Montag, 27. Juni 2016

Clive Ponting: Η πράσινη ιστορία του κόσμου

Είπα να πάρω κανένα οικολογικό βιβλίο να διαβάσω, γιατί μου έχει λείψει αυτό το είδος της ανάγνωσης. Αγόρασα, την «πράσινη ιστορία του κόσμου» του Clive Ponting.
Στην εισαγωγή μας εξηγεί ότι το βιβλίο το είχε γράψει το 1991 και έκανε κάποιες διορθώσεις το 2007. Η μία των διορθώσεων ήταν να γράψει το μ.Χ. και το π.Χ. σε π.Κ.Ε. και μ.Κ.Ε. όπου Κ.Ε. είναι η κοινή εποχή! Καλά κρασιά σκέφτηκα, Οι εποχές έγιναν και αυτές πουτάνες!
Τέσπα, έκανα υπομονή και συνέχισα το διάβασμα.
Εντός ολίγου διαβάζω: «Η μετατόπιση των Ηπείρων επηρέασε βαθύτατα την ιστορία της ανθρωπότητας» Ωχ, το μάτι μου! Ποια ανθρωπότητα; ρε κύριος! Πριν από 100.000.000 χρόνια όχι ανθρωπότητα δεν υπήρχε, αλλά ούτε πίθηκος.
Συνεχίζω:
- Ο εγκέφαλος του χόμο ερέκτους ζύγιζε 1.100 κυβικά εκατοστά.
- Η ευρύτερη αποδεκτή άποψη είναι ότι η τροφοσυλλογή και το κυνήγι δημιουργούν έναν τρόπο ζωής «άσχημο, κτηνώδη και σύντομο»
- Δεν υπάρχουν στοιχεία για το πότε ….υιοθετήθηκε η ομιλία
- (περιγραφή της κοινωνίας της Σουμερίας περί το 2.500 π.Χ.) Οι εργάτες που καλλιεργούσαν γη την οποία δεν κατείχαν, γίνονταν δούλοι, εργάζονταν βάσει συμφωνιών, στις οποίες αναφέρονταν η διάρκεια της εργασίας , ο μισθός τους και αν πληρώνονταν σε ασήμι ή χαλκό. Ήταν, ωστόσο, πολύ περισσότεροι από όσους δούλευαν στο παλάτι στο ναό και στις εκτάσεις που κατείχε η ελίτ. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξαρτημένοι ακτήμονες εργάτες, δεμένοι με τις εκτάσεις που καλλιεργούσαν. Στην πραγματικότητα ήταν δουλοπάροικοι ή σχεδόν δούλοι. (δούλος που δουλεύει με συμβόλαιο, πρώτη φορά το βλέπω)
Αυτά, μέχρις εδώ, είναι απλά διαμάντια, διατύπωσης και ασχετοσύνης. Δεν ξέρω τι θα βρω παρακάτω και αν θα πάω παρακάτω.


Μέχρι εδώ, είναι απλές ασχετοσύνες, δείτε τώρα και μερικά από τα ιδεολογικά διαμάντια:


«Πρίν από λίγες εκατονταετίες, (πόσες, δεν παίζει ρόλο για τον C.P.) το πλεόνασμα τροφής ήταν λίγο και αβέβαιο. Μόνο πρόσφατα με την τεράστια αύξηση της γεωργικής παραγωγικότητας, μπόρεσαν οι βιομηχανικές και μεταβιομηχανικές κοινωνίες να συντηρηθούν, παρ όλο που συχνά λιγότερο από το 5% του πληθυσμού ασχολείται με την γεωργία»
Καταλαβαίνει κανείς πόσο αβέβαια είναι αυτά που λέει.
Η παραγωγικότητα στην Γεωργία βελτιώνονταν αργά – αργά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Η παραγωγικότητα έκανε ένα ασύμμετρο άλμα από 1 προς 10 που ήταν μέχρι τότε σε 1 προς 2000. Το άλμα αυτό, αντί να κάνει την ανθρωπότητα πιο πλούσια την έκανε πιο φτωχή. Η μάλλον για να είμαστε ακριβείς ουδέποτε η ανθρωπότητα είχε τόσο πολύ πεινάσει στο παρελθόν, το οποίο ο Clive Ponting στο περί ου ο λόγος βιβλίο « Η πράσινη ιστορία του κόσμου» περιγράφει ως άσχημο και κτηνώδες.
Στο βιβλίο «το τέλος της εργασίας και το μέλλον της» γράφει ο Jeremy Rifkin: Οι τεχνολογικές μεταβολές στην παραγωγή ειδών διατροφής οδηγούν σε ένα κόσμο χωρίς αγρότες, με ανείπωτες συνέπειες για 2.4 δις ανθρώπων που η επιβίωση τους εξαρτάται από τη γη.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η εισαγωγή των μηχανών που έδωσε τη χαριστική βολή στους γεωργούς του πλανήτη, αλλά ο συνδυασμός μηχανών και ανόργανων λιπασμάτων, καθώς επίσης των εντομοκτόνων, μυκητοκτόνων και ζιζανιοκτόνων. Η εξοικονόμηση εργασίας και η αύξηση της παραγωγικότητας που επέφεραν οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι τεράστια. Τα μηχανήματα μειώνουν το χρόνο σποράς, συγκομιδής και αποθήκευσης των σπόρων. Τα ανόργανα λιπάσματα κερδίζουν το χρόνο από τη μη συλλογή κοπριάς. Τα ζιζανιοκτόνα σκοτώνουν τα ζιζάνια των αγρών που παλιότερα τα ξερίζωναν οι αγρότες με τα χέρια. Τέλος τα εντομοκτόνα και μυκητοκτόνα οδηγούν σε αύξηση των χρήσιμων καρπών, ενώ τα λιπάσματα στην αισθητή βελτίωση τους. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ αγροτών που διαθέτουν  τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και αυτών που έχουν τα παλιά μεγαλώνει δυσανάλογα.

Sonntag, 12. Juni 2016

Ο Αλέξανδρος Παπαδημητρόπουλος και το συγγραφικό του Έργο , μέχρι τούδε

Προχτές μου έφερε ο ταχυδρόμος ένα μικρό δεματάκι . Διαβάζω τον αποστολέα και προς ευχάριστη έκπληξή μου διαπιστώνω ότι ήταν από έναν παλιό μου φίλο, τον Αλέξανδρο Παπαδημητρόπουλο, μηχανικό στο επάγγελμα. Ανοίγω το δέμα και βρίσκω  ένα βιβλίο γραμμένο από τον ίδιον. Ωραία λέω στην εαυτή μου, έτσι που μας πλάκωσε η κρίση, θα γίνουμε όλοι συγγραφείς. Για να μην πολυλογώ, διάβασα το βιβλίο και έμεινα άφωνη. Πού βρήκε τέτοιο ταλέντο ένας μηχανικός και μάλιστα ένας επιτυχημένος …..μπετατζής!
Το βιβλίο με τον τίτλο «ένα καταραμένο μενταγιόν» είναι κατά το ήμισυ ιστορικό μυθιστόρημα. Και λέω κατά το ήμισυ γιατί η αληθινή ιστορία σταματάει κάπου και μετά συμπληρώνεται με την φαντασία του συγγραφέα. Το θέμα του είναι η εκτέλεση της οικογένειας του τελευταίου Τσάρου από το καθεστώς των Μπολσεβίκων. Πολύ επίκαιρο θέμα, καθώς ο Φίλης και οι φίλοι του φίλοι πήραν ψηλά τον αμανέ της εξουσίας και ως νέοι μπολσεβίκοι καταργούν τους βασιλιάδες και τους πρίγκηπες.
Ο φίλος μου λοιπόν, φαντάζεται την τελευταία κόρη του Νικόλα, την Αναστάσια, να διαφεύγει της εκτέλεσης και να το σκάει  με τον αγαπημένο της , να διασχίζει την Ρωσία, να φτάνει στην Σμύρνη, μετά στην Μυτιλήνη και τέλος στην Θεσσαλονίκη. Μια ζωή γεμάτη αγάπη και κούραση, παρά την απώλεια του πριγκηπικού της τίτλου και κυρίως της πρώην πριγκηπικής ζωής της.
Γι αυτήν την μικρή πριγκηπέσα έχουν γραφτεί πολλές ιστορίες και έχουν γυριστεί και χολυγουντιανές ταινίες. Νομίζω, ότι αν κανείς γύριζε ταινία την ιστορία του Α.Π. θα ήταν δέκα φορές πιο πετυχημένη.
Πηγαίνω στο σάϊτ του και τον ευχαριστώ για τις ευχάριστές ώρες που μου χάρισε η ανάγνωση του δεύτερου  βιβλίου του. Το πρώτο, το είχα διαβάσει κάτι χρόνια πριν και το πέρασα στα γρήγορα, ως ένα ταξιδιωτικό ανάγνωσμα και  δεν φαντάστηκα τότε ότι θα είχε συνέχεια η συγγραφική δράση του Α.Π.
Α, όχι μου λέει, αυτό που σου έστειλα δεν είναι τα δεύτερο αλλά το έκτο! Την επόμενη, να σου και φτάνουν και  άλλα τέσσερα  βιβλία τα οποία τα διάβασα όλα απνευστί!
Ήταν όλα βιβλία με φαντασία, με δράση, γραφή χωρίς κοιλιές, αυτές που συνήθως παρουσιάζουν οι  σημερινοί Έλληνες, αλλά και ξένοι, συγγραφείς, οι οποίοι , χωρίς έμπνευση προσπαθούν να  ξεπεράσουν μανιωδώς τις 400 σελίδες, λες και το καλό βιβλίο είναι το μεγάλο βιβλίο.
Μετά το «καταραμένο μενταγιόν» μετακόμισα σε μια ιστορία για τον ελληνικό στρατό την εποχή της δικτατορίας.  «Μια θητεία σε θέση λίμπερο»  Βιβλίο με  τέλος μετά το τέλος. Μια εξαιρετική εφεύρεση του Α.Π. που σε ανθρώπους σαν και μένα που δεν μου λένε πολλά τα καψώνια και η ζωή των καραβανάδων τελικά με αποζημίωσε με το απρόσμενο τέλος μετά το τέλος.
Ύστερα ήρθαν οι  «Διαβολογυναίκες»  Η περιπέτεια μιας  ταλαντούχας ελληνίδας πιανίστα και ενός μεθοδικού έλληνα γιατρού. Η ηρωίδα στις «διαβολογυναίκες»  είναι  κόρη μεσοαστικής οικογένειας, της οποίας το σπίτι καταλαμβάνεται από τον ιταλό κατακτητή. Ο Ιταλός   τυχαίνει να είναι φιλόμουσος και φέρνει ένα πιάνο μαζί του. Η μικρή,  παιδί θαύμα, μαθαίνει να παίζει πιάνο και ξεπερνά κάθε προσδοκία.  Μια ιστορία γεμάτη νότες αλλά  παράλληλα μια αστυνομική ιστορία που ομοίως εκπλήσσει!
Χωρίς να περιμένω να ξεχαστεί η ανάγνωση των διαβολογυναικών , πέρασα   στους «Ασύμβατους Αξονες»  Είναι η ιστορία των τριών παιδιών ενός κρητικού. Το καθένα ξεχωριστό, όπως συμβαίνει σε όλες τις εργατικές οικογένειες , στις οποίες κάθε παιδί  διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα, αλλά χαράσσει και τον δρόμο της ζωής του. Θα έλεγα, ότι αυτό είναι το καλύτερο  από τα έξι.
Ο άνθρωπος είναι ο αρχιτέκτονας της μοίρα του, λένε κάποιοι . Αυτόν τον μύθο, ή ας πούμε αυτήν την ρήση ο Α.Π.  βάζει σε αμφισβήτηση πλάθοντας μια ιστορία δραματική, όπου παρότι ξεχωριστοί χαρακτήρες οι ήρωες του, εντούτοις συγκλίνουν ασύμμετρα στο  τελικό δράμα ενός πεπρωμένου που κάποιος κακός διάβολος ή κάποιος καλός άγγελος, ότι  πιστεύει κανείς,  έχει προγράψει γι αυτούς.
Δηλαδή δύο αντίθετες αλλά κυρίαρχες φιλοσοφικές απόψεις. Είναι η ζωή μας προγραμμένη ή όχι;
Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, «Η φωλιά της Κίσσας» είναι το κάτι άλλο! Ο ήρωας του έργου, Χάρης Ψαμμίτης , είναι γιατρός, αλλά παράλληλα  μανιώδης συλλέκτης έργων τέχνης, που τίποτε δεν τον σταματά προκειμένου να προσθέσει στην ιδιωτική του συλλογή το ένα αριστούργημα μετά το άλλο.
Τα βιβλία του Αλέξανδρου δεν θα τα βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο. Γράφει για πάρτη του, για να περνάει ευχάριστα και για να δίνει  διέξοδο στην φαντασία του.
Ο ίδιος έχει επιμεληθεί και την έκδοση , οποία είναι άψογη από κάθε άποψη.
Εγώ, προμηθεύτηκα  30 κομμάτια και τα έβαλα φάτσα κάρτα  στο γραφείο μου. Όποιος βιβλιόφιλος  περάσει του δωρίζω και από ένα.
Άσε, που δεν υπάρχει καλύτερο δώρο!
Αν καταφέρετε να τα προμηθευτείτε, σας εύχομαι καλή ανάγνωση και στον φίλο Αλέξανδρο στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Το σάιτ του συγγραφέα εδώ:
https://plus.google.com/116534978690558979018/posts
και εδώ


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...