Mittwoch, 28. März 2007

Σκέψεις από το διάστημα


"Ατενίζεις τη γη από ψηλά και βλέπεις λίμνες, ποτάμια χερσονήσους…
Οι χιονοσκέπαστες βουνοκορφές εναλλάσσονται γρήγορα με ερήμους και τροπικές περιοχές και όλα είναι καλά και ωραία. Κάθε ενενήντα λεπτά βιώνεις μια ανατολή και μία δύση του ήλιου. Βλέπεις από Πόλο σε Πόλο και από ωκεανό σε ωκεανό, χωρίς καν να γυρίσεις το κεφάλι σου.

Βλέπεις κυριολεκτικά, πως η Βόρεια και η Νότια Αμερική χάνονται στην γωνία καθώς η γη περιστρέφεται γύρω από τον αόρατο άξονα της. Σαν ένα θαύμα εμφανίζεται η Αυστραλία και η Ασία, μέχρι τελικά η Αμερική να πάρει την θέση τους. Και αναρωτιέμαι: Πού βρίσκομαι στο χώρο και στον χρόνο;

Κοιτάζω το «σπίτι μου»
και
δεν βλέπω τίποτα από τα τείχη που υψώνουν το χρώμα του δέρματος,
η θρησκεία και η πολιτική που χωρίζουν τον πλανήτη μας".


ο Γαλάζιος Πλανήτης,
το σπίτι μας,
όπως φαίνεται από το διάστημα

Montag, 26. März 2007

Ουγκώ και Σολωμός


Αυτό το πόστ το αφιερώνω σε όσους διάβασαν το προηγούμενο.
Μεγάλος ο Ουγκώ.
Και μόνο τους άθλιους να είχε γράψει και τίποτ άλλο, μεγάλος θα ήτανε.
Τώρα σας αφιερώνω ενα ανοιξιάτικο του δικού μας ποιητή του Διονύσιου Σολωμού.
Διαβάστε το και θα δείτε πόσο ο Ουγκώ φαίνεται λίγος μπροστά του. Βέβαια, έκανα την ατιμία να πάρω ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν ποιητή και ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν πεζογράφο.
Ας μου το συγχωρέσετε. Ήθελα απλώς με ένα όχι ορθόδοξο τρόπο να σας επιστήσω την προσοχή σε ένα αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης.

«Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,
κ' η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα,
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους ,
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθιμισμένος .
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και πέρνουνε το μόσχο της, και αφίνουν τη δροσιά τους,
κι' ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια

Samstag, 24. März 2007

Ο Βίκτωρ Ουγκώ για την ελληνική επανάσταση


Χωρίς να το θέλω μπήκα σε ένα λούκι, που δεν θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ.
Εδώ και πολλά χρόνια, δεν με αγγίζουν οι εθνικές εορτές. Ούτε οι χριστιανικές. Το Πάσχα έτρωγα ψάρια, γιατί σκεφτόμουνα την ομαδική σφαγή των εριφίων και φρίκιαζα.
Και εφέτος, με το βιβλίο της στ δημοτικού από δω και από κει, θυμήθηκα την δική μου στ δημοτικού!
Είναι αυτές οι μνήμες, που σου φέρνουν δάκρυα, γιατί ξέρεις ότι τα χρόνια της ανεμελιάς δεν ξανάρχονται.
Λοιπόν, όταν ήμουνα 12 χρονών με ντύσανε αγόρι, με βάλανε να κάτσω σε μία πέτρα και να απαγγείλω το ποίημα του Ουγκώ.
Τώρα τι τον πήρε τον Ουγκώ να ασχοληθεί με μας, που παρενοχλούσαμε την Μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία, τι να πεις. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Το βέβαιο πάντως είναι, ότι όποιος με ρεπουσικούς τρόπους προσπαθεί να διδάξει διεθνισμό και να καταπιέσει τα εθνικά αισθήματα ενός λαού, μάλλον το αντίθετο καταφέρνει.
Το Ελληνόπουλο - L' enfant
Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ` όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ` αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδιακαθρέφτιζε μεσ` τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ` την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ` ήθελες τάχα να `χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν` αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ` το δεντρί
που μεσ` στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κ` έν` άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει
μεσ` απ` τον ίσκιο του να βγει;

Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ` όλα τα αγαθά
τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
-Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Νά.

Βίκτωρ Ουγκώ
Απόδοση στα Ελληνικά: Κωστής Παλαμάς
Η ανήσυχη ψυχή μου ονειρεύεται πόλεμο»,
έγραφε ο Ουγκώ, μήπως οι ψυχές των Aλλων, τι να ονειρεύονταν άραγε, σ εκείνους τους ανήσυχους χρόνους ;
Εναν πόλεμο ονειρεύονταν και αυτοί.
Αυτό τον πόλεμο που ανεβάζει τον άνθρωπο από την κόλαση στο καθαρτήρι και όχι ανάποδα.
Και σήμερα τι ονειρεύονται 'αραγε οι δικές μας οι ψυχές;........................................................................................................
ακολουθεί το πρωτότυπο
L'ENFANT
Les Turcs ont passe la. Tout est ruine et deuil.
Chio, l'ile des vins, n'est plus qu'un sombre ecueil,
Chio, qu'ombrageaient les charmilles,
Chio, qui dans les flots refletait ses grands bois,
Ses coteaux, ses palais, et le soir quelquefois
Un choeur dansant de jeunes filles.

Tout est desert. Mais non ; seul pres des murs noircis;
Un enfant aux yeux bleus, un enfant grec, assis,
Courbait sa tete humiliee.
Il avait pour asile, il avait pour appui
Une blanche aubepine, une fleur, comme luiD
ans le grand ravage oubliee.

Ah ! pauvre enfant, pieds nus sur les rocs anguleux!
Helas ! pour essuyer les pleurs de tes yeux bleus
Comme le ciel et comme l'onde,
Pour que dans leur azur, de larmes orageux,
Passe le vif eclair de la joie et des jeux,
Pour relever ta tete blonde,

Que veux-tu ? Bel enfant, que te faut-il donner
Pour rattacher gaiment et gaiment ramener
En boucles sur ta blanche epaule
Ces cheveux, qui du fer n'ont pas subi l'affront,
Et qui pleurent epars autour de ton beau front,
Comme les feuilles sur le saule?

Qui pourrait dissiper tes chagrins nebuleux?
Est-ce d'avoir ce lys, bleu comme tes yeux bleus,
Qui d'Iran borde le puits sombre?
Ou le fruit du tuba, de cet arbre si grand,
Qu'un cheval au galop met, toujours en courant,
Cent ans a sortir de son ombre?

Veux-tu, pour me sourire, un bel oiseau des bois,
Qui chante avec un chant plus doux que le hautbois,
Plus eclatant que les cymbales?
Que veux-tu ? fleur, beau fruit, ou l'oiseau merveilleux?
- Ami, dit l'enfant grec, dit l'enfant aux yeux bleus
Je veux de la poudre et des balles.
Victor Hugo, Les Orientale

Mittwoch, 21. März 2007

Μακάμα, όπως λέμε νουβέλα

Αυτό το Πόστ το αφιερώνω στη φίλη μου την Αμπθα, που μου έμαθε την μακάμα.

Η μακάμα, λογοτεχνικό είδος των αράβων, γεννιέται στην εποχή της παρακμής, το λένε νουβέλα, αλλά δεν έχει σημασία. Άλλοι το είπαν στάσιμο ή κάθισμα.
Στη μακάμα ο αφηγητής λέει ανώνυμα αυτά που θα ήθελε να πει ο συγγραφέας, αλλά φοβάται να τα πει ανοιχτά.
Ξέρω, ότι η Αμπθα θα με βρίσει που χωρίς να έχω ξανακούσει τη λέξη μακάμα, θέλω να γράψω κιόλας μία!
Αλλά, τι να κάνω, ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω για τη μακάμα, που μου φάνηκε ο πιο πρόσφορος τρόπος.


Προχθές πηγαίνοντας βόλτα στη θάλασσα, συνάντησα, τον φίλο μου τον Πυθαγόρα.

Λεβέντης και παντογνώστης.

- Δε μου λες και συ τη άποψη σου για το βιβλίο της στ δημοτικού τον ρωτάω;

- Να σου πώ,
Η σχέση του ανθρώπου με την ιστορία του είναι όπως οι ομόκεντροι κύκλοι.
Στο κέντρο βρίσκεται ο ίδιος.
Στο πρώτο κύκλο, βρίσκονται οι γονείς του.
Στο δεύτερο το χωριό του,
Στο τρίτο η πατρίδα του, δηλαδή η ιστορία του, το παρελθόν του και βέβαια και το μέλλον του.
Αν αρχίσεις και διαταράσσεις αυτούς του κύκλους, ο άνθρωπος γίνεται φτερό στον άνεμο, δες, μου δείχνει, όπως αυτό. Τράβηξε μία τρίχα από τα μαλλιά του και την άφησε στον άνεμο.

- Κατάλαβα, του λέω, αλλά εμείς οι έλληνες τι είμαστε, πάντα ήρωες και πάντα οι Άλλοι έχουν άδικο;

- Και τι σημασία έχει. Το παιδί όταν μεγαλώσει θα έχει όλο το καιρό μπροστά του να διαλέξει ό,τι θέλει. Δικό του το μυαλό, δικές του και οι κρίσεις.
Όμως μπορείς να πεις σε ένα παιδί ότι ο πατέρας του είναι ένας φονιάς; όχι επειδή θα μπορούσε να είναι ή να μην είναι ένας φονιάς, αλλά επειδή εσύ έτσι θέλεις να ερμηνεύσεις την ιστορία ΤΟΥ, γιατί κατά πώς φαίνεται δεν μιλάς για τη δική σου ιστορία, ούτε για τη δική του ιστορία, αλλά για την ιστορία του Άλλου.

- Με μπέρδεψες

- Καλά, σιγά να μη σε μπέρδεψα εγώ, σαν μη ξέρεις, ότι

αν ήταν ο ντουνιάς σωστός, δε θάταν οι μικροί στην εξουσία

Αυτά είπε ο Πυθαγόρας, άρπαξε το μονόκερο από το κέρατο και έφυγε μακριά.

Montag, 19. März 2007

διακοπές χωρίς πλήξη

Η συζήτηση για το βιβλίο της στ δημοτικού τώρα αρχίζει!
Εχτές Κυριακή 18/6/2007 η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, είχε 4 αναφορές για το βιβλίο, με 3 υπέρ του βιβλίου και μία κατά.

Η Καθημερινή, μια υπέρ.

Στα δελτία ειδήσεων έγινε διάψευση μίας δήθεν ανακοίνωσης της Ακαδημίας Αθηνών και καπάκι βγήκε το πανεπιστημιακό κατεστημένο να δηλώσει, ότι η Ακαδημία Αθηνών δεν μπορεί να έχει άποψη, γιατί δεν είναι ιστορικοί.
Τι άποψη αλήθεια. Για να έχει κανείς άποψη για το ποδόσφαιρο, πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής, για το θέατρο θεατρίνος, για ένα μουσικό έργο μουσικός.
Τέλεια, λοιπόν ας πάμε διακοπές στο βουνό, μπας και ο καθαρός αέρας
ανοίξει τα μυαλά μας.















Αχ πού πρέπει ν ανέβω ακόμα με τη λαχτάρα μου!

Πάνω απ’ όλα τα βουνά κοιτάζω γυρεύοντας πατρικές και μητρικές γαίες.

Πατρίδα όμως δε βρήκα πουθενά: δεν στέκομαι σε καμία πολιτεία και όλες οι πύλες σημαίνουν για μένα αναχώρηση.

Ξένοι μου είναι και χωρατό οι τωρινοί,

Και

Είμαι εξορισμένος από κάθε πατρική και μητρική γη.

Freitag, 16. März 2007

Και οι 7 ήσαν υπέροχες, αλλά εις διπλούν!


Μετά από την πρόσκληση των πολύ εκλεκτών συμπλόκγερ μου,
Αναγνώστη
και Αλεξάνδρα,
τους οποίους ευχαριστώ πολύ που με σκέφτηκαν, ανταποκρίνομαι γεμάτη νοσταλγία με μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια.

Ο κινηματόγραφος ήταν το πολύ – πολύ αγαπημένο μου σπόρ, της εποχή της ανεμελιάς. Λεφτά δεν είχα να φάω, αλλά πού μ έχανες πού μ έβρισκες στο Kino (από το κινηματογράφος), γερμανιστί.
Μου φαίνεται εντούτοις βουνό να διαλέξω 7 ταινίες, γιατί όσες ταινίες έρχονται στο μυαλό μου, η μία μετά την άλλη, διεκδικούν τα πρωτεία.
Πώς να ξεχωρίσω την καλλίτερη ανάμεσα από το θαύμα του Μιλάνου, τη μάμα ρόμα, το τσίρκο ( ακόμα θυμάμαι τα γέλια μου με τον γάιδαρο επί σκηνής), το κλέψας του κλέψαντος, με το αμίμητο – ίο σόνο σπορτίβο, τους μοντέρνους καιρούς, τη Στέλλα με 40 τουλάχιστον χρόνια πρωτοπορίας, τη για ποιόν κτυπά η καμπάνα, το πεθαίνοντας στη Μαδρίτη!
Όμως θα προσπαθήσω!


Θα ξεχωρίσω 7 ταινίες της χρυσής εποχής του κινηματογράφου, που τυχαίνει να είναι και ασπρόμαυρες και άλλες 7 πολύχρωμες.

Βιτόριο ντε Σίκα: Ο κλέφτης των ποδηλάτων: Την ταινία την έχω δει τουλάχιστον 5 φορές. Το βλέμμα του παιδιού προς τον πατέρα του στο τέλος της ταινίας δεν φεύγει και δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.
Ταινία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου, παρέα με τις άλλες υπέροχες ταινίες της εποχής, όπως η Μάμα Ρόμα, το Θαύμα του Μιλάνου, ο κλέψας του κλέψαντος, κλπ.κλπ.
Ο μοναδικός Τσάρλι Τσάπλιν: Ο δικτάτορας, στην αμίμητη σκηνή που ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ παίζουν με τον πλανήτη γή ποδόσφαιρο.
Λουϊ Μπουνιουέλ: Λος Ολβιντάντος,. Θέμα η παιδική εγκληματικότητα στον άκαρδο κόσμο της απόλυτης φτώχειας.
Εισενσταϊν: σοσιαλιστικός ρεαλισμός, Οκτώβρης, σκηνές μοναδικές, όπως εκείνη με το καρότσι που κατρακυλάει ξέφρενο την κατηφόρα με το πλακόστρωτο, σκηνή που αντιγράφει όχι με την ίδια τραγικότητα, αλλά με αρκετή φινέτσα, ο Μπράϊαν στην ταινία οι αδιάφθοροι με τον Κέβιν Κόστνερ.
Φριτς Λάνγκ: Μητρόπολη, αριστουργηματική ταινία. Κάθε εικόνα κι ένας πίνακας. Οι τεράστιες μηχανές και ο άνθρωπος πιο μικρός και από μια βίδα τους. Οι εργοδότες από πάνω και οι εργάτες στην υπόγα. Σκληρά προφητική ταινία!!
Ροσσίφ Φρεντερίκ: Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη, η ιστορία της άλωσης της Μαδρίτης και της ισπανικής Δημοκρατίας, από τον φασίστα Φράνκο, υποστηριζόμενο από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ. Η μεγάλη πρόβα, για την επικείμενη μεγαλύτερη σφαγή της ανθρωπότητας, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μιχάλης Κοκκογιάνης χωρίς σχόλια: Στέλλα

Μετά το άπαιχτο φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι, θα περάσω στις επόμενες 7 πολύχρωμες ταινίες.

1. Πρώτη, η πολύ πολύχρωμη υπερπαραγωγή του Hollywood «Όσα παίρνει ο άνεμος» και να ήθελα δεν μπορούσα να την αφήσω έξω, κυρίως επειδή το όσα παίρνει ο άνεμος ήταν το δεύτερο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα.
2. Συμπαραγωγή των γερμανών σκηνοθετών της δεκαετίας του 70, Fassbinder, Kluge, Reitz και Schlöndorf: Deutschland im Herbst (Η Γερμανία τον Φθινόπωρο).
Μία ταινία, που καλό θα ήταν να την ξαναβλέπαμε, γιατί έχει γίνει πολύ επίκαιρη.
Στην Γερμανία του 1977, για τους τρεις αυτοκτονισμένους αναρχικούς Andrea Baader, Gudrun Ensslin και Jan-Carl Raspe, δεν βρίσκεται χώρος ταφής. Οι εξαιρετικοί αυτοί σκηνοθέτες, αλλά και διανοούμενοι, κινούνται ανάμεσα στην δική μας Αντιγόνη και στην εποχή τους, με ασυναγώνιστη αισθητική. Στον φοιτητικό κινηματογράφο που προβλήθηκε η ταινία, έτριζαν τα παράθυρα από τα χειροκροτήματα και τα γιουχαΐσματα κατά της τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Διαβάστε τι έγραψε ένας από τους σκηνοθέτες αυτής της ταινίας:
"μετά από την ενασχόλησή μου με την ταινία και τις εμπειρίες που κάνει κανείς, αναρωτιέμαι, γιατί υπάρχουν μόνο τόσοι λίγοι από τους λεγόμενους «τρομοκράτες». Πώς γίνεται και δεν χτυπάνε περισσότερο."
3. Μπερτολούτσι: 1900, εξαιρετική ιστορική ταινία, με εκπληκτικές σκηνές. Σύντομη αναφορά για αυτόν το τόσο σπουδαίο αιώνα για την ανθρωπότητα. Η ταινία ξεκινάει με τον θάνατο του Βέρντι και τους ιταλούς που ξεχύνονται κλαίγοντας στο δρόμο. Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ, πόσοι έλληνες έκλαψαν τη δική μας μεγάλη ντίβα Μαρία Κάλλας;

4. Αριάν Μνουσκίν: 1789. Στο ίδιο πνεύμα με την προηγούμενη ταινία, αναφορά στη Γαλλική Επανάσταση, από την καταπληκτική σκηνοθέτιδα Αριάν Μνουσκίν.
5. Σαρλ Αζναβούρ: Αραράτ. Ταινία για τη σφαγή των Αρμενίων. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις ιστορικές ταινίες. Το ψέμα της ιστορίας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο.
6. Volker Schlöndorf : πάλι ο Schlöndorf , αυτή τη φορά με τη χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ. Η βαρβαρότητα του κίτρινου τύπου.

Θα κλίσω, με τον δικό μας Θόδωρο Αγγελόπουλο και τη ταινία του «ο Θίασος» όχι μόνο γιατί είναι μία ιστορική ταινία, αλλά γιατί κατέβαλα κάποια προσπάθεια να μην αναφέρω πολλές χολιγουντιανές ταινίες και είδα ότι το πέτυχα με πολύ μεγάλη ευκολία.

Αισθάνομαι, ότι άφησα πολλές ωραίες ταινίες εκτός, αλλά ελπίζω οι επόμενοι που παίρνουν τη μπάλα να τα καταφέρουν καλλίτερα από μένα:
- Χρήστος Μόρφος
- Βίτα μι Μπάρουακ
- Μπάμπης
-Διαβολοδικηγόρος
-Γητεύτρια
-Αβθά

Montag, 12. März 2007

Η αγριότητα της Μπουλντόζας



Πήρα την ευγενική πρόσκληση από τον εξαιρετικό συνμπλόγκερ winzip,
Να γράψω ένα κείμενο με τις λέξεις:

ξυπνώ, ναυτία, λιωμένο, αγωνία, καλειδοσκόπιο.

Κανένα πρόβλημα, πανεύκολο.

Θα έπρεπε να οριστεί και το θέμα για να γίνει λίγο πιο δύσκολο.

Η αγριότητα της Μπουλντόζας

Κάθε μέρα, κατεβαίνω την οδό Λαμπράκη, για να πάρω το Τράμ για το γραφείο μου.
Δύο χρόνια τώρα περνάω μπροστά από το Νο 60.
Οδός Λαμπράκη, αριθμός 60.
Σταματούσα κάθε μέρα και το χάζευα αυτό το Νούμερο.
60, κρεμασμένο σε μία σιδερένια πόρτα, σκουριασμένη, και κλεισμένη με ένα σύρμα και αυτό σκουριασμένο. Πίσω από τη πόρτα, ένας μικρός παράδεισος.
Ελιές, γεμάτες καρπούς που κανένας δεν τoυς μάζευε, το χώμα σκεπασμένο με φύλλα, που κανένας δεν τα πείραζε. Κρινάκια ακαλλιέργητα, ελεύθερα, κανένας δεν τα ενοχλούσε, παπαρούνες πανέμορφες, τη μια μέρα εδώ και την άλλη εκεί.
Κάθε φορά που έβρεχε, το χώμα και τα κρίνα σου περναν την ψυχή. Σταματούσα να ακούσω τα λόγια που μου έστελναν.
Μυρίζουμε, μου έλεγαν, μυρίζουμε γιατί αυτή είναι η λαλιά μας.
Σας νοιώθω τους απαντούσα και τους έστελνα μία καλημέρα, δύο χρόνια τώρα, κάθε μέρα.

Σήμερα ξυπνάω και κάτι με ενοχλούσε. Ζαλιζόμουνα, δεν ήταν ακριβώς ναυτία, γιατί δεν με πιάνει εμένα η θάλασσα.
Έφυγα με ένα αδιόρατο φόβο.
Σκεφτόμουνα το νούμερο 60 και περίμενα να πάρω κουράγιο από τα κρινάκια μου.
Όμως όσο πλησίαζα, τόσο η αγωνία μου μεγάλωνε.
Έφτασα και τότε κατάλαβα τις κραυγές πόνου που μου έστελναν όχι μόνο τα πεσμένα στο χώμα δένδρα, αλλά και τα εκατομμύρια έμβια όντα, που οι μπουλντόζες τα ανακάτευαν με τέτοια αγριότητα, που αν το χώμα ήταν γάλα θα είχε γίνει βούτυρο.
Ενοιωσα όλα αυτά τα πλάσματα λιωμένα κάτω από τη μπουλντόζα και ανατρίχιασα σύγκορμη.Δεν μπορούσα να τους ζητήσω συγνώμη, και αυτή η αδυναμία με πνίγει
Αν είχα ξυπνήσει πιο πρωί, μπορεί να προλάβαινα να πώ ένα αντίο στα κρινάκια μου, στα σκαθάρια, στα σαλιγκάρια, στις εκατόχρονες ελιές, στις παπαρούνες, στα σκουλίκια και στους συντρόφους τους.
Αλλά δεν πρόλαβα.
Στο νου μου ήρθε το ποίημα κάποιου που δεν μπορώ να θυμηθώ, το είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο των εκδόσεων «καλειδοσκόπιο», μπορεί και κάποιων άλλων εκδόσεων. Που να θυμάμαι, εδώ και τόσα χρόνια αυτό γίνεται. Ο άνθρωπος ξεριζώνει τις πηγές της ζωής του.
Αυτή η καταστροφή έχει περάσει στο DNA μας. Σε λίγο ούτε τις φωνές αυτών των πλασμάτων δεν θ ακούμε πιά.

Το δάσος που λαχτάρησες
Ώσπου να το περάσεις
Τώρα να το ξεχάσεις
Διαβάτη αποσπερνέ.
Μια αυγινή το κλάδεψαν
Ανίδρωτοι λοτόμοι
Και κει είναι τώρα σκόνη
Διαβάτη αποσπερνέ.

Τη σκυτάλη την παραδίδω στους :
Λεία Βιτάλη
Greg,
Alexandra,
Mirage
Εαρινή Συμφωνία
Και
spider tale

Οι λέξεις γραμμένες με κόκκινο, το κόκκινο της παπαρούνας, αλλά και του αίματος.

Το κείμενο πολύ γνωστό, αλλά πάντα με αφήνει άφωνη η σοφία του.


Πώς μπορείτε να αγοράσετε
τον ουρανό και τη ζεστασιά της Γης;
Πώς είναι δυνατόν να προτείνετε να αγοράσετε τη δροσιά του ανέμου και τη λάμψη των νερών, αφού σε κανέναν δεν ανήκουν; Ο λαός μου θεωρεί κάθε κομμάτι αυτής της γης ιερό. Οι χυμοί των δέντρων κουβαλάνε μέσα τους τη μνήμη των Ερυθρόδερμων.
Τα Χλωμά Πρόσωπα, όταν πεθαίνουν κι αρχίζουν το ταξίδι για τ’ αστέρια, λησμονάνε από πού γεννήθηκαν. Εμείς όχι, οι δικοί μας νεκροί ποτέ δεν ξεχνάνε τη Μάννα Γη. Εμείς είμαστε κομμάτι της γης και η γη κομμάτι από μας. Τα λουλούδια που ευωδιάζουν τον αέρα είναι αδέρφια μας. Το ελάφι, το άλογο κι ο αετός είναι αδέρφια μας. Τα φαράγγια, τα υγρά λιβάδια, η ζεστασιά του κορμιού του αλόγου, του κορμιού του δικού μας, σχηματίζουν ένα και μοναδικό σύμπαν.
Ο αρχηγός των Χλωμών Προσώπων ζητάει πολλά ζητώντας ν’ αγοράσει τη γη μας.
Τα Χλωμά Πρόσωπα μεταχειρίζονται τη Μάννα Γη και τον Πατέρα Ουρανό, σα να 'ταν πράγματα που πουλιούνται, σα να 'ταν αντικείμενα που τα αλλάζεις με δολάρια. Η απληστία των Χλωμών Προσώπων θα τα καταβροχθίσει όλα, ό,τι υπάρχει στη Γη, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια έρημο. Από δω και μπρος η ζωή τελείωσε. Τώρα αρχίζει η επιβίωση.
Απόσπασμα από την Επιστολή του Σηάτλ, Αρχηγού των Ερυθρόδερμων ,
στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 1854

Είμαστε το αγόρι ινδιάνος. Που γεννήθηκε ζωντανό, και νεκρό γεννήθηκε. Που γεννήθηκε χωρίς γάλα, χωρίς ψωμί, χωρίς τροφή. Που από μικρό τρύπησε τα πόδια του στ’ αγκάθια και τα ξερόκλαδα των βουνών.
Είμαστε το μελαχρινό κορίτσι, η ινδιάνα. Που αντί για νανούρισμα στο μικρό της αδερφάκι που στον ώμο κουβαλάει, τα πνευμόνια της από την πείνα βήχα και πόνο ξερνάνε. Εκείνη που καίει τα τρυφερά της χέρια σκαλίζοντας τη μαύρη λάσπη, για να βρει την τροφή της.
Είμαστε τα ροζιασμένα χέρια που έχουν χαϊδέψει το τσεκούρι και τη ματσέτα, το τσαπί και την αξίνα, το υνί και το δρεπάνι για να βυθίσουμε τον ευλογημένο σπόρο στις κουρασμένες σάρκες της Γης.
Είμαστε λιβάνι. Είμαστε καλαμπόκι και καπνός. Άνεμος και σκιά γινόμαστε.
Είμαστε η μνήμη της αξιοπρέπειας. Αδελφές και αδελφοί είμαστε… η καρδιά της ιστορίας.
Σπηλιά και βουνό είμαστε. Νερό της πηγής, λουλούδι και σπόρος είναι τώρα το όνομά μας. Είμαστε Γη. Λάσπη και βροχή. Ήλιος είμαστε.
Θέλουμε πια να είμαστε οι ινδιάνοι που είμαστε. Δεν θέλουμε πια να είμαστε φαντάσματα βυθισμένα στη λησμονιά. Θέλουμε να είμαστε λόγος ζωντανός, μνήμη αξιοπρεπής, ιστορία αληθινή. Να ‘μαστε γλώσσα και λουλούδι. Τραγούδι και χρώμα.
Θέλουμε να ‘μαστε αυτό που είμαστε, χωρίς ταπεινώσεις, χωρίς απάτες, χωρίς ψέματα, χωρίς πόνο…
Αυτός είναι ο λόγος μας, λόγος αληθινός.
Δον Χουάν Τσάβες, Εκπρόσωπος της φυλής των Πουρέπετσα

Διεθνής Νόμος και βία κατά των Γυναικών

Το παρακάτω Κείμενο το ανεβάζω,

για να μη ξεχνάμε,

ότι ο Νόμος είναι με το μέρος μας.

Βέβαια οι γυναίκες που περνάνε από το μπλόγκ, ανήκουν στις χειραφετημένες και σίγουρα το γνωρίζουν.

Αλλά ας μείνει εδώ, να μας θυμίζει, ότι και κάποιοι άλλοι μας σκέφτονται.

International law and violence against women and girls

Countries that have ratified international treaties to enforce the protection of people from violations to their human rights are held accountable if these rights are violated. The following are some of the international legal instruments used to address violence against women:

· The Universal Declaration of Human Rights (1948) states that all men and women should enjoy all human rights equally.
· The United Nations Convention on the Elimination of all Forms of Discrimination against Women (1979) affirms that no “person, organization or enterprise” should discriminate against women. The General Recommendation number 19 of the Committee on the Elimination of Discrimination against Women reiterates women’s right to be free from violence.
· The Declaration on the Elimination of Violence against Women (1993) recognizes that violence against women is a human rights violation.
· The Special Rapporteur on Violence against Women, its causes and consequences is appointed by the Human Rights Council to report on violence against women, and appeal to governments on victims’ behalf.
· International Humanitarian Law defines the limit of the use of violence in times of armed conflict. It also aims at protecting persons who are not, or are no longer, directly engaged in hostilities (the wounded, prisoners of war, and civilians). Three main currents make International Humanitarian Law: the "Law of Geneva", represented by the international Conventions and Protocols established under the aegis of the International Committee of the Red Cross (ICRC) with the protection of the victims of conflict as their central concern; the "Law of The Hague", based on the results of the Peace Conferences in the capital of the Netherlands in 1899 and 1907, which dealt principally with the permissible means and methods of war; and the efforts of the United Nations to ensure that human rights are respected in armed conflicts and to limit the use of certain weapons.
· The Rome Statute of the International Criminal Court (established in 1998) considers several crimes of violence against women as war crimes and crimes against humanity. “Rape, sexual slavery, enforced sterilization, or any other forms of sexual violence of comparable gravity” are considered as war crimes. If these acts were committed as part of a widespread or systematic attack on a civilian population, they constitute crimes against humanity. The majority of the 70 percent non-combatant casualties in recent conflicts have been women and children (General Assembly, In-depth study on all Forms of Violence against Women: Report of the Secretary General, 2006).

Sonntag, 11. März 2007

Η Γυναίκα του 21ου αιώνα



Όταν οι αριθμοί και οι εικόνες μιλάνε από μόνα τους, τα δικά μου λόγια περισσεύουν.


Τα 2/3 των αναλφάβητων του κόσμου είναι γυναίκες.


Κάθε χρόνο, 2 εκατομμύρια γυναίκες ηλικίας 5 έως 15 ετών γίνονται αντικείμενα εμπορικού σέξ.

Η βία στο σπίτι σκοτώνει περισσότερες γυναίκες σε κάθε χώρα, από ότι ο πόλεμος ή ο καρκίνος.

70% των πιο φτωχών του πλανήτη είναι γυναίκες.

Οι γυναίκες παράγουν τα μισά τρόφιμα της γής, αλλά κατέχουν μόνο το 2%.

Κοντά ένα τρίτο των γυναικών είναι άστεγες ή ζουν σε συνθήκες απαράδεκτες.

Κάθε λεπτό μία γυναίκα πεθαίνει επάνω στο τοκετό.

Το 2006, πέθαναν 1 εκατομμύριο γυναίκες από έιτζ, επειδή δεν είχαν καθόλου ιατροφαρμακευτική φροντίδα.

Τα δύο τρίτα της συνολικής εργασίας, μετρημένη σε ερατοώρες, παράγεται από γυναίκες, αλλά επωφελούνται μόνο το ένα δέκατο.

Μόνο 13 χώρες στις 193 έχουν έστω και το 25% των γυναικών κοινωνική ασφάλεια.

Στη Λιβερία, τρεις στις τέσσαρες γυναίκες έχουν βιαστεί.

Τριάντα εκατομμύρια γυναίκες της Ασίας, που πέφτουν θύματα μαυραγοριτών, υποχρεώνονται να γίνουν πόρνες.

Η οικογενειακή βία στο Πακιστάν προξενεί περισσότερα θύματα από τη μαλάρια, τον πόλεμο και τον καρκίνο.

Στην Γουατεμάλα, 2700 γυναίκες ή νεαρά κορίτσια δολοφονήθηκαν μέσα σε πέντε χρόνια και ο αριθμός αυξάνει κάθε χρόνο.


Η λίστα δε σταματάει εδώ, αλλά γιατί πρέπει να περιμένουμε μέχρι την 8η Μαρτίου του 2008, για να αναγγείλουμε την τραγική μοίρα της γυναίκας ;;

Samstag, 10. März 2007

Το κυνήγι των Μαγισσών


Δεν είμαι ιστορικός για να πώ πότε ακριβώς ξεπήδησε η επιθυμία του αρσενικού να κατατάξει αδιάκριτα την γυναίκα εκτός του είδους του, δηλαδή εκτός του homo sapiens sapiens.
Λέγεται και συμφωνώ, ότι αυτό έγινε από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε περιουσία και η αλλοτρίωση και απομάκρυνση του από τη φύση πήρε το δρόμο της.
Για προσέξτε τι γράφουν οι Γραφές:
ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου, ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου, ούτε τον αγρόν αυτού, ούτε του βόας αυτού, ούτε του υποζυγίου αυτού, ούτε παντός κτήνους αυτού. ούτε όσα τω πλησίον σου εστίν.

Η γυναίκα δηλαδή κατατάσσεται μεταξύ των αγρών, των οικιών, των υποζυγίων, των βόων, και των λοιπών ζώων και αντικειμένων του Αφέντη αρσενικού.

Μία σημαντική ημερομηνία για την ιστορία των γυναικείων δεινών, είναι το 415μ.Χ., η ημέρα που ο Πέτρος, αυτό το κτήνος με εντολή του Κύριλλου, συμμετέχει στον ομαδικό βιασμό, την κατακρεούργηση και διασκόρπιση στους δρόμους της Αλεξάνδρειας των μελών της Υπατίας, μίας μεγάλης σοφής, η οποία κατατάσσεται πολύ πάνω από πολλούς σοφούς της εποχής της, αλλά και όλων των εποχών.
800 χρόνια μετά ξεκινάει ο πρώτος ομαδικός, συνειδητός και οργανωμένος από τη καθεστηκυία τάξη διωγμός των Γυναικών.

Το κυνήγι των Μαγισσών!
Τις γυναίκες άρχισαν να τις κυνηγούν στην Αναγέννηση και όχι στον Μεσαίωνα (που νομίζουνν πολλοί) επειδή είχαν από τη πολύ μακρινή παράδοση ιατρικές γνώσεις κα γιάτρευαν τον κόσμο. Ο άνθρωπός με την υστερική λογική , δεν έπρεπε να θεραπεύεται, ήταν επιθυμία του Κυρίου να πεθαίνει.

Το κυνήγι των Μαγισσών ήταν ένα ολοκαύτωμα.
Λέγεται ότι ο αριθμός των θυμάτων κυμαίνεται από 9 εκατομμύρια μέχρι 400.000.
Εγώ πιστεύω, ότι μπορεί να ξεπερνάει και τα 9 εκατομμύρια, αφού κάθε οικογένεια είχε ένα θύμα.
Υπήρξαν χωριά που έγιναν σχεδόν ολοσχερώς παρανάλωμα της πυρράς.
Αυτής της πυρράς της κολάσεως που οι «υπηρέτες του θεού» αποφάσισαν να φέρουν στη γη, αλλά όχι για εαυτούς αλλά για το άλλο μισό του ουρανού.

Freitag, 9. März 2007

Η ανοχή της αδιαλλαξίας



Μόνο μία μέρα αφιερωμένη στη Γυναίκα, στο άλλο μισό τα ουρανού, είναι πολύ λίγο.

Ας μιλήσουμε για τη γυναίκα τουλάχιστον μία εβδομάδα.
Όχι, γιατί αυτό έχει σημασία για την γυναίκα αυτή καθεαυτή. Αλλά γιατί ο σημερινός πολιτισμός, που θέλει να μας πείσει ότι είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας και της ισότητας, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, της ειρήνης και της συμφιλίωσης των εθνών και των φυλών, αυτό το ανθρώπινο θαύμα, στη γυναίκα σπάει τα μούτρα του και δείχνει το αληθινό του πρόσωπο.
Αποτρόπαιο, έτσι όπως είναι τις τελευταίες χιλιετίες, που δεν σ αφήνει να σκεφτείς αν έχουμε κάνει βήματα μπροστά ή βήματα πίσω.

Σήμερα θα αφήσουμε την Mina Ahadi να μιλήσει για την

Toleranz gegenüber Intoleranz!

Tolerance against intolerance.

Η ανοχή της αδιαλλαξίας.

Πήρε το μάτι μου, σε κανα δυό μπλόγκ την χαλαρή άποψη περί του Τσαντόρ.
Κάπως δηλαδή, σαν το Τσαντόρ ή η μπούρκα να είναι φορέας κάποιου πολιτισμού, που εμείς οι δυτικοί οφείλουμε να σεβαστούμε.

Για προσέξτε όμως τη λέει η άλλη πλευρά:

Η Mina Ahadi, σε σχέση με την διαμάχη για την σημασία του πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος της Σήμερον, διατυπώνει με πλήρη σαφήνεια τη θέση του «πολιτισμού του τσαντόρ»

«Η Ευρώπη συνεχίζει να επιδεικνύει ανοχή στην αδιαλλαξία. Το Ισλάμ, λένε, είναι μία άλλη κουλτούρα, εκεί επικρατούν άλλοι κοινωνικοί κανόνες. Όταν έρχονται στ αυτιά μου τέτοιες απόψεις, μόνο σαν απρέπεια θα μπορούσα να τις εκλάβω. Καταρχήν είμαι πολίτιδα και γυναίκα και μετά είμαι μωαμεθανή.
Και σαν ενήλικη που είμαι έχω το δικαίωμα να προσδιορίσω την εαυτή μου.
Λάθος ανοχή δεν μας βοηθάει πολιτικά
Καμία γυναίκα δεν θέλει την «κουλτούρα» της ταπείνωσης!
Καμία γυναίκα δεν επιθυμεί τη βία ή τους βιασμούς…
Πολλοί ευρωπαίοι πολιτικοί είναι απλώς πολύ απλοϊκοί, όταν συνεχίζουν να ανέχονται την παιδική μαντίλα ή την μαντίλα για κορίτσια.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η πλειοψηφία των μουσουλμάνων γυναικών σιωπά στα στοιχειώδη Ερωτήματα:
Γιατί λείπει από τις γυναίκες το θάρρος και από τους άνδρες η βούληση να πάρουν μέρος με ευκρίνεια και καθαρότητα στη διαμάχη για την μαντίλα και για τις καρικατούρες;
Γιατί δεν φωνάζουν σταματήστε, αντί να κοιτάνε στη τηλεόραση αυτά που κάνουν οι φονταμενταλιστές;
Εν μέρει οφείλεται στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, που προκαλεί φόβο, τον ανοικτό και υποβόσκοντα ρατσισμό, αλλά και στην στάση των ίδιων των μουσουλμάνων.
Όταν στους μουσουλμάνους της Ευρώπης αποτρέπει ο αδελφός την αδελφή να έχει φίλο, και αυτό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το αφήνουν να συμβαίνει...
Γι αυτές τις ιδεολογίες το έσκασα από το Ιράν.
Το γεγονός, ότι εδώ αυτές οι ιδεολογίες γίνονται ανεκτές είναι ένα μεγάλο λάθος

Montag, 5. März 2007

Κάτι είναι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας

Οι νέοι άνθρωποι της αυτοκρατορίας είναι εκείνοι που πιστεύουν σε καινούργια ξεκινήματα, σε νέα κεφάλαια, στο γύρισμα της σελίδας. Εγώ εξακολουθώ να παλεύω με την ίδια παλιά ιστορία, ελπίζοντας ότι πριν τελειώσει, θα μου αποκαλύψει γιατί πίστευα ότι άξιζε τον κόπο.
J. M. Goetzee
Το ίδιο και γώ σαν το Goetzee, αρνούμαι να κατανοήσω την "καινούργια" σελίδα,
της εποχής μας
και παραμένω πιστή σε κάποια παλιά σύμβολα.

Ο λόγος μου για τον μεγάλο ρομαντικό ποιητή μας, ένα δυνατό Σύμβολο για την νεώτερη Ελλάδα, αλλά κυρίως έναν μεγαλοφυή ποιητή παγκόσμιας εμβέλειας.

Για τον Διονύσιο Σολωμό.

Tο έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό,αυτά έγραψε, σε μία εποχή, που οι εθνικές υποθέσεις λύνονταν με σπαθιά και γιαταγάνια, αλλά και με νύχια και με δόντια.

Ο Σολωμός έζησε σε σκληρούς χρόνους, όπου από την μία έγραφε

Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε
.................................................................................
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
π’ ολονυχτίς εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
που ευώδιασε τον ύπνο της μεσα στον άγριο κρίνο
·το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκειά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»

Και αμέσως πρίν

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

και αλλού

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι
Σύγνεφο καταχνιά δεν επερνούσε στ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
Κι από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκά στο πρόσωπο τα αγέρι
Που λες και λέει με της καρδιάς τα φύλλα
Είναι γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα».
Σολωμό διδαχτήκαμε στο σχολείο, όμως πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω το μεγαλείο του.

Αυτές τις μέρες, υπέπεσε στην αντίληψη μου ένα κείμενο του Τριαρίδη (το αναφέρω παρακάτω, για να μη χαθεί η ροή αυτών που θέλω να πω) το οποίο με σοκάρισε , όχι γι αυτά που έλεγε, αλλά για το ύφος.
Ο μεγάλος ρομαντικός μας ποιητής, παρουσιάζεται από τον Τριαρίδη, σαν ένας αιμοδιψής παρανοϊκός.
Η οδύνη που πνίγει τον ποιητή για την σφαγή της Τριπολιτσάς, ερμηνεύεται από τους «μετανεωτεριστές» ή «μετανεωτερικούς» ή τους οπαδούς της « μετανεωτερικότητας» , αυτούς τους υπεράνω συμβόλων και ιστορικών μας καταβολών, ως ύμνος και δοξολογία της σφαγής.
Όταν ο Ξενόπουλος γράφει ότι ο Σολωμός είχε αρρωστήσει βαριά, όταν έγραφε τον Υμνο, ο Τριαρίδης καταθέτει τη δική του εκδοχή.
Όταν ο Οδυσσέας Ελύτης, γράφει ότι ο Σολωμός ανήκει στους πέντε ή δέκα ποιητές όλων των εποχών, όλων των λαών, ο Τριαρίδης προσπαθεί να μας κάνει να αισθανόμαστε ντροπή!!!!!!!!!

Τώρα θα μου πείτε, Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να γράψει ότι γουστάρει. Εκεί κώλυσα;;
Ναι και εκεί!
Ο Τριαρίδης, ο συγγραφέας των μελένιων λεμονιών, μπορεί να γράψει ότι θέλει, αλλά ας αφήσει τον Σολωμό για μας. Επειδή, έτσι όπως τουλάχιστον δείχνει, δεν φαίνεται να είναι δικό του σύμβολο.

Ωστόσο ψάχνοντας στο δίκτυο να βρω ποιοι έχουν γράψει για τον Διονύσιο Σολωμό, με σκοπό να τον υπερασπιστώ καλλίτερα, βρήκα μία τούρκικη ιστοσελίδα και στην σελίδα αυτή υπήρχε αυτούσιο το κείμενο του Τριαρίδη για τον Σολωμό!
Με τα ίδια ορθογραφικά λάθη!
Δεν ξέρω ποιος είναι ο αρχικός συγγραφέας αυτού του τερατουργήματος. Δηλαδή δεν ξέρω, αν ο Τριαρίδης αντέγραψε την τούρκικη ιστοσελίδα, ή αν η τούρκικη ιστοσελίδα έγινε μετά την δημοσίευση της ανίερης ανάλυσης του "Ύμνου εις την ελευθερία" από τον Τριαρίδη.
Ούτε και παίζει ρόλο!
Διότι, τι είναι χειρότερο, να αντιγράφουν οι Τούρκοι τα κείμενά μας, για εσωτερική και εξωτερική προπαγάνδα, η να αντιγράφουμε εμείς τα κείμενα των Τούρκων για να πουλάμε μούρη;;
Ας ενδιαφερθούν περί αυτού, αυτοί που συζητάνε για βιβλία ιστορίας με μαλακό περιεχόμενο.
Εγώ απλώς θα δηλώσω φωναχτά:

"Something is rotten in the state of Denmarκ"
Τα πειστήρια:
1. Τούρκικη ιστοσελίδα, με τούρκικες σημαίες : http://www.geocities.com/massacre1821/
2. σε παραπέμπει στην ιστοσελίδα http://www.geocities.com/massacre1821/anthem.htm,
3. Κείμενο του Τριαρίδη:http://www.xkatsikas.gr/history/history12.htm και βέβαια στην ιστοσελίδα του Τριαρίδη, http://www.triaridis.gr/keimena/keimD035.htm

Ολα τα σχόλια δικά σας!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...