Freitag, 15. Oktober 2010

Ικέτιδες, Αισχύλος


Το πιο μεγάλο κατηγορώ που εκτοξεύεται εναντίον της κοινωνίας των αρχαίων προγόνων μας, είναι ο αντιφεμινισμός τους. Όχι πως δεν υπήρχε, για να μην λέμε και ανακρίβειες, αλλά αυτοί που λένε αυτές τις «αλήθειες» ξεχνούν ή αγνοούν μετά από πόσους αιώνες ελευθερώθηκε και – σε ποιο βαθμό ελευθερώθηκε το άλλο μισό τ' ουρανού.
Το πέρασμα από την κοινωνία της μητριαρχίας, που υπήρξε κάποτε σε κάποιες αρχέγονες κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική, στην ανδροκρατική κοινωνία, φαίνεται ότι έγινε με πολύ οδυνηρό τρόπο, αφού πολλοί μύθοι και τραγωδίες αναφέρονται σ αυτήν την μάχη, από την οποία ο μεγάλος ηττημένος ήταν η γυναίκα. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές αναφορές στα δικαιώματα των γυναικών, παρόλο που η γυναίκα δεν είχε πολλά να πει στην «αγορά»!

Ξανά Αισχύλος και


Ικέτιδες



Περίληψη του Έργου:
Το θέμα στηρίζεται στον μύθο της Ιούς και της γένεσης των διάφορων λαών και πολιτισμών γύρω από την κοιτίδα του πολιτισμού μας την Μεσόγειο.
ο Δίας ερωτεύτηκε tην Ιώ. Γι αυτό και η ζηλιάρα Ήρα την μεταμόρφωσε σε αγελάδα, που τσιμπημένη από αλογόμυγα τρέχει αλαφιασμένη σαν τρελή και περιπλανιέται για να αλαφρύνει το πόνο της.
Έτσι μανιασμένη περνά τον Βόσπορο, φτάνει στην Μ. Ασία, καταβαίνει τη Συρία, Φοινίκη, και φτάνει στην Αίγυπτο.
Στην Αίγυπτο ο Δίας την λυτρώνει από την τιμωρία της Ήρας, της δίνει πάλι ανθρώπινη μορφή και σμίγει μαζί της. Από την επαφή αυτή γεννιέται ο Έπαφος. Από τον Έπαφο γεννιέται η Λιβύη. Με τη Λιβύη σμίγει ο Ποσειδώνας και γεννιέται ο Βήλος. Από τον Βήλο γεννήθηκαν ο Δαναός και ο Αίγυπτος.
Οι κόρες του Δαναού, αρνούνται να δεχτούν το γάμο με τους γιούς του Αίγυπτου, ως πράξη ανόσια μεταξύ εξαδέλφων, αρνούνται γενικά τον γάμο που επιβάλλεται στις γυναίκες χωρίς τη θέληση τους και φτάνουν με τον πατέρα τους τον Δαναό ικέτιδες στο Αργος, όπου ζητάνε άσυλο στο βασίλειο του Πελασγού.
Ο Πελασγός, τους παρέχει άσυλο και προστασία, αφού συμβουλευτεί τον λαό του.
Πολλά είναι τα νοήματα που μπορεί κανείς να βρει διαβάζοντας τις Ικέτιδες. Καταρχήν ο σεβασμός σε όποιον προσπέφτει ικέτης, επομένως αποδοχή της Ικεσίας, πράξη που προστατεύεται από την Θέμιδα, κόρη του Δία, αλλά και από τον Ικέσιο Δία.

«Την καταφυγή μας τη δίκαιη
ας την κρίνει η κόρη του Δια, της Ικεσίας η Θέμιδα
Όποιος ικέτη σεβάστηκε,
οι θεοί τον τιμούν και ό,τι ζητήσει
του δίνουν εγκάρδια».


Το δίκιο της γυναίκας, όχι γενικά και αόριστα, αλλά με πράξεις αυτοθυσίας από τη μεριά του λαού των Αργιτών. Ο βασιλιάς Πελασγός ζητάει από τους Αιγύπτιους να σεβαστούν τη ελεύθερη βούληση τους, σε αποφασιστικό τόνο.

«Κι ενάντια σ άνδρες
Άνδρες αυτοί
το δίκιο το γυναικείο στήριξαν»


Ωστόσο, παρά την ετοιμότητα των Αργιτών για πόλεμο ενάντια στην Αίγυπτο, προκειμένου να υπερασπιστούν τις Δαναΐδες, που έφτασαν Ικέτιδες στους Βωμούς τους, ο Αισχύλος, μέσω του χορού, μας χαρίζει έναν εξαίσιο ύμνο της ειρηνικής ζωής!
«Θάνατος ανδρών να μην ερημώσει
τούτη τη πόλη
Μήτε διχόνοια να ποτίσει τη γη
με εμφύλιο αίμα.
Και ο Άρης φονιάς
– της Κύπριδας ταίρι –
χέρι μη βάλει ποτέ επάνω τους»
και πιο κάτω:


«Του λαού η βουλή
που τη πόλη ορίζει
Προκομμένη και δίκαιη
Με τους ξένους τις έχθρες
να τις λύνουν ομόγνωμα
πριν να ματώσουν.
Αλλά και η διαφορετικότητα των πολιτισμών γίνεται θέμα στις «Ικέτιδες»
Ο Πελασγός κατηγορεί τους Αιγύπτιους ότι δεν σέβονται τους θεούς και με τη στάση τους ντροπιάζουν τη πόλη του. Ο διάλογος μεταξύ τους είναι αποκαλυπτικός:


Βασιλιάς Πελασγός:


« Ε, εσύ! Τα χέρια. Τι μυαλά φοράς
και ντροπιάζεις τη χώρα των Αργιτών;
Χώρα γυναικών την πήρες;
Βάρβαρος και πουλάς νταηλίκι σε Έλληνες;
Τέτοια καμώματα και δεν σε κόφτει;»
Κήρυκας των Αιγυπτίων:

«δεν τους σέβομαι τους θεούς σας
Δεν με μεγάλωσαν ούτε με γέρασαν»
Το Αργος, κατά βάση αντιπροσωπεύει τον κλασσικό πολιτισμό της Αθήνας, το σεβασμό της ανθρώπινης θέλησης, ακόμα και της γυναικείας θέλησης, παρά τα όσα πιστεύουμε για την θέση της γυναίκας στην κλασσική Ελλάδα, όπως λέω και στην αρχή της ανάρτησης.


«Αυτές θα τις πάρεις αν το θελήσουν
Αν τις πείσουν τα δίκαια λόγια σου
Αυτά έκρινε η πόλη με ένα στόμα
να μην τις δώσει με τη βία.
Καρφί αυτό. Μπήκε βαθιά και σφηνώθηκε
σαν σε δοκάρι.
Ούτε σε πλάκες ούτε σε πάπυρο εφτασφράγιστο γράφτηκε
Αλλά τα ακούς από μένα, από γλώσσα ελεύθερη»

Mittwoch, 6. Oktober 2010

«Επτά επί Θήβας»

Βάργκα Λιοσα οι Σουηδοί;;;


Ε, λοιπόν εμείς Αισχύλο!!!



Παλυ-Νείκη, Πολυ - καβγατζή
Είναι θεάρεστο αυτό που γίνεται;
Είναι ν ακούει και να λέει κανείς το Έργο σου;
Την πατρίδα σου και τους Θεούς της κουρσεύεις
Ξένο στρατό φέρνεις και ρίχνεις απάνω της.
Ποια τιμωρία θα σταματήσει το κλάμα των μανάδων;
Η πατρίδα και η γη σου η πατρική
πώς θα ‘ναι φίλος και σύμμαχος
που με τα όπλα σου την αφανίζεις;*



Στην προηγούμενη Ανάρτηση, ξεκίνησα με τους στοίχους από τη τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας» παραφράζοντας τον στοίχο «Πολύ-Νείκη Πολύ-καβγατζή» σε Παπανδρέου – Καβγατζή.
Εδώ παραθέτω μια περίληψη αυτής τραγωδίας. Τώρα θα μου πείτε γιατί τραγωδίες και λοιπά γνωστά; Γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, όλες οι αλήθειες είναι γνωστές και ειπωμένες, οπότε σκέφτηκα να σας υπενθυμίσω κάποια ψήγματα αυτών των αιώνιων αριστουργηματων, για να περάσει η ώρα μας.
Θα ξεκινήσω με τον – για μένα – μεγαλύτερο τραγωδό όλων των εποχών!

Τον Αισχύλο, και με την «Επτά επί Θήβας»

Υπόθεση της τραγωδίας.
Η υπόθεση ξεκινάει πιο πριν. Ο Οιδίποδας – Βασιλιάς των Θηβών – προσπαθώντας να ανακαλύψει μια σειρά φόνων, διαπιστώνει ότι αυτός ο ίδιος, εν αγνοία του, έχει σκοτώσει τον πατέρα του Λάιο και έχει παντρευτεί τη μάνα του Ιοκάστη. Απελπισμένος για την μιαρές αυτές πράξεις , παίρνει μια βελόνα και βγάζει τα μάτια του.
Με την Ιοκάστη (την μάνα του) έχει αποκτήσει δύο γιους, το Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Ο Ετεοκλής κρατάει τον θρόνο και ο Πολυνείκης καταφεύγει στο Αργος όπου παντρεύεται την κόρη του εκεί Βασιλιά.
Σπρωγμένος από την Άτι εκστρατεύει εναντίον των Θηβών με τον στρατό των Αργείων και διεκδικεί το θρόνο από τον αδελφό του.
Οι Αργείοι στέλνουν σε κάθε Πύλη των Θηβών και από έναν στρατηγό τους προκειμένου να εκπορθήσουν τη πόλη. Στην έβδομη Πύλη ορίζει ο ίδιος ο Πολυνείκης τον εαυτό του εκπορθητή. Μαθαίνοντας το ο Ετεοκλής αποφασίζει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον αδελφό του αγνοώντας τις παρακλήσεις του χορού, να μην το πράξει προκειμένου να μην χυθεί αδελφικό αίμα.
Στη μάχη σκοτώνονται και οι δύο.
Ο θάνατος και των δύο, η ταφή του Ετεοκλή με τιμές από την πόλη των Θηβών και η απαγόρευση της ταφής του Πολυνείκη θα είναι το θέμα της άλλης υπέροχης τραγωδίας, δηλαδή της «Αντιγόνης»
Στο έργο αυτό ο Αισχύλος, καταριέται τον πόλεμο, που γίνεται αφορμή να σκοτώνει ακόμα και αδελφός τον αδελφό του. Παίρνει θέση υπέρ του Ετεοκλή και κατηγορεί τον Πολυνείκη ότι έφερε ξένο στρατό εναντίον της πατρίδας του. Εντυπωσιακή είναι η αντικειμενικότητα των Θηβαίων (δηλαδή του Αισχύλου) για την αναγνώριση της γενναιότητας του αντίπαλου στρατού, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Σήμερα κάθε αντίθετος στην άρχουσα Τάξη, την τόπια ή την ξένη είναι τρομοκράτης και επικίνδυνος εγκληματίας.

Ανοιχτή Επιστολή

Αναδημοσιεύω αυτην τη συγκλονιστική Επιστολή του Γιάννη Αγιάννη!
Ανοιχτή επιστολή
Δεν σου ‘χω καμιά εμπιστοσύνη. Κι όταν λέω καμιά, εννοώ απολύτως καμιά γιατί είσαι ψεύτης, απατεώνας και κλέφτης. Μού έλεγες και εξακολουθείς να μου λες ψέματα, με εξαπάτησες και εξακολουθείς να με εξαπατάς, και τελευταία έγινες και κλέφτης.
Γιατί τι άλλο είναι όποιος βάζει το χέρι στην τσέπη αλλουνού;
Γυρνάς από ‘δω κι από ‘κει και καμαρώνεις παρουσιάζοντάς με ότι κάνω θυσίες. Θυσία κάνει όποιος με τη θέλησή του στερείται κάτι για το γενικότερο καλό. Εγώ δεν κάνω καμιά θυσία, ΕΣΥ με θυσιάζεις στο βωμό του ξεπλύματος των εγκλημάτων που ΕΣΥ και οι όμοιοί σου διαπράξατε σε βάρος της χώρας και του λαού. ΕΣΥ θυσιάζεις τα όνειρα και τις ελπίδες της νέας γενιάς στον βωμό της υπηρεσίας οικονομικών κέντρων και σχεδίων για παγκόσμια διακυβέρνηση (δικά σου λόγια). ΕΣΥ έκανες τη χώρα μου πειραματόζωο αντοχής σε μέτρα που εφαρμόζονται πια και αλλού και θα εφαρμοστούν σε ευρύτερη κλίμακα για να ξαναγυρίσει ο κόσμος έναν αιώνα πίσω. ΕΣΥ δήλωσες στη Ν.Υ. σε μια σύναξη μεγαλοκαρχαριών και τοκογλύφων: «Εν ολίγοις μετατρέψαμε την κρίση σε ευκαιρία, προκειμένου να προωθήσουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ανέβαλλαν επί σειρά ετών, φοβούμενες το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος». Δηλαδή, «το λαό που με πίστεψε και μ’ έφερε στην εξουσία, εγώ τον έχω γραμμένο».
Εξαπάτησες με υποσχέσεις (οικογενειακή παράδοση), κι εξακολουθείς να εξαπατάς με αεριτζήδικες εκτιμήσεις ότι σε 2-3 χρόνια θα τελειώσουν όλα, θα λυθούν τα προβλήματα και θα απολαύσουμε τους καρπούς των προσπαθειών ΣΟΥ.
Γυρνάς εδώ κι εκεί και κλείνεις συμφωνίες για διάθεση περιουσιακών στοιχείων της χώρας, συμφωνίες αδιαφανείς και ως εκ τούτου ύποπτες, ΕΣΥ εκπρόσωπος μιας χώρας λεηλατημένης από τους ίδιους τους διαχειριστές της, μιας θλιβερής αλυσίδας από το ’81 και μετά που ο κάθε κυβερνήτης ετοίμαζε τις δικαιολογίες του επόμενου ώστε τα «τούνελ» οι «στενωποί» και οι «ατραποί» να μη τελειώνουν ποτέ και να οδηγούν στο «γκρεμό».
Περήφανος και συγκινημένος δέχεσαι βραβεία και επαίνους λέγοντας με προσποιητή σεμνότητα ότι τα δέχεσαι για λογαριασμό των συμπολιτών σου. Εγώ όμως λέω ότι κάθε «μπράβο» από τους έξω, είναι μια ακόμα μαχαιριά στο βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη. Ανακαλύπτετε(!) συνέχεια νέες σπατάλες και παίρνετε μέτρα περιστολής τους λες και αυτές είναι φαινόμενο των τελευταίων πέντε ετών, λες και επί προηγούμενων κυβερνήσεων το δημόσιο χρήμα προστατευόταν σαν κόρη οφθαλμού. Ακόμα και όσα κάνετε προς τη σωστή κατεύθυνση δεν σας απαλλάσσουν από τις βαρύτατες ευθύνες όχι μόνο για απραξία απέναντι στους ληστές αλλά και για συμμετοχή στη ληστεία.
Κι όταν φαγωθούν κι αυτά που τόσο άγρια μαζεύονται, όλο και κάποιος νέος Πολυνείκης θα βρεθεί να πει «όλοι μαζί τα φάγαμε».
υγ. Αν θίγεσαι από τα παραπάνω, μπορείς να βρείς ποιός τα γράφει και να μου κάνεις μήνυση

Freitag, 1. Oktober 2010

Χρέη έχουμε όλοι, όπλα όμως λίγοι!

Παπα-νδρέου, Παπα-τζη
Είναι θεάρεστο αυτό που γίνεται;
Είναι ν ακούει και να λέει κανείς το Έργο σου;
Την πατρίδα σου και τους Θεούς της κουρσεύεις
Ξένο στρατό φέρνεις και ρίχνεις απάνω της.
Ποια τιμωρία θα σταματήσει το κλάμα των μανάδων;
Η πατρίδα και η γη σου η πατρική
πώς θα ‘ναι φίλος και σύμμαχος
που με τα όπλα σου την αφανίζεις;*



Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να γράφει κανείς σε δύσκολους καιρούς. Δεν χωράει αμφιβολία, ότι περνάμε δύσκολα χρόνια, όχι μόνο εδώ στη χώρα μας, κάτι που πονάει πιο πολύ, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα περνάει την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 50 χρόνων.
Αλλά και ο πλανήτης επίσης και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με όλες τις κρίσεις των προηγούμενων εποχών.
Στραγγίζεται και η τελευταία σταγόνα του πετρελαίου, ενώ είναι γνωστό στο καθένα ότι παίρνουμε ένα κεφάλαιο της φύσης – το λάδι της πέτρας - που χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια και σε συνθήκες που δεν θα επαναληφθούν για να φτιαχτεί. Ο αέρας μολύνεται, τα αποθέματα πόσιμου νερού μειώνονται, τα μέταλλα τα σπαταλάμε σε κουτάκια κόκα κόλας, το κλίμα αποσυντονίζεται, το πλαστικό νησί στον ειρηνικό ωκεανό μεγαλώνει, η κυρία Αγγέλα Μέρκελ, αυξάνει την διάρκεια λειτουργίας των ατομικών αντιδραστήρων, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα ενός πυρηνικούς ατυχήματος, πόλεμοι συνεχίζουν να σκορπάνε θάνατο και μίσος ενώ εξαπολύονται απειλές για καινούργιους πολέμους και για φρέσκο αίμα. Η ανθρωπότητα παίζει ένα οδυνηρό δράμα, με παίχτες μεθυσμένους και διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι τους.
Τι άθλια εικόνα!
Από τη μια μεριά ηγέτες ηλίθιοι και αποχαυνωμένοι που το μόνο που σκέφτονται είναι η εξουσία τους, η θεσούλα τους, η ρεμούλα τους, η χλιδή τους και από την άλλη λαοί διεφθαρμένοι! Ηγέτες χωρίς πατρίδα αλλά και λαοί επίσης!
Δεν είναι πρώτη φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίση. Ήταν όμως ποτέ τόσο απελπιστικά παραδομένη στην ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης; Ακόμα και οι σκλάβοι της μεγάλης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επαναστάτησαν, ακόμα και οι μαύροι της Αμερικής, που δεν έβλεπαν πουθενά ελπίδα σωτηρίας.
Ποιος προβάλει σήμερα μια άλλη άποψη, πέρα από αυτήν των ΜΜΕ και των Κυβερνήσεων όλων των πλούσιων δυτικών κρατών; Σίγουρα και υπάρχουν κριτικά πνεύματα, αλλά είναι τόσο απελπιστικά λίγα που η απάντηση είναι ο κανείς! Ποιος θα μας ξετυφλώσει τέλος πάντων, εμάς τους τυφλωμένους και αήττητους γίγαντες; Όχι! Ο κανείς που μας τύφλωσε, δεν πρόκειται να μας γιάνει.
Ωστόσο, όσο ισχυρή και αν φαίνεται η κυρίαρχη ιδεολογία και η τάξη της, αυτή η φάση της ανθρώπινης ιστορίας θα περάσει κάποτε. Σε 20 χρόνια ή σε 200 θα περάσει, όχι μόνο γιατί τα πάντα ρει και ουδέν μένει, αλλά κυρίως γιατί αθανασία δεν υπάρχει στη φύση. Όλα είναι υποκείμενα φθοράς. Το πρόβλημα είναι πώς θα περάσει και τί θ’ αφήσει στη διάβα της.
Στην ιστορία της μεγάλης κλίμακας όλους θα τους φάει η μαρμάγκα, μεγάλα κράτη θα ψοφήσουν (άνθρωποι ούτως ή άλλως) και άλλα θα γίνουν μεγάλα.
Στην ιστορία της μικρής κλίμακας και στη σημερινή Ελλάδα το αδιέξοδο είναι ορατό. Θα πτωχύνουμε λένε οι περισσότεροι, λες και δεν έχουμε ήδη πτωχύνει. Θα βγούμε από τη κρίση το 2011 λένε κάποιοι άλλοι, χωρίς να μας λένε πώς.
Αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα κινούνται τα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας, τα πλοία πάνω στους ωκεανούς φορτωμένα με σκόρδα από την Κίνα, γαρίδες από τη Β. Θάλασσα προς τη Νότια για να καθαριστούν και να επιστρέψουν στη Βόρεια για να καταναλωθούν, κινήσεις και μετακινήσεις που δεν έχουν άλλο λόγο και αιτία εκτός του όλο και πιο φτηνά, όλο και πιο φτηνά, μέχρι να αδειάσουν όλες οι αποθήκες της γης όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα; Μέχρι πότε θα κινούνται τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων ανάμεσα από τα σπίτια μας, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα μόλυβδο και άλλα δηλητήρια, που συσσωρεύονται και συσσωρεύονται και κάθονται στις τροφές μας, στα ρούχα μας, στο δέρμα μας, στο στομάχι μας στο μέλλον των παιδιών μας; Μέχρι πότε θα έχουμε την πολυτέλεια να πλένουμε το δρόμο για να φύγει η σκόνη με το λάστιχο του νερού αδειάζοντας αυτό το πολύτιμο αγαθό που δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν στα σπίτια τους ή στα καλύβια τους;
Μέχρι πότε θα ευημερεί το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού εις βάρος του υπόλοιπου 90%
Μέχρι πότε θα τροχίζουμε το κλαδί του δένδρου που καθόμαστε;
Πως μπορούν να μιλούν όλοι αυτοί οι δήθεν σοφοί μόνο για την οικονομία, για την ανάπτυξη και για τα χρήματα , όταν μόνο εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα. Απ όλες τις ακατάσχετες ανοησίες που αράδιασε και αραδιάζει ο ΓΑΠ, σε ένα είχε δίκιο «λεφτά υπάρχουν»!
Ένα τυπογραφείο χρειάζεσαι και έχεις όσα θέλεις. Το ζήτημα είναι ποιός έχει το κλειδί, ποιος τυπώνει και για ποιο σκοπό. Αν σκεφτούμε ότι το χρήμα είναι ένα απλό εργαλείο για να ανταλλάσουμε αλεύρι με αγελάδες ή ντομάτες με βούτυρο, τότε θα έπρεπε να υπάρχει χρήμα όσο υπάρχουν αγελάδες και βούτυρα. Και ωστόσο μόνο εργαλείο δεν είναι το χρήμα. Σήμερα το χρήμα είναι το κλειδί για να υποδουλώσεις μια άλλη χώρα, είναι αυτοσκοπός, είναι λόγος ύπαρξης του ισχυρού για να υποδουλώνει τον ανίσχυρο
Εγώ κρατάω όλα τα κλειδιά, θα μπορούσε να αναφωνήσει ο Στρος- Καν! Αφήνοντας πίσω σε δύναμη τους πιο ισχυρούς βασιλιάδες όλων των εποχών!

Υπάρχουν δυο στοιχεία που χαρακτηρίζουν την οικονομετρία (όχι την οικονομία) μιας χώρας. Το ετήσιο έλλειμμα δημοσίων δαπανών και το δημόσιο χρέος που έχει σωρευτεί από αυτά τα ελλείμματα.
Και τα δυο τα μετράνε σε ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, γιατί με αυτή τη σημειολογία αποκτά κανείς μια ιδέα των τρις που ακούει και βέβαια δείχνει και την δυνατότητα μιας χώρας να εξοφλήσει (κάτι που σε καμία οικονομία του πλανήτη δεν φαίνεται πιθανόν) κάποτε τα χρέη της.
Υπάρχει και το συνολικό χρέος κάθε χώρας, δηλαδή αυτά που χρωστάει το δημόσιο συν αυτά που χρωστάνε οι ιδιώτες.
Η Ελλάδα είναι σε πολύ κακή θέση όσον αφορά και τα δύο, αλλά σε λιγότερο τραγική, όσο αφορά το συνολικό χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο.

Δείτε άλλη μια φορά ποιος χρωστάει ακόμα και στης Μιχαλούς εκτός από την Ελλάδα:
Και αφού το δείτε, πείτε μου, γιατί η Ελλάδα παραδόθηκε στα σκυλιά του ΔΝΤ; Για 375 ψωροδις?
Ταμπέλα 1. Δημόσιο Χρέος


Πηγή: 1. Wiki, http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
2. Wiki, http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
3. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt

Επίσης δείτε τα συνολικά χρέη μερικών κρατών (δημόσιο και ιδιωτικό) και πείτε μου, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εξοφληθούν ποτέ αυτά τα χρέη. Κοροϊδία δηλαδή! Κοροϊδία και απάτη σε βαθμό κακουργήματος. Αλλά οι κακούργοι προστατεύονται!
Ταμπέλα 2,3, και 4: Ιδιωτικό και δημόσιο Χρεος
@
@
@
@
Σε πλανητικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος και ανθρωπάκι, χρωστάει κατά μέσον όρο 8400 δολάρια!
Και κατα πως φαινεται από τις λίστες, οι πιο πλούσιες χώρες χρωστάνε και τα πιο πολλά.

* Στην επόμενη ανάρτηση, η περίληψη του έργου, απόσπασμα του οποίου αποτελούν αυτοί οι στοίχοι.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...