Freitag, 22. Juli 2016

Τα σταφύλια της Οργής



Τα μάτια μου είδαν τη δόξα του Κυρίου

Πατάει στο λήνο στοιβαγμένα τα σταφύλια της οργής.

Ξαπόλυσε τον μοιραίο κεραυνό του τρομερού σπαθιού Του

Η Αλήθεια Του τραβάει μπροστά.


Αυτόν τον Θούριο της Δημοκρατίας (της Julia Ward Howe) τον έχω τσιτάρει πολλές φορές. Η σκοτεινή γοητεία του με μαγεύει. Σήμερα διαβάζοντας τον Clive Ponting κατάλαβα και το νόημά του.

Μέχρι σήμερα, θεωρούσα ότι ο Κύριος θα ξαπολύσει τον μοιραίο κεραυνό του τρομερού σπαθιού Του ενάντια σε κείνους που οι πράξεις τους έχουν στόχο την καταστροφή ανθρώπινων πλασμάτων με σκοπό το κέρδος.

Φαίνεται, ότι ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, δεν χαράμιζε τον ερχομό του Κυρίου για να τιμωρήσει τους εκμεταλλευτές ανθρώπων, αλλά να τιμωρήσει τους μωρούς, που νομίζουν ότι μπορούν ατιμώρητα να λεηλατούν τη γή και τα άλλα δημιουργήματά Του!


« Τα σταφύλια της οργής» αυτό το αριστούργημα του Στάϊνμπεκ, γράφτηκε το 1930, όταν η Νέμεση πέρασε απαλά πάνω από τις Μεγάλες Πεδιάδες .

Και λέω απαλά, γιατί η Νέμεση δεν έχει ακόμα μιλήσει σοβαρά μαζί μας.

Η δρόμος για τον εποικισμό της τελευταίας μεγάλης περιοχής της Οκλοχάμα, άνοιξε το 1889. Στα επόμενα 40 χρόνια περίπου 100.000.000. στρέμματα παρθένας γης οργώθηκαν και καλλιεργήθηκαν με ανθεκτικό στη ξηρασία σιτάρι.

Μετά το 1919 οργώθηκαν άλλα 12,5 εκατομμύρια στρέμματα.

Το 1930, μετά από παρατεταμένη ξηρασία, που εν γένει πλήττει συχνά τις Μεγάλες πεδιάδες, το χαλαρό χώμα, χάνοντας την προστασία που του εξασφάλιζε το χορτάρι παρασύρθηκε από τους ανέμους σε μακρινές αποστάσεις.

Τον Μάϊο του 1934 η αμμοθύελλα παρέσυρε 350.000.000 τόνους χώμα και τις σκόρπισε σε μια ακτίνα 400 χιλιομέτρων! Τον Μάρτιο του 1935 καταστράφηκαν πάνω από 10.000.000 στρέμματα σιταριού.

Οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες ήταν τρομακτικές.

Γι αυτές τις συνέπειες μιλάει ο Στάϊνμπεκ.


Όποιος δεν έχει διαβάσει τα σταφύλια της οργής, να το αγοράσει και να το διαβάσει και όποιος το έχει διαβάσει μικρός ας το ξαναδιαβάσει!

Montag, 27. Juni 2016

Clive Ponting: Η πράσινη ιστορία του κόσμου

Είπα να πάρω κανένα οικολογικό βιβλίο να διαβάσω, γιατί μου έχει λείψει αυτό το είδος της ανάγνωσης. Αγόρασα, την «πράσινη ιστορία του κόσμου» του Clive Ponting.
Στην εισαγωγή μας εξηγεί ότι το βιβλίο το είχε γράψει το 1991 και έκανε κάποιες διορθώσεις το 2007. Η μία των διορθώσεων ήταν να γράψει το μ.Χ. και το π.Χ. σε π.Κ.Ε. και μ.Κ.Ε. όπου Κ.Ε. είναι η κοινή εποχή! Καλά κρασιά σκέφτηκα, Οι εποχές έγιναν και αυτές πουτάνες!
Τέσπα, έκανα υπομονή και συνέχισα το διάβασμα.
Εντός ολίγου διαβάζω: «Η μετατόπιση των Ηπείρων επηρέασε βαθύτατα την ιστορία της ανθρωπότητας» Ωχ, το μάτι μου! Ποια ανθρωπότητα; ρε κύριος! Πριν από 100.000.000 χρόνια όχι ανθρωπότητα δεν υπήρχε, αλλά ούτε πίθηκος.
Συνεχίζω:
- Ο εγκέφαλος του χόμο ερέκτους ζύγιζε 1.100 κυβικά εκατοστά.
- Η ευρύτερη αποδεκτή άποψη είναι ότι η τροφοσυλλογή και το κυνήγι δημιουργούν έναν τρόπο ζωής «άσχημο, κτηνώδη και σύντομο»
- Δεν υπάρχουν στοιχεία για το πότε ….υιοθετήθηκε η ομιλία
- (περιγραφή της κοινωνίας της Σουμερίας περί το 2.500 π.Χ.) Οι εργάτες που καλλιεργούσαν γη την οποία δεν κατείχαν, γίνονταν δούλοι, εργάζονταν βάσει συμφωνιών, στις οποίες αναφέρονταν η διάρκεια της εργασίας , ο μισθός τους και αν πληρώνονταν σε ασήμι ή χαλκό. Ήταν, ωστόσο, πολύ περισσότεροι από όσους δούλευαν στο παλάτι στο ναό και στις εκτάσεις που κατείχε η ελίτ. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξαρτημένοι ακτήμονες εργάτες, δεμένοι με τις εκτάσεις που καλλιεργούσαν. Στην πραγματικότητα ήταν δουλοπάροικοι ή σχεδόν δούλοι. (δούλος που δουλεύει με συμβόλαιο, πρώτη φορά το βλέπω)
Αυτά, μέχρις εδώ, είναι απλά διαμάντια, διατύπωσης και ασχετοσύνης. Δεν ξέρω τι θα βρω παρακάτω και αν θα πάω παρακάτω.


Μέχρι εδώ, είναι απλές ασχετοσύνες, δείτε τώρα και μερικά από τα ιδεολογικά διαμάντια:


«Πρίν από λίγες εκατονταετίες, (πόσες, δεν παίζει ρόλο για τον C.P.) το πλεόνασμα τροφής ήταν λίγο και αβέβαιο. Μόνο πρόσφατα με την τεράστια αύξηση της γεωργικής παραγωγικότητας, μπόρεσαν οι βιομηχανικές και μεταβιομηχανικές κοινωνίες να συντηρηθούν, παρ όλο που συχνά λιγότερο από το 5% του πληθυσμού ασχολείται με την γεωργία»
Καταλαβαίνει κανείς πόσο αβέβαια είναι αυτά που λέει.
Η παραγωγικότητα στην Γεωργία βελτιώνονταν αργά – αργά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Η παραγωγικότητα έκανε ένα ασύμμετρο άλμα από 1 προς 10 που ήταν μέχρι τότε σε 1 προς 2000. Το άλμα αυτό, αντί να κάνει την ανθρωπότητα πιο πλούσια την έκανε πιο φτωχή. Η μάλλον για να είμαστε ακριβείς ουδέποτε η ανθρωπότητα είχε τόσο πολύ πεινάσει στο παρελθόν, το οποίο ο Clive Ponting στο περί ου ο λόγος βιβλίο « Η πράσινη ιστορία του κόσμου» περιγράφει ως άσχημο και κτηνώδες.
Στο βιβλίο «το τέλος της εργασίας και το μέλλον της» γράφει ο Jeremy Rifkin: Οι τεχνολογικές μεταβολές στην παραγωγή ειδών διατροφής οδηγούν σε ένα κόσμο χωρίς αγρότες, με ανείπωτες συνέπειες για 2.4 δις ανθρώπων που η επιβίωση τους εξαρτάται από τη γη.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η εισαγωγή των μηχανών που έδωσε τη χαριστική βολή στους γεωργούς του πλανήτη, αλλά ο συνδυασμός μηχανών και ανόργανων λιπασμάτων, καθώς επίσης των εντομοκτόνων, μυκητοκτόνων και ζιζανιοκτόνων. Η εξοικονόμηση εργασίας και η αύξηση της παραγωγικότητας που επέφεραν οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι τεράστια. Τα μηχανήματα μειώνουν το χρόνο σποράς, συγκομιδής και αποθήκευσης των σπόρων. Τα ανόργανα λιπάσματα κερδίζουν το χρόνο από τη μη συλλογή κοπριάς. Τα ζιζανιοκτόνα σκοτώνουν τα ζιζάνια των αγρών που παλιότερα τα ξερίζωναν οι αγρότες με τα χέρια. Τέλος τα εντομοκτόνα και μυκητοκτόνα οδηγούν σε αύξηση των χρήσιμων καρπών, ενώ τα λιπάσματα στην αισθητή βελτίωση τους. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ αγροτών που διαθέτουν  τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και αυτών που έχουν τα παλιά μεγαλώνει δυσανάλογα.

Sonntag, 12. Juni 2016

Ο Αλέξανδρος Παπαδημητρόπουλος και το συγγραφικό του Έργο , μέχρι τούδε

Προχτές μου έφερε ο ταχυδρόμος ένα μικρό δεματάκι . Διαβάζω τον αποστολέα και προς ευχάριστη έκπληξή μου διαπιστώνω ότι ήταν από έναν παλιό μου φίλο, τον Αλέξανδρο Παπαδημητρόπουλο, μηχανικό στο επάγγελμα. Ανοίγω το δέμα και βρίσκω  ένα βιβλίο γραμμένο από τον ίδιον. Ωραία λέω στην εαυτή μου, έτσι που μας πλάκωσε η κρίση, θα γίνουμε όλοι συγγραφείς. Για να μην πολυλογώ, διάβασα το βιβλίο και έμεινα άφωνη. Πού βρήκε τέτοιο ταλέντο ένας μηχανικός και μάλιστα ένας επιτυχημένος …..μπετατζής!
Το βιβλίο με τον τίτλο «ένα καταραμένο μενταγιόν» είναι κατά το ήμισυ ιστορικό μυθιστόρημα. Και λέω κατά το ήμισυ γιατί η αληθινή ιστορία σταματάει κάπου και μετά συμπληρώνεται με την φαντασία του συγγραφέα. Το θέμα του είναι η εκτέλεση της οικογένειας του τελευταίου Τσάρου από το καθεστώς των Μπολσεβίκων. Πολύ επίκαιρο θέμα, καθώς ο Φίλης και οι φίλοι του φίλοι πήραν ψηλά τον αμανέ της εξουσίας και ως νέοι μπολσεβίκοι καταργούν τους βασιλιάδες και τους πρίγκηπες.
Ο φίλος μου λοιπόν, φαντάζεται την τελευταία κόρη του Νικόλα, την Αναστάσια, να διαφεύγει της εκτέλεσης και να το σκάει  με τον αγαπημένο της , να διασχίζει την Ρωσία, να φτάνει στην Σμύρνη, μετά στην Μυτιλήνη και τέλος στην Θεσσαλονίκη. Μια ζωή γεμάτη αγάπη και κούραση, παρά την απώλεια του πριγκηπικού της τίτλου και κυρίως της πρώην πριγκηπικής ζωής της.
Γι αυτήν την μικρή πριγκηπέσα έχουν γραφτεί πολλές ιστορίες και έχουν γυριστεί και χολυγουντιανές ταινίες. Νομίζω, ότι αν κανείς γύριζε ταινία την ιστορία του Α.Π. θα ήταν δέκα φορές πιο πετυχημένη.
Πηγαίνω στο σάϊτ του και τον ευχαριστώ για τις ευχάριστές ώρες που μου χάρισε η ανάγνωση του δεύτερου  βιβλίου του. Το πρώτο, το είχα διαβάσει κάτι χρόνια πριν και το πέρασα στα γρήγορα, ως ένα ταξιδιωτικό ανάγνωσμα και  δεν φαντάστηκα τότε ότι θα είχε συνέχεια η συγγραφική δράση του Α.Π.
Α, όχι μου λέει, αυτό που σου έστειλα δεν είναι τα δεύτερο αλλά το έκτο! Την επόμενη, να σου και φτάνουν και  άλλα τέσσερα  βιβλία τα οποία τα διάβασα όλα απνευστί!
Ήταν όλα βιβλία με φαντασία, με δράση, γραφή χωρίς κοιλιές, αυτές που συνήθως παρουσιάζουν οι  σημερινοί Έλληνες, αλλά και ξένοι, συγγραφείς, οι οποίοι , χωρίς έμπνευση προσπαθούν να  ξεπεράσουν μανιωδώς τις 400 σελίδες, λες και το καλό βιβλίο είναι το μεγάλο βιβλίο.
Μετά το «καταραμένο μενταγιόν» μετακόμισα σε μια ιστορία για τον ελληνικό στρατό την εποχή της δικτατορίας.  «Μια θητεία σε θέση λίμπερο»  Βιβλίο με  τέλος μετά το τέλος. Μια εξαιρετική εφεύρεση του Α.Π. που σε ανθρώπους σαν και μένα που δεν μου λένε πολλά τα καψώνια και η ζωή των καραβανάδων τελικά με αποζημίωσε με το απρόσμενο τέλος μετά το τέλος.
Ύστερα ήρθαν οι  «Διαβολογυναίκες»  Η περιπέτεια μιας  ταλαντούχας ελληνίδας πιανίστα και ενός μεθοδικού έλληνα γιατρού. Η ηρωίδα στις «διαβολογυναίκες»  είναι  κόρη μεσοαστικής οικογένειας, της οποίας το σπίτι καταλαμβάνεται από τον ιταλό κατακτητή. Ο Ιταλός   τυχαίνει να είναι φιλόμουσος και φέρνει ένα πιάνο μαζί του. Η μικρή,  παιδί θαύμα, μαθαίνει να παίζει πιάνο και ξεπερνά κάθε προσδοκία.  Μια ιστορία γεμάτη νότες αλλά  παράλληλα μια αστυνομική ιστορία που ομοίως εκπλήσσει!
Χωρίς να περιμένω να ξεχαστεί η ανάγνωση των διαβολογυναικών , πέρασα   στους «Ασύμβατους Αξονες»  Είναι η ιστορία των τριών παιδιών ενός κρητικού. Το καθένα ξεχωριστό, όπως συμβαίνει σε όλες τις εργατικές οικογένειες , στις οποίες κάθε παιδί  διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα, αλλά χαράσσει και τον δρόμο της ζωής του. Θα έλεγα, ότι αυτό είναι το καλύτερο  από τα έξι.
Ο άνθρωπος είναι ο αρχιτέκτονας της μοίρα του, λένε κάποιοι . Αυτόν τον μύθο, ή ας πούμε αυτήν την ρήση ο Α.Π.  βάζει σε αμφισβήτηση πλάθοντας μια ιστορία δραματική, όπου παρότι ξεχωριστοί χαρακτήρες οι ήρωες του, εντούτοις συγκλίνουν ασύμμετρα στο  τελικό δράμα ενός πεπρωμένου που κάποιος κακός διάβολος ή κάποιος καλός άγγελος, ότι  πιστεύει κανείς,  έχει προγράψει γι αυτούς.
Δηλαδή δύο αντίθετες αλλά κυρίαρχες φιλοσοφικές απόψεις. Είναι η ζωή μας προγραμμένη ή όχι;
Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, «Η φωλιά της Κίσσας» είναι το κάτι άλλο! Ο ήρωας του έργου, Χάρης Ψαμμίτης , είναι γιατρός, αλλά παράλληλα  μανιώδης συλλέκτης έργων τέχνης, που τίποτε δεν τον σταματά προκειμένου να προσθέσει στην ιδιωτική του συλλογή το ένα αριστούργημα μετά το άλλο.
Τα βιβλία του Αλέξανδρου δεν θα τα βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο. Γράφει για πάρτη του, για να περνάει ευχάριστα και για να δίνει  διέξοδο στην φαντασία του.
Ο ίδιος έχει επιμεληθεί και την έκδοση , οποία είναι άψογη από κάθε άποψη.
Εγώ, προμηθεύτηκα  30 κομμάτια και τα έβαλα φάτσα κάρτα  στο γραφείο μου. Όποιος βιβλιόφιλος  περάσει του δωρίζω και από ένα.
Άσε, που δεν υπάρχει καλύτερο δώρο!
Αν καταφέρετε να τα προμηθευτείτε, σας εύχομαι καλή ανάγνωση και στον φίλο Αλέξανδρο στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Το σάιτ του συγγραφέα εδώ:
https://plus.google.com/116534978690558979018/posts
και εδώ


Samstag, 7. Mai 2016

Οι άνθρωποι της Αβύσσου Jack London

Ο Τζακ Λόντον ήταν ο αγαπημένος συγγραφέας του Λένιν και ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας στην πρώην ΕΣΣΔ.
Και δικός μου αγαπημένος.
Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό, η εικόνα των δύο όντων που σέρνονται ετοιμοθάνατα και τα δυο στον απέραντο και παγωμένο Καναδά, ενός ανθρώπου και ενός λύκου να τον  ακολουθεί. Ο λύκος μου μοιάζει με την ΕΕ και ο άνθρωπος με τον ¨Ελληνα.

‘Ένας άνθρωπος περιπλανιέται στην μεγάλη απεραντοσύνη του καναδικού βορρά, πεινασμένος εξαντλημένος. Έχει χάσει τον δρόμο του, ο σύντροφός του πέθανε. Προσπαθεί να φτάσει στην ακτή.
Ένας λύκος τον ακολουθεί. Ένας λύκος, όμως άρρωστος, σχεδόν το ίδιο άσχημα μ’ αυτόν, που δεν τολμά να του επιτεθεί όσο φαίνεται να διατηρεί ακόμα κάποιες δυνάμεις.
Τελικά ο άνθρωπος ανίκανος να προχωρήσει περισσότερο πέφτει κάτω. Ο λύκος, που πιστεύει πως ήρθε η στιγμή, πλησιάζει και προσπαθεί να μπήξει τα δόντια του στη σάρκα του ανθρώπου. Αλλά είναι και ο ίδιος τόσο αδυνατισμένος από την αρρώστια που δεν κατορθώνει να κλείσει τα σαγόνια του πάνω στη λεία του. Ο άνθρωπος κάνει τότε μια ύστατη προσπάθεια: δαγκώνει τον λύκο και η δύ
ναμη της απελπισίας είναι τόσο μεγάλη που τα δόντια του ανοίγουν μια πληγή στο ζώο, από όπου πίνει το αίμα του. Αυτή η τροφή του δίνει τη δύναμη να συνεχίσει τον δρόμο του".
Ο Τζάκ,  πήγε στις αρχές του 20ου αιώνα στο Λονδίνο και έζησα στο πιο φτωχό διαμέρισμά του  Ηστ – Εντ. Πέταξε τα κυριλέ του ρούχα, φόρεσε παλιόρουχα και παρακολούθησε από κοντά την Αυγή ή μάλλον το Μεσουράνημα του καπιταλισμού. 
Τις εμπειρίες του κατέγραψε στους «ανθρώπους της αβύσσου». Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη (σε γραφτό κείμενο) με την ακραία φτώχεια το βιβλίο με στοίχειωσε.

Στην πρωτεύουσα της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου, της Αυτοκρατορίας που μεγαλύτερη δεν είχε δει η ανθρωπότητα μέχρι τότε, 470.000 άτομα ζούν σαν ποντίκια, χωρίς ποτέ να χορταίνουν ψωμί, χωρίς να έχουν ένα κρεβάτι να κοιμηθούν, χωρίς να έχουν ζεστά ρούχα να ζεστάνουν τα κόκαλά τους, χωρίς να είναι σε θέση να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, χωρίς να μπορούν να πάνε νοσοκομείο. Ζούν μια ζωή χωρίς την ελάχιστη ευχαρίστηση. Τα σπίτια τους, όσοι έχουν την πολυτέλεια να ζουν σε σπίτι και όχι στον δρόμο είναι τρώγλες 2,5 επί 2,5 και ζουν 5-8 άτομα ο ένας επάνω στον άλλο.
Πόσο μπορεί να τρομάζει η κόλαση αυτούς τους ανθρώπους;
Σίγουρα καθόλου. Εξ άλλου πολλές εκατοντάδες ετησίως προτιμούσαν να πέφτουν στο ποτάμι που διασχίζει αυτή την αυτοκρατορική πόλη, παρά να πάνε να ζήσουν στις τρώγλες τους.
Διαβάζοντας τους «ανθρώπους της αβύσσου» θυμήθηκα μια παλιά μου ανάρτηση περί μισθών και αμοιβών κατά τον 21ον αιώνα!
Και μην μου πει κανείς, να σκεφτώ τους καημένους τους μετανάστες, γιατί ακριβώς οι μετανάστες είναι το εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, που μ αυτό θα σπρώξει η σημερινή Αυτοκρατορία του χρήματος όλον τον πλανήτη στις συνθήκες όπου
«δεν έχω να φάω,
δεν έχω κρεβάτι να κοιμηθώ,
σπίτι να ησυχάσω,
αγάπη να δεχτώ και αγάπη να δώσω,
αλλά πάνω απ όλα
δεν έχω δύναμη να αντισταθώ».
Γι αυτό, ας ξυπνήσουμε, όσο ακόμα έχουμε ψωμί στο στομάχι μας και αίμα στο μυαλό μας.

http://ange-ta.blogspot.gr/2007/07/blog-post_17.html

Freitag, 29. April 2016

Αδράνεια



Μεγάλη Παρασκευή Σήμερα. Οι Άθεοι θα την γιορτάζουν με τσιμπούσι κρέατος. Λες και εκεί είναι το ζήτημα. Αν θα περιδρομιάσεις κρέας ή δεν θα περιδρομιάσεις κρέας.
Κάποτε οι Άθεοι ή οι αθεϊστές ή οι αγνωστικιστές ήταν άνθρωποι με πολιτική σκέψη. Είχε και κάποιο νόημα, καθόσον η θρησκεία αποτελούσε το όπλο των αρχουσών τάξεων, που με αυτό έσπρωχναν τις καταπιεσμένες μάζες προκειμένου μια φούχτα να αρπάξει τον πλούτο αλλά και την ευτυχία του κόσμου.


Σήμερα αυτό  το μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας, που όσο περνάει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο μικρό, ενώ το άλλο, όλο και πιο μεγάλο και όλο και πιο φτωχό και άθλιο, σήμερα λοιπόν αυτό το είδος των ανθρώπων έχει τόσο επιβληθεί από Ανατολή σε Δύση και από Βορά προς Νότο που δεν χρειάζεται καμιά ιδεολογία για να εκτελέσει τα δολοφονικά της σχέδια.
Κάποτε κάθε κυρίαρχη τάξη που αισθανόταν το γόητρό της να κινδυνεύει και τα προνόμια της να απειλούνται είχε ανάγκη να ταυτίσει την μοίρα της με την μοίρα του Έθνους και του δημοσίου συμφέροντος.
Σήμερα δεν χρειάζεται ούτε το έθνος, αλλά ούτε καν το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Έτσι λοιπόν, η σημερινή ανθρωπότητα οφείλει να βαδίζει χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς παρηγοριά προς ένα ζοφερό αύριο που η μόνη ουσία της καρδιάς της είναι το χρήμα.
Οι τότε προοδευτικοί άνθρωποι, οι αθεϊστές, οι διεθνιστές, οι ουμανιστές έμειναν κολλημένοι σ αυτές τις αξίες από αδράνεια και από άγνοια της ζοφερής πραγματικότητας.
Γι αυτό και γω, επειδή η αδράνεια δεν χαρακτηρίζει την σκέψη μου θα ευχηθώ σε όλους τους αληθινούς επαναστάτες:
Καλή Μεγάλη Παρασκευή, σύντροφοι!

Dienstag, 26. April 2016

Τσερνομπίλ: 30χρόνια μετά


Στις 26 Απριλίου του 1986, ακριβώς πριν 30 χρόνια, στην τότε Σοβιετική Ένωση, στην πόλη (Prypjat) Πριπγιάτ ο πυρηνικός σταθμός Τσερνομπίλ, εξερράγη από κάποια αιτία, που να την ερευνήσουμε δεν έχει καμία αξία.
Αρχηγός της Σ.Ε. ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος ενημερώθηκε με 10 ώρες καθυστέρηση, αλλά έδρασε ακαριαία.
Συγκάλεσε αμέσως τους πιο επιφανείς πυρηνικούς επιστήμονες και συνέστησε ένα μοναδικό επιτελείο κρίσεων κάτω από την δική του άμεση εποπτεία
Στην συνέχεια επιστρατεύτηκαν πάνω από 1000 λεωφορεία με την βοήθεια των οποίων μεταφέρθηκαν 340.000 άτομα εκτός της επικίνδυνης ζώνης. Η πόλις Πριπγιατ εκκενώθηκε σε 48 ώρες μετά από το ατύχημα και έγινε μία πόλη φάντασμα που υπάρχει μέχρι σήμερα για να μας θυμίζει την ρηχότητα και την ματαιοδοξία του ανθρώπου. Τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας, εκτός από τους πρώτους πυροσβέστες, ήταν τα δένδρα γύρω από τον σταθμό που κιτρίνισαν και πέθαναν.
Η επιχείρηση ξεκίνησε, μάλλον στα τυφλά, αφού μέχρι τότε δεν υπήρχε κανένα άλλο παράδειγμα καταστροφής τέτοιας έκτασης και ποιότητας. Οι πρώτοι πυροσβέστες, που προσπάθησαν την νύχτα αμέσως μετά το ατύχημα να σβήσουν τις φλόγες του Τσερνομπίλ, έπεσαν νεκροί μέσα σε δύο ημέρες.
Η πρώτη πράξη ήταν να βομβαρδίζουν την περιοχή με άμμο στην αρχή και μετά με μολύβι, ώστε να πέσει η θερμοκρασία του αντιδραστήρα. Συνολικά επιστρατεύτηκαν 600.000 πιλότοι και βομβάρδισαν τον αντιδραστήρα με 800 t δολομίτη, 40 t οξείδιο του Βορείου και 2400 t μολύβι, του οποίου οι υδρατμοί κατακάθονταν όχι μόνο στο έδαφος και στο χώμα, αλλά και στους πνεύμονες των εργαζομένων.
Στις 13 Μαΐου ξεκίνησαν οι εργασίες διάνοιξης ενός τούνελ κάτω από τον αντιδραστήρα για να εγκαταστήσουν ένα σύστημα ψύξεως του λιωμένου πυρήνα, ώστε ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗΝ φτάσει η διαρροή στα υπόγεια ύδατα, κάτι που θα σήμαινε την μόλυνση των υδάτων μέχρι και τη μαύρη θάλασσα, αλλά για να αποφευχθεί νέα έκρηξη που θα ισοδυναμούσε με πυρηνική βόμβα εντάσεως 3 – 5 Μεγατόνων. ( Η βόμβα της Χιροσίμα ήταν 13 – 20 χιλιότονων) . Σ αυτή την περίπτωση η μισή Ευρώπη και η Ουκρανία θα ερήμωναν!!!
Για να κατασκευαστεί το τούνελ μεταφέρθηκαν με αεροπλάνα, ελικόπτερα και λεωφορεία του στρατού 10.000 ανθρακωρύχοι από όλη την αχανή Σ.Ε. Οι ανθρακωρύχοι εκτέθηκαν σε ακτινοβολία 9000 φορές πάνω από το όριο. Κάθε τέταρτος ανθρακωρύχος πέθανε πριν να γιορτάσει τα 40στά του γενέθλια
Το τούνελ τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ έναν μήνα και 4 μέρες. Δεν εγκατέστησαν τελικά σύστημα ψύξεως, αλλά υποστήριξαν το έδαφος κάτω από τον αντιδραστήρα με μπετόν, ώστε να εμποδίσει την περεταίρω διείσδυση στο χώμα κάτω από το μπετόν, που ήδη είχε αρχίσει να λειώνει.
Στις 14 Μαΐου, ο Γκορμπατσόφ θα απευθύνει μήνυμα στον λαό του. «Θα κάνουμε ότι μας ζητήσουν οι ειδικοί. Για τα κόστη θα μιλήσουμε αργότερα» είπε εν περιλήψει.
Την ίδια εποχή ο γνωστός Χανς Μπλίξ, θα μιλήσει ενώπιον 500 δημοσιογράφων από όλον τον κόσμο.
Τι θα πει; Καμία λέξη που θα στενοχωρήσει το λόμπι των πυρηνικών. Τίποτε που να ταράξει τα νερά! Στο κάτω – κάτω ότι συνέβη είναι στο καταραμένο κομουνιστικό μπλόκ. Αυτός ο Φαρισαίος απλώς θα πει, ότι ήταν πολύ σπουδαίο για τον ρώσικο λαό να μάθει την αλήθεια από μια κυβέρνηση που μέχρι τότε την έκρυβε! Βέβαια ξεκίνησε τον λόγο του εκφράζοντας στο όνομα της Διεθνούς Οργάνωσης για την Ατομική Ενέργεια την λύπη του για το ατύχημα. Φαρισαίοι υποκριτές! Ούτε μια λέξη για το πόσο επικίνδυνη είναι η ατομική Ενέργεια.
Εν τω μεταξύ η μάχη στο Τσερνομπίλ, η μάχη εκκαθάρισης του Τσερνομπίλ, όπως ονομάστηκε, συνεχίζονταν αμείωτη. Στο χώρο του ατυχήματος έφταναν καθημερινά από όλες τις σοβιετικές επαρχίες, γιατροί, νοσοκόμοι, φυσικοί, απλοί στρατιώτες, στρατηγοί και υποστράτηγοι. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά, τη λέξη σε διατάζω, θα αφηγηθεί ένας απλός στρατιώτης. Κάναμε όλοι ότι μπορούσαμε.
Σχηματίστηκαν ειδικές ομάδες, οι οποίες εξοπλίστηκαν με όπλα και σκότωσαν όλες τις γάτες, τους σκύλους και κάθε λογής ζώο της περιοχής.
Οι εκκαθαριστές, όπως ονομάστηκαν όλοι οι εργαζόμενοι στο ατύχημα, αφού έπρεπε να καθαρίζουν την μολυσμένη περιοχή, πλένονταν 5 φορές την μέρα. Ο ένας έπλενε τον άλλο με ειδικά γάντια σκληρής τρίχας μιας χρήσης. (θυμηθείτε, εδώ σε αντιπαράθεση, την Φουκουσίμα όπου δεν υπάρχει νερό να πλυθεί ο κόσμος).
7 μέρες την εβδομάδα δούλευαν χωρίς καμία διακοπή. Έγινε εκσκαφή 300.000 κυβικών μέτρων χώματος, συγκεντρώθηκε σε κάποια μεριά της περιοχής και σκεπάστηκε με μπετόν.
8 εβδομάδες μετά την έκρηξη, ο Λεχ Μποχάρωφ (Lev Bocharov) προτείνει την κατασκευή μιας σαρκοφάγου που θα καλύψει  τον αντιδραστήρα, ώστε να απομονωθεί τελείως. Η κατασκευή αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Εν τω μεταξύ στην περιοχή γύρω από τον αντιδραστήρα η παραμονή πάνω από μερικά λεπτά, σε κάποια σημεία ακόμα και δευτερόλεπτα, ήταν επικίνδυνη. Επομένως έπρεπε να κατασκευαστεί αλλού και να μεταφερθεί κομμάτι – κομμάτι στον αντιδραστήρα. Ωστόσο ακόμα και η μεταφορά των μερών της σαρκοφάγου ήταν προβληματική. Η εργασία έπρεπε να γίνει με την βοήθεια ρομπότ. Ακόμα όμως και εδώ υπάρχει πρόβλημα. Κάποιοι έπρεπε να πάνε εκεί τα ρομπότ.
Το ένα πρόβλημα αποκαλύπτει άλλο, σαν ένας φαύλος κύκλος. Διαπίστωσαν ότι η έκρηξη είχε διασκορπίσει κομμάτια γραφίτη με ισχυρή ραδιενέργεια. Τα κομμάτια αυτά έπρεπε πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε εργασία να απομακρυνθούν από την περιοχή και να θαφτούν και αυτά. Η απομάκρυνση τους έγινε με ειδικά ρομπότ, που όμως και αυτά μετά από λίγο έβγαιναν εκτός λειτουργίας, λόγω της υψηλής ραδιενέργειας! Οι εργασίες προχωρούσαν αργά παρότι η κινητοποίηση ήταν θρυλική. Έντυσαν τα οχήματά τους με λαμαρίνες από μόλυβδο που απορροφά την ραδιενέργεια.
Η μεταφορά των ρομπότ πάνω στην ταράτσα του αντιδραστήρα ήταν αδύνατη, οπότε επιστρατεύτηκε ένα σώμα νεαρών Ρώσων στρατιωτών, που τους έδωσαν το μακάβριο όνομα βιορομπότ. Γι αυτούς τους δυστυχείς ετοιμάστηκαν εν μια νυχτί μολυβένια φορέματα για να σκιαχτεί μ αυτόν τον τρόπο ο χάρος. Δυόμιση βδομάδες κράτησε η βόλτα στην κόλαση. Αλλά μην φανταστείτε ότι αυτοί οι νεαροί στρατιώτες δούλευα οκτάωρο! Μόλις και μετά βίας 2- 3 λεπτά δούλευαν. Αυτός ο χρόνος έφτανε για δυο - τρία φτυαρίσματα. Μετά έφταναν οι επόμενοι. «Υπολογίσαμε τον χρόνο έκθεσης σε ραδιενέργεια με την μεγαλύτερη ακρίβεια, προσπαθώντας να σώσουμε όσο γίνονταν περισσότερες ζωές, θα πει μετά από πολλά χρόνια ένας από τους στρατηγούς που πήραν μέρος στην επιχείρηση.
Το καθάρισμα της οροφής απαίτησε 3500 εργαζόμενους!
Η σαρκοφάγος είχε 170 μέτρα μήκος και 66 μέτρα ύψος και κατασκευάστηκε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Απαιτήθηκαν 500.000 άτομα για να κατασκευαστεί και να τοποθετηθεί.
Οκτώ μήνες μετά την έκρηξη η επιχείρηση «Εκκαθάριση του Τσερνομπίλ» είχε τελειώσει με την Πύρρειο Νίκη των Σοβιετικών.
Η όλη επιχείρηση κόστισε 80 δις δολάρια. Η Σοβιετική Ένωση δεν συνήλθε από τότε. Τρία χρόνια μετά θα πέσει! Με την πτώση του καθεστώτος μειώθηκε το ΑΕΠ της κατά 40%!
Οι περισσότεροι από αυτούς που έδωσαν ότι είχαν για να αποφευχθεί μια μεγαλύτερη καταστροφή μεγέθους μεγαλύτερου και από το αιματοκύλισμα του β’ παγκοσμίου πολέμου, αν δεν πέθαναν είναι ανάπηροι και το νέο καθεστώς της ελευθερίας και δημοκρατίας τους έχει κόψει ακόμα και τις κοινωνικές παροχές.
Τι αξία έχει σήμερα αυτή η ιστορία, που μοιάζει με εποποιία του απλού ανθρώπου;
Ήθελα απλώς να σας κάνω να σκεφτείτε τι μπορεί να συμβεί σήμερα αν επαναληφθεί ένα τέτοιο ατύχημα: Σήμερα που οι ατομικοί σταθμοί ανήκουν σε ιδιωτικά συμφέροντα και που πίσω από κάποια κρύβεται η μοντέρνα μαφία των πρώην ανατολικών χωρών.
Ακόμα όμως και οι μεγάλες χώρες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία είναι σίγουρα αδύνατον να οδηγήσουν οποιαδήποτε κινητοποίηση εκκαθάρισης μιας μολυσμένης περιοχής.
Να προσθέσω, ότι σήμερα το πυρηνικό καύσιμο κάθε ατομικού σταθμού είναι πολλαπλάσιο από αυτό του Τσερνομπίλ.
Αν συμβεί κάτι παρόμοιο, βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα για το τι μας περιμένει.
Τα πυρηνικά λόμπι είπαν τότε, ότι η τεχνολογία Τσερνομπίλ ήταν παρωχημένη. Μέγα ψέμα, ήταν το τότε στεϊτ οφ δι αρτ!
Το Τσερνομπίλ θα έπρεπε να μας έχει οδηγήσει στην έξοδο από αυτήν την τεχνολογία. Αν η Σ.Ε. δεν ήταν το μεγαλύτερο και μάλιστα ένα στρατοκρατούμενο κράτος, αν δεν υπήρχε ο Γκορμπατσόφ, σήμερα η Γερμανία θα ήταν μισή, και οι σκανδιναβικές χώρες μολυσμένες για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια.

Σήμερα, 30 χρόνια μετά, η ραδιενέργεια κοντά στην σαρκοφάγο είναι 120 φορές πάνω απο το κανονικό!

Mittwoch, 23. März 2016

Ιστορίες παλιές και νέες.


Η ιστορία, σε γενικές γραμμές  δεν παρουσιάζει  εκπλήξεις, παρά μονάχα ξαφνικές ανατροπές, εκεί που όλα φαίνονται να ρέουν υπό έλεγχο. Γι αυτές τις σπάνιες ανατροπές ζούμε και περιμένουμε μια καλύτερη μέρα, παρότι τα τελευταία χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Ακούμε εσχάτως από διάφορα στόματα ακόμα και από το στόμα του πρωθυπουργού, ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός προσφύγων και μεταναστών και χρωστάμε να δεχτούμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Μάλιστα, ακόμα και οι κατ εξοχήν ενθνομηδενιστές, όπως η κ. Ρεπούση θυμήθηκαν την Σμύρνη! Οποία ύβρις για την πολύπαθη πόλη!
Η ιστορία, λοιπόν,  επαναλαμβάνεται, και καμιά φορά ως φάρσα όπως λέει και ο Μαρξ και παρότι δεν θα μπορούσα να πω  ότι η Ελλάδα του 2016 είναι η επανάληψη της Ελλάδας του 1922, εντούτοις η ομοιότητα με τρομάζει.
Ας ψάξουμε λοιπόν τις ομοιότητες και τις διαφορές, όπως στις μαγικές εικόνες των σταυρολέξων.
Τόπος: Η Εγγύς Ανατολή, τότε και σήμερα.
Και στις δύο ιστορίες οι εμπλεκόμενες δυνάμεις είναι οι ίδιες, με κάποιες παραλλαγές.
Τότε, οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν : Οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί και  οι κυρίαρχοι  Άγγλοι. Οι Γερμανοί έτρωγαν τις σάρκες τους μετά την ήττα τους στον  Α Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα, είναι οι Γάλλοι, ελεεινοί όπως και τότε,  (τότε έδωσαν πίσω από τις πλάτες των άλλων συμμάχων όπλα στον Κεμάλ, για να τον διευκολύνουν να σφάξει  τους Έλληνες. Σήμερα είναι αυτοί που βομβαρδίζουν την Συρία του Μπασάρ Αλ Ασσαντ, υπέρ των Τζιχαντιστών,  μαζί με τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά αυτοί πρωτοστατούν) οι ΗΠΑ, ως κυρίαρχη δύναμη,  στη θέση της γηραιάς  Αλβιόνας, οι Γερμανοί ως ουραγοί προσπαθώντας να σκυλέψουν την Ελλάδα που είναι και ήταν η εύκολη λεία, η Τουρκία όπως και τότε και καινούργια η Σαουδική Αραβία.
1920, ο Κεμάλ  καταδικάζεται σε θάνατο από την επίσημη κυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο καταφέρνει να το σκάσει και να «επαναστατήσει» κατά της «δεσποτικής» εξουσίας την Υψηλής Πύλης και  να συγκεντρώσει γύρω του έναν στρατό από  υποκείμενα  κάθε καρυδιάς καρύδι, δολοφόνους, ληστές , κλέφτες, βιαστές.   Τσέτες, ήταν το όνομά τους,  που σημαίνει ληστοσυμμορίτες.
Δηλαδή, τότε  όπως και σήμερα στασιαστές είναι αυτοί που κρατούσαν τα όπλα, όχι για το συμφέρον της Πατρίδας τους, αλλά σπρωγμένοι και ποτισμένοι με αφιόνι  από την άπληστη Δύση, να σκορπίζουν θάνατο, καταστροφή, λεηλασία, μίσος, μισαλλοδοξία, μαυρίλα και συμφορά.

Τότε, ο Κεμάλ, δεν ξέρω αν ήταν αιτία η εξυπνάδα του ή η ιστορική συγκύρια, αλλά –παρότι στασιαστής - κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να τον γλύφουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις, σε αντίθεση με την Ελλάδα που κατάφερε από συμμαχική χώρα που ήταν, που είχε εξωθηθεί από τους Αγγλογάλλους να βγει στον μεγάλο  πόλεμο, που είχε σταλεί στην Μικρασία, να βγάλει αυτή τα κάστανα από την φωτιά, κατάφερε λοιπόν, η μικρή Ελλάδα  να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος με την κατάληξη μιας εθνικής καταστροφής, από την οποία δεν θα συνέλθει ποτέ.


Η μικρή Ελλάδα, τότε όπως και  σήμερα καλείται να περιθάλψει τα θύματα της Δυτικής  διπλωματίας και της   θηριωδίας των στασιαστών! Ο φαρισαϊκός παροξυσμός ξεπερνάει κάθε όριο  και δίνει από πάνω και λεφτά στην Τουρκία, παρότι αυτή ανήκει στις χώρες που ευθύνονται για την προσφυγικές ροές, πραγματικές προσφυγικές ή κάθε λογής μεταναστευτικές τέτοιες.
Αποτέλεσμα του πολέμου τότε και σήμερα: Πρόσφυγες, πρόσφυγες, πρόσφυγες, πρόσφυγες. Η μόνη διαφορά είναι η ομογένεια των προσφύγων. Τότε  ήταν αποκλειστικά Έλληνες και Αρμένιοι.
Τότε οι πρόσφυγες ήταν καθισμένοι, σκιές και φαντάσματα στην παραλία της Σμύρνης να περιμένουν είτε να τους αποτελειώσουν οι τσέτες του Κεμάλ είτε να τους περιμαζέψουν κάποιοι.
Σήμερα οι πρόσφυγες, φεύγουν από την φρίκη ενός πολέμου, που έχουν  ξεκινήσει οι χώρες του ΝΑΤΟ με τον πρώτο λόγο αυτό των ΗΠΑ του City και των Γάλλων, χωρίς να σταθούν να πολεμήσουν στο πλευρό της Κυβέρνησης τους.
Τότε οι  πολιτισμένοι σύμμαχοι είχαν εξοπλιστεί με καυτό νερό και μόλις κάποιος έφτανε στα πλοία τους τον περιέλουζαν για να μην τσαντίσουν τον αγαπημένο τους, τον πολυαγαπημένο τους Κεμάλ. Οι Έλληνες είχαν πάρει απαγορευτική εντολή, να μην πλησιάσουν ούτε 5 μίλια γύρω από την Σμύρνη. Στο τέλος, με μήνυμα από την Αγγλία πως θα μπορούσαν με δική τους  ευθύνη, να βοηθήσουν,   ξεκίνησαν 80 πλοία από τον Πειραιά και μάζεψαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους στους οποίους πρόσφερε η φτωχή Ελλάδα των τριών εκατομμυρίων ότι μπορούσε να προσφέρει. Οι γαμημένοι οι σύμμαχοι, μετά από τις συγκλονιστικές  προσπάθειες του Μόργκεντάου, μας έδωσαν και ένα δάνειο, με το πολύ φιλανθρωπικό επιτόκιο των 8,7% και με πενταπλάσιο κολάτερα!  
Ποια είναι η ομοιότητα του τότε και του σήμερα; Ο Κεμάλ δεν ήταν επίσημη Κυβέρνηση, αλλά ένας ρέμπελος, όπως σήμερα οι Τζιχαντιστές είναι οι «επαναστάτες» της Συρίας!
Και για ποιο λόγο όλες οι μεγάλες δυνάμεις   υποστηρίζουν αυτούς τους ρέμπελους;  Για το πετρέλαιο, όπως τότε έτσι και σήμερα.
Και ποιος πρέπει να πληρώσει τα κερατιάτικα; Οι Έλληνες, τότε όπως και σήμερα! Και ποια χώρα είναι  η πιο φτωχή στο σημερινό πανηγύρι; Η Ελλάδα τότε και σήμερα.
Τέτοιες ομοιότητες, που να λες, δεν είμαστε φτωχοί, αλλά μας έκαναν φτωχούς για να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Να μην έχουμε πού την κεφαλή κλείνει.  Να μην σταθούμε εμπόδια στα σχέδια τους.
Κατά τα άλλα, συνωστιζόμαστε, τόσο ισχυρά που θα σκάσουμε στο τέλος. Και δεν ξέρω, αν θα σκάσουμε από ασφυξία ή από οργή.


Dienstag, 1. März 2016

Ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα


 

 

- Λοιπόν ποιος είσαι επιτέλους;

 

- Είμαι μέρος της δύναμης εκείνης που αιώνια θέλει το κακό 

 

 και αιώνια πράττει το καλό.

 

 

Ο διάβολος επισκέπτεται, μαζί με μια συμμορία που την αποτελεί ένας γάτος τεραστίων διαστάσεων, ένας φονιάς, ένας γελωτοποιός και μια γυμνή γυναίκα, την Μόσχα του Στάλιν και τα κάνει όλα άνω κάτω.

Και τι δεν σκαρφίζεται το πνεύμα του κακού για να διασκεδάσει, εκμεταλλευόμενος ωστόσο τα ανθρώπινα πάθη. Πετάει δεκάρουβλια από τον ουρανό, που μετά από λίγο γίνονται παλιόχαρτα, χαρίζει ακριβά ρούχα στις φιλάρεσκες που σε λιγότερο από δυο ώρες χάνονται και μένουν ξεβράκωτες στην μέση του δρόμου, μετατρέπει τα ρούβλια σε δολάρια, για να στείλει στις φυλακές τους άμοιρους μοσχοβίτες, επειδή κρύβουν συνάλλαγμα, ξεμπροστιάζει τους μοιχούς, τους κλέφτες, τους απατεώνες και τους στέλνει στο άψε σβήσε στο τρελοκομείο.

Αλλά τις πιο άγριες κατραπακιές τις ρίχνει στους λαπάδες ποιητές και συγγραφείς του σοβιετικού καθεστώτος. Αμέσως με την έναρξη του βιβλίου ένα τραίνο κομματιάζει τον πρόεδρο της μεγαλύτερης εταιρείας λογοτεχνών της Μόσχας και στέλνει έναν άλλον στο τρελάδικο. Στο τέλος το κτήριο της εταιρείας καίγεται συνθέμελα , μαζί με το σπίτι του προέδρου της.

Ωστόσο, τίποτε δεν αξίζει περισσότερο, σ αυτό το αριστούργημα από την συζήτηση του Πόντιου Πιλάτου με τον Ιησού! Ο ένας γεμάτος αυτοπεποίθηση, αυτή που έχουν όλοι οι ισχυροί του κόσμου και ο Άλλος, αληθινά ταπεινός, σε σπαράζει με την αγάπη που πλημμυρίζει το χώρο της ακρόασης. Ο ένας ξέρει ότι ο Άλλος είναι αθώος, αλλά δεν θα τολμήσει να αντιμιλήσει στον Καϊάφα, σ αυτόν τον οικτρό εκπρόσωπο του εβραϊκού ιερατείου. Ο Άλλος ξέρει τι τον περιμένει, αλλά το πνεύμα της Αγάπης δεν θα ραγίσει ούτε στιγμή. Αντικρίζει τον Πιλάτο με συμπόνια, που όμως τον Πιλάτο αυτή η συμπόνια θα τον βασανίζει επί 2000 χρόνια μέχρι να τον απελευθερώσει μια άλλη Αγάπη, αυτή της Μαργαρίτας και του Μαίτρ.

Ελκυστικοί διάλογοι  περνάνε σαν κινηματογραφική ταινία με συναρπαστικές σκηνές για τα πάθη Εκείνου.

Το έργο ξετυλίγεται  ανάμεσα σε σκανταλιές του διαβόλου, στην μεγάλη Αγάπη και στον Πόντιο Πιλάτο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ανθρώπινη ιστορία κινείται από την Αγάπη, την Απάτη και την Δειλία.

Θα μπορούσε, αλλά μάλλον είναι πιο περίπλοκη.

Samstag, 16. Januar 2016

Το τελευταίο καλοκαίρι -Απόστολος Διαμαντής

«Διαβάζοντας τα πλούσια βιογραφικά όλων αυτών των πολιτισμένων βουλευτών, αναρωτήθηκα πώς γίνεται κανείς βουλευτής. Φαντάζομαι θα πρέπει να γνωρίζει απ έξω και ανακατωτά τον πολιτισμό. Διότι παρατήρησα ότι όλοι ανεξαιρέτως ήταν άσσοι σ αυτόν τον τομέα. Και στον τομέα του περιβάλλοντος επίσης. Δεν υπάρχει βουλευτής που να μην σκίζει τα ρούχα του γι αυτά τα δύο πράγματα: Τέχνη και περιβάλλον». (1) 

 Ο Απόστολος Διαμαντής είναι γνωστός για το ιστορικού περιεχομένου συγγραφικό του έργο. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και τα άρθρα του.
 Το βιβλίο του «ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ» συνιστά μια πολύ σοβαρή
 «συνοπτική έκθεση της πορείας του Ελληνικού Έθνους ενώ ταυτόχρονα διερευνάται μια μεθοδολογική εκτροπή στον χώρο της τρέχουσας ιστοριογραφίας, η οποία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην έρευνα», καθώς η σημερινή ανάγνωση της ιστορίας από τους δήθεν ιστορικούς και κατά φαντασίαν διανοούμενους, έχει καταντήσει όχι μόνο μια καρικατούρα γεμάτη με κάδρα ηλιθίων, αλλά και ένα δραστικό δηλητήριο που χύνεται σταγόνα – σταγόνα στην ρίζες μας με στόχο τον θάνατο του δένδρου που λέγεται ελληνικός πολιτισμός και πολιτισμός εν γένει. Γιατί ο στόχος αυτής της α-ιστορίας δεν είναι μόνο η ελληνικότητα αλλά ο πολιτισμός στο σύνολό του, αφού ο καπιταλισμός δεν αντέχει κανέναν πολιτισμό πλην αυτόν της εγωϊστικότητας και απομόνωσης.


Ήταν λοιπόν επόμενο να κοιτάζω με μεγάλη περιέργεια το πρόσφατο βιβλίο του «το τελευταίο καλοκαίρι» στον Ιανό. Ο Α.Δ. το γύρισε στην λογοτεχνία σκέφτηκα και μάλιστα σε αστυνομικές περιπέτειες!
 Έξοχα!
 Ο δικηγόρος ντέντεκτιβ, η όμορφη γραμματέας του, ένας βουλευτής, μια ΜΚΟ, το θύμα, ένας πρώην επαναστάτης, μία Πανδώρα ερωμένη και η Εξουσία συνθέτουν μια καλή ομάδα βάσης για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και μάλιστα εξαιρετικά πετυχημένο.
 Δεν είναι ο πρώτος ιστορικός που ασχολείται με το είδος. Ακόμα και η Κλώντ Μοσέ μας διασκέδασε με το «έγκλημα στην αρχαία αγορά»
 Αφού αγόρασα το βιβλίο και το διάβασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, πήγα στην παρουσίαση του «τελευταίου καλοκαιριού» στον Ιανό, όπου απέλαυσα για άλλη μια φορά τους ειδικούς να αποκαλύπτουν πτυχές που εγώ δεν είδα, χωρίς αυτό να με απασχολεί.
Σε μένα κάθε βιβλίο μου στέλνει μηνύματα, «μου κλείνει το μάτι» όπως λέει ο Εκο, στο «περί λογοτεχνίας» έργο του. Και αυτό το βιβλίο μου έκλεισε πολλές φορές το μάτι.
 Με άλλα λόγια, μπορεί το βιβλίο να είναι αστυνομικό θρίλερ, αλλά δεν παύει να είναι βαθιά πολιτικό. Δεν είναι η Αγκάθα Κρίστι που θα μας περιέγραφε μια μεγαλοαστική κοινωνία που ο φονιάς έχει το μυαλό του στο χρήμα της κληρονομιάς! Εδώ κληρονομιά είναι το δημόσιο χρήμα. Και μόλις κινδυνεύει να αποκαλυφθεί η ρεμούλα, λόγω ενός αστάθμητου παράγοντα, (έρωτας και εγκυμοσύνη) τότε οι καταχραστές δεν θα διστάσουν να προβούν στην δολοφονία της νεαρής γυναίκας!
Η διαλεύκανση του φόνου θα μας οδηγήσει σε μία ΜΚΟ, μέσω της οποίας κάποια εκατομμύρια δεν πάνε σε φτωχούς Αφρικανούς, αλλά σε πλούσιους Βολιώτες και Αθηναίους.
Παρένθεση: Διαφθορά, μας είπαν οι παρουσιαστές του βιβλίου, εμένα αυτή η λέξη και αυτή η ερμηνεία με εκνευρίζει. Δεν είναι η διαφθορά του ενός ή του άλλου πολιτικού που οδηγεί στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, αλλά ο καπιταλισμός και η εξέλιξη του στο τελευταίο στάδιο που είναι ο ιμπεριαλισμός πασπαλισμένος με χιλιάδες ΜΚΟ που βοηθάνε την τσέπη αόρατων και ορατών αποδεκτών, προφασιζόμενες διάφορα, όπως βοήθεια στον τρίτο κόσμο, τα υπό εξαφάνιση κουνέλια, τα μυρμήγκια που έχουν μυωπία κλπ. κλπ. κλπ. Δηλαδή δεν φταίει η διαφθορά για την σημερινή πτώση του ΑΕΠ της χώρας κατά 40%, αλλά η ΕΚΤ που δανείζει την πλούσια Γερμανία με μηδέν σπρέντ και η Γερμανία εμάς με 8% και δίνει έτσι την δυνατότητα στις πλούσιες χώρες να ληστεύουν τις φτωχές για να γίνονται αυτές πλουσιότερες και οι φτωχές φτωχότερες. Και αυτή η διαδικασία δεν είναι τυχαία, δεν μας προέκυψε από κάποια στραβή πορεία  που πήρε κατά λάθος η  ΕΕ, αλλά έτσι σχεδιάστηκε. Άργησε λίγο να πάρει την τελική ευθεία, αλλά τώρα τίποτα δεν την κρατάει. Κλείνει η παρένθεση.
Το βιβλίο το διαβάζεται γρήγορα, σαν νεράκι. Είναι δροσερό, γιατί έχει ένα σπινθηροβόλο χιούμορ, ο ήρωας βαριέται που ζει, αλλά το μυαλό του είναι σαν το μυαλό του Πουαρώ. Τα πολλά σούρτα – φέρτα και το πολύ ουϊσκι σου αφήνουν την εντύπωση ότι η υπόθεση θα οδηγηθεί στα αζήτητα.
 Ο βουλευτής, θα κάνει την έκπληξη και θα δώσει μια νότα θλίψης, αλλά όχι σε μένα. Αντίθετα, εμένα με γέμισε αισιοδοξία, γιατί αν όλοι οι καταχραστές βουλευτές είχαν την ίδια αντίδραση (δεν λέω πολλά για να μην χαλάσω το σασπένς, σε όσους πρόκειται να  αγοράσουν το βιβλίο) τότε θα ήμασταν σε καλό δρόμο!
Οι ατάκες του βιβλίου απολαυστικές και το και επανάληψη "κλείσιμο του ματιού" προς τον αναγνώστη, ακόμα πιο ανώτερο.
Περιμένω, με ανυπομονησία, το επόμενο βιβλίο του Α.Δ. και βέβαια με τον ίδιο ήρωα, τον Ρωμανό. Με τέτοιο ωραίο όνομα, μπορεί να κάνει καμιά δεκαριά βιβλία τουλάχιστον.

*********************************************************************************
(1) Το τελευταίο καλοκαίρι -Απόστολος Διαμαντής σελ. 62
(2) Έθνος και Θεσμοί πρόλογος

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...