Mittwoch, 24. Dezember 2014

Γρηγόρης Σεμιτέκολο, ο Ζωγράφος έφυγε εχτές 23/12/2014





Γιατί ο Απόστολος Θηβαίος ονομάζει τον Γρηγόρη Σεμιτέκολο πιανίστα,  έχει σίγουρα τον λόγο του!  Αλλά ίσως και επειδή  η τέχνη του ήταν σαν μαθηματική συνάρτηση,  όπως η μουσική που παίζεται σε πιάνο. 

Πιανίστας ή ζωγράφος, αδιάφορο πια,  ο Γρηγόρης ήταν ένα θαρραλέο, ελεύθερο, αντισυστημικό, πνεύμα με την αρχαία σημασία του. Ένας σωστός δαίμονας που δεν άφησε κανέναν αχτύπητο από την σφεντόνα που κουβαλούσε σχεδόν πάντα επάνω του. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μοναδικό, αστείρευτο χιούμορ που μας έκανε να ξεχνάμε κάθε πόνο και έγνοια. Αλλά δεν θα ξεχάσω και τα γλυκά βοδινά του μάτια που μόνο  αγάπη διάβαζε κανείς σ αυτά!



Εύχομαι στην αγαπημένη μου Νέλλη παρηγοριά, να ζήσει πολλά χρόνια να τον θυμάται! Και μεις θα τον θυμόμαστε, γιατί ο Γρηγόρης δεν ξεχνιέται ποτέ!

Η σκέψη μας θα είναι κοντά της σ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει!  






Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΠΕΘΑΝΕ


Γρηγόρης Σεμιτέκολο

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.
Ο συγγραφέας Πολ Οστέρ, ο οποίος πρόσφατα επισκέφθηκε τη χώρα μας, σημειώνει τις πολλαπλές μορφές της αφήγησης. Ο δικός μας Γιώργος Σεφέρης, στις επιλεγμένες μεταφραστικές του απόπειρες, αποδίδει έναν ορισμό της μετάφρασης, διαπιστώνοντας τη στενή σχέση ανάμεσα στον μεταφραστή και τον μεταφραζόμενο. Οι παραπάνω φαινομενικά ασύνδετες ανακλήσεις θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν ένα μέρος από τον εσωτερικό σφυγμό του Πιανίστα του Γιάννη Χρήστου, όπως εκφράστηκε στις ζωντανές παραστάσεις του εκλιπόντος πια, Γρηγόρη Σεμιτέκολο.
Για όσους αγνοούν τ΄όνομα αυτού του σπουδαίου δημιουργού, πρόκειται για έναν γνήσιο εκφραστή της τέχνης, σ΄όλες τις εκδοχές της, όπως αναπτύχθηκαν σε καμβάδες και ζωντανές παρουσιάσεις ή ανθρωποειδή καλλιτεχνικών αιθουσών. Αυτά τα τελευταία, γνωστά ως «κούκλες» θα σηματοδοτούν στο εξής τη συνεισφορά του Σεμιτέκολο στην ανάδειξη νέων μορφών έκφρασης, που μπορούν και συνδυάζουν την υποβλητικότητα του θεάτρου, την υποκριτική επάρκεια και την ανθρωπολογική προσομοίωση των πλαστικών τεχνικών. Ο Σεμιτέκολο που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα του θανάτου προκειμένου ένας δημιουργός να λάβει την εκτίμηση που συνεπάγεται το έργο του, στέκει μοναχικά ώς ένας γνήσιος εκφραστής της ελληνικής, καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Η απώλειά του προφανώς και δεν πρόκειται να διαταράξει το προσηλωμένο ενδιαφέρον τεχνόφιλων και μη, στην ολοένα και πιο απροκάλυπτη ή ευχερέστερη ανάμειξη του εμπορίου στην καλλιτεχνική δραστηριότητα. Όμως για τους νεότερους, για όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της τέχνης στην ελληνική επικράτεια η συνεισφορά του θ΄αποδειχθεί λαμπρή και ουσιώδης. Οι αιτίες δεν αφορούν μόνον τις αρχικές διαπιστώσεις των Σεφέρη και Οστέρ, αλλά και μια γενικότερη στάση απέναντι στην εγχώρια τέχνη και το κοινό της. Με άλλα λόγια οι σοβαρές πρωτοπορίες είναι εκείνες που κινητοποιούν την τέχνη και την οδηγούν σε νέους δρόμους και άλλα εκφραστικά μέσα. Ετούτο το τελευταίο είναι και στοιχείο κομβικό για την κατανόηση της προσφοράς του Σεμιτέκολο, αν αναλογιστεί κανείς την εντόπια προσήλωση σε μια συντελεσμένη και ξένη πια παράδοση, συνέπεια μιας παλαιάς προγονοπληξίας που οφείλουμε να εγκαταλείψουμε προκειμένου να διερευνηθούν τ΄αληθή όρια του σκοπού με τον οποίο ταυτίζεται η τέχνη στην ελληνική πραγματικότητα.

Στις μαινόμενες παραστάσεις του Πιανίστα, πέρα απ΄την έννοια του συμβόλου, έξω ακόμη απ΄την όποια δυσκολία της σύνθεσης, ο Σεμιτέκολο αμφισβητεί τους ρυθμούς και τη σχέση του ατόμου με τον υλικό και τον ιδεολογικό κόσμο, σχηματοποιώντας μια δυναμική αντίδραση απέναντι στο όποιο καθεστώς, κλονίζει ή περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης.
Το έργο του Σεμιτέκολο και η συνεισφορά του στο επαρχιακό, ελληνικό περιβάλλον των ανοιχτών, αλλά αταυτοποίητων οδών είναι βέβαιο πως θα κριθούν εκ νέου απ΄την εξειδικευμένη κριτική. Η αναφορά μας στον Γρηγόρη Σεμιτέκολο δεν συνιστά μια απλή αναφορά στα έργα και τις ημέρες του εικαστικού. Πρόκειται για μια υπόμνηση προς όλους όσους αποζητούν και υποστηρίζουν το καινούριο και το αδοκίμαστο. Μια υπόμνηση με υπόσταση και έργο καταλυτικό, ορισμένες φορές τόσο μοντέρνο ώστε και στις μέρες μας ακόμη θα μπορούσε ν΄ανήκει στα όρια του μεταμοντέρνου. Ο θάνατος του Σεμιτέκολο υπογραμμίζει τη σημαντική, καλλιτεχνική προσωπικότητα αλλά και τη μοναδική ευκαιρία ενός ανώριμου κοινού να διακρίνει την καθαρή εικόνα, να επιβεβαιώσει εκείνη την κατάσταση που περιγράφει ο Κολομβιανός ζωγράφος Μποτέρο όταν λαμβάνει χώρα η κατάργηση του χρόνου, σε περιβάλλοντα ακραίας ζωτικότητας και ακραίων, ελεύθερων όγκων. Αυτά τα τελευταία στην περίπτωση του Γρηγόρη Σεμιτέκολο ανάγονται σε νοήματα και έννοιες. Οφείλουμε μια μελετημένη και εμπεριστατωμένη ματιά απέναντι στο πολυσχιδές και ακούραστο έργο του εκλιπόντος δημιουργού.

Donnerstag, 11. Dezember 2014

Τύμπανα πολέμου!

Η Γαλλία, σε εποχή ειρήνης και πλήρους επικράτησης της αγοράς, που σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις, αρκεί να μην ακυρώνεις τους κανόνες της αγοράς, δεν παραδίδει το ελικοπτεροφόρο πλοίο στην Ρωσία, παρότι έχει συμβατική υποχρέωση! Αναρωτιέμαι σ αυτήν την περίπτωση, γιατί εμείς πρέπει να τηρούμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Τα ισχυρά μέσα ενημέρωσης Spiegel και F.times στοχοποιούν διαρκώς τον Πούτιν.

Οι ΗΠΑ, διατάζουν τους συμμάχους τους να αυξήσουν τα οπλοστάσιά τους, κατά την ατάκα του Λένιν - όταν κατασκευάζονται όπλα θα γίνει και η χρήση τους.

Ωστόσο η παρακάτω δημοσίευση στην Mondialisation.ca δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τις φονικές ηγεσίες της εποχής μας.

Manlio Dinucci, (μτφ. Κριστιάν)
Η Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ενέκρινε (στις 4 Δεκ 2014) σχεδόν ομόφωνα (411 ψήφοι έναντι 10) το Ψήφισμα 758 [1] , το οποίο "καταδικάζει σθεναρά τις ενέργειες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, υπό τη προεδρία του Βλαντιμίρ Πούτιν, για την εφαρμογή μιας πολιτικής επιθετικότητας με στόχο την πολιτική και οικονομική κυριαρχία επί των γειτονικών χωρών", ιδίως της Ουκρανία την οποία "υπέβαλε η Ρωσική Ομοσπονδία σε πολιτική, οικονομική και στρατιωτική επιθετική εκστρατεία με σκοπό να εδραιώσει την κυριαρχία της σε όλη τη χώρα και να καταργήσει την ανεξαρτησία της".

Το ψήφισμα σαρώνει έτσι όλη την ιστορία της διείσδυσης των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, μέχρι το πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν που οργανώθηκε για να προκαλέσει την αντίδραση των Ρώσων της Ουκρανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, φέροντας την Ευρώπη σε ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Το ψήφισμα καλεί, λοιπόν, τον Πρόεδρο να παρέχει όπλα, εκπαίδευση και πληροφορίες στην ουκρανική κυβέρνηση, και ταυτόχρονα να αναβαθμιστεί "η ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ".

Κατηγορώντας τη Ρωσία για παραβίαση της Συνθήκης Inf [2] , η οποία το 1991 κατάργησε στην Ευρώπη τους πυρηνικούς πυραύλους εδάφους μέσου βεληνεκούς (συμπεριλαμβανομένων αυτών των ΗΠΑ που αποθηκεύονται στο Comiso, Σικελία), το ψήφισμα καλεί τον Πρόεδρο να «αναθεωρήσει τη χρησιμότητα της συνθήκης INF για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών» με τη δυνατότητα "αποχώρησης από τη Συνθήκη" (όχι τυχαία την ώρα που οι ΗΠΑ εκσυγχρονίζουν τα πυρηνικά όπλα που διατηρούν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας).

Το ψήφισμα παροτρύνει περαιτέρω τον Πρόεδρο να ελέγξει αν ο κάθε σύμμαχος είναι σε θέση να συμβάλει στην "συλλογική αυτοάμυνα βάσει του άρθρου 5 [3] της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού". Το άρθρο αυτό, το οποίο απαιτεί από όλα τα μέλη της Συμμαχίας να παρέμβουν εάν ένα από τα μέλη είναι αντικείμενο επίθεσης, επεκτείνεται στην πραγματικότητα τώρα επίσης και στην Ουκρανία, παρότι δεν είναι ακόμη επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ.

Οι σύμμαχοι διατάζονται άμεσα, στο ψήφισμα, "να παρέχουν τη πλήρη ποσόστωση πόρων τους για τη συλλογική άμυνα", δηλαδή να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες με βάση τη δέσμευσή τους να τις φέρουν σε τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ τους. Αυτό συνεπάγεται, για την Ιταλία αύξηση των σημερινών 52 εκατομμυρίων ευρώ την ημέρα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΝΑΤΟ (72 σύμφωνα με τα στοιχεία από το SIPRI), σε περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα.

Από την οικονομική πλευρά, για να "μειωθεί η ικανότητα της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει τον ενεργειακό εφοδιασμό ως μοχλό πίεσης", το ψήφισμα καλεί την ΕΕ να υποστηρίξει «τις πρωτοβουλίες ενεργειακής διαφοροποίησης» που αναλαμβάνονται από τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της "αύξησης των εξαγωγών φυσικού αερίου και άλλων ειδών ενέργειας από τις Ηνωμένες Πολιτείες» προς την ΕΕ, την Ουκρανία και άλλες χώρες της Ευρώπης.

Με άλλα λόγια, καλεί την ΕΕ να εγκαταλείψει την εισαγωγή ρωσικού φυσικού αερίου (και γι 'αυτό οι ΗΠΑ έχουν θάψει τον αγωγό South Stream), για να εισάγουν το υγροποιημένο αέριο (και πολύ πιο ακριβό) που παράγεται από τις αμερικανικές πολυεθνικές.

Τέλος, το ψήφισμα καλεί τον Πρόεδρο να αναπτύξει μια στρατηγική για την "παραγωγή και διάδοση πληροφοριών στα ρωσικά σε χώρες με σημαντικές ομάδες πληθυσμού που μιλούν ρωσικά", με τη μεγιστοποίηση της χρήσης των πομπών «Φωνής της Αμερικής» και "Radio Free Europe / Radio Liberty" μέσω σύμπραξης του "δημόσιου-ιδιωτικού τομέα"» με τα εθνικά μέσα ενημέρωσης, ξεκινώντας πάλι στην Ευρώπη την προπαγανδιστική υστερία του Ψυχρού Πολέμου.

Εδώ, σε περίληψη, το περιεχόμενο του ψηφίσματος 758 [4], το οποίο, αφού εγκριθεί από τη Γερουσία, θα γίνει πραγματικός νόμος για τις τρέχουσα και μελλοντικές διοικήσεις.

Και ταυτόχρονα μια επίσημη κήρυξη πολέμου στην Ρωσία, η οποία, μέσω του ΝΑΤΟ, οδηγεί την Ευρώπη στην πρώτη γραμμή μιας νέας επικίνδυνης στρατιωτικής αντιπαράθεσης.

Manlio Dinucci

Γεωγράφος και δημοσιογράφος

Έκδοση Τρίτης 9 Δεκεμβρίου 2014 του μανιφέστο

http://ilmanifesto.info/dagli-usa-chiamata-alle-armi-in-ucraina/

μετάφραση αγγλικά-γαλλικά Marie-Ange Patrizio

[1] https://www.congress.gov/bill/113th-congress/house-resolution/758 .

[2] μέσου βεληνεκούς Πυρηνικών Δυνάμεων Treaty :
http://fr.wikipedia.org/wiki/Trait%C3%A9_sur_les_forces_nucl%C3%A9aires_%C3%A0_port%C3%A9e_interm%C3%A9diaire

[3] http://www.nato.int/terrorism/cinq.htm ? σημειώνουμε ότι αυτή τη σελίδα στο s. 5 στην ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ είναι διαθέσιμο (από το Φεβρουάριο του 2005) σε τέσσερις γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Ουκρανίας και της Ρωσίας.

[4] Ο Γάλλος αναγνώστης (και φορολογούμενος) θα εκτιμήσει ιδιαίτερα το καλωσόρισμα που έγινε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ στη Γαλλία και την "απόφαση να αναστείλει τη παράδοση των πλοίων Mistral στην Ρωσική Ομοσπονδία": « Welcomes France’s decision to suspend the delivery of the Mistral-class warships to the Russian Federation ».

http://www.mondialisation.ca/des-usa-appel-aux-armes-en-ukraine/5418866

Mittwoch, 10. Dezember 2014

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τα μυστήρια της αριστεράς

Εδώ και περισσότερο από τριάντα χρόνια, σε όλες τις δυτικές χώρες, το εκλογικό θέαμα εκτυλίσσεται ουσιαστικά στον χώρο μιας εναλλαγής μεταξύ μιας φιλελεύθερης αριστεράς και μιας φιλελεύθερης δεξιάς, που, εκτός από μερικές λεπτομέρειες, αρκούνται πλέον στο να εφαρμόζουν εναλλάξ το οικονομικό πρόγραμμα που ορίζουν και επιβάλλουν τα μεγάλα διεθνή καπιταλιστικά ιδρύματα και κατά συνέπεια μέσω αυτών τα ισχυρά παγκόσμια λόμπυ που αποτελούν την κύρια πηγή έμπνευσης αυτού του προγράμματος. (σελ. 68)

Ο Ζαν Κλώντ Μισεά (επηρεασμένος από τον ανθρωπολόγο Μαρσέλ Μως και το δοκίμιο του το «δώρο» ως η πρώτη μορφή ανταλλαγής αγαθών που διέπονταν από την λογική της τιμής (όχι της τιμής των αγαθών), της δωρεάς και της ανταπόδοσης) είναι ένας περίεργος επαναστάτης. Δεν θέλει να αλλάξει ο κόσμος πηγαίνοντας μπροστά, αλλά επιστρέφοντας σε καταστάσεις που – ας ελπίσουμε φαινομενικά μόνο - έχουν διαγραφεί από το ανθρώπινο DNA. Η κυρίαρχη θέση του είναι η ανάγκη για επιστροφή στην παράδοση και η ανθρωπότητα έχει την αδήριτη υποχρέωση να σταματήσει την διάρρηξη της συνέχειας της ιστορίας, που επιχειρεί και που έχει σχεδόν επιτύχει ο νεοφιλελευθερισμός, που καθόλου δεν είναι νέος, αλλά είναι ο παλιός οικονομικός φιλελευθερισμός γραμμένος και αναλυμένος ήδη από τους κλασικούς της καπιταλιστικής οικονομίας όπως  ο Ανταμ Σμίθ και άλλοι οικονομολόγοι της ελεύθερης οικονομίας.

Πολύ στριφνή η παραπάνω πρόταση. Αλλά όχι και τόσο σε σχέση με αυτές που γράφει ο ίδιος.

Γράφει με την συνήθη τεμπελιά των διανοούμενων, που δεν καταβάλουν καμία προσπάθεια να διαμορφώνουν έναν διαυγή λόγο, ώστε αυτά που θέλουν να πουν να αποτελούν και μια ευχάριστη αφήγηση, αλλά επιδίδονται σε κάθε λογής λεκτικά ευρήματα για να αναγκάζουν τον αναγνώστη να διαβάζει μια και δύο φορές τα κείμενά τους, ή γιατί ίσως οι ίδιοι δεν έχουν καταλαγιάσει σε έναν τελικό λόγο και τα λόγια τους είναι το ίδιο μπερδεμένα όσο η σκέψη τους.

Με την ελπίδα ότι δεν συμβαίνει το δεύτερο, αν κανείς έχει την υπομονή να διαβάσει με ιδιαίτερη προσοχή τα βιβλία του, δεν θα χάσει.

Εξ άλλου ο κόπος δεν είναι και τόσο μεγάλος, γιατί ο Ζαν Κλώντ Μισεά δεν είναι καθόλου μα καθόλου φλύαρος. Θέλει σε μια πρόταση να τα πει όλα. Εξ ού και η στρυφνότητα του λόγου του. Όλα τα βιβλία του, που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, δεν ξεπερνούν τις 200 σελίδες Α5, συμπεριλαμβανομένων των σχολίων ενός κειμένου βάσης που είναι μικρότερο των 100.

Το πρόσφατο βιβλίο του «Τα μυστήρια της αριστεράς» μεταφράστηκε από τις εναλλακτικές εκδόσεις. Παρά την πολύ καλή μετάφραση και την προσεχτική επιμέλεια, είναι ένα βιβλίο που πολλές φορές θέλησα να το πετάξω από το παράθυρο, αλλά συγκρατήθηκα λόγω του ενδιαφέροντος που μου είχε ήδη προκαλέσει η συγκλονιστική εισαγωγή του επιμελητή Γιώργου Καραμπελιά.

Στα « μυστήρια της αριστεράς» το κύριο θέμα είναι η αριστερά από τον Ανταμ Σμίθ (τον θεμελιωτή της αγοράς) μέχρι τον αξιολύπητο Ολάντ. Σε μία σύντομη ιστορική αναδρομή, ο Μισεά καταδεικνύει πως η αριστερά δεν εξέφραζε πάντα αυτό που όφειλε να εκφράζει, όπως από την άλλη πλευρά το ίδιο συνέβη και με την δεξιά. Θα μπορούσα να βάλω σε εισαγωγικά την αριστερά και την δεξιά, αλλά δεν έχει καμία αξία. Η αριστερά - που αυτή μας ενδιαφέρει - δεν έχει και όπως καταμαρτυρεί ο Μισεά και δεν είχε ποτέ σταθερές απόψεις ή πιο σκληρά διατυπωμένο δεν κατανόησε ποτέ τι είναι εκείνο που οδηγεί με απαρέγκλιτα και συνεχή βήματα την ανθρωπότητα στην ευτυχία και την απελευθέρωσή της από τα δεσμά της αρχαίας και σύγχρονης δουλείας, κάτι που με πάθος ισχυρίστηκε ότι υποστηρίζει.

Ακόμα χειρότερα, σε πολλές περιπτώσεις , τυφλωμένη από το μίσος που την είχε κατακυριεύσει για κάθε τι φεουδαλικό ή μεσαιωνικό συνέβαλε τα μάλα στην διαγραφή ανθρωπολογικών στοιχείων όπως η αλληλεγγύη και η ανταπόδοση, αλλά και εθιμικών συμπεριφορών, όπως λ.χ. η φανατική υποστήριξη της απαγόρευση του προνομίου που παρείχε ο φεουδάρχης στους φτωχούς αγρότες να μπορούν να αφήνουν τα ζώα τους να βόσκουν στα κτήματά του, γιατί αυτό το έθιμο έθιγε την ατομική .......ελευθερία του φεουδάρχη και προφανώς του ανερχόμενου αστού.

Τα δύο σκληρότερα και φονικότερα επεισόδια ταξικής καταστολής που έπληξαν το γαλλικό εργατικό κίνημα κατά τον 19ον αιώνα έγιναν επί αριστερής κυβέρνησης (σελ 36)

Στην χώρα μας, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, άνοιξε την πόρτα του ΔΝΤ, αφού προηγουμένως στα 20 χρόνια της διακυβέρνησης του εκμαύλισε τον Ελληνικό λαό με ψεύτικα όνειρα περί ευημερίας, τα οποία ο δύσμοιρος με την σειρά του τα αγόραζε δανειζόμενος από τον «Σάϊλοκ» που σήμερα ζητεί την αποπληρωμή του που δεν είναι άλλη από την ίδια την καρδιά του Έλληνα, και που δυστυχώς καμία Πόρσια δεν φαίνεται στον ορίζοντα για να τον σώσει.

Στο ζήτημα της Παγκοσμιοποίησης η αριστερά ταυτίστηκε πλήρως με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, όχι μόνο στην σφαίρα της οικονομίας αλλά αλίμονο και στην σφαίρα των πολιτιστικών αξιών, τις οποίες τις είδε με τέτοια αλαζονεία και με τέτοια αλλοτρίωση που ξεπέρασε κάθε άλλο αμάρτημα της μέχρι σήμερα .

Η Παγκοσμιοποίηση, για να μπορέσει να ξεδιπλώσει όλο το φονικό της ρεπερτόριο - ανάμεσα στα άλλα που επιχειρεί - πρέπει να προτρέπει συνεχώς τα άτομα και τους λαούς να διαγράψουν το ενοχλητικό παρελθόν τους. Στην ουσία η ανθρώπινη κοινωνία, για να μπορέσει να τραγουδήσει το κύκνειο άσμα της πρέπει να μεταλλαχτεί σε μία άμορφη και άχρωμη μάζα μεμονωμένων ατόμων, τα οποία θα είναι πλέον τόσο ώριμα, ώστε να μπορούν να πεταχτούν στον μεγάλο σκουπιδοτενεκέ ενός πλανήτη που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται κάτω από την πολιτική μιας παγκόσμιας ελίτ σε μια αβάσταχτη ερημία.

Ο φιλελεύθερος άνθρωπος είναι ένα υποκείμενο χωρίς Πατρίδα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ταύτιση του κάθε τίμιου πατριώτη με χρυσαυγίτη, ώστε η αγάπη για την Πατρίδα να είναι ντροπή και ο κάθε Πατριώτης να αισθάνεται μειονεξία και απαξίωση. Μάλιστα θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η δημιουργία ακροδεξιών κομμάτων με άτομα που εμφανίζονται ως απόγονοι του Χίτλερ είναι φτιαγμένα γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να σπρώξουν τους ανθρώπους μακριά από την φυσική του προστασία που είναι η πατρίδα τους. Για την Πατρίδα γράφει ο Μισέα:
Κανένας γνήσιος φιλελεύθερος - δηλαδή κανένας φιλελεύθερος – ψυχολογικά ικανός να αναλάβει την ευθύνη όλων των λογικών επιπτώσεων της πίστης του- δεν μπορεί να παραδεχτεί άλλη πατρίδα (αν με αυτό το δαιμονοπαρμένο πλέον όνομα εννοούμε κάθε αρχική δομή ταυτότητας που, όπως η οικογένεια , η χώρα καταγωγής ή η μητρική γλώσσα, δεν απορρέει εξ ορισμού από την ελεύθερη επιλογή των υποκειμένων) παρά μόνο εκείνη που έχει πλέον δημιουργηθεί από την παγκόσμια αγορά δίχως σύνορα.

Και εδώ ακριβώς έγκειται η συστατική αδιαφορία του φιλελευθερισμού για όλες τις λαϊκές παραδόσεις - και άρα για κάθε αυθεντικό πολιτισμό -, που το κομμουνιστικό κόμμα κατήγγελλε κάποτε με τον πρόσφορο όρο αστικός κοσμοπολιτισμός για να τον διαχωρίσει από τον αληθινό προλεταριακό διεθνισμό και τα πατριωτικά και κοινοτικά θεμέλια του. (σελ 56)

……
Ο πλήρως ανεπτυγμένος φιλελευθερισμός είναι ασύμβατος προς κάθε έννοια συνόρου ή εθνικής ταυτότητας και, κατά συνέπεια προς το σύνολο των αξιών που συνιστούν την λογική συνέπεια του όπως την αίσθηση των ορίων και των οφειλών, την προσήλωση στην έννοια της ηθικής και της ατομικής αξίας. (σελ. 75)

Έχει μεγάλη αξία να παρατηρήσουμε ότι ενώ η παγκοσμιοποίηση υπερτονίζει, προφανώς ψεύτικα υποκριτικά και φαρισαϊκά την ατομική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Μισεά καταλαβαίνει ότι οι ατομικές αξίες πραγματώνονται μόνο σε μια κοινωνία που ο φιλελευθερισμός είναι ξένος και αλλότριος. Το απομονωμένο, ξεριζωμένο φτερό στον άνεμο άτομο δεν μπορεί να αναπτύξει καμία συνείδηση οποιασδήποτε αξίας, πλην εκείνης των αγορών.

Αυτή η κονιορτοποίηση του προσώπου γίνεται συνειδητά από τα διάφορα νέα ιερατεία του πλανήτη, είτε με στόχους ζοφερούς και ανίερους, είτε από καθαρή ανοησία, αφού η common decency (η κοινή λογική) στην οποία αναφέρεται ο άλλος μέντορας του Μισεά ο Τζωρτζ ‘Οργουελ έχει δώσει την θέση της στην παράνοια των αγορών.
Με πραγματικό σοκ διάβασα στην σελίδα 74 την παρακάτω επισήμανση:

Και θα επισημάνουμε με την ευκαιρία τον απίστευτο κυνισμό των ηγετών της μοντέρνας φιλελεύθερης δεξιάς όταν εμφανίζονται υποκριτικά σε κάθε εκλογική αντιπαράθεση υπερασπιστές των «παραδοσιακών αξιών» Και όμως είναι οι πρώτοι που γνωρίζουν ότι το κυριότερο εμπόδιο στην αδιάκοπη εξάπλωση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού είναι – για να επαναλάβουμε την ορολογία που εισήχθη στην δεκαετία του 70, από την τριμερή επιτροπή (Trilateral) - οι value oriented πολιτικές. Δηλαδή εκείνες οι δημοκρατίες που διατείνονται ακόμα ότι στηρίζονται στις φιλοσοφικές και ηθικές αξίες.

Με άλλα λόγια, οι κοινωνίες που συνεχίζουν να στηρίζουν τις πολιτικές τους σε παραδοσιακές αξίες έχουν κατηγοριοποιηθεί κάτω από ειδικές ταμπέλες, προκειμένου να γίνουν αξιοποιήσιμες για κείνο ή για τούτο. Νομίζω ότι τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας δεν είναι τυχαία, αλλά εντάσσονται στα σχέδια που μηχανεύονται αυτά τα αρρωστημένα μυαλά που σκοτώνουν μέρα με τη μέρα ότι αγαθό περιέχεται στον άνθρωπο από την ύπαρξή του. Αυτή η τραγικότητα είναι τόσο μεγάλη που καμία άλλη συμφορά δεν συγκρίνεται μαζί της! Το παγκοσμιοποιημένο σύστημα δεν μπορεί να αναπτύσσεται και να ευημερεί παρά μονάχα καταστρέφοντας σταδιακά το σύνολο των ηθικών αξιών.

Και τι μπορεί να είναι ένας κόσμος χωρίς ηθικές αξίες; Μια κόλαση, που σήμερα στον πλούσιο δυτικό κόσμο κρύβεται με επιμέλεια, τόσο από αυτούς που ωφελούνται από τον συγκεντρωμένο στα χέρια τους πλούτο όσο και από μια ολόκληρη στρατιά σφουγγοκωλάριων που τρώει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι τους. Η διανόηση έχει γίνει ένα απαραίτητο κομμάτι αυτού του γελοίου στρατού και είναι η πιο πιστή και η πιο φωνακλάδικη μερίδα του.

Είναι όμως αυτή η εξέλιξη του πολιτισμού ένα στραβοπάτημα, που μπορεί κανείς να το διορθώσει ή μήπως είναι εμμανές στοιχείο του και μόνο μια αναβαθμισμένη αρχαϊκή κοινωνία μπορεί να είναι αγαθή;
Ο Φρίντριχ Ένγκελς δημοσιεύει το 1884 την καταγωγή της οικογένειας της ιδιοκτησίας και του κράτους. Το βιβλίο κλείνει με το παρακάτω τσιτάτο του ανθρωπολόγου Morgan, το οποίο είναι συγκλονιστικά προφητικό:
«Από την εμφάνιση του πολιτισμού αυξήθηκε σε τέτοιο τεράστιο βαθμό ο πλούτος, οι μορφές του έγιναν τόσο ποικιλόμορφες, η χρησιμοποίηση του τόσο πλατιά και η διαχείριση του τόσο επιτήδεια προς το συμφέρον των ιδιοκτητών, που ο πλούτος αυτός έγινε απέναντι στο λαό μια ακαταμάχητη δύναμη. Το ανθρώπινο πνεύμα μένει αμήχανο και μαγεμένο μπρος στην ίδια του τη δημιουργία. Θα έρθει ωστόσο η εποχή που το ανθρώπινο λογικό θα δυναμώσει και θα κυριαρχήσει πάνω στον πλούτο, που θα καθορίζει τόσο τη σχέση του κράτους προς την ιδιοκτησία που προστατεύει, όσο και τα όρια των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών. Τα συμφέροντα της κοινωνίας προηγούνται απόλυτα των ατομικών συμφερόντων, και τα δυο πρέπει να έρθουν σε μια δίκαιη και αρμονική σχέση. Το απλό κυνήγι του πλούτου δεν είναι ο τελικός προορισμός της ανθρωπότητας, αν η πρόοδος παραμείνει ο νόμος του μέλλοντος, όπως ήταν και στο παρελθόν. Η εποχή που διέτρεξε η ανθρωπότητα από την αυγή του πολιτισμού είναι μονάχα ένα μικρό κλάσμα της ζωής που πέρασε, μονάχα ένα μικρό κλάσμα της ζωής που βρίσκεται ακόμα μπροστά της.
Η διάλυση της κοινωνίας ορθώνεται απειλητική μπροστά μας σαν το τέλος μιας ιστορικής σταδιοδρομίας που μοναδικός της σκοπός είναι ο πλούτος. Γιατί μια τέτοια σταδιοδρομία περιέχει τα στοιχεία της αυτοκαταστροφής της. Η δημοκρατία στη διοίκηση, η αδερφοσύνη στην κοινωνία, η ισότητα των δικαιωμάτων, η γενική εκπαίδευση, θα εγκαινιάσουν την κατοπινή ανώτερη βαθμίδα της κοινωνίας, για την οποία εργάζονται αδιάκοπα η πείρα, η λογική και η επιστήμη. Θα είναι μία αναγέννηση αλλά σε ανώτερη μορφή της ελευθερίας, της ισότητας και της αδερφοσύνης των παλιών γενών.» (Morgan Ancient society,, σελ. 552).

Όχι και πολύ μακρυά από το πνεύμα του Μοργκαν , κλείνει και ο Μισεά το μυστήριο της Αριστεράς  ως εξής: Όταν οι ιδέες βελτιώνονται το νόημα των λέξεων συνεργεί σ αυτό Και αν αυτό συμβεί, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι λαϊκές τάξεις θα επινοήσουν από μόνες τους τα πιο κατάλληλα για τους αγώνες τους ενωτικά σύμβολα.

Donnerstag, 4. Dezember 2014

Διεθνής Έκθεση Γελοιογραφίας στον Υμηττό: Μεταλλαγμένα – Μόλυνση περιβάλλοντος – Ασφάλεια Τροφίμων

Σκιτσα του Σωτήρη Τασιόπουλου στην  Διεθνή Έκθεση Γελοιογραφίας στον Υμηττό με θέμα Μεταλλαγμένα – Μόλυνση περιβάλλοντος – Ασφάλεια Τροφίμων 

Πρώτο βραβείο



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...