι αυτή η υπόσχεση οφείλει πολλά στη ζωογόνο πνευματικότητα του σεβάσμιου δασκάλου».

Ο Σωτήρης Σόρογκας ήταν προσωπικός φίλος του Παναγιώτη Κονδύλη. Διαβάζοντάς τον πρώτο, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την αγάπη του και την εκτίμηση με την οποία εκφράζεται για έναν κύκλο ελλήνων καλλιτεχνών και ποιητών, σε αντίθεση με τον δεύτερο ο οποίος μόνο με απαξιωτικά λόγια μίλησε για ολάκαιρο τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας – των ποιητών εξαιρουμένων - και λυπήθηκα βαθιά για άλλη μια φορά. Λυπήθηκα που δεν έχουμε όλοι μας τα μάτια και την καρδιά του Σωτήρη Σόρογκα.

Αποκαλυπτικός είναι και στις συνεντεύξεις του, καθώς μας φανερώνει  έναν άντρα που έχει πλήρη συναίσθηση της κοινωνίας που έχουν κατασκευάσει οι «αγορές» και που  προφανώς δεν έχουν αφήσει αλώβητη και την τέχνη.
Ας τον ακούσουμε με προσοχή, γιατί μακριά από να λέει κοινοτυπίες περί νέα τάξης πραγμάτων έχει φτάσει στην πόρτα της κόλασης που έχει ανοίξει ο δυτικός πολιτισμός της χρησιμοθηρίας και της ισοπέδωσης και μας  εκθέτει με διακριτική  ενάργεια το περιεχόμενό της.

 Νομίζω ότι σήμερα απουσιάζουν από τον κόσμο μας το νόημα και οι Σκοποί που άλλοτε εμψύχωναν τις πράξεις των ανθρώπων όπως  και οι ιδέες και τα οράματα που ένωναν συνεγείροντας τους σε κοινές υπερβάσεις. …
Οι άνθρωποι είναι πιο μόνοι από ποτέ «στη φοβερή ερημία του πλήθους».
Η σημερινή κοινωνία υπόκειται σε μια σαρωτική και ιλιγγιώδη δυναμική ακατάσχετων αλλαγών , οι οποίες πριν προλάβουν να εδραιωθούν προσχώνονται από άλλες νεότερες και διαβρώνουν συνεχώς  ή και εξαφανίζουν ρυθμούς νοήματα ζωής κώδικες επικοινωνίας και ηθικές αξίες.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι ο δυτικός επεκτατισμός, αφού ταυτίστηκε με την έννοια της προόδου, επεδίωξε τη ριζική αναδιάρθρωση των παραδοσιακών κοινωνικών δομών  αντικαθιστώντας τες με άλλα μορφώματα. ..

Πρόκειται για πολιτικούς και πολιτισμικούς μετασχηματισμούς, οι οποίοι ενώ άλλοτε απέρρεαν από ένα γίγνεσθαι αντιθετικών ή άλλων βουλήσεων ή εξελεγκτικών οσμώσεων σήμερα υπόκεινται στην μονοκρατορία της δυτικής οικονομικής ισχύος που ομογενοποιεί ανελέητα την πολυμορφία του κόσμου. 




Ο Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε με κρατική υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1961. Το 1972 έλαβε ετήσια προσωπική χορηγία του Ιδρύματος Φόρντ. Έχει πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και σε διεθνείς εκδηλώσεις οργανωμένες από το Υπουργείο Πολιτισμού, την Εθνική Πινακοθήκη, την Πινακοθήκη Πιερίδη και ιδιωτικές αίθουσες τέχνης (Τόκιο, Βρυξέλλες, Δουβλίνο, Σάο Πάολο, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Ρώμη, Βασιλεία κ.ά.). Δίδαξε σχέδιο και χρώμα τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου από το 1964 έως το 2003. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος της “Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη” και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού θεωρίας της τέχνης “Σπείρα”. Το 2010 μετείχε στην ίδρυση της “Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού”, καθώς και στην έκδοση του περιοδικού “Ερμής ο Λόγιος”, του οποίου είναι και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής. Για το ζωγραφικό του έργο έχουν γραφεί μελέτες, άρθρα, κριτικές και τρεις μονογραφίες. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στις Πινακοθήκες Πιερίδη, Βορρέ και Μοσχανδρέου, στο Τελόγλειο Μουσείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Μουσείο Γουλανδρή στην Άνδρο. Το 2004 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο της καλλιτεχνικής του προσφοράς



Donnerstag, 27. November 2014

Σκουριές 2014





Χριστέ μου πόσο ακόμα θα ξεπέσουμε;
Ποιός να ακούσει αυτή τη φωνή και να μην συκλονιστεί από την σιωπή των ΜΜΕ, των κομμάτων μικρών και μεγάλων;



Montag, 24. November 2014

Ο Αγιος Γεράσιμος και το λιοντάρι

Το  βιντεάκι που είδα στο φατσοβιβλίο της αγαπημένης φίλης μου Ελένης Κονδύλης, μου έδωσε την αφορμή να ανεβάσω αυτή την συγκλονιστική ιστορία για

             τον  Άγιο Γεράσιμο και το Λιοντάρι

Ο Άγιος εικονίζεται πάντοτε με ένα λιοντάρι. Γιατί άραγε; Αυτό το άγριο λιοντάρι έζησε κοντά στον Όσιο Γεράσιμο και τον υπηρετούσε με θαυμαστό τρόπο, όσο καιρό ζούσε. Αλλά και όταν κοιμήθηκε ο Άγιος τον ακολούθησε με παράδοξο τρόπο, αφού πέθανε πάνω στον τάφο του από υπερβολική λύπη.

Κάποια μέρα, ενώ ο Άγιος περπατούσε στην όχθη του ποταμού Ιορδάνη, συναντήθηκε με ένα λιοντάρι. Μόλις το θηρίο τον αντίκρισε, άρχισε να βρυχάται με παρακλητικό τρόπο και να ανασηκώνει με δυσκολία το ένα του πόδι.

Τι είχε συμβεί;

Ένα μυτερό κομμάτι καλαμιού του είχε μπηχθεί στο πόδι με αποτέλεσμα αυτό να πρησθεί, να γεμίσει πύο και να μην μπορεί να περπατήσει από τους πόνους.

Όταν ο γέροντας είδε τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν το λιοντάρι, το λυπήθηκε. Αφού το πλησίασε, κάθισε σε μια πέτρα, πήρε το πόδι του λιονταριού και το εξέτασε προσεκτικά. Το έσχισε με ένα σουγιά, έβγαλε το καλάμι με πολλά υγρά και πύο και καθάρισε καλά την πληγή.
Μετά την έδεσε καλά με ένα πανί και έδιωξε το λιοντάρι. Αυτό όμως δεν έφευγε. Αφού θεραπεύτηκε, έμεινε κοντά στον Άγιο, δεν τον άφησε ποτέ πια, ημέρεψε σαν πρόβατο και τον ακολουθούσε σαν γνήσιος μαθητής του. Ο γέροντας θαύμαζε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη του θηρίου, που πολύ σπάνια τη συναντάς στους ανθρώπους.

Από τότε ο γέροντας έτρεφε το λιοντάρι, δίνοντας του ψωμί και βρεγμένα όσπρια. Στη Λαύρα, δηλαδή στις σπηλιές, υπήρχε ένα γαϊδούρι που έφερνε νερό από τον ποταμό Ιορδάνη για τις ανάγκες των ασκητών. Ο Άγιος ανέθεσε τη φύλαξη αυτού του ζώου στο λιοντάρι. Ήταν υπεύθυνο να το βόσκει κοντά στον ποταμό και να το προσέχει κατά τη διαδρομή του.
Ο γέροντας εμπιστεύθηκε στο θηρίο το γαϊδούρι, όπως σε μικρό βοσκό ένα πρόβατο. Το λιοντάρι έκανε αυτή την υπηρεσία για αρκετό χρονικό διάστημα. Άλλοτε ακολουθούσε το γαϊδούρι, περιτριγυρίζοντας το προστατευτικά σαν σκύλος, άλλοτε καθόταν κοντά του ή πρόσεχε τους γύρω δρόμους, όταν εκείνο έβοσκε. Όσοι το έβλεπαν απορούσαν, σταυροκοπιόνταν και θαύμαζαν για το παράξενο αυτό θέαμα.

Κάποτε το λιοντάρι και το γαϊδούρι χώρισαν για λίγη ώρα. Αυτό έγινε είτε γιατί το λιοντάρι αποκοιμήθηκε είτε διότι απομακρύνθηκε για λίγο, για να βρει τροφή. Κάποιοι Άραβες έμποροι καμηλιέρηδες που περνούσαν από εκεί βρήκαν το γαϊδούρι μονάχο του και το έκλεψαν.
Όταν το λιοντάρι αναζήτησε παντού το "φίλο του" και δεν τον βρήκε, γύρισε στη Λαύρα σκυθρωπό και λυπημένο.

Ο Όσιος, μόλις είδε το λιοντάρι μόνο του και σ’ αυτή την κατάσταση, υποψιάστηκε ότι θα έφαγε το γαϊδούρι και με ύφος γεμάτο σοβαρότητα του είπε:

Τι συμβαίνει λιοντάρι; Έφαγες το γαϊδούρι; Φαίνεται λοιπόν ότι ξαναγύρισες στην προηγούμενη σου φύση, αν και δοκίμασες να μεταμορφωθείς σε πρόβατο και ν' αποκτήσεις την ιδιότητα τον σκύλου. Αλλά η φύση νίκησε. Θυμήθηκες την προηγούμενη υπερηφάνεια και τη βασιλική σου κυριαρχία πάνω στα άλλα ζώα, εσύ ο φονιάς και πεθύμησες πάλι να είσαι αρχηγός. Αλλά εγώ θα σε ταπεινώσω και θα γκρεμίσω τον εγωισμό σου. Να είσαι λοιπόν, όχι λιοντάρι, όπως πεθύμησες, αλλά γάιδαρος κουβαλητής".

Πραγματικά το λιοντάρι γίνεται τώρα γαϊδούρι. Ο Όσιος το διατάζει με απλότητα να αναλάβει την υπηρεσία του γαϊδάρου. Φορτωμένο τις στάμνες να μεταφέρει το νερό στους μοναχούς από τον ποταμό. Υποτάσσεται στον Άγιο και εκτελεί την εργασία του γαϊδάρου, όπως ακριβώς και προηγουμένως συμπεριφερόταν πρώτα σαν αρνί και μετά σαν έμπιστος σκύλος.

Από τότε που κλέψανε το γαϊδουράκι πέρασε αρκετός καιρός. Το λιοντάρι εκτελούσε τη νέα του υπηρεσία ευχάριστα, ακούραστα και πρόθυμα.

Μερικοί αναφέρουν και το παρακάτω περιστατικό: Κάποτε ένας στρατιωτικός πήγε να δει το γέροντα. Είδε το λιοντάρι να μεταφέρει νερό και έμεινε έκπληκτος από το παράξενο αυτό θαύμα. Τότε έδωσε στον Άγιο τρία χρυσά νομίσματα - τόση ήταν τότε η τιμή ενός γαϊδάρου - και απάλλαξε το λιοντάρι από τη δύσκολη δουλειά.

Μια μέρα οι Άραβες έμποροι, που είχαν κλέψει το γαϊδούρι, περνούσαν και πάλι από τον ίδιο δρόμο, κοντά στην όχθη του Ιορδάνη, έχοντας μαζί τους και το κλεμμένο ζώο. Το λιοντάρι βρισκόταν την ώρα εκείνη σ’ αυτό το ίδιο μέρος, για να μεταφέρει νερό. Είδε το γαϊδουράκι, το αναγνώρισε και αφήνοντας την ιδιότητα του γαϊδάρου, παρουσιάζεται σαν λιοντάρι και αρχίζει να βρυχάται και να στρέφεται εναντίον των εμπόρων. Αυτοί φοβήθηκαν και το έβαλαν στα πόδια, αφήνοντας μόνα τους τα ζώα.

Το λιοντάρι έπιασε με τα δόντια του το σχοινί και τράβηξε μαζί με το γαϊδουράκι και όλες τις καμήλες κατά το μοναστήρι. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι το λιοντάρι οδήγησε όλα τα ζώα έξω από το κελί του Οσίου, γεμάτο χαρά. Ήταν πολύ χαρούμενο, έκανε διάφορα πηδήματα και κινήσεις και φαινόταν σαν ένας γενναίος στρατιώτης που έρχεται από τον πόλεμο φορτωμένος με λάφυρα.

Όταν ο γέροντας είδε το πρωτοφανές αυτό θέαμα, χαμογέλασε, κατάλαβε ότι άδικα κατηγόρησε το λιοντάρι, το απάλλαξε από τη δύσκολη δουλειά του και του έδωσε και όνομα. Το ονόμασε λοιπόν Ιορδάνη. Αυτό είναι ένα άλλο σημάδι της μεγάλης χάρης που πήρε από το Θεό ο Άγιός μας. Έδινε ονόματα στα άγρια θηρία και στα άλλα ζώα, συνομιλούσε μαζί τους, ήταν ήμερα μαζί του και του υπάκουαν, όπως στον Αδάμ, πριν από το προπατορικό αμάρτημα.

Μερικοί αναφέρουν ότι ο Άγιος ελευθέρωσε τελείως το λιοντάρι και αυτό έκλινε το κεφάλι, αποχαιρέτισε τον Άγιο και χάθηκε στην απέραντη έρημο. Όμως μια φορά τη βδομάδα ερχόταν στη Λαύρα και τον προσκυνούσε. Άλλοι λένε ότι ο Ιορδάνης έμεινε με το Γέροντα πέντε χρόνια και άλλοι ότι δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ. Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι γύριζε μέσα και έξω από τη Λαύρα για άλλα τρία χρόνια, μέχρι που κοιμήθηκε ο Άγιος.

Στο μεταξύ, οι έμποροι, αφού ξεφοβήθηκαν και θαύμασαν, βλέποντας το λιοντάρι να τραβάει το γαϊδούρι από το σχοινί, ακολούθησαν από μακριά το θηρίο με τη συνοδεία του. Έφτασαν και αυτοί στη Λαύρα και παρακολούθησαν όσα έγιναν. Ένιωσαν μεγάλη ντροπή για την κακή τους πράξη, γονάτισαν και έπεσαν μπρούμυτα στα πόδια του Αγίου και τον παρακάλεσαν να τους συγχωρέσει. Ζήτησαν την ευχή και την ευλογία του και του πρόσφεραν πολλά δώρα, μερικά από τα οποία είχαν μεγάλη αξία.

Ο Άγιος δέχτηκε μερικά από τα δώρα των εμπόρων, τους έδωσε χρήσιμες συμβουλές και ορισμένα δώρα από το μοναστήρι. Τους ευχήθηκε και τους έστειλε στα σπίτια τους, μαζί με τις καμήλες και τα εμπορεύματα τους. Εκείνοι έφυγαν, ευχαριστώντας τον Άγιο. Από τότε έρχονταν συχνά στο μοναστήρι και έφερναν μαζί τους πολλά δώρα.

Όταν ο Άγιος κοιμήθηκε ο Ιορδάνης έτυχε να μην είναι στη Λαύρα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε και ζητούσε να βρει το γέροντα και να τον προσκυνήσει. Μάταια όμως. Ο μεγάλος ευεργέτης του δε φαινόταν πουθενά.

Μόλις ο Άγιος Σαββάτιος, ο μαθητής του Αγίου Γερασίμου, είδε το λιοντάρι να ψάχνει του είπε:

- Ιορδάνη, ο γέροντας μας, μας άφησε ορφανούς και έφυγε και πήγε στους ουρανούς, κοντά στον Κύριο. Αλλά πάρε τροφή και φάγε.

Το λιοντάρι όμως δεν ήθελε να φάει. Εξακολουθούσε να κοιτάζει ανήσυχα εδώ κι εκεί. Ήθελε να δει τον Άγιο και βρυχόταν δυνατά, χωρίς να σιωπά ούτε για μια στιγμή. Μάταια ο Άγιος Σαββάτιος και οι άλλοι μοναχοί το χάιδευαν στη ράχη και του έλεγαν να φάει και να ησυχάσει. Όσο προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν με λόγια, τόσο δυνατότερα φώναζε. Οι μοναχοί συγκινήθηκαν και δάκρυσαν, βλέποντας τη μεγάλη λύπη που ένιωθε το λιοντάρι, επειδή δεν έβλεπε τον Άγιο Γέροντα.

Ο Άγιος Σαββάτιος με νοήματα προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι ο Άγιος πέθανε. Αυτό όμως συνέχιζε να βρυχάται λυπημένο και αγανακτισμένο.

Στο τέλος ο γέροντας του είπε:
- Έλα μαζί μου και Θα δεις τον τάφο του.

Αφού τα είπε αυτά άρχισε να προχωρεί και ο Ιορδάνης τον ακολουθούσε. Όταν έφτασαν και οι δυο στον τάφο του Αγίου σταμάτησαν.

Ο Άγιος Σαββάτιος τότε είπε:
- Εδώ είναι θαμμένος, Ιορδάνη, ο γέροντας Γεράσιμος.

Στάθηκε ο Άγιος Σαββάτιος κοντά στον τάφο του Αγίου Γερασίμου, δάκρυσε και έβαλε μετάνοια.

Όταν τον είδε το λιοντάρι, έκαμε και αυτό μετάνοια. Μετά έπεσε πάνω στον τάφο του Αγίου, κτυπούσε το κεφάλι του και βρυχήθηκε δυνατά.

Από τον πολύ πόνο που ένιωσε, επειδή έχασε τον Άγιο, ψόφησε αμέσως. Τόσο πολύ αγαπούσε τον Άγιο Γεράσιμο.

Αυτό το θαυμαστό γεγονός έγινε όχι γιατί το λιοντάρι είχε λογική ψυχή.

Έγινε γιατί ο Θεός ήθελε να δοξάσει το μεγάλο αυτόν Άγιο και μετά το θάνατό του.


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΗ

pigizois.net



η ίδια ιστορία και σε βίντεο:


Samstag, 15. November 2014

Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο

Τον Ισίδωρο Ζουργό τον γνώρισα από την «Αηδονόπιττα». Ένα έργο 600 σελίδων με θέμα την Έξοδο του Μεσολογγίου και – τι άλλο - τον έρωτα. Ενδιαφέρον έργο, είπα μόλις το τελείωσα, αλλά φλύαρο. Φλύαρα, σε γενικές γραμμές, είναι όλα τα μακροσκελή βιβλία. Οι συγγραφείς χάνονται στα ίδια τους τα σχέδια. Μάλλον τους πείθουν οι εκδότες να γράφουν μεγάλα βιβλία , ίσως επειδή αυτά πουλάνε.

Στην συνέχεια διάβασα την «σκιά της πεταλούδας». Και αυτό έτι περισσότερο φλύαρο. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει την ικανότητα του Ζουργού να γράφει βιβλία που καταφέρνουν να σου κρατούν το ενδιαφέρον.

Το τελευταίο του βιβλίο το αγόρασα, μόνο και μόνο επειδή με ενδιαφέρει ο Μεσαίωνας.

Αυτό, ξεπερνάει σε μέγεθος όλα τα προηγούμενα. Κοντά 800 σελίδες.

Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας όταν το έγραφε, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Τα έργα παίρνουν τον δρόμο τους και ο καθένας βιώνει ένα βιβλίο με τα δικά του φίλτρα που πολλές φορές διαφοροποιούνται από εκείνα του συγγραφέα.

Στο οπισθόφυλλο λ.χ. διαβάζει κανείς:

«Ο Ματίας Αλµοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Respublica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός µε τον τρόπο του Ντίκενς και δέσμιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του μέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει μάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασμένος σχεδόν ως το τέλος από το μέγα διακύβευμα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστημονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισμού απέναντι στη νοσταλγία του θαύματος και στις πιο ακραίες μεσσιανικές προσδοκίες.»

Τι να πει κανείς μετά από μια τέτοια εισήγηση; Θα ταίριαζε σε κάθε βιβλίο για τον 14ο αιώνα, εφ όσον κάποιος έχει χαρακτηρίσει τους μέσους χρόνους ως σκοτεινούς, όπου ξαφνικά αναδύθηκε από το πουθενά το Φώς της επιστήμης που διέλυσε τα σκοτάδια της Θεοκρατίας κλπ. κλπ. Αν όμως κάποιος δεν συμφωνεί με αυτό το παράδειγμα, τότε η ως άνω περιγραφή δυσφημεί το βιβλίο κατάφορα. Ούτε βέβαια η εποχή του Ντίκενς είναι εποχή θρησκευτικής καταδυνάστευσης! Ο Ντίκενς είναι συγγραφέας του 19ου αιώνα και το Λονδίνο βρίσκεται πολύ μακριά από την Ισπανία και την Ιταλίας της ιεράς εξέτασης και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Ούτε προφανώς την χριστιανική επικράτεια διασχίζει ο Ματίας, αφού η Θεσσαλονίκη και η Κωνσταντινούπολη ήταν πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τέλος πάντων, πληροφορίες της ανιστορίας, πιστευτές σε κάθε θολό πνεύμα.

Αλλά και οι βιβλιοπαρουσιάσεις δεν πάνε πίσω. Οι περισσότερες (όσες δηλαδή διάβασα στο δίκτυ) λίγο πολύ τις ίδιες ανοησίες αραδιάζουν.

Ωστόσο, ανεξάρτητα με τα γραφόμενα στο οπισθόφυλλο και παρά το μέγεθος του βιβλίου, ο Ισίδωρος Ζουργός καταφέρνει αυτή τη φορά να μην ξεστρατίσει από ένα σχέδιο –πάντα σύμφωνα με τα δικά μου φίλτρα - περιγραφής μιας προσωπικότητας που πορεύτηκε τη ζωή του με οδηγό το καθήκον και την αγάπη για τον άνθρωπο.

Ο Ματίας Αλμοσίνο, γεννήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας. Οι γονείς του, ήταν Μαράνοι. Δηλαδή με το ζόρι εκχριστιανισμένοι από την εποχή της Ρεκονκίστα κατά την οποία οι Ισπανοί διώχνουν τους Μαυριτανούς Μουσουλμάνους και τους ….. Εβραίους το 1492.

Γρήγορα αποδεικνύεται ότι ο πατέρας του δεν ήταν πατέρας του αλλά θείος του, ενώ πατέρας του είναι ο δίδυμος αδελφός του πατέρα του ο Ισαάκ. Ο Ματίας χάνει την μάνα του και μεταναστεύει με τον αληθινό του πατέρα στην Θεσσαλονίκη. Εκεί γνωρίζει τον Έλληνα Μελισσηνό, ο οποίος τον υιοθετεί και τον βαπτίζει Χριστιανό, αφού χάνει τον πατέρα του τον Ισαάκ.

Ο Ματίας, αντέχει όλες τις συμφορές που πέφτουν η μία μετά την άλλη στο κεφάλι του. Ο Μελισσηνός τον σπουδάζει γιατρό στην Πάντοβα και ο Ματίας γίνεται ο πιο διάσημος γιατρός της εποχής του. Αλλά δεν είναι μόνο ένας άριστος γιατρός, είναι ένας θεραπευτής των φτωχών όπου και αν τους συναντήσει.

Ο Ματίας είναι ένας ταξιδευτής από ανάγκη. Το καθήκον τον σπρώχνει να ξενιτεύεται και όχι κάποιος τυχοδιωχτισμός.

Από την Πάντοβα θα πάει στην Ζάκυνθο, μετά στην Πόλη μετά στο Λονδίνο (εδώ πηγαίνει όχι από κάποιο καθήκον) μετά στην Μολδαβία, στην συνέχεια στην Μόσχα και από κεί στον τελευταίο σταθμό.

Η Μελαγχολία είναι ο μόνιμος σύντροφος της ζωής του, αφού δεν προλαβαίνει να χαρεί τίποτα για μεγάλο διάστημα. Είναι σαν να τον έχει βάλει στόχο ο Θεός και τον υποβάλει σε κάθε λογής δοκιμασίες.

Δηλώνει άθεος! Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας αλαφροΐσκιωτος που ψυχανεμίζεται όλες τις μεγάλες συμφορές που τον βρίσκουν.

Ο βιβλίο θα ήταν αφόρητο με τις τόσες δυστυχίες που τσακίζουν τον Ματίας, αλλά η απάντηση και η στάση της ζωής του αποζημιώνουν τον αναγνώστη και αφήνουν στο τέλος μια γλυκιά γεύση γι’ αυτόν τον ήρωα της καθημερινότητας, που θα μπορούσε να είχε γίνει πλούσιος και δοξασμένος! Στο τέλος η μοίρα του τον οδηγεί στο Άγιο Όρος όπου θα περάσει το υπόλοιπο του βίου του. Αλλά και εκεί δεν θα σταματήσει να γιατρεύει και να χαρίζει ζωή, ενώ η δική του συνεχίζει να τρέχει βουτηγμένη στην μελαγχολία και στην μοναξιά.

Το πρόσφατο βιβλίο του Ζούργου είναι καλογραμμένο, το κείμενο είναι δεμένο και η πλοκή μετρημένη και ακούραστη.

Το ιστορικό φόντο δεν είναι πολύ έντονο. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε εποχή και ο Ματίας – Αλμοσίνο Μελησσινός θα μπορούσε να ήταν ένα παράδειγμα για την σημερινή εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν χάσει τον μπούσουλα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Οφείλω ένα εύγε στον Ισίδωρο και του εύχομαι καλή συνέχεια ως συγγραφέας.

Κλείνοντας θα έλεγα ότι καλό θα ήταν να μελετήσουμε όλοι μας την ιατρική του Μεσαίωνα βασισμένη σε ότι ο άνθρωπος παίρνει από την Άγια Γη και όχι από τις Άγιες Φαρμακερές (και όχι φαρμακευτικές) Εταιρείες, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πόσο γρήγορα αυτός ο πολιτισμός θα καταρρεύσει και δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.

Άλλα βιβλία του Ισιδωρου Ζουργού, αντιγραφή απο την βιβλιονετ:
2014) Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο, Εκδόσεις Πατάκη
(2012) Ανεμώλια, Εκδόσεις Πατάκη
(2011) Ανεμώλια, Εκδόσεις Πατάκη
(2010) Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού, Εκδόσεις Πατάκη
(2010) Φράουστ, Εκδόσεις Πατάκη
(2008) Η αηδονόπιτα, Εκδόσεις Πατάκη
(2007) Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού, Εκδόσεις Πατάκη
(2005) Στη σκιά της πεταλούδας, Εκδόσεις Πατάκη
(2002) Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού, Εκδόσεις Πατάκη
(2000) Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού, Εκδόσεις Πατάκη
(1995) Φράουστ, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Donnerstag, 13. November 2014

Ηγέτες της συμφοράς.

«Θα τους συντρίψουμε, θα δώσουμε ένα μάθημα στους άσωτους και ψεύτες Ελληνες...». Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση των ηγετών της Ευρωζώνης, όταν εκδηλώθηκε η ελληνική κρίση χρέους και οι Ευρωπαίοι έτρεχαν να αποτρέψουν το ντόμινο. Το αποκαλύπτει ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο τα διαμειφθέντα σε δείπνο εργασίας των G-7, στη συνάντηση με τον Σόιμπλε και στις παρασκηνακές διαβουλεύσεις που ακολούθησαν.  

Δεν με εκπλήσσουν ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Γερμανοί. Το μίσος τους για τους μικρούς λαούς και μάλιστα για τους Ελληνες το έχουν καταθέσει πολλαπλώς στην ιστορία.

Στις Σταυροφορίες τα έκαναν πλακάκια με τους Ισλαμιστές, όταν δεν τους έσφαζαν ή δεν τους έτρωγαν, προκειμένου να αρπάξουν και να λεηλατήσουν την Βασιλεύουσα.

Σε όλη την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Γάλοι ήταν οι καλύτροι σέμπροι της.

Στην Επανάσταση λύσσαξαν να μας περιορίσουν μέχρι την Λάρισα.

Οι Γερμανοί ήταν οι σύμβουλοι των Τσετών του Κεμάλ για να οργανώσουν την γενοκτονία την οποία εφάρμοσαν στο πετσί των Εβραίων αμέσως μετά την επιτυχία τους στην γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών της Μικρασίας και Κεντρασίας.

Σήμερα τα κάνουν πλακάκια με τους Ναζίδες της Κριμαίας, αρκεί να μπούν στην μύτη των Ρώσων.

Τους Τζιχαντιστές τους δημιούργησαν και τους αφήνουν να αλωνίζουν, για να καταστρέψουν τον Ασαντ.

Τα λεφτά τους, που ένας Θεός ξέρει με τι παρανομίες και ανομίες τα μάζεψαν τα τακτοποίησαν στο Λουξεμβούργο και στα νησιά των φορολογικών παραδείσων.

Τους λαούς τους τους έχουν γραμμένους, και την Ευρώπη των λαών την έχουν ποδοπατήσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο.

Όλες τις ιδέες της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης όπως αδελφοσύνη, ισότητα ελευθερία τις έγραψαν σ’ αυτά που δεν έχουν.

Σήμερα μας φτύνουν στη μούρη «ανθρώπινα δικαιώματα» «δημοκρατία» «ανοχή της διαφορετικότητας» προκειμένου να κάνουν τις δουλίτσες τους, να πλουτίζουν αυτοί και να φτωχαίνουν όλοι οι άλλοι.

Τον πλανήτη τον σφάζουν καθημερινά, αρκεί να εξασφαλίσουν τα φάκινγκ χρήματά τους.

Άπληστοι, ηλίθιοι, αγράμματοι! Αυτοί είναι οι ηγέτες της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης, που μόνο ενωμένη δεν είναι.

Και τολμούν, αυτά τα πλανητικά σκουπίδια, χειρότερα από τα πυρηνικά απόβλητα που θα μας καταπιούν μια μέρα να

λένε ότι εμείς τους είπαμε ψέματα!!!

Τι λέτε βρε Θεομπαίχτες; Ποιός είπε ψέματα; Που μας υποσχεθήκατε μια Ευρώπη των λαών και κατασκευάσατε μια Ευρώπη των Τραπεζών; και όχι βέβαια γιατι έτσι σας βγήκε κατά λάθος, αλλά γιατι έτσι την προετοιμάσατε;

Μην ανησυχείτε Κυριακή κοντή γιορτή! Ο γκρεμός που ανοίξατε θα ρουφήξει και σας μαζί! Και επειδή εμείς συνηθίσαμε στην φτώχεια εσείς θα ψοφήσετε πρώτοι!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...